3,994 matches
-
Întorcându-se la locul ei, a strigat spre bucătărie: „Hei, guguștiucu, vino aici!“, dar glasul îi era acoperit de al comentatorului. A strigat din nou: „Hei, guguștiucu, vino să-ți vezi telejurnalu’!“. Andrei Vlădescu a rămas un timp sprijinit de tocul ușii, privind imaginile tremurate transmise de televizorul vechi, dar prinzându-le într-un colț al vederii și pe cele două femei încremenite, una cu palmele așezate pe genunchi, frământându-le fără oprire, cu buzele întredeschise a uimire, cealaltă puțin adusă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
pizza și sticlele cu băutură. Rodica Dumitrescu, potrivit de înaltă, cu forme bine conturate, pufoase, cu mers lasciv, săltându-și pletele negre ondulate pe spatele gol. Aurelia Mocanu, cu aerul timid și arogant. Anca Voican, mică de statură, înălțată pe tocurile ieșind de sub pantalonii și tunica negre în care se îmbrăca serile, cu părul pe jumătate argintiu de curând scurtat care-i da o înfățișare de amazoană în vacanță, mijindu-și privirile mioape, cu ceva rece și distant în întreaga ființă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
cu toții greșit, eu n-am vrut să vă cer decât un sfat și...“ „Exact asta și facem, n-am înțeles greșit. Ascultă-mă pe mine, cel mai bine ar fi să...“ Dar Andrei nu-l mai asculta, stătea rezemat de tocul ușii, cu mâinile la spate, legănându-se ușor. Se uita în jos la cămașa decolorată, dunga ștearsă a pantalonilor, pantofii pudrați cu fire de praf, lemnul cenușiu al parchetului îmbucându-se cu zig-zaguri murdare. Gândind: nu asta le-am cerut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
oricum va fi, va străluci lumina, nu se poate altfel. O să vrea să meargă cu mine și o să urce gâfâind treptele multe până la etajul de sus, rămânând în urma mea. O să ajungă sus roșie la față și se va sprijini de tocul ușii deschise prima oară de altcineva decât constructorii care încă mai mișună prin împrejurimi. Și abia pe urmă va intra, răsucindu-și capul să privească holul, baia, bucătăria, spațiul mare și alb al garsonierei, în vreme ce eu voi fi rămas mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
și ei și au trecut iar pe lângă mine Lia, într-o undă de parfum scump, și Andrei Vlădescu, care m-a privit o clipă cu niște ochi ce păreau tulburi. Iuliu Sofronie spunea mai departe măscări. M-am desprins de tocul ușii, să privesc cotoarele cărților înghesuite în rafturile din spatele fotoliului-balansoar. Aurora Mocanu îi oferea o prăjitură lui Vlad Dumitrescu. A refuzat-o, apoi s-a întors spre mine. „Spune-mi, dumneata te pricepi? Ți-amintești ce-a zis unul din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
cu bățul lui de bambus. Jim se uită la polițiști. Era fascinat de revolverele strălucitoare ale acestor bărbați transpirați și prea grași, de organele lor genitale enorme pe care și le expuneau fără jenă cînd voiau să urineze, și de tocurile lustruite În care Își țineau pistoalele, semnul lor de bărbăție. Jim dorea să poarte și el Într-o bună zi un toc de revolver, să simtă uriașul pistol Webley lipit de coapsă. Printre cămășile din dulapul tatălui său, Jim găsise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
de organele lor genitale enorme pe care și le expuneau fără jenă cînd voiau să urineze, și de tocurile lustruite În care Își țineau pistoalele, semnul lor de bărbăție. Jim dorea să poarte și el Într-o bună zi un toc de revolver, să simtă uriașul pistol Webley lipit de coapsă. Printre cămășile din dulapul tatălui său, Jim găsise un pistol automat Browning, un obiect ca o bijuterie, asemănător cu interiorul aparatului de filmat al părinților săi, pe care Îl deschisese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
de film. Era greu să-ți imaginezi că acele mici gloanțe ar putea omorî pe cineva, mai ales pe durii organizatori ai sindicatelor comuniste. În contrast, pistoalele Mauser, purtate de ofițerii superiori japonezi erau mult mai impresionante decît cele Webley. Tocurile de lemn le atîrnau pînă la genunchi, aproape ca niște teci de pușcă. Jim Îl urmări pe sergentul japonez de la punctul de control, un bărbat mărunt dar voinic, care Își folosea pumnii ca să-i dea Înapoi pe chinezi. Era aproape
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
erau doi soldați japonezi ieșiți din schimb, În chimonourile lor militare. Soldații Îi văzuseră și strigau către ușa deschisă. Un sergent În uniformă ieși din lumina lămpii cu petrol care umplea holul. Se opri pe treapta de sus, cu un toc de revolver Mauser la șold. Frank Încercă să dea cu spatele, cînd soldații În chimonouri săriră pe treptele mașinii, lovind cu pumnii În geamuri. Încă doi soldați, cu bețe de bambus, coborîră În fugă treptele de la intrare. CÎnd motorul se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
