6,679 matches
-
perfect. Oamenii zâmbeau spre cărucior și spre mine, iar eu începusem să fiu destul de mândră de mine. Însă dup-aia am intrat la Karen Millen, și tocmai puneam pe mine o pereche de pantaloni de piele, când a început să urle ca din gură de șarpe. Nu să scâncească suav și drăgălaș. Nici să se vaiete finuț, cu decență. Nu, m-a cadorisit cu un zbierăt din toți bojocii, gen Femeia asta m-a răpit, chemați poliția! N-aveam la mine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
jalnice sunt emisiunile TV din Anglia, la ora trei dimineața? Mă frec pe obrajii uscați. Și n-are nici un rost să urmărești vreun film, pentru că, exact în clipa în care ajunge la o scenă mai ca lumea, copilul începe să urle și tu trebuie să sari repede în picioare și să începi să-l legeni și să te maimuțărești la el plimbându-te prin cameră, în timp ce îi cânți „Old Macdonal Had a Farm, IA-IA-OU...“, și el tot nu se oprește din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
un balonzaid închis la culoare, sprijinită de zidul clădirii. În timp ce grăbesc pasul spre ea, o văd că se uită la ceas, ridică impacientă din umeri și se duce țintă spre cutia poștală, cu un vraf de plicuri în mână. — Staaai! urlu, grăbind pasul până la stadiul de sprint. Nu le băga! Ajung lângă ea, gâfâind atât de tare că abia pot vorbi. Dă-mi invitațiile, reușesc să îngaim. Sunt mireasa. Becky Bloomwood. — Poftim, zice Judith. Câteva sunt deja înăuntru. Dar să știi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
ziua când l-am adus acasă! Luke se așază la masă și se uită la poze, cu o expresie ciudată pe față. — Pare... cât se poate de fericită, spune. — Păi e, răspund. Îl adoră pur și simplu. Chiar și atunci când urlă. — Par deja extrem de legați unul de celălalt. Se uită la o fotografie cu Suze care râde în timp ce Ernie o apucă de păr. — Așa și sunt. Când am plecat eu, zbiera ca din gură de șarpe dacă cineva voia să-l
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
toate datele. Ei, pân’aici a fost cum a fost. Sinceră să fiu, sunt destul de încântată de partea asta. Mai ales de chestia cu “încercând să nu mă judeci înainte a avea toate datele“, fiindcă înseamnă că nu poate să urle la mine. — Pentru a-ți putea explica situația extrem de delicată în care mă aflu, continuu, trebuie să ne întoarcem puțin în trecut. În momentul în care a început totul. Și nu mă refer la apariția Terrei. Nici măcar la Bing Bang
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
restaurante! Vorbim de sute de oameni! — Ding-dong, ding-dong! începe brusc să bată ceasul din bibliotecă. Ding-dong! Ding-dong! Nu mai sunt decât douăzeci și două de zile până la Ziua cea mare! — Tacă-ți fleaca! zic, plină de draci. — Ding-dong, ding... — Taci! urlu și îl trântesc pe jos. Ceasul se face țăndări. — Douăzeci și două de zile? spune Michael. Becky, nu mai sunt decât trei săptămâni! — Găsesc eu ceva! Se pot întâmpla o groază de lucruri în trei săptămâni! — Găsești tu ceva? Ăsta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
răsfățată, care face scandal. — Lasă-mă jos! țipă. Săriți, oameni buni! Ajutor! Însă invitații încep să râdă. Ea îl împunge disperată pe Luke cu cizmele ei ascuțite, și el ridică din sprânceană, dar nu se oprește. — E o făcătură ordinară! urlă în clipa în care ajung la ușă. E o făcătură! Nu sunt... Ușa se închide în urma ei, și ea uită să mai continue, de șocată ce e. Urmează un moment de tăcere împietrită. Nimeni nu face nici cea mai mică
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
presa și cu numărul agenților săi. Însă evreul nu putea fi atacat de liberali. Asupra problemelor semite apăsa o tăcere de mormânt. Cuzismul prăbușit la pământ prin incapacitatea lui proprie, încerca să se refacă și cele două sau trei gazetuțe urlau în pustiu, oamenii care le conduceau au fost cu totul compromiși și cu ei, compromisă și ideea. Garda de Fier În asemenea împrejurări mai rămânea o singură nădejde: tineretul. Legiunea nu era decât un mic nucleu, necunoscut încă în masele
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
timp, nu erau acolo decât oasele celui pedepsit la această moarte înfiorătoare. Poate și mie mi-au hotărât o astfel de soartă! O singură parte bună avea această izolare. Aici nu te auzea nimeni, puteai să cânți, să fluieri, să urli. Astfel, aveam ocazia să-mi mai întăresc coardele vocale, care începuseră să se cam atrofieze. în viața mea cântasem mult, atât în familie cât și în școală. Tatapreot, cu o voce plăcută de tenor. Mama cânta mereu în casă, la
