30,395 matches
-
altora nu sau făcând "propagandă" în favoarea anumitor politici și împotriva altora). Avem astfel o secvență de trei faze: input-urile, conversia în cutia neagră și output-urile. Această secvență a fost dezvoltată mai departe de Almond și Coleman (1960), care sugerează că fazele intrărilor și ieșirilor pot fi la rândul lor segmentate (Almond și Coleman, 1960: 33-58; Almond și Powell, 1966: 27-30). Faza input-urilor a fost descrisă ca fiind compusă din două activități distincte: articularea cererilor (o activitate care constă
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
loc atunci când există un conflict privind care dintre două sau mai multe reguli să fie aplicată. Aceste faze succesive au fost numite de Almond și Coleman funcții termen împrumutat de la T. Parsons (1951), o expresie oarecum nefericită, deoarece pare să sugereze că sistemul politic ar avea obiective prestabilite. Indiferent dacă acest termen ar fi trebuit sau nu adoptat, este adevărat că există o secvență, cel puțin din punct de vedere analitic. Există articularea și agregarea cererilor; există crearea regulilor, implementarea regulilor
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
au anumite caracteristici procedurale; de exemplu, aceste decizii se pot lua în mod democratic sau nu. Astfel, modul în care sunt luate deciziile într-un grup diferă cel puțin parțial de modul în care sunt luate în altul. Uneori se sugerează că membrii aparțin instituțiilor sau grupurilor pe baza unui calcul al costurilor și beneficiilor apartenenței, un aspect considerat a distinge grupurile mici de cele mari, deoarece beneficiile sunt mai clare în grupurile mici (Olson, 1971: 35-6). Acest aspect este valabil
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
Acest punct de vedere este exagerat și controversat, poate pentru că, în unele cazuri, instituțiile creează condițiile în care sunt luate deciziile, dar acest lucru nu poate fi privit ca regulă generală și nu face parte din definiția instituțiilor. Ce se sugerează aici este așadar că sistemul politic se compune din seturi de instituții sau grupuri, dintre care unele sunt înființate prin constituție, iar multe altele nu; aceste structuri formează împreună cadrul în interiorul căruia sunt luate deciziile. Doar cunoscând ce reprezintă aceste
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
modele generale pretinzând a fi "explicative", dar pe baza cărora este dificilă localizarea în mod concret a anumitor tipuri de sisteme sau, dimpotrivă, a mai multor sisteme. Următoarele patru abordări sunt fundamentale: * Abordarea dependenței, extrasă în mare din marxism, care sugera că viața economică a țărilor lumii a treia, și în consecință viața lor politică, depindea de acțiunile "țărilor capitaliste avansate" din Vest, în special ale Statelor Unite. Din cauza acestei dependențe, aceste țări nu au libertate de mișcare în politicile publice. Regimurile
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
se elibereze de constrângeri au fost răsturnați rapid: America Latină era menționată ca exemplu tipic de regiune sub dependență (Wallerstein, 1979). * Abordarea statului administrativ, bazată în linii mari pe o analiză a dezvoltării istorice a unui număr de state europene. Se sugera că centralizarea statului are o dinamică proprie, iar aceasta a dus la diferențe marcante între asemenea state și altele. Franța și Rusia sunt menționate ca exemple ale unei astfel de dezvoltări (Moore, 1966; Skocpol, 1979). * Abordarea clivajelor sociale, bazată pe
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
calea tradițională de a întreprinde aceste comparații și clasificări a fost trimiterea la unele "caracteristici" generale ale formei de guvernare. Cea mai folosită caracteristică în acest scop este distincția între democrații, oligarhii și monarhii. Această distincție a fost mai întâi sugerată de Aristotel în Politica sa, fiind ulterior adoptată de un număr mare de teoreticieni politici, astfel încât, o lungă perioadă de timp, aceasta a părut cel mai bun mijloc de a compara și clasifica sistemele politice. O caracteristică generală care sugerează
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
sugerată de Aristotel în Politica sa, fiind ulterior adoptată de un număr mare de teoreticieni politici, astfel încât, o lungă perioadă de timp, aceasta a părut cel mai bun mijloc de a compara și clasifica sistemele politice. O caracteristică generală care sugerează că un sistem politic este o democrație, o oligarhie sau o monarhie constituie o normă sau un principiu normativ. Este o normă în aceea că definește modul în care autoritățile care conduc țara au hotărât să organizeze sistemul politic. În
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
