30,395 matches
-
monocolore și de coaliție, deși foarte interesantă din punct de vedere tehnic, și-a pierdut din importanță din cauza multitudinii remanierilor, dar și a faptului că este apanajul aproape exclusiv al Europei occidentale. Așa cum am arătat în capitolul 11, s-a sugerat că reprezentarea proporțională are efectul de a conduce la instabilitatea executivului deoarece rezultă într-o dispersie mai mare a partidelor în parlament. Totuși, guvernele minoritare și coalițiile, care sunt într-adevăr numeroase în Europa continentală, nu sunt deloc slabe și
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
este așadar, prin definiție, o relație extrem de inegalitară. Această relație poate fi acceptată din mai multe motive, mergând de la recunoașterea "naturală" din partea celor conduși, la exercitarea de presiuni și constrângeri asupra lor. Ei sunt așadar îndemnați să acționeze în direcția sugerată de liderul lor. Putem astfel defini conducerea politică națională ca puterea exercitată de un individ (sau, în unele cazuri, de doi sau mai mulți indivizi care acționează împreună) pentru a-i împinge pe membrii corpului politic să acționeze într-o
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
politică sau destulă longevitate în funcție pentru a domina scena, și deseori sunt aleși pentru că sunt foarte buni în a face compromisuri, iar nu pentru că sunt "lideri" în sensul convențional al cuvântului. Evoluțiile din anii '80 din Olanda și Belgia sugerează totuși că o schimbare este posibilă în această privință. În sfârșit, există cazuri în care prim-miniștrii sunt simpli deținători de funcții (așa cum erau majoritatea prim-miniștrilor francezi înainte de 1958). În unele țări precum Belgia, Austria și chiar Marea Britanie au
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
din națiunile lumii au avut parte de un sistem de conducere duală, iar în majoritatea dintre ele, sistemul a fost stabil. Un sistem dual nu implică faptul că cei doi lideri trebuie să fie egali, ci chiar dimpotrivă, așa cum se sugerează prin distincția între un lider care reprezintă legitimitatea națională (președintele sau monarhul) și unul care reprezintă legitimitatea administrativă (prim-ministrul). Statul modern este atât de complex încât nu este deloc surprinzător faptul că, adesea, pentru a fi eficientă, conducerea ar
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
plus, încă nu există nicio listă general acceptată de atribute care să constituie acea personalitate, nemaivorbind de cântărirea modului în care fiecare din aceste atribute "ar trebui" să se îmbine pentru a produce un lider "echilibrat" și "puternic". Se pot sugera mai multe elemente care par a fi importante, precum energia, curajul sau inteligența, dar cu greu putem trece de faza de enumerare a acestora. Psihologii, mai ales cei preocupați de psihologia socială, au încercat să deter-mine un număr de trăsături
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
sănătatea și locuințele, din moment ce acestea presupun activități considerabile, uneori uriașe. Are un rol chiar și în aspectele mai tradiționale ale vieții guvernamentale, pentru că eficiența a devenit elementul cheie în toate aspectele serviciului public, iar mărimea departamentelor guvernamentale din multe țări sugerează că ele trebuie administrate într-o manieră cu adevărat profesionistă, altfel spus, "managerială". Influența birocrațiilor Un număr mare de funcționari publici sunt profund implicați în management; unii joacă un rol prin faptul că dau "sfaturi" în timp ce se elaborează proiecte de
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
care activitățile manageriale dau administratorilor și tehnicienilor responsabilități speciale și chiar un anumit grad de independență; * În al treilea rând vom reveni asupra unei discuții generale privind rolul de ansamblu al birocrațiilor și ne vom întreba dacă este realist să sugerăm că ele preiau funcțiile conducerii, creând și instalând un stat "administrativ" sau "tehnocratic". Guvernele și "obediența" administrației Serviciile publice au apărut peste tot. Ele angajează o proporție substanțială a forței de muncă în fiecare țară, deși numărul este dificil de
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
un control mai eficient asupra fiecărui administrator. Dar pe măsură ce mărimea piramidei birocratice crește va exista o pierdere a eficienței. Organizațiile mari ating un punct, după care gradul implementării începe să scadă. De aici dezvoltarea generală a practicilor de delegare, care sugerează că o autoritate publică (adesea locală) este cea care face treaba pentru care este mandatată o alta. Un alt aranjament constă în a cere firmelor private să întreprindă activitatea sub contract, o practică existentă de mult timp în țările occidentale
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