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
camerei era numai namila de Ștefan, care când îi luă pătura de pe cap, îi puse o lanternă în ochi și îi trânti un pumn în față, care îl doborâ la pământ pe Tavi. îl lovi cu picioarele să se scoale, urlând la el: „Scoală-te banditule, criminalule!” Voinea se făcuse cocoloș jos acoperindu-și cu brațele ficatul și pieptul pentru a para loviturile de cizmă ale torționarului. Acesta continuă să-l lovească în neștire când cu vârful cizmei, când cu călcâiul
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
la el: „Scoală-te banditule, criminalule!” Voinea se făcuse cocoloș jos acoperindu-și cu brațele ficatul și pieptul pentru a para loviturile de cizmă ale torționarului. Acesta continuă să-l lovească în neștire când cu vârful cizmei, când cu călcâiul, urlând și făcând în jurul lui un fel de dans macabru de sălbatici. O clipă îi trecu lui Tavi prin cap ca un fulger gândul luptătorului: „E singur numai el cu mine, dacă mă ridic îl trântesc la pământ ca pe un
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
Cazimcă și acum să-l urmărim mai de aproape pe Nicolae Petrașcu tot din relatările lui Popa Aurel. Al patrulea „locatar” al celulei noastre a fost adus pe targă, neputând merge singur, din cauza unui reumatism acut care îl făcea să urle de durere la orice mișcare. Acesta era Nicolae Petrașcu, comandantul general al Mișcării Legionare din țară. Am avut nefericirea să-l văd în halul acesta, pe omul pe care eu și toți camarazii l-am respectat și iubit, omul de
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
care adoptă poziția sinucigașului, fără a fi hotărât în profunzime la acest gest. Poetul Radu Gyr ilustrează, în mod genial, acest lucru în „Balada pentru miezul nopții”: Trei inși beau noaptea, într-un han Fumegă lampa în tavan Vânt nordic urlă-n bărăgan. Și unua zis cu glas sticlos Mi-e visul viermuit în os Cazi mână putredă în jos. Altul gemu scrâșnit din dinți Iubito, azi pe cine alinți? Iubito, azi pe cine minți? Și cel de-al treilea tăcea
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
sunt imagini developate în negativ, sclipind discret pe un fond evacuat de lumină: "Ce-a mai rămas oare din lumina/ căzută-n genunchi lângă râu/ ochii bat liniștit din pleoape/ slavă celei duse-n robie// iată că rugul de jertfă/ urlă cu sânii pe cerul roșu/ și crucea mea de zăpadă/ cade în somnul fericit de valuri". Nimic nu apare decât în virtutea dispariției, căci ceea ce vedem se arată pieritor, coborâtor în negura unui decor pustiit, mistuit de absență. Dar nu chiar
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
36. 8. Philippe Hamon, Introduction à l'analyse du descriptif, Paris, Hachette, 1981, pp. 112-113. 9. Ibidem, p. 114. "...CAMIL CITEȘTE LA DAME AUX CAMÉLIAS..." "Cum mi-aș fi închipuit, de pildă, între noi, o scenă în care eu să urlu zvîrlind banii în fața femeii, ca în Dama cu camelii?" "Integrîndu-se arcuirilor largi de lac și stofă, o femeie tînără și palidă, a cărei linie incomparabil elegantă relua parcă motivul unduit al aripilor trăsurii, părea o Damă cu camelii visătoare și
[Corola-publishinghouse/Science/1472_a_2770]
-
sublinierea, în context, a statutului eroinei, de femeie întreținută) persistă ca motiv, pe de o parte, în conștiința cititorului de ficțiune care este personajul camilpetrescian ("Cum mi-aș fi închipuit, de pildă, între noi, o scenă în care eu să urlu zvîrlind banii în fața femeii, ca în Dama cu camelii?"), iar pe de altă parte, în scena de la Tekirghiol, a romanului Patul lui Procust. Cităm, în continuare, traseul unei descoperiri pe care am prezentat-o în cartea consacrată personajului camilpetrescian. Ea
[Corola-publishinghouse/Science/1472_a_2770]
-
și refuzau orice haine, chiar și pe gerurile aspre ale iernii, dezgropau mortăciuni și vânau orătăniile. Fetițelor le era frică de lumina zilei (aveau fotofobie) și preferau noaptea (nictalopie), ascunzându-se toată ziua la umbră și acționând noaptea, gemând și urlând... Micuța Amala a murit de nefrită în 1921, iar Kamala nu a trăit decât până la aproape 17 ani (a murit în 1929). În cei 8 ani petrecuți la orfelinat, Kamala a deprins treptat noi comportamente. După 10 luni, ea întindea
[Corola-publishinghouse/Science/1974_a_3299]
-
