30,395 matches
-
paie, țăranii cinstesc rachiu, vin cald, bere caldă, bragă și limonadă colorată; prin crîșme, soldații strîng în brațe țărance și servitoare grăsune și pline de sudoare”. Poemul e ritmat de exclamația „I... haa...”, pusă la începutul a patru paragrafe. Ea sugerează mirarea, amețirea, absența inhibițiilor, nepăsarea momentană de consecințele faptelor proprii, cheful, inconștiența. Intrat în mijlocul hărmălaiei, Bacovia se și animă, se și întristează, întrucît nu-și găsește locul în ea. E tolerant și, deopotrivă, moralizant; pe alocuri chiar sarcastic: ,,I... haa
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
zilei decît lumina ei. O urmă de luciditate îi spunea totuși că prevalența celei dintîi e nefirească. „Ce întunecime!” echivalează deci cu un strigăt de surprindere și de derută, de neputință de a ieși din legăturile nopții. Teribile, vorbele următoare sugerează implacabilul și atestă înfrîngerea: „Vine întunericul...”, „negru profund, noian de negru”, care îl va cuprinde ca furtuna pe Romulus Rege, definitiv! Vremea urîtă a alternat cu cea senină pînă în ziua funeraliilor: „Vreme rece, cu cer mai mult noros... ploi
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
difuzarea tot mai largă prin ediții succesive și traduceri, a operei sale. Nicolae Cabel caută să descifreze în fiecare din fotograme melancolia poetului, ivită la răscruce de veacuri, și cum, prin creație, aceasta se transformă, finalmente, în bucurie. Faptul e sugerat pe cît de discret, pe atît de ingenios: fereastra solitarului cu mușcate în geam - unul din elementele metaforice, expresive ce se repetă; celelalte sînt picătura de apă ce stă să cadă de pe o ramură, un arbore singuratic, niște file chinuite
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
cutremurătoare: cea a imposibilității de a pătrunde în zona ermetică a morții. Strigătul e inutil, trezirea - imposibilă. Moartea înseamnă necomunicare, tăcere definitivă, absolută. Implacabilă, constatarea e făcută lucid, fără lacrimi, tern: „Stam singur lîngă mort...și era frig...” Versul final sugerează înfrîngerea - deopotrivă, a celui defunct și a celui viu: „Și-i atîrnau aripile de plumb”. A neputință și deznădejde, ca și brațele celui care-l privește. Descrierea se transformă în viziune. Dincolo de aceasta nu mai e nevoie de cuvinte. Elanuri
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
la 1918, 2, Ed. Minerva, 1972, p. 216 219 și Cronicile optimistului, EPL, 1946, p. 246. 4. N. S. (Pompiliu Nicolau-Stoica), ,,Două biserici din oraș”, în ,,Bacăul”, 6, nr. 63, 6 mai 1929, p. 3. 5. Prezența lor le va sugera edililor noua denumire a grădinii, ,,Parcul Trandafirilor”, dată în 1955 (v. Ioan Ungureanu, ,,Istoricul unui fost edificiu băcăuan: «Pavilionul» din Grădina Publică”, în ,,Carpica”, nr. 24, 1993, p. 255). 6. Arhivele Naționale Bacău, Fond: Primăria Bacău, dos. 26/1927, f.
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
adus la Bacău (pînă în Franța, pe apă, iar de acolo, pe uscat), prin 1929 sau 1930, de locotenentul Erdeș din Regimentul 4 Artilerie Grea. „Mă interesează”, îi răspund. „N-are legătură cu subiectul meu, dar ceva tot îmi poate sugera: devenit, prin mașina sa, vedetă a orașului, ofițerul (care, am aflat ulterior din ziarele locale, era călăreț iscusit, cîștigător de concursuri hipice, gimnast și atlet), involuntar, l-a pus și mai mult în umbră pe poet. E ușor să-ți
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
lui dire? -Dites-lui qu’on l’attendit Jusq’a s’en mourir... Pentru că, înainte de a proslăvi pe traducător, mă emoționai de Maeterlink, Teodor Stamatiade încercă, față de mine, o bruscare, și vociferă la adresa... colegului tradus. Nu se liniști decît după ce îi sugerai ideea că s-ar putea să-l dau cu capul de pereți”. (Horia Bottea, „Schițe de oameni, Poetul Stamatiade”, în „Bilete de papagal”, 1, nr. 38, 16 martie 1928, p. 3-4) Infatuarea sa n-a trecut neobservată nici pentru alții
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
că nu poți fi „bacovian” în tranșe, pe bucățele, cu întreruperi (un volum da, unul nu), schimbînd „macazurile”. Bacovia a fost „bacovian” în mod continuu și integral. începută sub semnul oximoronului, viața lui s-a încadrat apoi definitiv în formula sugerată de poezia sa. La fel, nu te poți considera cercetător al lui Bacovia, dacă o faci doar pentru o sesiune, un colocviu, o ocazie comemorativă. în „Reveniri vulnerabile” din Eul detestabil (Ed. Albatros, 2005), Octavian Paler se referă astfel la
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