sau alte țări anglofone, noțiunea că funcționarii publici se preocupă în primul rând de implementare este încă valabilă, iar generaliștii joacă un rol mai mare. Se consideră că aceștia sunt mai aproape de politicieni decât specialiștii. Faptul că în Marea Britanie se sugerează periodic că administrația publică ar trebui să aibă un caracter mai puțin "amator" și că se face prea puțin în această privință este o dovadă că astfel de diferențe continuă să existe (Kellner și Crowther-Hunt, 1980: 23-45; Drewry și Butcher
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
anteriori au înregistrat deja progrese în direcția dezvoltării. Funcționarii publici și specialiștii vor fi prin urmare în poziția de a-și exercita cu succes influența doar dacă autoritatea politicienilor, altădată puternică, a ajuns să scadă, sau dacă, așa cum s-a sugerat mai înainte, structura generală a autorității este recunoscută, dar au loc disensiuni între lideri (Riggs, 1963). Prin urmare specialiștii nu preiau în general puterea prin forțe proprii în fazele timpurii ale dezvoltării societăților; în acel moment, specialiștii (în special cei
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
care forțelor armate nu li se acorda o poziție prioritară (spre exemplu țările anglo-saxone). Unele țări precum Franța s-au situat, se pare, între aceste două extreme, ierarhia militară și cea civilă aflându-se mult timp în conflict. Aceste diferențe sugerează că nivelurile intervenției armatei în politică pot fi strâns legate sau chiar dependente de valorile sau ideologiile națiunii și ale armatei. * Prima secțiune a acestui capitol va fi dedicată analizei variațiilor în tendința forțelor armate de a interveni în politică
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
poate duce uneori la stări conflictuale între forțele armate și guvernul civil. În al treilea rând, nevoia de a fi gata de luptă are la bază și opinia că pericolele externe sunt deopotrivă foarte reale și foarte mari. Acest lucru sugerează că forțele militare au o concepție despre societate mai degrabă reminiscentă a "stării naturale" a lui Hobbes, în care viața era "urâtă, abrutizată și scurtă", decât una bazată pe credința în cooperare și înfrățire între națiuni. Această ideologie fundamentală explică
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
așa cum s-a întâmplat în Mexic începând cu anii '30 și în Egipt din anii '60, procesul de de-militarizare devine complex. Regimurile hibride civile-militare devin regimuri civile. Faptul că regimurile militare pure rezistă numai perioade scurte de timp nu sugerează totuși că au dispărut motivele pentru care au apărut aceste regimuri. Uneori, procesul de "de-militarizare" are succes, ca în Mexic; pe de altă parte, în multe țări africane și asiatice nu s-a întâmplat așa. Începe astfel un nou
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
anumită autonomie, dar nu există o separare strictă a puterilor. În plus, independența poate însemna mai mult decât libertate față de amestecul politicienilor zilei: poate însemna libertate față de normele sistemului politic și social în sine. Concepția liberală a adjudecării regulilor nu sugerează însă acest lucru: instanțele trebuie să protejeze și să mențină statul de drept. Totuși, unii au susținut că astfel curțile de justiție devin mai curând apărători ai ordinii sociale decât organe independente care aspiră spre justiție sau echitate. În general
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
în următoarea secțiune. Situații de acest gen apar în timpul guvernelor britanice de stânga (Griffith, 1985: 207-22). Exemplele nu sunt neapărat tipice, dar faptul că membrii sistemului judecătoresc provin adesea din rândul segmentelor înstărite pare să constituie un temei pentru a sugera că în rândul lor există o tendință inerentă spre conservatorism. Au existat semne ale unei tendințe contrare în unele țări, în special în Italia și într-o măsură mai limitată în Franța. Începând cu anii '70 s-au constituit grupuri
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
au fost alcătuite așadar mai întâi de toate pentru a adjudeca în dispute între aceste autorități, așa cum am văzut în capitolul 16. În particular, Curtea Supremă americană a fost creată cu acest scop. Nimic în Constituția americană în sine nu sugerează că, între statele componente și guvernul federal, Curtea Supremă este mai mult decât un arbitru. Într-adevăr, aceasta a invalidat legislația pentru prima dată în 1803 și apoi abia în 1857; doar de la sfârșitul secolului al XIX-lea, practica de
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
care cunosc în detaliu procesele administrative. Principiul diferențierii structurale, care stă la baza adjudecării regulilor, este prin urmare parțial defectuos în ce privește rezolvarea plângerilor administrative. Curțile administrative și ombudsmanii O asemenea concluzie este împotriva principiilor doctrinei liberale, din moment ce pare paradoxal a sugera că rezolvarea plângerilor se realizează mai ușor prin înființarea unor instituții care sunt aproape de serviciile publice. Totuși, așa s-a întâmplat în multe țări, prin alcătuirea unor consilii sau curți administrative. Unele din aceste curți au o jurisdicție cu adevărat
