7,733 matches
-
om generic, ignorînd cu totul intenția artistică, fapt definitoriu pentru psihicul și conștiința unui poet. Chiar de-am accepta simbolica basmului, ea este virtual aceeași pentru mulți oameni. De ce totuși numai Eminescu a putut scrie Luceafărul ? In ciuda spectaculozității unor "revelații", psihoanaliza, cel puțin la nivelul observațiilor citate de Wellek și Warren (ca si multe altele, printre care analiza lui Poe de către Marie Bonaparte), la care adăugăm exemplul lui C. Vlad, se vădește deficitară. (b) p. 122 Lucrarea citată se mărturisește
[Corola-publishinghouse/Science/85060_a_85847]
-
O lume fără mine, București, 1991; Recviem la ghișeu, București, 1999; Prăpastia de hârtie, Cluj-Napoca, 2003. Ediții: Dominic Stanca, Timp scufundat, pref. Ion Vartic, București, 1981 (în colaborare cu Sorana Coroamă-Stanca); Sandra Cotovu, Vijelie, pref. edit., București, 1985; Emil Cioran, Revelațiile durerii, pref. Dan C. Mihăilescu, Cluj-Napoca, 1990 (în colaborare cu Aurel Sasu); Eugen Ionescu, Eu, Cluj-Napoca, 1990, Război cu toată lumea, I-II, București, 1992 (în colaborare cu Aurel Sasu). Antologii: Romanul românesc în interviuri, I-IV, București, 1985-1991 (în colaborare
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290438_a_291767]
-
dincolo de asta, poate, patetica incapacitate a cuvintelor de a reda un cer, apa, liniștea unui oraș dimineața. "Așa ar fi trebuit să scriu..." În fața acestui camaieu aerian, roz-somon și albastru-ardezie, care-l străfulgeră ca o Judecată de Apoi, are această revelație: literatura lui n-a fost la înălțime. "Se rostogoli de pe canapea pe dușumea și toți vizitatorii și paznicii se năpustiră spre acel loc"*. De secole întregi furnicile verbului se târăsc pe sub carul de luptă al inventatorilor vizuali, care au, ca să
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
care-l iluminează. Divinul, obiectează iconoclastul, este indescriptibil, de aceea orice imagine a lui nu poate fi decât "pseudo", nu "homo", mincinoasă, nu asemănătoare. Spiritual și invizibil ar fi atunci sinonime. Creștinismul separă acest cuplu imemorial, printr-o revoluție în Revelație. Iată că materia continuă energiile divine, în loc să le bareze. Departe de a trebui să se desprindă de el, eliberarea sufletului trece prin corp, fostul lui mormânt, și prin acele corpuri ale corpului care sunt imaginile sanctificante și vivificante ale Mântuitorului
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
sfârșitul secolului al XIX-lea). Sunt țări, în Europa de Nord, de exemplu, unde această repartizare a funcțiilor și locurilor face încă obiectul unor discuții. Sub aparențele ei pozitiviste (și uneori tocmai în virtutea specializării ei), istoria artei a debitat multă vreme o Revelație, de două ori dogmatică: prin prejudecăți și prin ignoranță. Până de curând, École du Louvre era o facultate de teologie profană. Sanctuar al unui Dumnezeu unic: Arta, substantiv singular. Prin tradiție, artele sunt etnologice sau chiar menajere, doar Arta la
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
altfel decât ironic, o istorie a Civilizației. Știm bine că articolul hotărât afișează Ideologia sau Cauza Bună: un obiect absolut studiat în absolut. Un fetiș așadar. Dar nu aici. Într-o zi, cu un secol sau două în urmă, teologii revelației s-au văzut lipsiți de exclusivitatea studiului Scripturii: s-a născut atunci istoria religiilor. Poate că într-o zi teologii artei vor accepta să împartă apanajul cu etnologii arhipelagului Imaginii. În ziua aceea, istoria artei se va fi rupt în
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
majestatea". Acest mărunțiș al umanismului nu e mai puțin grandios ca visurile la Eldorado, dar mai puțin sângeros. Vederea medievală era fixată pe Idee. Desprinderea de aceasta a fost o inovație costisitoare și laborioasă, aproape infamantă. Însemna să întorci spatele Revelației și Adevărului. Peisajul este o Creație care și-a pierdut majuscula, retrasă în sine, reînvestită de o privire nevizionară, sobră și modestă, eliberată pe cât posibil de moștenirile platoniciene ale Ideii, creștine ale grației, estetizante ale Ideii. Acest gen nou, specific