mine se dărâmă,/ Făclii aprinse-n templul nimănui.” Dorința, tragică, de extincție a romanticului sau chemarea, mai relaxată, de dispariție care îl „soarbe” pe simbolist fac loc unei cavalcade înspăimântate spre moarte: „E vremea. Noaptea va veni curând/ Și vântul urlă ca un lup flămând.../ Și-ascute timpul coasa lângă tine./ Dă pinteni Morții. E târziu de-acum...”. Nu atât veșmintele sufletului romantic sunt noi la P., cât trăirea și situarea lui în lume. Schema romantică a inadecvării eului la lume
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288805_a_290134]
-
mirosind” noul curs al politicii românești puseseră la punct adevărate „puciuri” pentru a ajunge în vârful îmbătător și ademenitor al puterii absolute. A doua concluzie ar fi că nu toți profesorii din oraș împărtășeau ideile „noii ordini” pe care o urlau activiștii comuniști cu orice prilej ce li se oferea sau pe orice colț de stradă pe unde găseau câțiva curioși ori naivi care să-i asculte. Opinăm, fără nicio teamă de a greși, că în sfârșit, tov. Elena Zelinescu „zburase
Întâmplări din vremea Ciumei Roşii by Paul Zahariuc () [Corola-publishinghouse/Science/1230_a_1931]
-
raportul de activitate al tov-ului Bălteanu ne poate da dimensiunea uriașei fraude electorale ce s-a comis în ziua de 19 noiembrie a anului 1946. Oricine își poate închipui grupul de presiune format din 50 de tineri puși pe scandal, urlând pe străzi lozinci îndreptate împotriva „reacțiunii”, agitând steaguri roșii cu secera și ciocanul și purtând pancarte „mobilizatoare” de genul „Jos x-ulescu” sau „Sus y ulescu”. Prin urmare, opinăm că chiar și legea electorală din acele vremuri a fost încălcată grosolan
Întâmplări din vremea Ciumei Roşii by Paul Zahariuc () [Corola-publishinghouse/Science/1230_a_1931]
-
om nu rezistă mai mult de o săptămână. Cuvântul "gelozie" este unul dintre cele care exprimă direct un sistem de dependență. Setea este gelozia apei. Cei morți de sete nu s-au stins din pricina vreunei boli. Apa te face să urli pentru că o dorești. În vis, îi vezi pe alții care o beau. Te simți trădat de apa care curge prin altă parte, aidoma femeii care zâmbește dușmanului tău. Administrarea de cantități mari de apă produce "intoxicarea" cu apă, manifestă prin
Despre muncă şi alte eseuri by Mihai Pricop [Corola-publishinghouse/Science/1398_a_2640]
-
de narator). Mai este de mirare că până și vorbele unui Mitrea - argatul îi sună eroinei din Baltagul altfel decât în „litera” lor? Și tot despre timp și anotimp se vorbește: „Întâi are să viscolească, pe urmă au să prindă a urla lupii în fundul râpilor”. Ascultându-l, „Vitoria simți un fior prin spate”: și în fundul unei râpi vor găsi ea și Gheorghiță rămășițele pământești, sfâșiate de lupi, ale lui Nechifor Lipan. Anticipări intruziv-auctoriale? Nu, însă nu atât cuvintele argatului, cât rezonanța
Prelegeri academice by NICOLAE CREŢU () [Corola-publishinghouse/Science/91809_a_92372]
-
agale, V.A. și cu mine, către poarta de ieșire din mănăstire, să tot fie ora două după-amiaza. Mașini, multe mașini, cu probleme de manevră din cauza spațiului redus și a aglomerației. Unele dintre ele au derapat pe pajiștea udă, motoarele urlă, ambalate la maximum, în încercarea șoferilor de a scăpă din capcana glodului. Încă odată, am impresia că asist la un pelerinaj automobilistic, la un mare salon auto în aer liber. Echipa de filmare a televiziunii comerciale ProTV își face apariția
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
parte, la o parte, faceți loc, oameni buni”. Clopotele Catedralei bat cu îndârjire, reporterii fug excitați dintr-o parte în alta, avizi de senzațional. „Ocazia” se ivește lângă ușa de ieșire din Catedrală, o femeie îmbrăcată în negru începe să urle, să-și smulgă părul, să se lovească violent cu fruntea de pământ, chiar în momentul în care racla trece val-vârtej pe lângă ea. Imediat este înconjurată de camere video, cum să pierzi accesele de furie ale unei „demonizate”, înconjurată de jandarmi
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
împiedica o parte dintre mașini să ajungă până la poarta construită în stil maramureșean a mănăstirii, evitând astfel blocarea completă a unui drum îngust, cu pantă accentuată, dotat în plus cu două curbe strașnice în ac de păr, care fac să urle motoarele și să scârțâie cumplit frânele celor care se aventurează să ajungă până sus. Strategiile folosite de cei care vor să depășească barajele de poliție sunt asemănătoare cu cele practicate la celebra Mănăstire Prislop : „Sunt avocata X, medicul Y sau
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]