2,847 matches
-
atrăgător, personajul trăieste sub semnul forței dar și al fragilității. O dorește pe Liubov cea din copilăria sa. Îndrăgostit de femeia de atunci, Lopahin începe să iubească si livada de vișini. Imaginea pe care ne-o oferă actorul în lectura scenică a lui Visarion nu este cea a durității, a ferocității și a vulgarității, nu sugerează puterea cuceritorului îmbogățit. Lopahin dărâmă perdele, mută oglinzi, trage cortina de fier peste această lume, dar nu e un învingător. Are bani dar nu e
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
o anumită concepție a spațiului, cu actorii care-i dădeau strălucire... Când a regizat Năpasta în 1985, Alexa Visarion n-a făcut decât să reia în formă cinematografică un proiect pe care îl elaborase anterior în cel puțin trei variante scenice, dintre care s-a distins cea de la Teatrul Giulești (1974). De altfel, regizorul a transferat în fața camerei de luat vederi actori cu care lucrase pe scenă (Dorina Lazăr, Florin Zamfirescu), cărora le-a lăsat libertatea de a recurge în continuare
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
Teatrul Giulești (1974). De altfel, regizorul a transferat în fața camerei de luat vederi actori cu care lucrase pe scenă (Dorina Lazăr, Florin Zamfirescu), cărora le-a lăsat libertatea de a recurge în continuare la jocul apăsat și expresiv, specific artei scenice românești din perioada respectivă. Revăzut la treizeci de ani de la premieră, filmul se impune ca una dintre cele mai convingătoare ecranizări ale lui Caragiale, prin forța lui dramatică și prin intensitatea patimilor pe care le ilustrează. Nostalgia și influența teatrului
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
și etice ar fi meritat o soartă mult mai bună. (Ioan Pop-Curșeu) 2010 STEAUA FĂRĂ NUME M. Sebastian Teatrul Național "Lucian Blaga" Cluj-Napoca Întors cu emoție pe scena clujeană la invitația Teatrului Național, regizorul Alexa Visarion propune publicului o versiune scenică a textului Steaua fără nume, care interpretează varianta dramaturgului Mihail Sebastian. Textul nu are o desfășurare prin subiect, ci o desfășurare prin stările personajelor, deci e într-un fel un aliaj între ce s-a întâmplat seara, ce s-a
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
clar pentru el însuși. Regizorul Alexa Visarion s-a declarat sedus de trupa de actori, care deja sunt certitudini ale scenei de teatru: "Publicul clujean va avea ocazia să vadă un spectacol construit pe jocul actoricesc și nu pe artificii scenice. "Eu îl joc pe profesorul Udrea, e prietenul cel mai bun al profesorului Miroiu, cel care îl sprijină, îl ajută în toate, este alături de el în toate situațiile, un personaj sensibil, cu umor, un umor involuntar, un personaj foarte pitoresc
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
discuții cu Toma Caragiu în ianuarie 1977... Au trecut anii și durerea dispariției marelui actor a închis proiectul în amintire... Mult mai târziu, în biroul directorului artistic de la Teatrul Nottara, Maxim Crișan, am vorbit cu Ștefan Iordache despre această întrupare scenică. Cu cine? a întrebat el. Tu și Marin Moraru... destăinuind fața nevăzută a scenei, în plină scenă, am răspuns. A râs cum numai el știa să râdă. Dar... au trecut din nou anii și spectacolul își aștepta viața. La Sibiu
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
pasiune și talent cu o lume seducătoare care susține universul existențial. Mă bucur că am lucrat din nou și această bucurie vreau să o împărtășesc, cu emoție și neliniște prin spectacol, celor care întregesc prin privirea și gândul lor reprezentația scenică. Alexa Visarion Lumina amintirilor Noaptea Bufonilor, un spectacol care ține de fragilitatea emoțională a actorului. Un spectacol ca o respirație nocturnă care așteaptă lumina zilei. Am avut de multe ori senzația că un spectacol de teatru este un organism care
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
produc câteodată, la primul contact, un șoc. Modern, "modernitate" înseamnă cu totul altceva. Există o nevoie sinceră, o necesitate reală de autoexprimare a noastră, a tinerilor. Autoexprimarea capătă însă o valoare obiectivă, suplă, doar dacă atinge zonele adânci ale substanței scenice. Risipită în soluții estetizante, rămâne pur subiectivă. Teatrul "soluțiilor fără destin" e un teatru născut mort, un teatru fără contacte vitale, și în care actorii de multe ori rămân simpli executanți. Executanți cu sarcini minime. Interesant e faptul că actorii
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
