29,334 matches
-
relevant să-i spun persoanei de la capătul celălalt al firului?“ 4. Controlul. Tu deții controlul asupra momentului când îi suni, chiar dacă nu simți asta explicit din cauza faptului că îi suni când ești deprimat și slăbit, și când ți-e așa dor de ei, că ți se pare că mori în secunda următoare, dacă nu le auzi vocea și nu comunici cu ei, măcar cât de puțin. Gândiți-vă și la motivul 2. Dar chiar dacă nevoia ta este intensă, arzătoare, reușești să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
dar așa mă simt eu. Când îi suni, te arunci în gol, dar când taci, când reușești să nu spui chestii de genul „Tot te mai iubesc“ sau „De ce nu mă mai iubești? De ce? De ce?“ sau „Îmi e atât de dor de tine, aș face orice ca să te întorci la mine“, te salvezi. Deci, la mine, cam despre asta este vorba. Îți permiți să pierzi controlul asupra situației, atunci când tensiunea atinge paroxismul, și apoi îți dovedești ție însuți că, la urma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
gândindu-mă la ce-am pierdut, nu regret nimic. Nici că l-am sunat, nici că am șters mesajele de la el și caseta video cu el. Am făcut curățenie pe punte. Și-mi dau seama și de ce nu-mi este dor de Jake; pentru că aventura mea cu Jake n-a reușit să șteargă urmele puternice lăsate de Patrick în inima mea. Eu trebuia să șterg aceste urme, eu și nimeni altcineva. De ce trebuie ca de fiecare dată când învățăm, de fiecare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
plină de speranțe prostești, gândindu-mă încă la Patrick, decât să am ochii larg deschiși și să văd realitatea întreagă, așa cum e, și să mă mai știu și singură - mai rău, că a trebuit să fiu singură ca să-mi treacă dorul după Patrick. Mă cuprinde o nostalgie puternică la gândul că, adolescentă fiind, mă îndrăgosteam la fiecare douăzeci de minute și viața mea era un vârtej de emoții și sentimente, iar eu nu-mi dădeam seama câtuși de puțin ce se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
ca rest de plată în această vale a plângerii care se cheamă viață, încătușată între tabieturi, stări de anxietate, spitalizări, bârfe și desigur (Revoluția?) renașterea energiilor adormite, păstrate, economisite, păzite, ascunse, nesecretate, nealterate, dar mustind de dorințe și căscate de dor, după cel mai vajnic pirat, naufragiat din oceanul iubirii pe țărmul arid al sufletului său, Mitică Petrache. O rază verde cât un bold o străpunse în ochiul drept și, prin glandele lacrimale, pătrunse în lobul frontal. Aici se opri o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
ace, tristețea centrifugii mașinii de spălat, torsul de pisică al ficusului bătrân, care-și transporta mineralele din pământul glastrei prin vertebrele tulpinii spre capilarele frunzelor cerate, indecent de încet, toboganul somnului de noapte, de zi, de boală, de ranchiună, de dor, de renunțare, de abnegație pentru patul urieșesc, de abstinență sexuală, de răzbunare pe singurătate, pe bătrânețe și apele ei urât mirositoare, toate închise într-un loc numai de ea știut. Tăișul obraznic de lucios al satârului și, implicit, spaima gâturilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
sută de parai, meniu complet! Mama a căzut din brațele Mioarei, pentru că tânăra decanta în pahare gradate un cocktail din abnegația (strânsă în sticluțe etanșate) pentru Mama, pastile de dragoste roșie, de iubire albastră, de renunțări și eșecuri cărămizii, de dor îngălbenit, pe care le zdrobi cu un pisălog de usturoi. Și-i bău conținutul. Mioara 1 și Mama 2 se întâlniră în mulțime, întâmplător. La fel și Mama 1 cu Mioara 2, fără să-și dea seama de schimbare. Tavanul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
de la teatru, sunetul se reverbera dureros, o durea și Mitică Petrache din capul ei, o durea și dorința de a-l întâlni după 31 de ani de când fugise fraudulos în Franța, o durea Franța cu Parisul ei frumos, o durea dorul, de ce e făcută dorința din durere, pentru că începe cu aceeași literă în limba română, dăruire, damnare, demascare, deturnare, dezavuare, despărțire, în alte țări ele vorbind pe limba durerii acelor țări, dar aici e pictograma celor arătate cu o secundă, un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