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
pictor ca pe cineva care să-l pună în valoare, atunci când nu-i face spațiul imposibil). Imaginea umanistă se emancipează de cult, își produce propria cultură. Ea trece de la sacral la laic, de la comunitar la particular; deși încă bazată pe Revelația primă, valoarea ei nu mai depinde de scara puterilor divine. Apărută odată cu scrierea, idolatria dispare deci odată cu inventarea tiparului. Acesta, notează Henri-Jean Martin, a eliminat "o anumită formă de limbaj a imaginilor"76. Cartea xilografică dispare pe la 1740, înlocuită de
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
ei magice. Esența vizibilului nu mai este invizibilul, ci un sistem de linii și puncte. Ca și cum analiza experimentală a celor trei dimensiuni s-ar opera în detrimentul spiritualității, ca și cum ce se câștiga ca spațiu de joc se pierdea ca valoare de revelație. Sfârșitul epifaniilor, începutul trompe-l'œil-ului. Spectatorul central nu mai este un potențial posedat, ci posesorul efectiv al operei, stăpânul numerelor și al mașinilor. Colecționarul privat al minunățiilor naturii. Tabloul umanizează, dar totodată privatizează. Domnia individualității creatoare va fi mai
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
a îmbunătățit, coagulantul-artă nu a unit, inegalitățile culturale au rămas aceleași. De ce? Garantă a unei conversii imediate, opera de artă era presupusă a-și transmite puterea de la distanță, precum o relicvă către credincios. De unde vocabularul lui Malraux legat de sortilegiu (revelație, fior, întâlnire, comuniune, iradiere etc.). Cum bunurile de mântuire operează singure, se punea doar problema căii către ele. Era de ajuns să se asigure accesul la muzee și albume, sanctuare ale empatiei, pentru a spori numărul practicanților, pentru "a transforma
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
întâi, tubul catodic ne-a făcut să trecem de la proiecție la difuzare sau de la lumina reflectată din exterior la lumina emisă de ecran. Televiziunea distruge imemorialul dispozitiv comun teatrului, lanternei magice și cinematografului și care opunea o sală întunecată unei revelații luminoase. Aici imaginea are lumina ei încorporată. Ea se revelează singură. Avându-și sursa în sine, ea devine, în ochii noștri, "cauză de sine". Definiție dată de Spinoza lui Dumnezeu sau substanței. Dacă orice proiecție presupune un proiecționist exterior ecranului
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
Jocurile puse în scenă nu pentru, ci prin propria lor transmisiune)? Deocamdată, vederea prezentatorului cotidian nu ne șterge, desigur, păcatele, precum Prezența divină în ritualul catolic, dar să observăm că, în ciuda tuturor diferențelor de statut, cele două suporturi umane ale revelației au mai întâi în comun frontalitatea. Ochi în ochi, față în față. Crainicul sau crainica îl privește pe cel care se uită la el, ca Mântuuitorul lui Rubliov. Se preface, căci citește de pe un prompter, dar efectul există: un ochi
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
Istoriografia română la vârsta sintezei: A. D. Xenopol, Al. Zub • Începuturi și sfârșituri, Lev Șestov • Jurnalul de călătorie al unui filosof, Hermann Keyserling • Mântuirea prin evrei, Léon Bloy • Memoria colectivă, Maurice Halbwachs • Mihail Kogălniceanu: un arhitect al României moderne, Al. Zub • Revelațiile morții, Lev Șestov • Sentimentul românesc al urii de sine, Luca Pițu • Sex și caracter, Otto Weininger • Teoria râsului, Henri Bergson • Unduire și moarte, Dan Botta LIBRĂRII în care puteți găsi cărțile editurii INSTITUTUL EUROPEAN (selectiv) ALBA-IULIA Librăria Mircea Eliade, str.
