9,812 matches
-
cu un rânjet de nebun. Tipul înainta pe culoarul bisericii cocoțat pe o pereche de picioroange. Oamenii așezați în rândurile din față au scos un țipăt strangulat. Când Alice a privit în direcția mătușii, a văzut că florile cele roșii tremurau din nou cu furie. Dintr-odată a început să se cânte „Vine mireasa“ și Sally, radioasă, și-a făcut intrarea în biserică. Pe cap avea o pălărie ascuțită, făcută dintr-un material alb și mătăsos, iar în jos era îmbrăcată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
coborât-o pe cealaltă de-a lungul a ceea ce păreau, datorită tocurilor, niște picioare imposibil de lungi. — Nu mi-ai spus că vii... Hugo a înghițit în sec și a tăcut. Decolteul Amandei era o adevărată prăpastie. Palid, mătăsos și tremurând ușor, decolteul avea aspectul a ceva în care un bărbat poate cădea, ca să nu mai fie găsit niciodată. Uitându-se la el și lingându-și buzele, Hugo și-a spus că i-ar plăcea să fie acel bărbat. Când Amanda
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
dracu’! Cei cărora le plăcea să urmărească trenurile nu făceau parte din categoria persoanelor care cheltuiesc mult și pot fi convinse să locuiască în stabilimente de lux. Mai curând, tindeau să facă parte din categoria indivizilor care bântuie prin gări, tremurând, îmbrăcați numai în hanorace. Nici unii dintre ei nu arătau ca și când ar fi avut mai mult de o pară chioară în buzunar. Dar asta nu mai era problema lui. Hugo a ieșit pe autostradă, rulând cu Toyota pe banda de viteză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
citească și el. Și el avea ceva probleme paterne. —Crăciun fericit! a spus el când dopul șampaniei a explodat cu o violență care aproape l-a făcut pe copil să sară din pat. Buza de jos a început să-i tremure, după care a izbucnit în plâns. —Of, fir-ar să fie, a zis Hugo impacientat, mai curând către el decât către Theo. —Păi, nu e deloc vina lui, a subliniat Amanda cu sălbăticie. În prima lui zi de Crăciun i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
să încălzească mâncarea pentru copii din borcan fără s-o ardă. Deprimat, Hugo a coborât privirea asupra cărților risipite pe genunchi. Apoi, a auzit un sunet înăbușit. Un nas tras. A ridicat imediat ochii către Alice. Dumnezeule, da, umerii îi tremurau. Alice cea serioasă, buna, dar nesuferita Alice plângea. Lăcrima peste Cum să te distrezi pregătind cea mai bună mâncare organică pentru copil. În mod evident, nu era chiar așa de distractiv. Hugo a sărit în picioare îngrijorat. Cărțile s-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
ceea ce face? Când a terminat fraza, zâmbetul lui Hugo aproape că se stinsese. Nefericirea, confuzia, teama și lipsa de somn din ultimele zile și nopți îl ajunseseră. Spre groaza lui, Hugo a simțit că buza de jos începe să-i tremure, iar ochii să i se umple cu lacrimi. Alice, care fusese pe punctul să se întoarcă pe tocurile ei vegetariene, a avut un moment de ezitare. Îi stătuse pe limbă să i-o trântească lui Hugo că nu e problema
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
oameni s-au mutat și ei mai în sus. —Iubitor, ăă? a zis Steve Buckley neîncrezător. E clar că ar fi încântat să ne mănânce pe toți trei dintr-o singură îmbucătură. — Așa își manifestă el afecțiunea, a spus Hugo tremurând. Steve Buckley părea sceptic. —Draga mea, nu știu ce simți tu, a remarcat el, dar eu nu sunt sigur că mă mai pot concentra pe prezentarea casei cu un animal ca ăsta prin preajmă. Hugo i-a întors un zâmbet sclipitor. — Cred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
nevastă-sa. Laurei i-a sărit țandăra. —El? a scuipat ea. Organizează un casting pentru o reclamă în Suedia. Dacă înțelegi ce vreau să spun. —A, așa deci. Nu se mai simte atras de mine. Buzele Laurei au început să tremure, iar capul să i se clatine. Apoi l-a prins de braț pe Hugo. Unghiile femeii își făceau loc prin materialul hainei lui. —Hugo, tu nu ești atras de mine? l-a întrebat ea pe un ton plângăcios. Nu sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
acestuia nu se citea nimic. Nu sunt sigur. Îl ducem la spital, a zis paramedicul. E mai bine să verificăm. Și tu cum te simți? Alice s-a uitat îngrijorată la Hugo. El a încercat să zâmbească, cu toate că buzele îi tremurau, inima îi bubuia în piept, iar un val de lacrimi isterice stătea să i se reverse din ochi. Să înțeleg că dumneavoastră sunteți mama copilului, i-a spus paramedicul lui Alice. Nu, sunt doar o..., ăăă, prietenă. Alice i-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