să furnizeze, împreună, o descriere clară a direcției în care evoluează sistemele politice. Nu este suficient ca aceste principii să existe peste tot; ele trebuie să fie și unicele existente în sistemele politice. Exemplele menționate mai înainte în acest capitol sugerează că, cel puțin într-o formă preliminară, se poate da un răspuns pozitiv pentru primele două probleme. Când spunem de exemplu că un sistem politic este democratic, spunem că deciziile sunt luate conform unei norme de participare largă, poate chiar
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
puțin să putem vedea, în linii mari, cum pot fi caracterizate politicile contemporane. La acest aspect ne vom referi acum. Cele cinci tipuri principale de sistem politic din lumea contemporană Cele trei tipuri de norme pe care le-am descris sugerează că sistemele politice se pot stabili într-o infinitate de puncte în spațiul tridimensional determinat de norme. Totuși, în cazul multor sisteme politice există tendința de a adopta norme similare. După cum se știe, e aproape imposibil ca două sisteme politice
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
măsură limitată în eșaloanele inferioare ale ierarhiei administrative. Eficiența organizării statului în țările comuniste a depins în mare parte de infrastructura politică, constituită de partidul comunist și o serie de organe auxiliare precum sindicatele și organizațiile de tineret. Aceste organe sugerau direcții de acțiune și implementare monitorizată. Astfel, partidul comunist nu a avut zone de activitate clare și delimitate cum tind să aibă partidele în statele liberal-democratice. A fost cel puțin la fel de activ ca partidele din țările vestice în direcționarea guvernării
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
Să vedem așadar, urmărindu-l pe Pye, ce definiții au fost date dezvoltării politice și dacă putem descoperi cel puțin câteva elemente relativ solide. Aceste definiții se împart în trei categorii: * Prima leagă dezvoltarea politică de dezvoltarea socială și economică, sugerând că dezvoltarea politică privește politica societăților industriale sau un "proces multidimensional de schimbare socială". * Un al doilea grup se referă la ceea ce se poate numi organizarea sistemului politic, având în vedere construirea națiunii și structurile administrative. * A treia leagă dezvoltarea
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
o perspectivă oarecum "minimalistă" asupra politicii. Aceste abordări leagă dezvoltarea politică de activitatea statelor și de eficiența proceselor administrative. Chiar dacă eficiența birocratică este dificil de descris cu exactitate și mai ales de cuantificat, se pot indica exemple specifice care să sugereze că "progresul" în societate depinde de "progresul" în sfera administrativă. Totuși, este greu de înțeles de ce structura statului și birocrația ar trebui selectate ca fiind singurele elemente de care trebuie să depindă dezvoltarea politică. Luarea deci-ziilor politice rezultă din activitățile
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
la caracteristicile altor structuri ale grupurilor în special. Dincolo de instituționalizarea fiecărei structuri, trebuie să luăm în considerare interconexiunile dintre structuri. Și nu este clar în ce mod pot fi evaluate aceste interconexiuni. Ca o primă soluție, în literatură au fost sugerate două criterii: nivelul diferențierii structurale și gradul de autonomie structurală (Almond și Powell, 1966: 306-14). Primul criteriu se aseamănă întrucâtva ideii de diviziune a muncii, care, de la Durkheim încoace, a fost privită ca o caracteristică a societăților "avansate" (Durkheim, 1964
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
diferențierii structurale și gradul de autonomie structurală (Almond și Powell, 1966: 306-14). Primul criteriu se aseamănă întrucâtva ideii de diviziune a muncii, care, de la Durkheim încoace, a fost privită ca o caracteristică a societăților "avansate" (Durkheim, 1964: 39-49). Dovezile empirice sugerează într-adevăr că există o diferențiere mai mare a instituțiilor și grupurilor în societățile mai puțin tradiționale. Al doilea criteriu este legat de una din dimensiunile menționate de Huntington, deoarece, așa cum am văzut, el privește "autonomia" ca dovadă a instituționalizării
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
doilea. În timp ce diferențierea și autonomia generală pot să joace un rol, natura și gradul legăturilor dintre structuri trebuie examinate atent. Este o situație similară cu cea a centralizării, pe care o vom examina în capitolul 14. În mod caracteristic se sugerează că există niveluri optime de descentralizare pentru fiecare situație și că aceste niveluri optime sunt la o oarecare distanță de autonomia deplină. Același lucru s-ar putea spune și probabil ar trebui să se spună despre eficiența configurației structurale ca
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
autonome, accentul pus pe aceste caracteristici constituie un punct de vedere încărcat de valoare; nu mai avem în vedere elementele structurale, ci pe cele normative. Această abordare a dezvoltării politice a fost adesea acuzată de părtinire ascunsă în favoarea Occidentului. În loc să sugerăm că democrațiile liberale occidentale sunt entitățile cele mai dezvoltate din punct de vedere politic, este mai cinstit să o afirmăm deschis, pe baza unei judecăți de valoare, decât să pretindem că dezvoltarea politică se bazează pe caracteristicile aparent "obiective" ale
