3,756 matches
-
Weber își arcui sprâncenele, dar nu răspunse. —Frate! Trebuie să ajung acasă. Să mă întorc la serviciu. Slujba aia e singurul lucru bun din viața mea. O să mă-nfunde de tot dacă mai stau mult pe-aici. Karin își strânse tâmplele în mâini. —Mark, am mai avut discuția asta. Ești trecut la dizabilitate. Dacă doctorii consideră că mai ai nevoie de terapie, asigurarea de la IBP o să... — N-am nevoie de terapie, am nevoie să muncesc. Dacă ăștia de la sănătate m-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
audă de la ea ceva religios, gen cum ține Dumnezeu rândunelele sub observație grupa mare. Dar o surprinse pe Karin cu inteligența ei, rămânând tăcută. Mark descrise un cerc complet. Aș vrea să știu exact unde suntem. Karin se ținea de tâmple. —Ai văzut pe unde am venit din oraș. — Mă rog, am cam stat cu ochii pe parbrizul din spate. Zâmbi, oarecum sfios. La sud pe County și dup-aia direct spre vest, doișpe kilometri pe Greyser. Ca de obicei. Ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
și Femeie -, înstrăinarea pe care niciodată n-o înțeleseseră la alții era acum a lor. Iar ea plângea, fără zgomot. — Atunci de ce dracu’ îmi spui mie chestia asta? Pentru că nu pot s-o las să însemne ceva. Ea își apăsă tâmplele. — Nu cumva vrei doar să-mi dai peste nas? Ca o pedeapsă pentru...? Pentru ce? Pentru că se găsise pe sine, pentru că-și găsise o împlinire constantă la jumătatea vieții, în timp ce el nu mai avea parte de asta. Pe fața ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
real. Vorbesc până când teoriile lui Mark încep să sune plauzibil, până când Mark consideră că Weber a priceput dimensiunea lucrurilor. Vorbesc până când chimicalele din perfuzie înmoaie activitatea sinapselor lui, liniștindu-l. Dar ceva din el încă se zbate. O palmă pe tâmplă, cealaltă pe ceafă. Știi, ei pot să facă ce vor cu mine. Droguri. Eletroșocuri. Chiar și operație, dacă e nevoie. I-aș lăsa bucuros înăuntru din nou, dacă de data asta le-ar ieși cum trebuie. Nu pot să mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
era pedalatul pe bicicleta lui din sufragerie, cauza era timpul. Sub puloverul nou părea că se ascunde un snop de paie, nu carne. Signora Maria i-a luat capul și l-a apropiat de buzele ei. L-a sărutat pe tâmple, zicând: „Giovanni, ai grijă, să nu-mi fugi cumva cu vreo tinerică”. Noi am râs. Pe urmă s-a servit și cafeaua. Tata și cu mine ne-am dus la culcare târziu. Stăteam întinși pe paturile noastre, eu pe cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
Pantofii și-i lustruise cu cremă înainte de culcare, o dată cu ai mei. Îmbrăcat astfel, tata arăta bine. Dacă ar fi fost politician, n-aș fi șovăit să-l votez. Tata s-a privit în oglindă și și-a pieptănat părul de la tâmple spre ceafă. Pe alocuri era cărunt. Eu mă așezasem pe marginea patului și-l priveam. Când ai o invitație de la ambasadă cu perspectiva să ajungi în America, trebuie să te pregătești pe îndelete. Tata se plimba prin cameră examinându-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
șireturile, cu capetele simetrice. M-am sculat de pe scaun, s-a ridicat și el și m-a cercetat cu privirea, din creștet până în tălpi. Și-a umezit degetul mare și mi-a netezit cu grijă sprâncenele, de la rădăcina nasului înspre tâmple. Apoi mi-a luat fața în palme, a întors-o cu blândețe la dreapta și la stânga, mi-a dat la o parte șuvițele căzute pe frunte și a spus: „Ți-a crescut părul. În curând nici nu mai pot să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
pomii fructiferi. Vezi, fiule, câte lucruri își amintește încă tatăl tău? Asemenea memorie îți doresc și ție, peste treizeci de ani. Când am văzut notele de la examene - care erau într-adevăr excelente - am simțit parcă un cerc de fier peste tâmple și a început să-mi vâjâie și să-mi bubuie capul, încât a trebuit să mă sprijin de perete, cu ochii închiși, ca să nu cad din picioare. Prea multă emoție. Am dat fuga acasă, mi-am pus comprese cu oțet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