lipit buzele de abdomenul ei, a descoperit că Alice avea o piele catifelată și netedă, care se întindea, caldă, peste oasele bazinului, ca la adolescente. Doar o cicatrice micuță, acum aproape ștearsă, indica faptul că odată, acolo, crescuse un copil. Tremurând de plăcere, Alice și-a întins brațele deasupra capului, în timp ce Hugo ajungea mai jos, către chiloțeii cu broderie albă pe care, cumva, bănuise că avea să-i găsească... —Hau! Hau! Hau! Hau! Hugo a deschis ochii brusc. Fir-ar al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
nimic ironic. Nimeni, nici măcar cel mai înflăcărat postmodernist, nu avea erecții ironice. Hugo a încercat să nu se mai uite la sânii lui Alice, a încercat să nu-i mai lase gura apă și să-și liniștească mâinile care-i tremurau. Doar cu câteva zile înainte aproape c-o avusese. Iar acum simțea că, dacă n-o s-o aibă, o să explodeze. Capul de duș e mare cât capacul de la pubela de gunoi, zicea Alice. Hugo s-a îndreptat către ea pășind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
a șuierat Jake. Vreau să vorbesc cu tine jos. Acum. Alice s-a furișat, vinovată, de sub plapumă. Bănuia, nenorocită, că Jake aflase de Hugo. Dar cum? —Drobușor! a explodat Jake, în chip de explicație, când Alice a ajuns, desculță și tremurând de frig, în sufragerie, ca să descopere că bănuielile ei fuseseră adevărate. —Drobușor? a întrebat ea înfigându-și unghiile în tricoul second-hand, decolorat și supradimensionat cu care era îmbrăcată. —Drobușor! a repetat Jake. Te referi la chestia aia cu care vechii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
bej, oribil! Și așa am ajuns eu să fiu expusă În amfiteatrul muzeului, Într-un imens coșciug negru lăcuit, pe care erau sculptate animale imaginare și numele ocupantului său de drept care mă va căuta negreșit, cu o notificare de evacuare tremurându-i În mână. Dacă m-aș fi pregătit cu adevărat pentru o moarte prematură, atunci aș fi cerut să fiu incinerată precum călugării budiști de rang Înalt, puf!, aș fi dispărut fără urmă, fără nici un fel de legătură cu trupul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
seama că lipsa de expresie și de emoție erau exact lucrurile care o făceau pe Mama Scumpă să plesnească de furie. Logica era următoarea: cum să mă rănească dacă eu oricum nu simțeam nimic? Deveneam din ce În ce mai puternică. Nu-mi mai tremurau picioarele și Învățasem să-mi ascund durerea. Îmi ascundeam sentimentele cele mai profunde atât de bine Încât uitam unde le pusesem. Îmi amintesc acea noapte groaznică În care mi-am dat seama că blestemul Mamei Scumpe se Împlinise. Eram În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
a casei unui văr de-al doilea, În Menlo Park, pregătindu-ne să vedem cum răsare luna plină. Cu felinare din hârtie și lumânări din care curgea ceara ne Îndreptam spre piscină. Iar În piscină am văzut luna apărând și tremurând, un pepene auriu, nu doar un disc plat cum o văzusem mereu până atunci. I-am auzit pe ceilalți gemând de plăcere. I-am văzut cum rămân cu gurile deschise, cum ochii li se tivesc de lacrimi. Aveam gura Închisă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
de zece ori mai intensă decât ceea ce simțeam eu? Îmi lipsea legătura potrivită dintre simțuri și inimă? Apoi mi-am dat seama că așa mă obișnuisem. Să-mi țin În frâu sentimentele. Să nu-mi las genunchii să Înceapă să tremure. Și cu această convingere, eram pregătită să simt tot ce voiam, cât de mult voiam. Priveam luna și-mi spuneam că e momentul să simt toate emoțiile. Am așteptat să mă inunde bucuria și venerația. Eram hotărâtă, eram pregătită, anticipam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Încăperilor și implicit ale sufletului meu. Și acolo le-am găsit pe ele, sentimentele mele, toate naturale, spontane, autentice și libere. Inima mea făcea giumbușlucuri printre forme și umbre și pete, În modele, repetiții și linii terminate brusc. Sufletul Îmi tremura repede și ușor, ca și cum ai clipi din ochi. Și așa am Început să colecționez obiecte de artă. În acest fel, puteam să mă Înconjor cu