o evitare a „subteranei” și o spaimă de orice cădere. în „Infernul” lui Bacovia, sumă a decepțiilor, angoaselor, durerilor morale, coborîrea ar însemna scormonirea, avivarea lor. Poetul nu insistă în această direcție. Dimpotrivă (chiar citatul din ,,Panoramă’’, care i-a sugerat criticului afirmația, o arată), a evitat, s-a distanțat, în mod reflex, a fugit din fața a ceea ce i-ar fi putut amplifica agitația psihică. De fapt Bacovia nici nu trebuia să coboare în „Infern”; el purta „Infernul” în sine. „Infernul
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
mon ami (Denoël, 1978), relatează că doctorul dăruia ca marcă a amiciției sale unor discipoli pietre (pentru inel) reprezentînd un om bărbos, un fel de Jupiter, fin sculptat. încerca astfel, cred, să se definească pe sine și, totodată, să le sugereze rolul unificator în relațiile cu ei. Cele mai multe din însemnările mele despre Bacovia nu au dată. De aceea, cînd revin asupra lor, nu le pot stabili imediat circumstanțele în care au fost făcute. Uneori mă ajută antetele hîrtiilor pe care le-
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
profesorului Dumitru Alistar, care a fost, un deceniu, decan al Facultății de Filologie din Bacău. Are semnătura sa și mențiunea: „Bacău, 14 iunie 1947”. Am folosit-o de numeroase ori, dar (notez cu rușine) n-am făcut decît recent deducțiile sugerate de data înscrisă pe ea. 14 iunie 1947 înseamnă mai puțin de o lună înainte de sărbătorirea poetului de către orașul natal. înțeleg acum că apropierea evenimentului a produs o rumoare specifică printre intelectualii băcăuani: se întorcea „acasă” poetul onorat de Centru
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
au făurit o imagine pe care lumea a receptat-o ca atare: două femei curajoase luptându-se cu natura pe coasta de nord-vest a violentului ocean. Acolo și-a petrecut Yourcenar mai mult de jumătate din cei 84 de ani, sugerând unor observatori că a fost tot atât de americancă pe cât era de franzuzoaică. Fără Grace Frick, Yourcenar n-ar fi realizat atât de mult. Frick citea și traducea mult din ceea ce Yourcenar scria. Îi ținea la distanță pe cei ce-i iroseau
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
de mai mult de șapte decenii, începând cu anii '20 și continuând până ce nu a mai avut ce să spună, în 1980. Religia ei, ca și multe alte contradicții din viața și operele ei, a fost mult mai complexă decât sugerează rădăcinile ei catolice. Religia, în versiunile stoică și ermetică, dar nu creștină, figurează curent în ficțiunile ei istorice. Dinadins a reconstruit concepțiile religioase ale protagoniștilor săi păgâni, dar ea însăși se ducea rar la biserică, ca și personajele ei creștine
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
refuzat dedicația pe motiv că era redactorul ei, așa că Yourcenar a închinat-o lui Hermes mesagerul, reușind astfel să dea de înțeles că această carte aborda autobiografia a ceea ce ea a numit o intensă criză sentimentală. Titlurile celor nouă capitole sugerează asta: Fedra sau Disperarea, Ahile sau Minciuna, Sappho sau Sinuciderea și așa mai departe. Era ea Fedra sau Sappho heterosexuală sau homosexuală? Yourcenar nu oferă nici un indiciu, dar dezamăgirea ei legată de Fraigneau a fost suficient de clară nu a
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
un piept masiv, care se îmbrăca bizar și vorbea prost englezește. Fotografia de pe frontispiciul acestei cărți, înfățișând-o așezată pe un scaun la Bordeaux în 1939, cu bagajul alături dar în afara cadrului camerei de fotografiat, chiar înainte de plecarea cu vaporul, sugerează cât de caraghios trebuie să fi arătat. Kayaloff i-a făcut cunoștință cu câțiva literați din New York. Dar se îmbrăca prea excentric, mai ales pentru New York, și engleza ei era încă prea rudimentară ca să le producă o altă impresie decât
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
singura bucurie pentru Yourcenar pare să fi fost celebrele picturi de Caravaggio din muzeul pictorului baroc pe care îl iubise în tinerețe. Curajul o părăsise, devenind deprimată și ipohondră (o stare care o va urmări cu intermitențe tot restul zilelor, sugerând că nostalgia care o cuprinsese era mult mai acută decât ar fi putut recunoaște). Avea să mai treacă câtva timp până în toamna lui 1942 ca să fie suficient de încrezătoare că ar putea să aibă proiecte literare și să înceapă să
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
dispar pe fondul de abanos mat. Nici un țipăt, convulsii, nimic în afară de fixitatea unui chip gânditor. Exact ca atunci când, nemaiexistând zei, iar Hristos neexistând încă, de la Cicero la Marcus Aurelius a fost un răstimp în care singur omul a existat. Odată, sugera Flaubert, câțiva oameni fuseseră în stare să-și înfrunte moartea singuri și neclintiți. "Epoca modernă, cu criza spirituală și isteria ei și-a pierdut din vigoare". Nicăieri în altă parte nu găsesc această grandoare" scria Flaubert. Yourcenar și-a însușit
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
