9,812 matches
-
mult pe ulițele satului, iar eu m-am refugiat din nou în străfundul sufletului, considerậnd că cea mai mare admirație se manifestă prin tăcere. Între noi s-a așternut brusc tăcerea. De atunci însă, tot ceea ce vibrează, se mișcă și tremură în jurul meu se asociază tainic cu numele Yon, pentru că el nu seamănă cu niciunul din miile de ioni, simbolizậnd evenimentele excepționale, trăirile unice și eterne. Voisem întotdeauna să ajung nemuritoare creậnd oameni. Îi căutam pretutindeni cu înfrigurare, cu grandoare, dar
Yon by Luminita Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91711_a_92875]
-
nota absolut nimic despre nimeni. Avea o memorie fenomenală și mai des, capacitatea magnifică de a cataloga, de a sistematiza cu rapiditate, de a emite concluzii uneori dure, necruțătoare chiar, alteori favorabile, salutậnd de fiecare dată talentul autentic. Și astăzi tremur la gậndul că nu-l pot vedea ..... Nu l-am mai văzut de mult, de mult, din anii studenției mele, deși el încercase să-mi dea un semn prin Toamna Culturală Hușeană, dar eu am fost crudă și nemiloasă, așa cum
Yon by Luminita Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91711_a_92875]
-
nemuririi. Sub oceanul tenebrelor acestea, devenisem rapid un delicat reflex, un modelaj după tiparul sufletului său. Omul pe care-l adorasem, mai întậi din paginile cărții, căruia îi simțeam puterea gậndului iscoditor și tainic acolo, printre rậnduri, omul pentru care tremurasem înfiorată în timpul loviturii de stat din 1989, bărbatul visurilor mele, care trebuia să fie, cu siguranță, așa cum visasem întreaga mea viață un sef de Servicii Secrete. Dumnezeu mi-a ascultat ruga fierbinte și m-am bucurat nespus, văzậndu-mi idolul “la
Yon by Luminita Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91711_a_92875]
-
a fost de dragă! - Iubirea mea, unde ai plecat? Vino înapoi! Zilele sunt pustii fără tine, iar nopțile devin și mai pustii!.. Lacrimile îmi mậngậie obrajii, ochii mi sau înroșit de atậta durere. Ploaia bate ușor în geam, iar eu tremur de frică. În întuneric văd doar chipul tău, în minte și în inimă, răsună doar cuvintele tale pe care nu le mai înțeleg și nu mai știu ce înseamnă... - Unde ești? Unde ești? Întoarce-te! Nu pleca! Nu pleca! Striga
Yon by Luminita Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91711_a_92875]
-
unui bărbat cu poftă de muncă și de viață. Copil fiind, nu prea știam rostul lui în familie, pentru că, până atunci, mama fusese totul pentru noi. Ne-a hrănit, ne-a îmbrăcat, ne-a alintat în unele momente și a tremurat de grijă și frică pentru fiecare dintre noi când apăreau unele semne ale unei boli specifice copilăriei. La apariția tatei o parte din aceste griji au trecut asupra celui ce ani în șir s-a aflat sub drapel, la chemarea
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by Alexandru Mănăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/562_a_745]
-
lui cu adevărat, doar mesageria, dar a fost destul ca să mi se taie răsuflarea. —Bună, sunt Aidan, nu vă pot răspunde acum, dar lăsați un mesaj și o să vă contactez cât de curând posibil. —Aidan, m-am auzit spunând. (Îmi tremura vocea.) Eu sunt. Ești bine? O să mă contactezi într-adevăr cât de curând posibil? Te rog s-o faci. (Ce altceva?) Te iubesc, dragul meu. Sper că știi asta. Am închis, simțindu-mă tulburată, amețită, exaltată; îi auzisem vocea. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
se desfăcuseră și îi priveam abdomenul plat, musculos, părul negru care cobora... Mi-am văzut mâna desfăcându-i nasturele de la blugi. A fost un gest reflex, oricine ar fi făcut-o. Apoi am rămas țintuiți locului; ce urma? Mâna îmi tremura puțin. Mi-am ridicat privirea spre el. Mă privea, cu o expresie imploratoare, și încet m-am trezit desfăcându-i fermoarul, în timp ce erecția i se contura prin materialul întins. Cu coaste subțiri, cu un funduleț minuscul, cu mușchi pe partea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
în scaun să mă privească. De ce te temi? Încetează, i-am zis. Are doar șapte ani. Odată ce am aterizat și ne-am luat bagajele, am avut un mic atac de panică la gândul de a urca într-un taxi. Efectiv tremuram de frică, dar Rachel a zis: —Suntem în New York, vei avea nevoie să umbli cu taxiul tot timpul. Va trebui să urci la loc în șa la un moment dat. De ce n-ai face-o acum când sunt și eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