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
a dezvoltării politice cu care toată lumea să fie de acord vor exista multe opinii privind scopurile societății. Nu putem afirma că dezvoltarea politică este "mobilizarea și participarea în masă" sau "construirea democrației" sau chiar "stabilitate și schimbare ordonată", așa cum au sugerat unii, după analiza lui Pye (Pye, 1966: 39-42); și nici nu putem afirma cu fermitate că "sindromul" dezvoltării politice include aspirația spre "egalitate", cum sugerează Pye (1966: 45-6). Ne aflăm pe tărâmul prescrierii și nu putem pretinde nu avem o
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
și participarea în masă" sau "construirea democrației" sau chiar "stabilitate și schimbare ordonată", așa cum au sugerat unii, după analiza lui Pye (Pye, 1966: 39-42); și nici nu putem afirma cu fermitate că "sindromul" dezvoltării politice include aspirația spre "egalitate", cum sugerează Pye (1966: 45-6). Ne aflăm pe tărâmul prescrierii și nu putem pretinde nu avem o justificare logică în acest sens că aceste valori sunt valorile pe care toți trebuie să le accepte ca fiind caracteristice unei societăți "bune" (Jackson și
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
prima vedere, această concluzie pare greu de evitat. La ea s-a ajuns în anii '70, când mulți au observat că autorii anilor '60 "demonstraseră" cu prea multă ușurință superioritatea democrațiilor liberale. Au apărut noi teorii privind dezvoltarea care au sugerat că pretinsa valoare a democrațiilor liberale era produsul exploatării lumii a treia de către Vest. Astfel, "dezvoltarea" democrațiilor liberale s-a realizat prin menținerea altor părți ale lumii într-o formă de dependență economică. La aceasta urma să se adauge o
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
trebui să decidă ce îmbrăcăminte trebuie să se poarte națiunea, grupul social sau individul? A doua este întrebarea procedurală, dar poate și mai delicată, privind cine ar trebui să stabilească cine va decide. Principiul "extinderii oportunităților de alegere" pare să sugereze că națiunea nu ar trebui să intervină. Dar nu cumva apare în acest caz pericolul că grupul va fi cel care va decide, iar nu individul? Această perspectivă a apropiat mult dezvoltarea politică de puterea economică. Între timp, susținători ai
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
și prin urmare nu ne este utilă. Definiția care leagă dezvoltarea politică de structuri precum instituțiile și grupurile atinge un singur aspect al vieții politice, oricât de important ar fi acesta. Definiția care leagă dezvoltarea politică de norme pare să sugereze că analiza acestui concept trebuie să fie în întregime subiectivă. Trebuie să admitem că așa este, dar contrar părerilor generale, conceptul de dezvoltare socio-economică este și el subiectiv. Putem totuși căuta o definiție intersubiectivă, ca în cazul conceptelor de dezvoltare
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
evalua gradul general de sprijin de care se bucură un sistem politic. Un regim care nu are (suficient) sprijin trebuie să se bazeze pe coerciție sau impunere un astfel de regim este o dictatură. Istoria lumii, inclusiv a lumii contemporane, sugerează că dictaturile sunt o trăsătură larg răspândită și prin urmare coerciția poate fi un substitut al sprijinului în multe situații în ciuda pretenției sau speranței că dictaturile nu sunt viabile. Altfel spus, în ciuda aparentei nemulțumiri în rândurile populației din multe țări
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
în grad variat. Va exista atât un sprijin pentru sistem în linii mari, cât și un sprijin pentru politicile individuale (Easton, 1965: 311-19; Berger și Luckmann, 1966: 110-46). Variații în nivelurile de sprijin Existența unei combinații de tipuri și obiecte sugerează că forța acestui sprijin variază și ea în decursul timpului, chiar dacă în mod treptat și de multe ori într-un grad limitat. Rata acestor variații poate fi și ea diferită de exemplu în situația când sprijinul este acordat unor politici
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
Nu este totuși surprinzător faptul că majoritatea societăților și în special țările recent create consideră dificil de evitat perioadele de conducere dictatorială. Dificultăți întâmpinate de regimurile autoritare Faptul că regimurile dictatoriale au succes doar pentru o anumită perioadă de timp sugerează că un sistem politic autoritar nu poate fi cu adevărat viabil, sau cel puțin că împrejurările în care aceste dictaturi pot fi menținute sunt mai degrabă stringente. În primul rând, construirea și susținerea unui aparat coercitiv necesită cheltuieli. Stabilirea variatelor
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]