vie care va muri fără să-și înțeleagă rostul, îi tot dă înainte cu nu vreau să mă mai nasc, dar chiar așa? cine o mai naște vreodată, ea însăși rezultatul unei greșeli în ecuația vieții, mi-e așa de dor de momentul substituirii, ea va fi deja moartă, eu voi zace vie în brațele tale, o zi, o săptămână, tu ai să dormi, eu am să-ți păzesc somnul, visele retro cu Mioara, dar înviate prin mine, eu sunt Mioara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
singurătate, ar finaliza-o cu noi protagoniști, distruge instrumentele scrisului, ar vorbi ca o carte, taie-i limba, scoate-i ochii, te-ar bântui ideile care există și pot striga prezentul. Lipsa lor te-ar face evident creatoarea lor, pentru că dor. Atât de tare încât Autorul va exista prin tine. Așa cum, nevăzut, Dumnezeu scrie Pământul cu geografia Lui. Un circuit închis în care nu există alienare. Singurul alienat e însuși Creatorul. El e neînțeles, interzis cunoașterii directe. Nu face politică, sportul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
peste noi, nu poate sta unde îi e locul zise Autorul, care apăruse dintr-un colț de noapte sau inventat de vreun greier. Și Autorul porni să citească. REPETENȚII ROMAN A m țâșnit din templul mamei în zori, sfâșiat de dorul după bicicleta promisă de tatăl meu din prenaștere și, deși peste timp, nea Costică frizerul îl tot întreba: Nea Ioane, i-ai luat băiatului ce i-ai promis? Eu, cocoțat pe scăunelul de lemn, ascultam răspunsul trist, printre clănțăniturile foarfecelui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
dar fără să-mi dau seama că țesătorul eram eu. De ce mă cauți Mioara? Îmi caut sufletul, nu e la tine? Era iarnă și gerul pictase gratii de gheață pe geamuri. De ce te întorci, iarnă? am întrebat-o. Mi-e dor de Brăila! Oriunde m-aș duce, mă cheamă. Ție ți-e dor de Mitică, mie mi-e dor de copilăria iernatică a iubirii. Dorul meu e lipsit de speranță. Dă-mi puțin din speranța ta, Mioara. Eu am fost o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
cauți Mioara? Îmi caut sufletul, nu e la tine? Era iarnă și gerul pictase gratii de gheață pe geamuri. De ce te întorci, iarnă? am întrebat-o. Mi-e dor de Brăila! Oriunde m-aș duce, mă cheamă. Ție ți-e dor de Mitică, mie mi-e dor de copilăria iernatică a iubirii. Dorul meu e lipsit de speranță. Dă-mi puțin din speranța ta, Mioara. Eu am fost o iarnă veselă și-mi proiectă holograme din trecutul Brăilei. Era un ger
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
e la tine? Era iarnă și gerul pictase gratii de gheață pe geamuri. De ce te întorci, iarnă? am întrebat-o. Mi-e dor de Brăila! Oriunde m-aș duce, mă cheamă. Ție ți-e dor de Mitică, mie mi-e dor de copilăria iernatică a iubirii. Dorul meu e lipsit de speranță. Dă-mi puțin din speranța ta, Mioara. Eu am fost o iarnă veselă și-mi proiectă holograme din trecutul Brăilei. Era un ger frumos. Sub nămeții cât casa orașul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
gerul pictase gratii de gheață pe geamuri. De ce te întorci, iarnă? am întrebat-o. Mi-e dor de Brăila! Oriunde m-aș duce, mă cheamă. Ție ți-e dor de Mitică, mie mi-e dor de copilăria iernatică a iubirii. Dorul meu e lipsit de speranță. Dă-mi puțin din speranța ta, Mioara. Eu am fost o iarnă veselă și-mi proiectă holograme din trecutul Brăilei. Era un ger frumos. Sub nămeții cât casa orașul respira, copiii mergeau la școală sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
urechi, fără mila ce nu o avusese nici față de tatăl meu și nici față de strămoșii mei de parte bărbătească de pe vremea lui Pazvante Chioru'. Ultimul în atelierul meu, a fost tot băiatul lui nea Ion, cu ochii veșnic lăcrimoși de dorul după bicicleta promisă de tatăl său din prenaștere își amintește Șepcarul pentru că toți repetenții trebuiau să poarte șapcă. Și după ce îi mână din urmă încolonați câte doi, ca pe niște criminali periculoși pe străzile Brăilei, Căpcăunu își desfăcu poalele de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
afla răspunsul? Nemernicul de Gustav îmi spunea: Întotdeauna tu vezi deja sfârșitul. O clipă am avut senzația că mă văd pe mine în viitor. Nu știu de ce priveam trecutul, prezentul de acum, ca pe ceva de care mă leagă un dor sfâșietor când, de fapt, uram din toată ființa fiecare ceas care mă apropia de școală. D a spuse Satelitu le schingiuiau pe femei la două zile, pe copii la trei și pe bărbați în fiecare zi. Vreți să fiți români