acolo toată ziua până când aș fi găsit horoscopul care să mă facă să mă simt mai bine -, i-am lăsat un alt mesaj fulger pe mobil și am ieșit în sfârșit pe ușă. Pe stradă, mi-am dat seama că tremuram. Nu eram obișnuită să merg singură la lucru, întotdeauna luam metroul împreună, el cobora la Strada 34, eu mergeam mai departe până la Strada 59. Și fusese New Yorkul întotdeauna atât de zgomotos? Toate claxoanele, și țipetele, și scârțâitul frânelor de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
am zis taximetristului, dar și noi eram în mișcare și ne îndepărtasem prea mult. Era prea târziu ca să întoarcă, și traficul spre centrul istoric era deja foarte aglomerat. Mi-a pierit curajul: n-aveam să-l mai prind. Da? —Nimic. Tremuram toată: șocul de a-l vedea. Nu exista nici un motiv ca el să se afle în acel autobuz - mergea în direcția complet opusă, dacă mergea la lucru. Nu se poate să fi fost el. Trebuie să fi fost cineva care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
care a plâns așa mult că i s-au dat și lui calmante -, Jacqui, Rachel, Luke, Ornesto, Teenie, Franklin, Marty, colegi de-ai lui Aidan și doi polițiști, care mi-au luat o declarație. A venit până și Elin, șoferul. Tremurând și plângând, cu amândouă mâinile în ghips, a stat lângă patul meu, cerându-și iertare neîncetat. Îmi era imposibil să îl urăsc pe omul acesta - avea să aibă coșmaruri toată viața și probabil că n-avea să se mai urce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
sun pe Aidan pe mobil și atunci s-a întâmplat. Eram cuibărită pe scaun, pregătindu-mă să gust alinarea vocii lui - dar, în loc să aud mesageria, s-a auzit un țârâit ciudat. Formasem greșit? Deja aveam o presimțire sumbră; mâinile îmi tremurau așa tare că de-abia nimeream tastele. Ținându-mi respirația, rugându-mă ca totul să fie bine, am așteptat să-i aud vocea, dar tot ce s-a auzit a fost același țârâit ciudat: mobilul lui fusese deconectat. Pentru că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
cretină, a zis cineva. —O turistă, a zis altcineva. (O insultă mult mai gravă.) —Scuze, am zis. Îmi pare rău. M-am adăpostit de valul de oameni în pragul unei clădiri, mi-am scos mobilul din geantă și, cu degetele tremurând de speranță, am sunat la acel număr. A răspuns o femeie. —Sunteți Morna? am întrebat. — Da. —Aș vrea să-mi ghiciți. Puteți veni acum? Am o fereastră. Sigur! Da! Absolut! Cui îi păsa de serviciu? Morna mi-a explicat cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
de luni până vineri, de la nouă la șase. Am trântit telefonul în furcă mult prea tare și, într-un acces din acela de furie oarbă, am strigat: Oh, Aidan! M-a copleșit un potop de lacrimi și am început să tremur de frustrare, de neputință și de o dorință sfâșietoare. Câteva clipe mai târziu, mi-am șters lacrimile și am zis smerită „Iartă-mă“. Am spus „Iartă-mă“ fiecărei fotografii a lui Aidan din apartament. Nu era vina lui că biroul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
se lungiseră urechile de când mă tot invitau și îi tratam cu refuz. Nici măcar nu mă uitam la el, dar, privindu-l cu coada ochiului, mi s-a părut că seamănă... seamănă cu - S-a oprit, a tras aer în piept, tremurând, cu ochii în lacrimi, și a exclamat - Jon Bon Jovi! Și-a acoperit fața cu mâinile, rușinată. —E în regulă, am zis, blând. Continuă. Jon Bon Jovi. Știu ce înseamnă asta, a zis. Am văzut cum li s-a întâmplat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
am concentrat voința asupra sa și, când primul ropot de tunet s-a făcut auzit deasupra Manhattan-ului, am răsuflat ușurată. În câteva clipe, cerul era brăzdat de fulgere și norii s-au revărsat. Ascultând șuierul ploii torențiale care scălda orașul, tremuram de agitație; îmi tremurau și buzele. Când a sunat telefonul, de-abia puteam să vorbesc. Departamentul de PR Candy Grrrl. Anna Walsh la telefon. Era tot Nicholas. —Îți vine să crezi? a exclamat. —Lună plină și furtună, am zis, amorțită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
sa și, când primul ropot de tunet s-a făcut auzit deasupra Manhattan-ului, am răsuflat ușurată. În câteva clipe, cerul era brăzdat de fulgere și norii s-au revărsat. Ascultând șuierul ploii torențiale care scălda orașul, tremuram de agitație; îmi tremurau și buzele. Când a sunat telefonul, de-abia puteam să vorbesc. Departamentul de PR Candy Grrrl. Anna Walsh la telefon. Era tot Nicholas. —Îți vine să crezi? a exclamat. —Lună plină și furtună, am zis, amorțită. Care e probabilitatea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
