8,741 matches
-
șir, flecărește, pierde vremea, și-apoi își reproșează impostura; știe că nu are nimic de spus oamenilor: „N-am de spus nimic nimănui, am intrat de multă vreme în Incomunicabil” (I, 350). Într-un loc, mărturisește că a invidiat „singurătatea insului odios” (I, 105). Or, el nu poate fi nici odios, cum vrea, nici singur. Preferă, caragialean, aglomerările, pentru că-și găsește în rolurile pe care cu impostură le joacă, salvarea: „Nu am nimic să le spun oamenilor, iar ce-mi spun
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
decât izbăvirea ori decât extazul, mai bine viața decât Ființa, mai bine tortura de sine decât extazul. Orice s-ar spune, boala devine prilejul unei justificări, pe care Cioran o folosește cu insistență. „Doar bolile ne dau oarece «profunzime». Un ins sănătos, geniu să aibă și tot e, fatalmente, superficial” (I, 142), spune Cioran într-un loc. Altundeva: „Tot ce ne stânjenește ne îngăduie să ne definim. Fără beteșuguri, nu există conștiință de sine” (I, 145). Sau: „Beteșugurile îmi aduc mereu
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
ale bețiilor din Transilvania. Copleșitorul plictis ce mă împingea să beau cu oricine. În fond, sunt un «sentimental», ca toți tipii din Europa centrală” (I, 88). Crede chiar că e purtătorul tarelor Europei Centrale. Spune: „E greu de imaginat un ins mai «sentimental», la modul prostesc, decât mine. Trag după mine toate tarele Europei centrale Ă ca pe un dulce blestem, contra căruia nu vreau și nici nu pot să lupt” (I, 118). În concluzie, Cioran mărturisește la un moment dat
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
care are rolul să-i justifice și să-i scuze propriile neputințe. Iată: „M-am născut într-un popor de sclavi; așa se explică incredibila teamă pe care o am în fața autorității, a autorității de orice fel. De îndată ce văd un ins în uniformă sau în spatele unui ghișeu, un slujbaș al STATULUI, mă blochez” (II, 9). Altundeva, notează: „Cât îmi urăsc poltroneria, lipsa ereditară de demnitate! Azi după-amiază am trecut prin transele silei de mine însumi, ba chiar m-am detestat cu
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
vorbind despre țara sa, Cioran vorbește nu doar despre sine, ci despre rădăcinile sale, despre esența sa. Secretul țării sale este, indiscutabil și secretul său. După ce-i amintește pe Zaprațan, Sorin Pavel, Petre țuțea, Crăciunel, Nenea, „vieți irosite” ale unor inși care „rămân fideli geniului unui popor nerealizat”, Cioran își spune: „Secretul țării mele? Să trăiești și să mori fără rost” (III, 303). În fond, admirație trădează acest cuvinte. Ce definiție mai bună țării sale și lui însuși decât aceasta: „țara
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
Tragedia asta e [...] că nu poți iubi niciodată doi oameni în același timp [...]” - vol.I, p.211; ,, De tot ce se întâmplă în lume sunt și eu vinovat. Pentru că nu sunt om întreg, nu sunt o unitate armonioasă, sunt un ins dezaxat, fără centru” - vol.II, p.305). În dialogurile dintre Biriș și Ștefan, scriitorul concentrează întreaga problematică a romanului. Discursul devine uneori abstract și confuz, personajele pierzându-se în divagații inutile. În partea a doua a romanului, Ștefan sesizează caracterul
Mircea Eliade : arta romanului : monografie by Anamaria Ghiban () [Corola-publishinghouse/Science/1263_a_1954]
-
anchete. Rezolvarea presupune recurgerea la un deloc binevenit efect de senzațional: ucigașul nu e racolat dintre cei care alcătuiesc fauna sordidă a locului (personaje reușite ar fi Îngeru’ sau omul cu caprele), ci este „subomul”, creatură cu aspect de maimuță, ins tarat psihic, refugiat pentru totdeauna în mină. Nu parabola, destul de anemică, interesează - moartea concomitentă a anchetatorului și a „subomului” -, ci configurarea atmosferei de sfârșit de lume din acest cadru închis. Război în bucătărie, scenariu premiat în 1997 la Festivalul de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288942_a_290271]
-
lume aparte, de visători și inadaptabili, de cheflii simpatici și ratați întristători, aceea care, mai ales la căderea nopții, se perindă în paginile acestor ușor aburite rememorări. Cozeuri de scăpărătoare vervă, firi dificile, făcându-și din nonconformismul criant un panaș, inși care stârnesc râsul, bieți nefericiți, purtându-și la vedere crucea, chipuri atinse de umbrele ftiziei în floare, cătând parcă dincolo de clipă, spre sorocul funest ce se apropie. Glume, farse (crude, uneori), dueluri ale vorbelor de spirit, dar și jalnice răsuciri
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287704_a_289033]
-