discutăm altă dată, după ceva concret. Până atunci, mai puține vorbe și mai multe fapte. Interviu realizat de Mira IOSIF 1973 Creația este unul din domeniile singurătății De curând ați primit Premiul Criticii teatrale pe anul 1979 pentru exegeza dumneavoastră scenică și filmică pe texte caragialiene. Ce înseamnă acest premiu de regie în raport cu preocupările dumneavoastră? Biroul Secției de Critică al A.T.M., acordându-mi acest premiu a validat o variantă spectaculară a Nopții furtunoase primită cu aceeași îndârjire ca și premiera
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
stare în care aparent, elementele teatrale auxiliare, dispar. Singurul mijloc de comunicare rămânând ființa umană torturată de propriul "eu" de neprevăzutul și incertitudinile care o posedă. Acest spectacol a născut o echipă care încearcă să găsească un drum de materializare scenică ce nu depinde de conjunctură, de moment, de solicitări arbitrare ci întotdeauna raportează omul la lume, căutând de fiecare dată să scormone întrebări, să foreze adâncurile negăsind și nevrând să soluționeze marile echivocuri ale existenței. Noi am reușit într-o
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
Această stare de căutare, de îndoială, dorința de a ieși din impas se referă la neputința mea de a mă găsi în ceea ce simt. Creația e unul din domeniile singurătății. Nu știu să fac spectacole, nici filme, ci caut imaginile scenice sau filmice ale frământărilor pe care le trăiesc și care rod în mine. Sau care interesează societatea la un moment dat? Orice semnificație are valoare numai atunci când se referă la realitate, când selectează și transfigurează esența realității. Este necesar să
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
un Gorki didactic care soluționează problemele, care știe rezolvarea finală, dar mă tulbură și mă provoacă un Gorki care nu știe să rezolve întrebările atât de neliniștitoare pe care le naște lumea aruncată în creația sa. Caut posibilități de expresie scenică a acestor întâmplări "plicticoase" în care se așteaptă, se vorbește, se trăiește și totodată se scurge timpul devorând aceste ființe mâncate de propria lor viață. Vilegiaturiștii, text căruia îi caut o expresie scenică într-un spectacol al Teatrului Bulandra, este
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
în creația sa. Caut posibilități de expresie scenică a acestor întâmplări "plicticoase" în care se așteaptă, se vorbește, se trăiește și totodată se scurge timpul devorând aceste ființe mâncate de propria lor viață. Vilegiaturiștii, text căruia îi caut o expresie scenică într-un spectacol al Teatrului Bulandra, este o parabolă despre ideal și realitate, despre trezie politică într-un climat de apatie generală. Este piesa intelectualilor care nu fac nimic pentru "a însemna" epoca. Acest text vorbește, chiar urlă însingurarea unorființe
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
eroilor lui Caragiale cu vulgaritatea operei. Opera, da, vorbește despre instincte primare, despre raporturi interumane la limita vulgarului. Dar Caragiale oare mai e nevoie să v-o spun? nu este, nu a fost, nu are cum să fie vulgar. Soluțiile scenice câteodată șocante, câteodată fruste conțin o profundă semnificație, trimit un înalt mesaj. Prezența inumanului, a trivialului, a demagogiei nu înseamnă altceva decât o luptă expresivă împotriva acestor malformații. "A nega" în artă înseamnă, de multe ori, o afirmație. Asta și
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
sale, al simțului său teatral și al existenței sale. Citisem piesa și o văzusem de mai multe ori, atât în Anglia cât și în America, dar piesa pe care o vedeam acum îmi prilejuia șocul unei revelații teribile. Fiecare amănunt scenic a fost definit cu acuitate, dobândind o precizie care ți se întipărește pe retină, în simțire, în adâncul sufletului. Visarion a reușit să dea muzicalitate comportamentului, să facă gesturile să cânte, se poate spune că el a realizat încarnarea unei
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
nu este altceva decât începutul comunicării. Și apoi, de multe ori, spectacolul te ajută să trăiești. Și, vrând să trăiești, trebuie să scormonești în tine, căutând noi resurse. Textele "vorbesc" mai mult în minte decât poate cuprinde o singură materializare scenică a lor. Aș încerca o dată un spectacol pe tema Vinovatului, sau a Năpastei, sau a Unchiului Vanea, cu toate montările de până acum simultan... Poate atunci voi scăpa de vârste și voi putea ajunge, așa cum am ajuns cu Procurorul, la
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
încerca o dată un spectacol pe tema Vinovatului, sau a Năpastei, sau a Unchiului Vanea, cu toate montările de până acum simultan... Poate atunci voi scăpa de vârste și voi putea ajunge, așa cum am ajuns cu Procurorul, la o singură soluție scenică. (...) Încercând să cuprinzi multitudinea de valențe ale artei actorului, ai teoretizat la un moment dat și un concept propriu: teatrul de stare. Din perspectiva experienței acumulate, cum definești astăzi teatrul de stare? Teatrul de stare încerca să surprindă complexitatea artei