încercând să definesc, apoi să zugrăvesc pe acest om singur și legat de altminteri de tot ce-l înconjoară 51. Flaubert a admirat acea absență a anxietății în fața vidului nici lacrimi, nici convulsii reprezentată de Lucrețiu; mai târziu comentatorii au sugerat alte răspunsuri, câteva atât de contradictorii încât au inițiat noi religii și filosofii. Printre acestea s-a manifestat o reînnoită vigoare față de două tipuri antice de iubire pe care grecii atenieni le-au minimalizat: Eros, o dragoste fizică senzuală între
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
care e un soi de formalism contestabil 22, sau alta, despre semnificația metadiscursivă a scurtei povestiri Cum a fost salvat Wang-Fo 23. Mai pe larg, adică referindu-se la întregul volum Obolul visului, Sorin Lavric vedea în arta de a sugera o nouă metodă care "filtrează și dezinfectează viața", realitatea neputând fi trăită de autoare decât drept pretext pentru scris; în fond, construit doar pe mărturii evazive și dând sentimentul absenței de acțiune, textul insistă mai mult pe atomsfera de tristețe
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
și traduce un anumit gen de comportament (vezi, „Frustration”, 1949, McGraw-Hill, New-York). Cunoscutul cercetător al fenomenului de frustrație, S. Rosenzwei s-a preocupat, pe lângă alte aspecte ale frustrației, și de această problemă a precizării factorilor determinanți ai toleranței la frustrare, sugerând partciparea a două tipuri de factori: somatici, constituționali, strâns legați de diferențieri individuale înnăscute (deși un anumit rol îl pot juca și elementele somatice dobândite, cum ar fi: oboseala cronicizată, diferite maladii fizice etc.), și factorii psihologici genetici (ex. absența
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
pur psihice, de a se considera faptul că activitatea umană este determinază, în special, de motive psihice „pure”. Diversitatea acestor interpretări și forme ale psihanalizei contemporane ne determină să prezentăm, mai întâi, interpretările naturaliste, biologiste, tipice „doctrinei freudiste”, care au sugerat o viziune pansexualistă, apoi acele direcții de gândire „psihanalitice” - aparținând unor dizidenți, revizioniști, reformiști - care au ținut seama, într-o oarecare măsură, în explicarea personalității de dimensiunea socială, de noile date aduse de științele biologice despre om (cum ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
parlamentare sau prezidențiale. Totuși, în practică, asemenea abstracțiuni se bazează pe impresii și idei la care am ajuns prin învățarea treptată a unei diversități de situații din lumea reală. (4-5) De aceea putem susține pe bună dreptate că propunerile care sugerează amendamente la seturi de configurații deja existente și chiar cele care au în vedere schimbări fundamentale sunt construite pe comparații implicite. Un bun exemplu este cel al schimbării electorale: argumentul în favoarea modificării sistemului electoral al unei țări se bazează pe
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
general privit ca fiind la fel de extins ca și studiul configurațiilor constituționale. Evenimentele din secolul al XVIII-lea, în special Revoluția Americană și cea Franceză, ele însele rezultând în mare parte din exemplul Revoluției Engleze din secolul anterior, au părut să sugereze două concluzii. Prima, că absolutismul era un aspect de domeniul trecutului; a doua, că societățile urmau să fie guvernate pe baza statului de drept și a principiilor constituționale. Aceasta însemna că nu mai era necesar nici ca politologii să studieze
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
loc când sunt luate decizii colective în cadrul unui corp politic. De aceea trebuie să pătrundem dincolo de conceptul de stat și să adoptăm structura mai generală a sistemului politic. Faze ale sistemului politic Spre deosebire de conceptul de stat, conceptul de sistem politic sugerează că alocarea autoritară a valorilor trece printr-o serie de faze care izvorăsc direct din faptul că sistemul politic este un mecanism prin care se decid politicile publice. Însăși ideea de a lua decizii politice implică existența unei succesiuni de
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
faze: politicile sunt mai întâi inițiate, apoi elaborate și în cele din urmă implementate. O altă realizare a sistemului politic este convertirea cererilor, care corespund fazei de inițiere a politicilor, în politici definitivate. Această descriere a sistemului politic a fost sugerată mai întâi de Easton în cartea intitulată chiar The Political System (1953), elaborată ulterior de același autor într-un volum publicat în 1965. Cererile constituie intrările în sistem (input-uri); politicile definitivate sunt ieșirile (output-uri); procesul de conversie are
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]