11,725 matches
-
Franței în apărarea intereselor sârbilor bosniaci) care să răspundă aspirațiilor populației slave creștine a Bosniei, pare a fi lăsat acestora, ca unică opțiune de ripostă, terorismul: în data de 28 iunie 1914, Franz Ferdinand, arhiduce al Austriei și moștenitor al tronului Austro-Ungariei, a fost asasinat la Sarajevo de Gavrilo Princip, un student sârb bosniac. Acesta făcea parte dintr-un grup de cincisprezece complici, susținuți de Mâna Neagră, o societate secretă fondata de naționaliști pro-sârbi cu legături în armata Serbiei, stat care
Cauzele Primului Război Mondial () [Corola-website/Science/299912_a_301241]
-
a aspirațiilor naționale ale popoarelor înglobate, era o realitate omniprezentă pe continent. Deși în Europa terorismul politic și religios era, în epocă, prezent din Imperiul Britanic, în vest, până în Imperiul Otoman sau Țarist, în est, datorită modului injust, rasist (moștenitorul tronului habsburgic înainte de a fi asasinat la Saraievo, Franz Ferdinand, îi considera pe slavii din imperiu niște sub-oameni, pe sârbi considerându-i niște porci.) și brutal în care erau tratate minoritățile negermane si nemaghiare ale Austro-Ungariei, Imperiul Habsburgic era o permanentă
Cauzele Primului Război Mondial () [Corola-website/Science/299912_a_301241]
-
plumb din Polonia (la acoperiș). După sfințirea bisericii, s-au clădit în următorii ani casa domnească, chiliile călugărești, zidurile împrejmuitoare prevăzute cu bastioane la colțuri. Mănăstirea Slatina a fost astfel fortificată. În noiembrie 1561, Alexandru Lăpușneanu a fost alungat de pe tron de către aventurierul grec Ioan Iacob Heraclid (Despot Vodă), sosit cu oaste străină. După cum relatează Grigore Ureche, pentru a plăti oastea străină care l-a adus pe tron, acesta ""puse pre țară greotăți mari, biséricile dezbrăca, arginturile le lua, de făcea
Mănăstirea Slatina () [Corola-website/Science/302367_a_303696]
-
a fost astfel fortificată. În noiembrie 1561, Alexandru Lăpușneanu a fost alungat de pe tron de către aventurierul grec Ioan Iacob Heraclid (Despot Vodă), sosit cu oaste străină. După cum relatează Grigore Ureche, pentru a plăti oastea străină care l-a adus pe tron, acesta ""puse pre țară greotăți mari, biséricile dezbrăca, arginturile le lua, de făcea bani și altile câte nu au zis țara că va vedea"". Și Mănăstirea Slatina a avut de suferit atunci. În anul 1568, după cum relatează tot Grigore Ureche
Mănăstirea Slatina () [Corola-website/Science/302367_a_303696]
-
cu mult mai multe odoare de preț. Un Aer donat de Lăpușneanu în 1556, cu o inscripție în limba slavonă, precum și alte 15 obiecte de cult provenind de la Slatina se află în prezent la Muzeul Național de Artă din București. Tronul domnesc se păstrează la Muzeul Etnografic din Iași. Un rând de veșminte arhierești și o Evanghelie de la mitropolitul Veniamin Costachi se află la Catedrala Mitropolitană din Iași. Mănăstirea Slatina este necropolă domnească, aici fiind înmormântată familia domnitorului Alexandru Lăpușneanu, ctitorul
Mănăstirea Slatina () [Corola-website/Science/302367_a_303696]
-
Târgu Jiu a făcut parte din operația de apărare a trecătorilor din Munții Carpați, cea de-a treia operație de nivel strategic desfășurată de Armata României în campania anului 1916. Gruparea de forțe inamică era comandată de arhiducele Carol, moștenitorul tronului austro-ungar și era formată din trei armate: Armata 7 austro-ungară, acționând în Bucovina, Armata 1 austro-ungară acționând între Târnava Mare și Olt și Armata 9 germană acționând în partea sudică a frontului, aflată sub conducerea generalului Erich von Falkenhayn. Planul