ceea ce era de neexprimat, să exult În sufletele altora. Sunt datornica de-o viață Întreagă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Crezi că sunt reali? Întrebă Esmé. Marlena nu răspunse nimic. Probabil erau două fantome Înghețate În timp, trăind la infinit un moment care a Însemnat mult pentru ele, s-a gândit ea. Cântecul femeii crescu În intensitate, iar vocea Îi tremura atingând Înălțimi nepământene. Bărbatul Îi răspunse cu un alt cântec. Au continuat tot așa, când el, când ea, dând dovadă de o energie incredibilă În menținerea acelui vibrato de triluri. Bărbatul veni către frumoasa femeie pentru ca la sfârșit ea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
i-a mai lovit o dată. La fiecare palmă, domnișoara Rong a tresărit, dar și-a ținut buzele strânse și ochii În pământ. —O, Doamne, spuse Wendy. La urcarea În autocar, domnișoara Rong avea ochelarii aburiți. S-a așezat În față, tremurând din toate Încheieturile. Nu a mai numărat capete și nici nu a mai vorbit În microfon explicându-le ce urmau să vadă sau să facă. Pe drumul spre hotel, cei mai mulți dintre prietenii mei au fost tăcuți, singurul zgomot care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
presat de felul celor care se rup dacă dai cu pumnul, folosiți la Hollywood pe platourile unde se filmează scene de bătăi În bar Între cowboy pentru westernuri. Dacă cineva strănuta sau emitea alte sunete fiziologice involuntare, pereții ar fi tremurat gata să se prăbușească, iar sunetele cu pricina ar fi reverberat de sus până jos și de la un capăt al coridorului la altul. Exact În aceste cutii de rezonanță s-au refugiat prietenii mei. Walter a reușit să-i cazeze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
cârmă, Încruntat, gândindu-se la copila bolnavă pe care-o lăsase acasă. Avea numai trei ani și deja știa să vadă bunătatea din oameni. Își imagină ochii ei negri, strălucitori și pătrunzători cum fuseseră Înainte de groaznica schimbare. Tot trupul Îi tremurase parcă Încercând să scape de spiritul intrus. Apoi rămăsese cu privirea fixă Îndreptată În sus, ca morții. Iar din gura ei ieșiseră bolboroselile unui spirit torturat. Fusese nevoit să plece, deși copila lui era bolnavă. Zeii-gemeni Îi spuseseră să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
strănutat scurt, așa, sus și jos, sus și jos, dar fără nici un zgomot. Nici un pârâit, nici un șuierat, doar un văl de apă Înroșindu-se, și apoi Încă unul, și eu mirându-mă. De ce nu era zgomot? Nici un pac-pac. Surorile mele tremurau Încercând să-și păstreze sufletele În trupuri, iar eu Încercam să mă prind de ele ca să mă țin la suprafață, dar apoi, cu un oftat adânc, n-au mai mișcat, pur și simplu. Când mi-am revenit, am văzut că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Fratele Alb Mai Mic pentru tribul Karen. Prietenii mei deciseră că nu avea nici un rost să se certe cu barcagiul. Vor găsi singuri o cale de a pleca de acolo. Chiar În acea seară, Rupert fu primul care Începu să tremure. Moff Îi puse mâna pe frunte și murmură cu vocea gâtuită de panică: —Malarie. În următoarele zile, fu rândul celorlalți: Wendy, Wyatt, Dwight, Roxanne, Bennie și Esmé, doborâți unul câte unul de frisoane care le zguduiau oasele și febră delirantă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
-i cu un căscat care voia să spună „stai liniștită“. Belinda Încercă să fie optimistă. —Asta Înseamnă că sunt În viață. Ți-a fost strecurată pentru a-ți da de știre. Harry Încuviință și oftă. Încă Îl vedea pe Rupert tremurând din tot trupul, pe casetă. Zilpha se aplecă spre el. — Știți, am un calculator În cameră. Putem vedea mai bine dacă cuplăm camera la el. Așa imaginea o să fie cât ecranul calculatorului și putem vedea toate detaliile. Belinda Îl privi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
așa de mult timp de la ultima Înregistrare? Data spune 30 decembrie, deci e 31 decembrie, Anul Nou. Rupert e Întins pe jos, cu privirea În sus, poate se uită la stele. Cine ține camera, nu o ține deloc bine, imaginea tremură. Rupert pare cuprins de friguri. Rupert murmură ceva, dar nu se aude ce spune. Din când În când, țipă. O molie trece În zbor, dansând În lumina focului. Vera vorbește. N-ar trebui să faci asta. Nu-l ceartă. Pare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]