autor „lumii lui Anton Pann” e de căutat în Nastratin Hogea la Isarlâk, în care, pe fundalul de „spornică mulțime” la fel de pestriță („Veneau de toată mâna”) ca și pulpanele și „cârpelile” de pe „ciudatul caic”, se detașează imaginea nu atât a insului Nastratin („înghemuit pe-o bârnă, / Un turc smolit de foame și chin, cu fața cârnă, / Cu mâinile și gura aduse la genunchi”), cât a autofagiei simbolice - răspuns dat chemării ademenitoare rostite de „dulceagul glas al pașii”. Nu pitorescul, nici măcar înțelepciunea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285580_a_286909]
-
și Putori, Era acolo ca la Mascaradă, Totul Grandoare, totul Paradă. Aici se-afla un Amfiteatru, Acolo se găsea micul Tîrg de Fîn****, Cu Diavoli Actori foarte pricepuți, Care făr' a se-înnegri interpretau pe Othello. Și cu adevărat un Ins cu coarne uriaș Mi-a zis c'avea speranță că mă voi strădui Să-învăț un Rol, și să m'alătur la Beție, Căci îndeletnicirea de acolo era doar plăcerea". "Acestfel după ce un loc în Iad văzut-am, Trezitu-m-am
[Corola-publishinghouse/Science/84941_a_85726]
-
perfect. În ce mă privește, aș fi formulat-o pe un alt criteriu, adică: numesc civilizație ceea ce permite, conservă și dezvoltă relațiile civile dintre oameni. Aceasta înseamnă diferențiere și responsabilitate individuală, caracter sinalagmatic sau mutual al raporturilor de interese dintre inși și, în primul rând, distincția fundamentală pe care o face dreptul civil între persoane și bunuri. Iar aceasta presupune existența cetății, adică a dreptului public, a cărui rațiune e de a garanta și sancționa dreptul civil. Astfel se condiționează siguranța
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
-i propria ei pseudofilosofie a neomeniei și genocidului. Dar Nietzsche, cu toate paradoxele lui violente, nu a fost acel presupus energumen și nici acel profet al încolonării gregare și adulării unor sinistre căpetenii oligofrene. Filosofia lui era una a emancipării insului și a exaltării vieții cu virtuțile ei creatoare. Bineînțeles, nu de urmat ca o evanghelie și nici de acceptat ca un sistem (deși gândirea lui, vast sincretism de doctrine orientale și mediteraneene, era mult mai sistematică decât îndeobște se crede
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
altele și al „legămintelor imprudente”. În ziua de azi nu se mai fac atari legăminte, cum ar fi: de fidelitate, de castitate, de sărăcie etc. Dar în asemenea legăminte unilaterale și absolute se confirmă (epuizându-se, bineînțeles) liberul arbitru al insului. Cât de exaltante trebuie să fi fost asemenea opțiuni totale, cât de clare consecințele lor în praxis-ul cotidian și cât sens trebuie să fi conferit ele existenței! Chateaubriand spune într-un loc din Mémoires d’outre-tombe acest superb adevăr
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
pensiei medii reale mai reduse cu 18,3%, respectiv 25,7%. Inflația a fost stimulată și de deprecierea leului de la un curs mediu anual de 22,43 leu/dolar, în 1990, la 76,39 leu/dolar în 1991 (BNR, 1991-2005; INS, 2005). Evoluția cursului a fost marcată și de unificarea piețelor valutare în noiembrie 1991. Acordul (ratificat prin Legea 64/1992), consemna angajamentul Guvernului de a atinge stabilitatea macroeconomică, văzută ca fundamentul necesar pentru reușita programului de reformă (pct.1). În
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
Pe sectorul extern, deși importurile au fost limitate la 5,7 mld USD, deficitul contului curent a urcat la 8% din PIB, condiționând cursul valutar, care a „urcat” de la 76,39 lei/USD la 309,95 lei/USD (BNR, 1991-2005; INS, 2005). Toamna anului 1992 a consemnat primele alegeri parlamentare și prezidențiale desfășurate în conformitate cu Constituția adoptată în anul 1991. Noul Guvern, condus de premierul Nicolae Văcăroiu, a înaintat Parlamentului în februarie 1993 Strategia de reformă economico-socială a programului de Guvernare. Documentul
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
însumat 38,7% din PIB, în 1990, 41,2%, în 1991, 36,8%, în 1992 și 33,4%, în 1993, însă ponderea cheltuielilor sociale nu a depășit 17% din PIB, atingând un minim de 15,2% în 1993 (BNR, 1991-2005; INS, 2005). Necesitatea asigurării de finanțări externe atât pentru deficitul bugetului general consolidat, cât și pentru deficitul de cont curent, reprezentând relațiile economice de schimb ale României cu restul lumii, a condus Guvernul la negocierea și semnarea unui nou acord stand-by
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
s-a deteriorat situația deficitelor. Deficitul public a atins 3,9% din PIB, în 1996, iar deficitul de cont curent, în esență diferența dintre importurile și exporturile de bunuri și servicii, se situa la 7,3% din PIB (BNR, 1991-2005; INS, 2005). În condițiile suspendării finanțării FMI în 1995, Guvernul s-a orientat către alte surse pentru finanțarea deficitului extern, respectiv emiterea de obligațiuni pe piețele financiare internaționale, împrumuturi de la bănci private, îndeosebi germane și britanice, relații bilaterale și împrumuturi de la