Bătălia de la Târgu Jiu (1916) () [Corola-website/Science/336001_a_337330]
-
declarat că Berlinul devenea un "deșert" atunci când Caroline pleca din când în când la Ansbach. Electoarea Sophia a numit-o "cea mai agreabilă prințesă din Germania". A fost luată în considerare pentru Arhiducele Carol de Austria, care era candidat la tronul Spaniei și mai târziu a devenit împărat al Sfântului Imperiu Roman. Caroline a refuzat partida în 1704 nevoiind să se convertească de la luteranism la catolicism. La începutul anului următor, regina Sophia Charlotte a murit în timp ce vizita Hanovra natală. Caroline a
Carolina de Ansbach () [Corola-website/Science/318738_a_320067]
-
a mai gândit decât la ea".. La rândul ei, Caroline nu a fost păcălită de deghizare prințului și l-a găsit atractiv pe pretendentul ei. El era moștenitorul tatălui său, Electorul de Hanovra, și al treilea în linie la succesiunea tronului Marii Britanii. La 22 august 1705, Caroline a ajuns în Hanovra pentru nunta ei cu George Augustus; s-au căsătorit în seara aceea la capela palatului la Herrenhausen. În următoarea lună mai, Caroline a rămas însărcinată și primul ei copil Prințul
Carolina de Ansbach () [Corola-website/Science/318738_a_320067]
-
Howard, mai târziu contesă de Suffolk, și, din 1735, Amalie von Wallmoden, contesă de Yarmouth. În contrast cu soacra ei, Caroline a fost cunoscută pentru fidelitatea ei; n-a făcut niciodată scene și nu a avut iubiți. Succesiunea familiei soțului ei la tronul britanic era nesigură, fratele vitreg al reginei Anne, James Stuart, contestând pretenția hanoveriană. Anne a refuzat să permită vreunui hanoverian să viziteze Marea Britanie în timpul vieții ei. În iunie 1714, Electoarea Sophia (nepoata regelui Iacob I al Angliei) a murit în
Carolina de Ansbach () [Corola-website/Science/318738_a_320067]
-
vârsta de 84 de ani, și socrul Carolinei a devenit moștenitorul prezumptiv al reginei Anne. Câteva săptămâni mai târziu, Anne a murit și Electorul de Hanovra a fost proclamat succesorul ei, devenind regele George I al Marii Britanii. Odată cu ascensiunea la tron a lui George I în 1714, soțul Carolinei a devenit Duce de Cornwall și curând a fost investit Prinț de Wales, Caroline devenind Prințesă de Wales. A fost prima Prințesă de Wales în peste 200 de ani, ultima fiind Caterina
Carolina de Ansbach () [Corola-website/Science/318738_a_320067]
-
este o scrisoare a lui Benjamin Franklin către Catherine Ray datată 16 octombrie 1755: „Adio. Clopotul bate, iar eu trebuie să merg printre Cei Gravi și să discut politică”. Clopotul a fost bătut în 1760 pentru a marca urcarea pe tron a lui George al III-lea. La începutul anilor 1760, Adunarea a permis unei biserici locale să utilizeze Casa Statului pentru slujbe și clopotul pentru chemarea credincioșilor în perioada construcției clădirii bisericii. Clopotul a fost utilizat și pentru a chema
Clopotul Libertății () [Corola-website/Science/320721_a_322050]
-
cunoscută și ca Rebeliunea lui Pitchfork sau Revolta din vest, a fost o tentativă armată organizată de un grup de disidenți protestanți cu scopul de a-l detrona pe regele catolic Iacob al II-lea al Angliei. Regele urcase pe tronul Angliei după moartea fratelui său Carol al II-lea pe 6 februarie 1685. Iacob nu era popular datorită religiei sale catolice și unii protestanți s-au revoltat la ideea unui rege catolic pe tronul Angliei. James Scott, I Duce de
