3,341 matches
-
mă promovezi ? Îmi tremură ușor vocea, dar mă țin tare pe poziție. Ai zis că, dacă Îmi creez singură propriile oportunități, atunci mă promovezi. Așa ai zis. Și chiar asta am făcut, nu ? Paul mă fixează preț de câteva momente, clipind, fără să zică nimic. — Știi, Emma Corrigan, spune Într-un final. Ești una dintre cele mai... una dintre cele mai incredibile persoane pe care le-am cunoscut În viața mea. — Asta Înseamnă că răspunsul tău e da ? nu mă las
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
luminată brusc de un spot puternic de lumină, care aproape că mă orbește. Răsună o muzică duduitoare și pe scenă apare o siluetă În costum negru lucios, care se Învârte și face salturi. Dumnezeule, oricine-ar fi, se mișcă incredibil. Clipesc chinuită, cu lumina puternică În ochi, Încercând să văd mai bine dansatorul. Nu-mi dau seama dacă e un bărbat, o femeie sau... O, Doamne. E Lissy. Șocul mă lipește efectiv de scaun. Din minte mi-a dispărut absolut tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
cafea dublă Îi schimbă starea, revigorându-l pe deplin și după micul dejun poposi În biroul directorului general. Acesta devenise un om amabil și Îi Întinse mâna Înclinându-se, Îl sărută pe obraji, apoi Îl bătu prietenește pe umăr și clipi din ochi cu căldură și complicitate. Întrebă ceva din care Ștefan Înțelese că „s-a simțit bine, este totul În regulă?” la care răspunse cu un „Ok!” internațional. Au schimbat și alte gesturi prietenești, amândoi așteptând-o pe Amina pentru
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
ca la un consult medical, sunt cercetat, pipăit, palpat, mirosit, Întors pe toate fețele, Într-un cuvânt evaluată marfa. Cât durează această ,,apreciere,, , eu nu am voie: să vorbesc, să transpir, să mă legăn, să mă aplec de spate, să clipesc des din ochi sau să Întorc capul. Regulile sunt foarte stricte În această privință. De ce am fost tocmai eu ales pentru această muncă ciudată? Simplu: sunt un bărbat atrăgător, cu un corp armonios și o ținută dreaptă. Am concurat pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
propoziții scurte, de politețe, după care mă retrăgeam În camera mea și loveam cu putere În căpăcelele rotunde ale mașinii de scris, pe care erau Însemnate cu alb, literele. Bărbatul care picta biserica din sat, un tânăr tăcut, mohorât, care clipea tot timpul din ochi, s-a spânzurat Într-o noapte, chiar În clopotniță. S-a urcat pe o buturugă subțire de salcâm, ca să poată ajunge la o grindă de lemn și să Înnoade funia. După ce-și va fi pus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
Uniunea Europeană, e ca și tine, tot o ficțiune? Știi ce-nseamnă cuvântul, doar ți l-am spus de mult.,, -Scoate-ți-l dracului de acolo, mai repede! Mascatul, un uriaș de aproape doi metri, slujitor neînduplecat al legii, cu pistolul la cingătoare, clipește amenințător din ochi Ăde fapt singurii care i se vădă, de sub cagula neagră trasă pe cap. Are o respirație șuierătoare care se aude de la câțiva metri și bate din picior cu furie. Cotrobăie cartierul de câteva zile și nopți, căutând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
indemnă. Domnul Dornu îl puse la ochi. Trecătorii s-au apropiat brusc. -Are și toc.E nou. ”Reclama este sufletul comerțului”. Domnul Dornu încerca să scape de negustorul plictisitor.Ii puse o întrebare formală: -Cât ceri pe binoclu? Fără să clipească,brunețelul se pronunța: -1.500.000 lei. -E mult,bătu în retragere dl.Dornu.Credea că a ieșit onorabil din această situație.Dar... Incepu o negociere aprinsă.Ultima oferta a dl.Dornu se opri la 500.000 lei. Negustorul accepta
BANCHETUL CUGETĂRILOR by Eugen - Nicuşor Marcu [Corola-publishinghouse/Imaginative/1594_a_2966]
-
Și-l zări o trăsură Ce-și zise: E matur, poate-i...galant, M ajută să-l uit pe...cel'alt! Trăsura, cu mătase împodobită Și peste tot ...aurită, Radia fericită ! Deși mult mai tânără ca el, Trăsura discret a clipit Știți dumneavoastră-n ce fel! Calul?! A rămas înlemnit! Îngânând singurel: Sunt trecut mult de soroc, Cum așa mare noroc Să dea peste mine, Să-ncerc, o fi bine Sau nu? În...fine! Înțelept -sau nua gîndit: Nu mai am
Calul cu potcoave roz Epigrame-Fabule-Panseuri by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/468_a_877]
-