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
că odraslele lor nu erau decât copii din flori. Consecința? 8.736 procese privind moștenirile.) (Și, din nou, noroc că nunta dintre nonagenara domnișoară Julia Zimberlan și Raul B., adică Ludovic Spack, adică dragul Boby, a avut loc înaintea acestor revelații. Așa că, în mod miraculos, logodna de optzeci de ani n-a fost ștearsă din Cartea Recordurilor. Spre mândria îndreptățită a atât a vandanilor, cât și a vündünilor.) 49. Cei de pe versanții "asemenea căpățânii unui bătrân chel" Parcă n-ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/1517_a_2815]
-
dovadă că ar fi mai breaz decât Julius. Iar acum... Julius suferea cumplit. Într-o frumoasă zi de primăvară, când natura s-a trezit din somn, pomii din curtea primitoare au înfrunzit, iar păsărelele ciripeau, Julius Zimberlan a avut marea revelație: "Păi, până să se fâțâie Remus B. Papadopol cu automobilul său, am fost foarte mulțumit cu vechea sa mașină. Care-și făcea conștiincios datoria, cu care m-am obișnuit și pe care o iubesc ca pe o rudă apropiată. Păi
[Corola-publishinghouse/Science/1517_a_2815]
-
începută dezvoltarea imaginarului rațional, mai departe acesta nu a putut să facă altceva decât să se amplifice până la limitele specifice celui pulsional. Așa cum bine observa Andrei Oțetea în perioada medievală după ce: "biserica a recunoscut rațiunii facultatea de a demonstra adevărul revelației ea nu a mai putut impune exercițiului acestei facultăți alte limitei decât acelea care sunt recunoscute de rațiune"49. Astfel în acest spațiu închis s-a dezvoltat prima formă a unei raționalități ce ulterior va determina creștere specifică renașterii. 1
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
aceea a unui animism natural. Sufletul individual, făcând parte din cel universal, participa în mod pasiv la acesta, iar prin interrelație erau într-o stare de coerență perfectă. Perspectiva dublului adevăr duce la separări de natură epistemică între rațiune și revelație. Diferențierea dintre cele două tipuri de adevăr poate da naștere la interpretări asemănătoare celei lui Etienne Gilson care susține că Averroes considera că există un adevăr superior, reprezentat de rațiune, și unul inferior, adevărul religios 127. Spre deosebire de acestea, Thomas încearcă
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
la interpretări asemănătoare celei lui Etienne Gilson care susține că Averroes considera că există un adevăr superior, reprezentat de rațiune, și unul inferior, adevărul religios 127. Spre deosebire de acestea, Thomas încearcă să promoveze ideea adevărului unic, și astfel să susțină forța revelației în raport cu adevărul rațional, științific. Această luptă între averroism și reprezentantul gândirii scolastice clasice reprezentat de Thoma d'Aquino reprezintă una dintre ultimele încercări de a păstra o viziune simplă și rațională asupra sufletului subliniind componenta teleologică. În sprijinul perspectivei unității
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
și legătura dintre subiect și obiect precizând: "Cunoașterea nu este în funcție de obiectul cunoscut ci de subiectul cunoscător"129. Prin această relație subiect-obiect în care cunoașterea devine o formă doar a acțiunii subiectului asupra obiectului este eliminată perspectiva pur teologică a revelației în cadrul cunoașterii naturii. Cunoașterea se poate realiza prin acțiune independentă a subiectului și în limitele capacităților sale, iar obiectul nu poate interveni: "Intelectul nu înregistrează pasiv datele lumii sensibile; având activitate proprie, el prelucrează în sinteze noi datele simțurilor, cu ajutorul