faptul că încărunțise la treizeci de ani venea de la sărăcie și de la atât de multe probleme, spunea tata. Problemele sunt de culoare albă, pentru că ele albesc părul oamenilor, în caz că-l mai au. Tatei îi stătea bine cu părul cărunt. La tâmple îl lăsa să crească mai lung, iar sus își făcea o cărare, întotdeauna pe stânga. În rest, pe corp tata avea păr negru. Pe brațe îi creștea de la cot până la încheietura mâinii, apoi și pe dosul palmei. Uneori îi luam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
muncă și pe tine te așteaptă la școală. Ți se permite să sari peste anul școlar. Ei, ce zici, nu-i frumos?” Tata m-a cuprins cu privirea, vocea lui avea un sunet mai limpede. Mi-a mângâiat părul la tâmplă, însă eu am tăcut. Îi spuneam în gând: „Tată, trebuia să mă lași să vorbesc cu mama”. Și așa e destul de greu să te trezești dimineața fără să primești sărutări ușoare ca fluturii, sau să trebuiască să fii bolnav, fără ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
căci tata spusese așa mai devreme. Privirile ni s-au întâlnit pentru o clipă, mama mi-a apucat mâna și mi-a strâns-o. Ne-au cerut pașapoartele și s-au uitat cu atenție la fețele noastre. Tata transpira pe la tâmple și mama îmi strângea mâna așa de tare, că mă durea. Soldații își purtau armele pe piept, ca la parada militară de la televizor, când se serbează ziua națională. Adică în mai puțin de două săptămâni. Soldații au dat ocol mașinii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
strada Mexic nr. 1, declar că renunț la plecarea definitivă din țară În R.F.G., la mama actualei mele soții... Din tăietura ghișeului ochii plutonierului se holbează la tine a silă și reproș, ba chiar Își și Înșurubează degetul arătător În tâmplă. Îți bați joc de noi, băi tovarășe? Pleci aproape cântând. „Zori cu noroc ne răsar; tăcere și gânduri curate Zile bune de-acum vorbe de bine grăiți Astăzi nu vrem judecăți, departe cu sfadă nebună. Gloată cu grai veninos, lucrul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
lor, la prima vedere, dar ea nu mai era deloc. Și dacă doar atât a mai rămas, corpul ei, setul de cercei mici și albi, dintotdeauna, cu perlele lor mici și albe, atunci ea însăși unde era până la urmă? Pe tâmpla ei se vedea o vânătaie imensă, întunecată și adâncă, din care cursese puțin sânge. Hainele ei, odată impecabile, erau pătate cu iarbă verde, cu noroi maro, iar părul ei era îmbibat de rouă. Arăta ca propria ei stafie. 4tc "4
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
țipă mama spre slugi. Lavinia vărsa fiere, de două zile nu mai mâncase nimic. Când se liniști, bău cu nesaț apa rece care i se păru nespus de dulce. Se așezară pe trepte amândouă. Mama îi ștergea cu o batistă tâmplele asudate, o mângâia pe păr și-i șoptea: — Erai tare frumoasă, nu s-a mai pomenit de mult la greci mireasă așa de frumoasă... O să treacă, lasă. O să fie bine. Doamne, cum te mai învârteai când dansai! O să fie bine
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
mânăstiri, nici biserici, nici schituri. Nu vom mai repara lăcașurile credinței noastre și nici casele noastre din cartierele musulmane. Orice musulman va putea intra nestingherit în bisericile noastre, pentru aceasta le vom lărgi ușile...” Mihai simțea cum i se băteau tâmplele. De când era încă mic, taica îl învățase textul ca pe o lecție de umilință și de prudență. „...Nu vom tăinui nimic față de musulmani, nu vom învăța noi și nici pe copiii noștri Coranul; nu vom predica nimănui credința noastră și
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
purta turbane. Vom face ca să nu fie văzute crucile noastre pe biserici, icoanele și cărțile sfinte la ceremonii vor fi ascunse. În bisericile noastre nu vom trage clopotele...” Simțea un nod urcându-i-se din piept spre gât și în tâmple bătându-i inima cu putere. ,,În bisericile noastre nu vom trage clopotele și nu vom cânta cu glas tare rugăciunile noastre. Vom face să nu se audă la înmormântări plânsul și bocetul nostru și nu ne vom conduce spre groapă
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
am luat. Tata, mama, neamurile n-au vrut să l primească, dar cu mine nu era de glumit. L-am luat, l-am spălat, l-am primenit, deși înțepenise. Și i-am găsit rana. Aici, unde începe să acopere părul tâmpla, fusese lovit cu ceva, cu un iatagan, cu o rangă. L-am chemat pe preot. Nu vroia să vină. La cei ce-și iau viața singuri nu vine popa. I am spus tot. A venit, a pipăit gaura, oasele sparte