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
teatral, în talentul lui Dan Micu și în seducția pe care o emană spectacolele sale visate. Întotdeauna m-a tulburat universul straniu pe care a știut să-l creeze Aureliu Manea, conferind problematicii textelor o extraordinară acuitate și inventând imagini scenice de o inegalabilă expresivitate. Aceștia și alți câțiva au un univers propriu, pe care au curajul să-l cerceteze, să-l dezvăluie public. Ai călătorit mult. Ai cunoscut personalități ale scenei și ale ecranului, colective teatrale și instituții de învățământ
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
care sunt proiectele dumneavoastră? Voi încerca să continui acest drum deschis de Radu Penciulescu prin spectacolele: Baltagul, Richard al II-lea, Tango... Teatrul Mic trebuie să fie un teatru de substanță, încercând să transfigureze textul de idee într-un limbaj scenic viu; reprezentațiile noastre, ca și în celelalte stagiuni (împlinite!) ale teatrului, le-am dori spectacole de meditație...Va trebui să găsim dimensiuni viabile, penetrante ale teatrului, să-l facem cât mai atractiv și subtil, capabil să-și mențină menirea de
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
în celălalt, ci și în tine... Artistul trebuie să-l caute necontenit pe omul ce a fost cândva liber. Frumusețea, adevărul și iubirea sunt umane, iar umanul este întotdeauna actual. Care e raportul optim între literatura dramatică și proiecția ei scenică? Există piese scrise doar pentru a fi citite, care nu pot fi puse în scenă? Pot spune multe lucruri legate de întrebarea dumneavoastră... Nu știu dacă răspunsurile mele înseamnă ceva... Teatrul este întâlnirea dintre public și actori, dăruită de dramaturg
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
fi citite, care nu pot fi puse în scenă? Pot spune multe lucruri legate de întrebarea dumneavoastră... Nu știu dacă răspunsurile mele înseamnă ceva... Teatrul este întâlnirea dintre public și actori, dăruită de dramaturg și inițiată de regizor, prin expresie scenică. Există piese de teatru care suportă doar spectacolul conținut în scriitură, dar și piese care oferă partituri de spectacol nenumărate, necunoscute, surprinzătoare... Această dramaturgie scenică, vie și seducătoare, este perenă. Caragiale și Cehov sunt dramaturgii care vă sunt cei mai
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
este întâlnirea dintre public și actori, dăruită de dramaturg și inițiată de regizor, prin expresie scenică. Există piese de teatru care suportă doar spectacolul conținut în scriitură, dar și piese care oferă partituri de spectacol nenumărate, necunoscute, surprinzătoare... Această dramaturgie scenică, vie și seducătoare, este perenă. Caragiale și Cehov sunt dramaturgii care vă sunt cei mai apropiați. Ce vă atrage la unul, ce vă atrage la celălalt? La Caragiale mă atrage opera lui Caragiale, la Cehov totul, dar Shakespeare, Büchner, Pirandello
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
plin de grosolănie. În Meșterul Manole e vorba despre sacrificiu, despre jertfă, despre o biserică, despre un destin tragic, despre iubire, iar contactul cu literatura lui Blaga mai însemna ceva: încercarea de a folosi arta unui mare poet pentru întrupare scenică. Blaga a fost un fel de mentor al meu, călăuză prin literatura lui dramatică, și mă refer la Zamolxes, Tulburarea apelor, Cruciada copiilor care mi-au deschis porțile înspre universul sacru. Și atunci în spectacolul meucu toate că nu calitățile
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
concertul de Poulenc, cei doi se retrag în aplauzele noastre frenetice, urmînd ca olimpianul Valentin să revină pentru a-l interpreta pe Weber cum numai el știe să o facă. Stupoare! În manevra micii pauze, omul abilitat cu rezolvarea detaliilor scenice uitase să ridice capacul impunătorului Steinway: pianistul își iese din fire, gesticulează, oferindu-ne un rictus în care ne e greu să-l regăsim pe seniorul senin. Din momentul acela, totul se consumă jenant: abia dacă îl mai putem recunoaște
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
inutilă de altfel, pentru că ele ar fi ieșit oricum în evidență. În fine, personajele se bucură de un tratament cu totul inegal; dacă protagonistului îi revine "partea leului", dacă Minei Popescu i se dă posibilitatea să se impună ca prezență scenică, în schimb celălalt cuplu, Vera și Ștefan, este de-a dreptul sacrificat, pus doar să dea replica sau să îndeplinească ingratul rol de "liant". Un autor cu un plus de experiență ar fi evitat, cu siguranță, aceste dezechilibrări ale construcției
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]