când crește, descrește, se face roată, din inerție-mpingându-ne, vremelnicie adăugându-ne. durere în clipa aceasta de cremene plouă cu petale de liniște. ochiul retractil al melcului, din albastru devine oranj, din rece și rea, suferința se îmbunează. lumea clipește mărunt, dumică totul în fărâme, incandescente, acestea mă picură, mă hașurează, mă spintecă. durerea ațipește în străfund, în locul ei predilect, visează străfulgerat că-i a mea, ca un câine se gudură, cu tandrețe o scarpin, la odihnă o-ndemn, până ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1549_a_2847]
-
Bateriilor, la statuia lui Brătianu, strada Sabinelor, biserica Mihai-Vodă, spitalul Colțea și alte asemenea repere, demolate și pierite Într-un nor de fum, sub ochii noștri plini de Înțelepciune. De mai multe ori Buni și-ar fi Întrerupt explicația și, clipind din genele rare, micșorându-și ochii aburiți de mândrie și prejudecată, le-ar fi mărturisit că ea nu poate purta decât pantofi moi, care să n-o deranjeze la monturi. Și, cu fireasca ei amabilitate, notă de subsol: amabilitate - cuvântul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
mingea, aleargă, aleargă, aleargă și... șutează cu pantofii ei moi, noi, direct În păianjen și... goool! Dragi ascultători, goool! Goooool! Faza fiind Înregistrată pentru dumneavoastră cu toată fidelitatea, aparatura de bord funcționând din plin, turația maximă, motoarele duduind, ochiurile magice clipind, peste câteva ore va avea loc obișnuita conferință de presă. Deocamdată toate fețele s-ar fi Întors zâmbind spre Buni, toate simțurile s-ar fi aflat În alertă, pregătite s-o cântărească, s-o măsoare. Deasupra celor cinci cârlionți ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
Cine?... m-ar Întreba Caron, lovind cu vâslele reci, lunecoase, apa atât de Întunecată, Încât nu se oglindește În ea nici o umbră. În beznă, aș auzi doar clipocitul râului fumuriu, sub cerul greu și jos, de plumb, al subpământului. Aș clipi mut, orbit de bezna ca smoala, nu i-aș vedea nici chipul hâd și bărbos, nici mâinile reci, Încleștate pe vâsle. Nimic altceva În jur decât clipocitul nevăzut al apei negre, gata să smulgă de lângă mal luntrea, tocmai când, șovăind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
neapărat - la un dejun, la o cafea, În casa lor de la țară, de la munte, În weekend. Și, cum doamnele, dar și domnii erau foarte locvace și aveau același gen de povești confuze și același mod aproape inteligibil de a vorbi, clipeau, uite-așa, tușeau, făceau pauze și semne cu mâna spre tavan, la stânga, la dreapta, Încât cu fiecare dintre ei pierdeam o grămadă de vreme, unii dintre cei aflați mai departe de mine au Început să protesteze. Mai Întâi În șoaptă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
zis ea. îi voi fi veșnic recunoscător, i-am răspuns eu. A stat treaz multe nopți din cauza ta, a continuat ea. Ce se va alege de tine? Cum va fi viața ta? La asta nu te poți gândi cât ai clipi din ochi. înțeleg, am spus. în ce mă privește, nici măcar nu am încercat. Pentru alții totul poate fi de la sine înțeles, m-a lămurit ea. Dar în cazul tău viitorul trebuie să fie, ca să zic așa, inventat. Da, am spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
pe Pascal. într-un loc filozoful spune că dacă noi am putea învăța să îmblânzim și să stăpânim cu totul forțele naturii, atunci credința noastră ar deveni de neînlăturat și desăvârșită. în vreme ce directorul vorbea sau îmi citea cu voce tare, clipea necontenit. Și ochii lui lăcrimau. Poate că nu avea încredere în cuvinte. O asemenea atitudine ar fi putut să se potrivească cu subiectele pe care le discutam de obicei. Pascal însuși afirmase următoarele: omul să nu folosească niciodată cuvinte sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
însuși afirmase următoarele: omul să nu folosească niciodată cuvinte sau noțiuni pe care nu le poate defini în întregime și fără rezerve. Omul trebuie să fie mereu pregătit să probeze întregul înțeles al fiecărui cuvânt în parte. Chiar și eu clipeam și simțeam uneori cum mi se umplu ochii de lacrimi. După numai câteva după-amiezi, când tocmai băuserăm cafeaua împreună și ne aprinseserăm pipele, el mi-a spus că needucabilitatea mea i se părea un pic diferită. Ea nu era ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