Rebeliunea lui Monmouth () [Corola-website/Science/331829_a_333158]
-
-lea al Angliei. Regele urcase pe tronul Angliei după moartea fratelui său Carol al II-lea pe 6 februarie 1685. Iacob nu era popular datorită religiei sale catolice și unii protestanți s-au revoltat la ideea unui rege catolic pe tronul Angliei. James Scott, I Duce de Monmouth, fiul nelegitim a lui Carol al II-lea a pretins atunci că era moștenitorul legitim al tronului și a încercat să-l înlocuiască pe Iacob al II-lea. Rebeliunea s-a sfârșit cu
Rebeliunea lui Monmouth () [Corola-website/Science/331829_a_333158]
-
datorită religiei sale catolice și unii protestanți s-au revoltat la ideea unui rege catolic pe tronul Angliei. James Scott, I Duce de Monmouth, fiul nelegitim a lui Carol al II-lea a pretins atunci că era moștenitorul legitim al tronului și a încercat să-l înlocuiască pe Iacob al II-lea. Rebeliunea s-a sfârșit cu bătălia de la Sedgemoor pe 6 iulie, unde rebelii au fost învinși de armata regală condusă de Feversham și Churchill. Monmouth a fost executat pentru
Rebeliunea lui Monmouth () [Corola-website/Science/331829_a_333158]
-
al lui Carol al II-lea, dar alți membri nu au fost de acord. În 1681, Monmouth a sprijinit "Exclusion Bill" (Actul de excludere), un act prin care Parlamentul voia să-l excludă pe Iacob, fratele regelui, de la succesiunea la tronul Angliei în favoarea Ducelui de Monmounth. Carol al II-lea a rezolvat problema prin dizolvarea Parlamentului. Alte două parlamente au fost alese în 1680 și 1681, dar au fost dizolvate pentru același motiv. După eșecul complotului destinat să-i asasineze pe
Rebeliunea lui Monmouth () [Corola-website/Science/331829_a_333158]
-
să-i asasineze pe Carol al II-lea și Iacob, "Rye House Plot", Monmouth s-a auto exilat în Țările de Jos la Haga unde și-a adunat susținători. În perioada în care Carol al II-lea a rămas pe tron, Monmouth a dus o viață de plăceri la Haga, nutrind încă speranța pentru o aderare pașnică la tron. Dar încoronarea lui Iacob al II-lea la Westminster Abbey pe 23 aprilie 1685, a pus capăt acestei speranțe. Mulți dintre membri
Rebeliunea lui Monmouth () [Corola-website/Science/331829_a_333158]
-
în Țările de Jos la Haga unde și-a adunat susținători. În perioada în care Carol al II-lea a rămas pe tron, Monmouth a dus o viață de plăceri la Haga, nutrind încă speranța pentru o aderare pașnică la tron. Dar încoronarea lui Iacob al II-lea la Westminster Abbey pe 23 aprilie 1685, a pus capăt acestei speranțe. Mulți dintre membri partidului Whig care au organizat complotul (Rye House Plot) pentru a-i asasina pe Carol al II-lea
Rebeliunea lui Monmouth () [Corola-website/Science/331829_a_333158]
-
pe Carol al II-lea și Iacob, se aflau în exil în Olanda. Printre aceștia se găseau personaje importante ca Ducele de Monmouth și Archibald Campbell, conte de Argyll. Totuși acest grup nu era omogen și organizat. La urcarea pe tron a lui Iacob au decis că a sosit momentul pentru a acționa, dar au pierdut șase luni cu pregătirile. Într-un final au decis că atacul va fi împărțit: o parte comandată de Argyll va debarca în Scoția unde acesta
Rebeliunea lui Monmouth () [Corola-website/Science/331829_a_333158]
-
și pentru a institui o armată permanentă. Parlamentul s-a opus multora dintre inovațiile regelui, iar acesta l-a dizolvat pe 20 noiembrie 1685. În 1688, după nașterea lui James Francis Edward Stuart a deschis posibilitatea unei succesiuni catolice pe tronul Angliei. În cursul Revoluției Glorioase, Iacob al II-lea a fost înlăturat printr-o lovitură de stat condusă de nepotul și ginerele său William de Orania a fost sursă de inspirație pentru mai multe opere de ficțiune:
Rebeliunea lui Monmouth () [Corola-website/Science/331829_a_333158]
-
făcut niște politicieni de mâna a doua. Iată cum era caracterizat Ionel Brătianu, de unul dintre acești opozanți, imediat după primul război mondial: „"Un inginer de clasa a III-a, cu studii mediocre în specialitatea sa, ajunge primul consilier al Tronului, chemat mai apoi să hotărască soarta întregii țări".” La 21 septembrie 1886, Vintilă Brătianu sosește la Paris pentru a deveni student la Școala Centrală ("École Centrale des Arts et Manufactures") împlinind dorința tatălui său de a deveni inginer. Pentru început
Vintilă I. C. Brătianu () [Corola-website/Science/299970_a_301299]
-
organizația secretă Mâna Neagră. Următorii doi ani el a petrecut cea mai mare parte din timpul sau liber cu alti naționaliști care doreau o uniune între Bosnia și Herțegovina și Șerbia. Când s-a anunțat că Arhiducele Franz Ferdinand, moștenitorul tronului Imperiului Austro-Ungar, avea de gand să viziteze Bosnia și Herțegovina în luna iunie a anului 1914, Dragutin Dimitrijević, șeful Departamentului de Informații a armatei sârbe și conducătorul organizație Mâna Neagră, a trimis 7 oameni, pe Grabež, Nedeljko Čabrinović, Vaso Čubrilović
Trifko Grabež () [Corola-website/Science/333716_a_335045]
-
lui David să realizeze trei replici ale tabloului: cea de-a doua versiune, destinată Castelului din Saint-Cloud (1801), a fost expusă împreună cu prima versiune la Luvru. Adusă la palat în 1802, mai întâi în Salonul lui Marte, apoi în sala tronului, ea a fost luată în iunie 1814 de soldații prusaci ai generalului von Blücher care a oferit-o regelui Frederic Wilhelm al III-lea al Prusiei. Acesta a amplasat-o în Castelul Charlottenburg în 1816 (inventar GKI 913). Cea de-
Bonaparte traversând Marele Saint Bernard () [Corola-website/Science/327373_a_328702]
-
continuat să trăiască împreună în secret. Conform cronicii lui Fernăo Lopes, în această perioadă Petru i-a numit pe frații lui Ines în poziții importante la Curte. Acest comportament l-a alarmat pe Afonso, care credea că după moartea sa tronul portughez va cădea în mâinile castilienilor. Acesta este motivul oficial al gestului lui Afonso de a trimite trei oameni pentru a o găsi și omorî pe Ines în 1355. Furia lui Petru se presupune că a declanșat revolta acestuia împotriva
Petru I al Portugaliei () [Corola-website/Science/310219_a_311548]
-
Ines în 1355. Furia lui Petru se presupune că a declanșat revolta acestuia împotriva tatălui său. Revolta a durat din 1355 până în 1356, Afonso învingându-și fiul. Un an mai târziu, în 1357, Afonso a murit, Petru urmându-i pe tron. Fernăo Lopes îl numește pe Petru „cel Just”, afirmând că Petru iubea justiția, în special când o aplica personal. Asasinii lui Ines au primit cea mai grea pedeapsă. Cei trei se refugiaseră în Castilia, dar Petru a aranjat ca ei
Petru I al Portugaliei () [Corola-website/Science/310219_a_311548]
-
trăiască în Castilia. Petru a fost tatăl lui Ferdinand I și al lui Ioan I. Ioan a fost Maestrul ordinului militar Avis, și avea să devină fondatorul dinastiei Avis, în 1385, după ce l-a împiedicat pe Juan I să uzurpe tronul portughez. Sarcofagele cu resturile pământești ale perechii Petru I și Ines de Castro se găsesc așezate față în față în biserica mănăstirii din Alcobaça (Portugalia).
Petru I al Portugaliei () [Corola-website/Science/310219_a_311548]