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
6%. În privința cheltuielilor bugetare, preluarea creditelor neperformante ale sistemului bancar la datoria publică a împins categoria de plăți aferente datoriei publice la poziția secundă în topul categoriilor de cheltuieli, reprezentând 31,2% din totalul cheltuielilor bugetare în 1998 (BNR, 1991-2005; INS, 2005). În contextul recesiunii economice, o nouă problemă majoră pentru Guvern, în anul 1999, a fost dată de ratele scadente de plată ale datoriei externe, acumulându-se atât plăți aferente împrumuturilor de la instituțiile financiare internaționale de la începutul anilor ’90, cât
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
8%. Salariul mediu real a reprezentat doar 57% din puterea de cumpărare a anului 1990, iar pensia medie reală, 47,2%. Deficitul public și deficitul extern și-au micșorat sensibil ponderea în PIB, atingând 2%, respectiv 3,8% (BNR, 1991-2005; INS, 2005). În acest context, FMI a considerat că România a ieșit din limitele stabilite prin „Memorandum”, neacordând decât o sumă de sub 200 milioane USD. În decembrie 1999, România a fost invitată să înceapă negocierile pentru statutul de stat membru al
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
reală a coborât la 44%, cel mai scăzut nivel de pe întreaga perioadă a tranziției. Deficitul de cont curent a rămas în parametrii anului precedent (3,7%), în timp ce deficitul bugetar a urcat de la 2% la 3,7% din PIB (BNR, 1991-2005; INS, 2005). După alegerile din 2000, noul Guvern, condus de premierul Adrian Năstase, a accelerat ritmul negocierilor cu UE. Împreună cu Comisia Europeană, Guvernul a elaborat strategii pentru fiecare domeniu de politici publice supus cadrului larg al reformelor de preaderare. Din perspectiva
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
indicat în „Memorandumul” din 2001, ceea ce a însemnat o creștere de 25% peste nivelul din 2000. Inflația a coborât la o singură cifră în 2005 (5%), iar deficitul public din 2004 a fost de 1,1% din PIB (BNR, 1991-2005; INS, 2005). Dezechilibrul extern s-a menținut și accentuat, România înregistrând deficite de cont curent într-o dinamică ascendentă, care au atins 10,3% din PIB în 2006 (BNR, 2007). Capacitatea de finanțare externă a deficitului prin investiții străine directe și
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
discuția aceea În care vorbeam despre postmodernismul de care trebuie să scapi mai era ceva, mai era o imagine pe care nu știu dacă ți-o mai amintești, pe care apoi am regretat-o. Spuneam atunci că ești ca un ins care adună material de construcție pentru o casă sau, iată, În termenii tăi de astăzi, pentru un pod, dar În loc să Înceapă să construiască, Își risipește materialul, azvârlindu-l, din când În când, după cei care trec prin preajmă. Acum m-
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
și bravii noștri politruci și gardieni - unii medaliați, alții menajați printr-o uitare bine controlată -, ea aduce mai curând a convertire. Mă Întreb cât de departe se poate merge cu această asociere, știut fiind că există culte religioase care manipulează insul uman până la inducerea unor comportamente sinucigașe, dar trecând și prin alte conduite ce pot fi intrepretate ca asau antisociale (neîngroparea morților din credința reînvierii imediate, abandonarea salvării răniților prin interzicerea transfuziilor de sânge, abandonarea familiilor proprii și resorbirea În propria
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
deja În vocabula „mămăligari” aplicată de unii dominatori politici ai trecutului, Îndreptând-o, din interiorul etniei, către colectivitatea din care provenea. Ambiția lui, mi se pare, era dublă: să acutizeze, reluând Într-un context cu valențe cvasideterministe diagnosticul depreciativ de inși lipsiți de consistență, incapabili de combustii supreme, aplicat românilor, Întru catalizarea unei reacții de coagulare care Întârzia să apară și Îi producea, de decenii, exasperare. Totodată, un efect - poate scontat - al aceluiași gest era acela de a anihila caracterul coroziv
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
era acela de a anihila caracterul coroziv al vechii identități (de mămăligari) a românilor, tocmai pentru că, acum, ea era actualizată tocmai de un român. Ca În paradoxul mincinosului, câtă valoare putea fi atribuită acestui verdict, câtă vreme Îl pronunța un ins care cădea, și el, sub incidența lui? Răspunsul Îi revine fiecăruia dintre noi sau poate Istoriei. Aceste exemplificări au rostul de a anecdotiza puțin discuția noastră și de a o scoate dintr-o morgă prea sobră și rigidă, dar sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]