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
chimie, înseamnă că mâine sau în oricare altă zi voi avea examen. Extemporalul era ceva la ordinea zilei. Luni, la biologie, marți la istorie, miercuri scriam versuri, joi terminam primul volum, vineri tipăream o plachetă, sâmbătă eseuri, duminică mi-era dor de ziua de luni. Și vedeam fața nepregătită la nicio lecție a lui Gustav și eu trebuia să îi suflu discret, așa de discret încât noaptea visam cum eram lovit de știuleți în față, pe spate sau pe piept și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
Any Palade. Școala era un pretext de a mă întâlni cu Any Palade. Frații Chirilă și Halipa, bețivii Năsuc și Samaliot, țăranii din Tufești, Stoian și Teodor, pictorul Hugo Mărăcineanu, poetul Prunilă și prozatorul fără operă, Nilă Hagiu. Mi-era dor și de Mioara Alimentară, femeia de 30 de ani, seralista, îndrăgostită de Mitică Petrache, o legendă a liceului nostru, despre care se povestea pe furiș că a fost elev cândva aici, dar că într-o zi bunica lui a venit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
ouă, pupe muzicale ordonate pe șinele drepte ale opus-ului simfonic, care însemna izbânda dintre învins Nazismul cădea și învingător restul Lumii pe câmpia Donului dragostei dintre Liuba și Satelitu, timp de 4 ani. Satelitu tatuase pământul Rusiei cu brazdele dorului, însămânțând în ele usturoi, ca să știe Liuba că am fost pe aici. Și chiar la Cernagorsk, Satelitu, umflat cât un elefant, urlă de căzură Îngerii din Răi: Ia liubliu tebia, Liuba! Și de la izvoare, Eniseiul îi duse strigătul până la Dudinka
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
de usturoi, întoarse camionul cu 1800 și acesta porni îndrăcit de-a lungul fluviului, în amonte, cale de peste 5.000 de kilometri, dincotro venise duhoarea, fără să știe, nici unul, nici celălalt, că trec în contrasens și în contratimp, cu viteza Dorului, pe care, chiar atunci, în cealaltă parte a Lumii, un savant iluminat (fost repetent la Matematică) o captă și o zăvorî pe veci în formula: E=mc2. CERERE DE CHEMARE ÎN JUDECATĂ ORDONANȚA PREȘEDINȚIALĂ Sublumea a VI-a, sfera scufundată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
mâine promite doar să fie mai grea ca cea care se termină acum. Ultimul șef de clasă a ieșit pe ușă cufundându-se în gânduri pe măsură ce fluieratul său prindea notele unei melodii vechi. Acum, când scriu notițele astea, mi-e dor de zilele alea. Știu că s-au petrecut cu doar câteva apusuri în urmă, dar par atât de departe. Atât de departe! O eternitate de-ar fi trecut și nu ar fi atât de departe. Dar ce știu eu despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
a ajunge mai ușor la etajul trei, unde vroiam să văd încăperea în care am discutat cu Arvon Mircea. Nu făcusem decât câțiva pași, când cineva mă opri punându-mi o mână pe umăr. O mână rece... Ți-a fost dor de mine? Capitolul 7 Era Ana, la fel de frumoasă ca întotdeauna, la fel de fericită și de neatinsă de lumea din jur. Sigur că mi-a fost dor de tine, zisei în timp ce mergeam spre scările profesorilor. Nu prea te-am văzut în școală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
cineva mă opri punându-mi o mână pe umăr. O mână rece... Ți-a fost dor de mine? Capitolul 7 Era Ana, la fel de frumoasă ca întotdeauna, la fel de fericită și de neatinsă de lumea din jur. Sigur că mi-a fost dor de tine, zisei în timp ce mergeam spre scările profesorilor. Nu prea te-am văzut în școală azi, Corvium. Pe unde ai fost? În cancelarie. Am avut un fel de consiliu cu câțiva. Tocmai treceam de un grup mai mare de elevi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
el să se lungească, iar acele ceasului atârnat pe perete se mișcau îngrozitor de încet. Cu greu au trecut și aceste șaizeci de minute, iar noi am început să ne întrebăm dacă celelalte ore se vor ține, nu că ne era dor de profesorii pe care-i vedeam în fiecare zi, dar vroiam să știm cum să ne programăm timpul și ce să facem cu el, căci până la sfârșitul programului mai era drum lung. La nici o oră din cele programate pe acea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]