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
fiind supuse transformărilor continue: "Toate acestea sunt în noi: date de natură, deformate prin greșeală, modificate prin grație, purificate prin justiție, îndreptate prin știință, perfecționate prin înțelepciune"45. În cazul lui Bonaventura așa cum este specific oricărui mistic salvarea vine prin revelație, astfel încât erorile sunt modificate prin grație. Dar pentru a putea avea acces la această cunoaștere mai intervine și purificare care este realizată prin justiție. Dar dincolo de imaginea descrisă de misticul medieval, care vede salvarea ca revelație, există și o viziune
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
mistic salvarea vine prin revelație, astfel încât erorile sunt modificate prin grație. Dar pentru a putea avea acces la această cunoaștere mai intervine și purificare care este realizată prin justiție. Dar dincolo de imaginea descrisă de misticul medieval, care vede salvarea ca revelație, există și o viziune științifică prin enunțarea erorilor și dorința de îndepărtare a acestora. Aceasta este dezvoltată de către Roger Bacon, o teorie asemănătoare cu cea a idolilor lui Francis. Roger Bacon, în Opus Majus (1266), ridică problema obstacolelor în sesizarea
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
ego-ul manifestat ca dubito devine singura certitudine și, implicit, singura modalitate de cunoaștere. Dincolo de cenzura epistemică se află cea metafizică care este sursa a întregii metodologii carteziene. Din punctul de vedere al evoluției gândirii autorului, pasul cel mai important este revelația din iarna lui 1619. Ea a fost cea care i-a dezvoltat autorului ideea întoarcerii spre propriile modalități de cunoaștere. Cenzura are rolul de purificare "E adevărat totuși că ar fi ciudat să se dărâme toate clădirile unui oraș, doar
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
Marc Wilmet), iar în final este prezentat un topic al onomasticii romanești, în care sensul numelui se modifică de la geneză la redactare și apoi la lectură (Yves Baudelle). Deoarece numele propriu secret este deținătorul adevărului refugiat, protejat și pregătit de revelații în și prin istorie, sarcina criticului și a filosofului este de a restaura limbajul în puritatea sa primară, atunci când era una cu realitatea, în fapt, muncă de anamneză 64. Comunicarea, semnificația, privesc numele proprii utilizate ca nume comune, limbajul degradat
[Corola-publishinghouse/Science/84970_a_85755]
-
formă asemănătoare), motivat (x îmi spune că el se numește x) sau implicit. Autorul face distincția dintre instanțele narative care folosesc numele imediat, cerând lectorului o "acomodare" și cele care sunt în poziția de observator, revelând numele după apariția individului, revelație ce funcționează ca indice de focalizare pentru text. Studiind prin comparație uzajul lui Flaubert în Educația sentimentală și cel al lui Zola în Thérèse Raquin, Corblin arată că raportul dintre nume și alți designatori în lanțuri (referențiale) permite constituirea a
[Corola-publishinghouse/Science/84970_a_85755]
-
rămâne inaccesibil". Senzația după citirea cărții, după decriptarea semnelor și a simbolurilor, este că "savantul colaborează nepermis de mult la edificarea scenariului narativ și că, obligându-te să te documentezi, dar nedezvăluindu-ți până la urmă în ce constă însuși miezul revelației, ți-a jucat o strașnică festă (...) La Eliade, misterul este confecționat pentru a deveni pretext al operei, iar nu opera e scrisă pentru a exorciza un mister trăit insuportabil"45. Mircea Muthu vede relația omului de știință dublat de creator
[Corola-publishinghouse/Science/84970_a_85755]