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
citeam viața în căutătura vinovată. Toți visează să audă clopotele bătând la Sfânta Sofia, visează împărați și împărătese dintre greci, dar fiecare este gata să vândă aproape pe nimic împărații pe care-i visează vecinul său, prietenul lui. Tata cu tâmplele cărunte și unchiul Nicos, pe care l-au cules de pe drumuri și l-au însurat cu tanti Sofula pentru că era șchioapă din naștere, s-au dus fără nici o reținere să-l pârască pe Nicos al meu. Ce le făcuse? Ea
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
-i trădătorul? De ce n-ai oprit solia? Dacă dau turcii peste noi, nemților nu le mai stă capul să ne ajute. Am rămas descoperiți”. Își aduse aminte că atunci chiar s-a speriat de cum i se umflaseră domnitorului vinele la tâmple. A încercat să-l liniștească, făcând un plan de cumpărare a încrederii sultanului cu bani. „Bani, de unde?” I-a promis că va avansa chiar el, Brâncoveanu, suma și că va merge la Istanbul să încerce cu Mavrocordat să aranjeze lucrurile
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
măria ta, beizadelele și doftorul, urmați-mă. O să cinați mai târziu. Ajuns în odaia lui, vodă ceru apă rece de băut și începu să se vaite: Nu știu ce am, doftore, simt cum îmi ard ochii în cap și cum îmi zvâcnesc tâmplele. În același timp mi se întâmplă ceva nemaiauzit: e ca și cum pielea feții ar fi rămas prea mică și mă strânge. Doamna îl privi grijulie și se apropie cu gând să pună mâna pe fața soțului. Pylarino, prudent, o reținu cu
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
Kuciuk Selin era un bărbat foarte frumos: turbanul alb, cu o agrafă de argint cu safir șlefuit rotund, nu-i acoperea toată fruntea care părea a fi foarte înaltă, sprâncenele negre îmbinate erau drepte, repezindu-se ca niște săgeți spre tâmple, barba și mustățile negre, frizate îngrijit lăsau vederii gura rumenă, frumos conturată, cu buza de jos plină și răsfrântă ca o petală, ochii mari, căprui, cu albul curat aproape transparent aveau ceva melancolic și prin mărimea lor subliniau noblețea nasului
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
am încuscrit cu Bălăcenii. Acum judecă și domnia ta, Ștefane. Cine cu cine și ce are? Judecă și vino mai aproape că mă apucă spaimele și mi-e că mă întoarce brânca. — Taică, era pregătită pentru mine? Spune, că-mi plesnește tâmpla stângă! — Era, ce nu-ți amintești că te-ai împiedicat fiindcă ți-am pus eu piedică? — Și dacă încălecam eu? — Nu încălecai, Ștefane. În întunericul cortului, așezați pe spate pe matrațuri umplute cu iarbă de mare imitând divanele, cei doi
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
pași și s-a împiedicat, fără să știe de ce anume, că după asta am cercetat însumi locul și era ca în palmă, i s-a pus un nod în gât și a început să tușească. Spunea doamna că fruntea și tâmplele i s-au acoperit de o sudoare rece și ochii i s-au umplut de lacrimi. O spumă roșie a apărut în colțul gurii. Ilinca și doamna s-au speriat, dar el a început să râdă și să spună: „Nu
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
9 iunie, își spuse domnitorul) și că pacea încheiată cu rușii îi supără foarte tare pe oștenii sultanului. Eu cu banii mei scap adunătura asta de răscoala ienicerilor, iar ei îmi fac cinste să pup poala padișahului. O să-i pleznească tâmplele, gândea, așa că spuse tărăgănat cu o voce ascuțită, în grecește: — Pentru că nu sunt meșter în vorbirea limbii înțelepților Coranului, las fiului meu, beizadea Ștefan, onoarea de a exprima mulțumirea noastră pentru aleasa primire ce ne-a făcut-o înălțimea sa
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
adresă în turcește cuvinte prietenești de bun venit. Mustafa Aga, fără să ridice ochii, se apropie grăbit și aruncă pe umărul voievodului năframa neagră. Constantin Vodă simți cum își pierde respirația, sângele îi năvăli în față, vinele îngroșate desenau pe tâmple până spre frunte o rețea ca o hartă. Ca un ciocan inima îi bătea în cap asurzitor. Trebuia să se sprijine, trebuia să se sprijine, și Ștefan nu era în spatele lui, nici Constantin și el trebuia să se sprijine. Un
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]