Miercuri 6 octombrie era dimineața conversației mele cu Neris Hemming. Era o ironie cosmică. Nu puteam să fiu de față la prezentare. Trebuia să-i spun. Dar îmi era teamă. Spune-o, hai, spune-o. Îmi pare rău, Franklin. Îmi tremura vocea. —N-o să pot fi acolo. Am o programare. Ochii lui au aruncat sclipiri de gheață. Ce fel de programare puteam avea care să fie mai importantă decât asta? — Este, hm, la medic. —Păi, reprogramează. Franklin se purta de parcă discuția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
Amețită, m-am uitat la cele două limbi ale ceasului; erau în poziția magică, venise în sfârșit vremea. Am ridicat receptorul și am format numărul. A sunat de patru ori, apoi o voce de femeie a spus „Alo“, iar eu tremuram așa de tare încât abia am putut să spun: Alo, sunteți Neris? —Daaaa? Spus pe un ton circumspect. Bună ziua, sunt eu, Anna Walsh, vă sun de la New York pentru o ședință. —Hm - părea să fi rămas perplexă. Ai o programare? — Da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
-l aud murmurând: — Păziți-vă de Athanasius Pernath... Dee murmură: — De alt Athanasius mă tem eu... Și deodată ne trezirăm În străduța Fabricanților de Aur... Aci, și trebuie să spun că urechile pe care nu le mai am Îmi mai tremură și acum sub gluga jerpelită când mi-aduc aminte, fără veste, În Întunericul unui nou gang apărut În cale, se proțăpi În fața noastră un uriaș, o făptură oribilă, cenușie și fără expresie, cu trupul mătăhălos de culoare arămie, sprijinită Într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
i-am regăsit pe paulicieni. Să-l scoatem din scenă pe Napoleon, care, evident, nu a reușit să-și atingă scopul, altfel, de pe Sfânta Elena, doar să fi pocnit din deget și i-ar fi făcut pe adversarii săi să tremure. Ce se Întâmplă acum cu toți oamenii ăștia? Simt că-mi pierd capul.“ „Jumătate din ei și-l pierduseră deja“, zicea Belbo. 91 O, cât de bine ați demascat infernale care pregătesc calea lui Anticrist... Totuși, este printre ele una
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
o paloare de moarte mi-acoperă fața de ceară cu flăcări verzui. Cum de-am ajuns aici eu, care par Însăși icoana răzbunării? Duhurile infernului vor râde cu dispreț de lacrimile celui a cărui voce amenințătoare le-a făcut să tremure de-atâtea ori, chiar În sânul abisului lor de foc. Ia te uită, o torță. Câte trepte am coborât oare Înainte să pătrundă În vizuina asta? Șapte? Treizeci și șase? Nu-i piatră pe care s-o fi atins, pas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
Hermes, și numai lor să le fie dată Pecetea Amăgitoare, Masca În spatele căreia se profilează chipul pe care ei Încearcă să-l scoată la iveală, Rebusul Mistic, Anagrama Sublimă... — Sator Arepo! strig eu cu o voce care ar face să tremure un spectru. Și lăsând roata pe care el o ține cu marea Îndemânare a mâinilor lui ucigașe, Sator Arepo apare, ascultător, la porunca mea. Îl recunosc, și deja bănuiam cine este. E Luciano, curierul cel ciung, pe care Superiorii Necunoscuți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
Acesta este Pendulul, așa cum a fost conceput de Ei. El va ști Încotro s-o ia. Și, În orice caz, pentru a convinge o Forță să acționeze, nimic nu-i mai bun decât un sacrificiu omenesc“. Până În momentul acela, Belbo tremurase. L-am văzut destinzându-se, să nu zic Înseninându-se, dar privind scena cu curiozitate. Cred că În clipa aceea, În fața schimbului de cuvinte dintre cei doi adversari, văzând În față-i trupurile dezarticulate ale medium-ilor, În laturi pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
ridicol, a mârâit peste umăr mătușa Frances către mama lui —Alice. Mireasa e cea care ar trebui să întârzie. Privește partea pozitivă a situației, i-a șoptit mama lui Alice. Poate că s-a răzgândit. Pălăria a încetat să mai tremure. Mătușa Frances s-a întors purtând pe chip expresia unei persoane care, în ultima secundă, a fost salvată de la pedeapsa cu moartea. Murmurul conversației devenise, între timp, destul de zgomotos, astfel încât nu mai putea să fie acoperit de organistul satului. Apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]