Simon, după care îi conduce în cameră pe cameraman și pe inginerul de sunet. ― Doamne, șoptește Ben, și-și duce mâna la inimă. Pentru o clipă, am crezut că ea este. ― M-aș putea preface, zice Simon, bosumflându-se și clipind din ochi. ― Dar unde e? întreabă Ben. De ce durează atât? ― Fițe de Hollywood, spune Simon, luând loc și turnându-și niște ceai cu gheață, după care continuă: sunt mai rele decât alea de la teatru. Dă paharul peste cap și adaugă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
până să ajung să trec peste senzația că sunt mereu urmărită, că trebuie să mă uit mereu peste umăr. Cred, spune ea, dând din umeri și zâmbind, cred că este un deformare profesională. Ben îi prinde privirea lui Simon, care clipește și-i face semn cu degetul mare că totul e în regulă. ― Cred că e timpul să încheiem, spune asistenta, ridicându-se. Domnișoara Aldridge are o întâlnire. ― Este în regulă, Sandy, spune Alexia Aldridge, făcându-i semn cu mâna. Mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
dar în timp ce-l privesc dormind, el își deschide ochii încet, se întinde, și apoi își întoarce capul spre mine. Ce să fac? Vreau să zâmbesc, să spun ceva, dar nu pot, pentru că habar n-am cum se simte Ben. Când clipește, îmi zâmbește ușor și-și întinde brațul spre mine, mă simt așa de ușurată că sunt copleșit. Mă simt practic purtată departe, și atunci mă cuibăresc la pieptul lui, ca o pisică ce tocmai și-a primit smântâna. Îmi sărută
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
se întreba: „Oare gârla ce duce în Șărpării n-a fi troienită? De coborât la vale treacă-meargă, dar de urcat dealu’ a fi mare chin”... Pe la al doilea cântat al cocoșilor, moș Pavel intra cu sania pe poartă... În casă clipea un bob de lumină, semn că mătușa Zănovia a stat trează multă vreme. „Poate nici amu’ nu doarmi” - gândea bătrânul, în timp ce deshăma calul. L-a dus în grajd și i-a pus de mâncare dinainte. Calul, însă, n-a luat
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
hopul? - s-a auzit glasul omului care avea mereu de pus o întrebare. ― Doar asta ne lipsea. Să ne trezim oameni, tun și cai pe fundul pârâului. Am strigat la cei din amonte să-mi vină în ajutor. Cât ai clipi, am simțit umărul camarazilor mei. Cu mare greu, am reușit să punem tunul pe loc tare. Eu mă aflam încă pe ultima bârnă a podului, clipă în care s-a auzit un pârâit puternic și am simțit că mă duc
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
cântat al cocoșilor, îmbrăcat în sarică mițoasă, lotrul s-a oprit la fântâna hanului... Un muc de lumânare ardea la geamul bucătăriei. Asta însemna că hangița îl așteaptă. Ca semn că a ajuns, a aprins un chibrit doar cât ai clipi... Ușa bucătăriei s-a deschis încet și hangița, îmbrăcată de ducă, a ieșit cu grijă, să nu facă zgomot... Au ajuns repede la bordei. Lotrul a întețit focul. Apoi, la lumina și căldura lui, s-au iubit cu dor și
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
seama că hangiul este total dezarmat în fața lui... Îl poate manevra cum dorește. ― Vrei să-ți spun eu de ce ai ajuns aici? Amețit încă, hangiul a făcut ochii mari. Apoi, în spatele unei umbre care i-a trecut pe chip, a clipit de mai multe ori, ca și cum și-ar fi spus: „Stai-stai, că acum îmi aduc aminte...” A ridicat privirea spre lotru: „Fie ce-o fi! Am să-i zic de la obraz!” - părea să spună atitudinea lui. Lotrul, cu privire de șarpe
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
în pungă și dacă nu vrei ca hanul să ia foc, adună-ți mințile și fă ce îți spun eu! Nu mai umbla în urma ei... Altfel!... La auzul acestor cuvinte, hangiul s-a cutremurat, dar nu a scos un cuvânt. Clipea des, privind într-un colț al bordeiului. Asta însemna că întorcea spusele lotrului pe toate fețele... „Dacă mă opun, mă așteaptă dezastrul! Hoțul nu glumește. Îl știu destul de bine. Și muierea, dacă umblă după el, n o pot păzi oricât
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
din concentrați. ― Tu ce crezi? Eu zic căăă... nu-i spune - a presupus un altul. ― Cine știe ce-i în sufletul și în mintea omului? Mai ales când îi vorba de un lotru care trage cu pistolul sau cu flinta fără să clipească. Da’ să-l lăsăm pe povestitor să pășească mai departe pe firul întâmplărilor - a revenit primul concentrat. ― Să pășim mai departe... După acel moment, când și-a dat seama unde se află și cu cine stă de vorbă, ochii lotrului
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]