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
între domenii nu oferă o bază pentru o clasificare satisfăcătoare a politicilor. Adevăratele diferențe care trebuie luate în considerare izvorăsc din scopurile generale ale politicilor întreprinse în aceste domenii. Prin urmare trebuie să determinăm care sunt aceste scopuri. Au fost sugerate două seturi de criterii care se întrepătrund într-un fel. Unul constă în împărțirea politicilor în patru tipuri distincte: distributiv, redistributiv, reglementativ și constitutiv (Lowi, 1972). Politicile distributive promovează activități: de exemplu, prin intermediul finanțărilor. Politicile redistributive urmăresc să modifice felul
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
chiar adevăratul motiv al apariției consensului (Lukes, 1974: 27; Ham și Hill, 1993: 70-1). (362-363) În timp ce societatea structurează fără îndoială atât mentalitățile membrilor săi (socializarea) cât și activitățile lor (non-deciziile), pare extrem de nerealistă adoptarea unei poziții deterministe extreme care să sugereze că structurile domină în întregime acțiunea indivizilor. Mai realist este să încercăm să determinăm în ce măsură există un câmp pentru acțiunea independentă a agenților. Dahl nu a negat că societatea era întrucâtva structurată de diverse forțe socio-economice: studiul său despre puterea
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
țări, dar și mai probabil este să fie găsite în urma analizelor pe mai multe țări. Deși până acum nu au existat analize cros-naționale sistematice ale proceselor politicilor publice, ce se cunoaște până în acest moment, deși pe o bază oarecum subiectivă, sugerează că într-adevăr există diferențe semnificative, spre exemplu între procesele politicilor publice din țările scandinave și cele din multe părți ale lumii a treia. Așa cum remarca un observator al proceselor politicilor publice din America Latină, "creșterea birocrațiilor publice nu a sporit
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
Pentru a fi util, conceptul de stil de politică publică nu trebuie să rămână vag; trebuie operaționalizat pe baza caracteristicilor concrete care pot exista într-o măsură variabilă în diferite țări sau în diferite situații. Richardson și colegii săi au sugerat că există într-adevăr două dimensiuni pe baza cărora se pot defini stilurile (Richardson, 1982: 13). Una dintre ele evaluează în ce măsură elaborarea și implementarea politicilor publice tind să reacționeze la cereri sau să anticipeze cererile; cealaltă evaluează în ce măsură politicile publice
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
asupra proceselor de politică publică reactive și consensuale decât dacă s-ar studia stilurile la scara întregii lumi. Totuși, chiar și în contextul Vestului se remarcă diferențe substanțiale atât între țări cât și între tipurile de politici, deși s-a sugerat de asemenea că stilurile de politică publică pot tinde să conveargă de-a lungul timpului. Stiluri de politică publică în țările occidentale S-a spus că în Europa Occidentală, cel puțin până în anii '80, stilurile de politică publică evoluau către
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
în Europa Occidentală, cel puțin până în anii '80, stilurile de politică publică evoluau către forma reactivă și consensuală o formă care a fost condensată și analizată în mod repetat sub numele de neocorporatism (Lehmbruch și Schmitter, 1982: 2-4). S-a sugerat chiar că societățile capitaliste avansate s-ar mișca neapărat spre acest stil de elaborare și implementare a politicilor datorită rolului jucat de grupurile reprezentând producătorii, între care apare chiar o complicitate. S-a arătat că democrațiile europene mai mici cele
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
fi înfrânți la următoarele alegeri (Burke, 1975: 156-8). Ideea a devenit învechită la nivelul reprezentării individuale odată cu dezvoltarea partidelor, dar și acestea încercau să ofere o legătură generală. De fapt, ele ar putea oferi o legătură directă, așa cum s-a sugerat deja, atât timp cât este generală. Reprezentarea mai specializată prin intermediul grupurilor a subminat sau a îngreunat reprezentarea directă prin partide. Pe măsură ce acestea și, în consecință, forurile legislative devin constrânse de grupuri, teoria juridică a reprezentării este înlocuită de una în care organele
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
electorale un caracter programatic suficient de strâns pentru a aproxima, de fapt, un tip de referendum. În această formă de mobilizare competitivă, oamenii dau partidului învingător "mandatul" de a înainta un set de politici. În special în Marea Britanie s-a sugerat că partidului învingător i s-a conferit un mandat de a îndeplini propunerile pe care le înaintase în timpul campaniei electorale (Birch, 1964: 16-22). În acest mod ar exista o legătură directă între oameni și partid, și chiar între oameni și
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]