din camion și trîntit la pămînt. Japonezi În chimonouri ieșeau alergînd din casă, ca un grup de femei furioase tocmai ieșite din baie. Jim zăcea pe pietrișul ascuțit, Între cizmele lustruite ale sergentului japonez, ale cărui coapse furioase loveau În tocul revolverului. Soldații Îl prinseseră pe Frank În interiorul cabinei. Acesta lovea cu picioarele, În timp ce ei Îl pocneau cu bețele lor de bambus, peste fața și pieptul Însîngerate. Doi soldați priveau de pe treptele casei, lovindu-l cu rîndul pe Basie, care Îngenunchease
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
cercuri În ierburile de apă, pe cînd ceilalți alergau pe zidurile de pămînt dintre orezării. În timp ce Tulloch se uita la ei cu disperare, Jim se ridică și intră pe poartă pe lîngă el. Mecanicul de la Packard scoase pistolul greu din tocul lui. Vederea parașutelor care cădeau Îl tulburase, iar mușchii de pe brațele și umerii lui, ca niște corzi, tremurau de emoție. — Domnule Tulloch, s-a terminat războiul? Întrebă Jim. Cu adevărat? — Războiul...? Tulloch părea că uitase pînă și faptul că acesta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
ceafă și Îl trîntiră la podea. Șezînd printre cartușele de țigări, Jim simți că-i curge sînge din nas și din gură, picurînd printre mîinile lui pe mătasea parașutei. Se uită În sus, la chinezul cu pieptul gol, cel cu tocul de pistol, care alergase afară din stadion. El se uita la Jim cu privirea fixă, fără expresie, pe care o văzuse adesea pe fața bucătarului din Amherst Avenue Înainte de a tăia un pui. În spatele lui, nerăbdător să pună mîna pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
din membrii grupului său de bandiți erau chinezi, unii dintre ei culi cu bețe alții În uniforme naționaliste și ale regimului marionetă, cu puști și harnașamente. Ceilalți erau europeni sau americani, purtînd tot felul de haine și curele de muniții, tocuri de pistoale și genți de muniții ale poliției din Shanghai, peste tunici chinezești. După trupurile lor uscate, Jim presupuse că majoritatea erau foști deținuți. CÎnd acel hamal ridică bățul de bambus, Jim Își supse sîngele și Înghiți flegma fierbinte. — Mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
o roșie sau piersica asta, abia am rupt-o din pom, e primul rod și mă găsiți săptămâna viitoare marți, vă așteptăm cu drag, ploua alburiu afară și eu tot în alb m-am îmbrăcat, mi-am pus sandale cu tocuri, parcă sunt și mai pe lună, de dimineață aveam senzația de a nu mă duce, am strâns chiștoace de pe jos, am măturat cu o perie tocită și câinele mă enerva groaznic, credea că mă joc cu el, poc! i-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
care îl uitasem de ceva vreme, uite ce pantaloni mi-am luat, zice el, și eu am la fel, tot așa, kaki, 3 sferturi, nu trebuie să mi-i arăți, te cred, dar eu îi arăt, el vine din urma tocurilor de la saboți, ce vrei? ți-am spus că nu vreau lucruri complicate, nu poți fi cu 2 femei, dar mă așteaptă și acolo un suflet, și de la mine ce vrei? am zis ca să râdem, să ne simțim bine... da, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
dar nici eu nu mai am, stai liniștit, Baby, nu trebuie, mă descurc eu și te sărut mult, i-am trimis mesaj când Pinochio se făcuse Păianjen de-adevăratelea, și m-a întrebat ce faaaci? lung, de sus, sprijinit de tocul ușii, la strâmtoare, știind că eu nu am unde fugi decât în spălatul vaselor de ochii lui negri cu alt înțeles, cu zâmbetul lui irezistibil pentru mine, și eu îmi dădeam seama și piciorul tresălta fără să vreau, și din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
acidul meu, cum ești așa scurt tunsă îmi pare că vorbesc cu un bărbat, tu nu ești bărbat... tu nu ești bărbat... îhî, zic, incredibil de bărbat, și atmosfera se crapă, Cezar pleacă și nu mai am nici un suport, doar tocurile de la saboți pe stradă și am cam băut, e târziu, căcat, 2 și noaptea, mă duc în Ceainărie, cică sunt acolo niște admiratori, cineva care vrea să te cunoască, poate că-i marea întâlnire care mă așteptă după miezul nopții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
să ne tăvălim și noi puțin... e tentant, gândesc și știu de la cine vine, hai mai bine vorbim mâine, mă așteaptă cineva în Ceainărie, cum vrei tu, nu știi ce pierzi, nu e nimeni pe terasă în Ceainărie și plimb tocurile singure printre mese, știu că singură, acum, printre mesele cam goale e într-un fel al meu de care nu mă bucur, ia uite! ce faci, o fată mă pupă și mă felicită pentru un rol, să-ți prezint pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
eu nu știam asta atunci, vrea un autograf, scriu înfigându-mă în privirea lui intimidată, doar un autograf rămâne din mine, nu mai e nimeni aici, au plecat prietenii de mult, cobor și mă duc acasă, să dorm, să dorm, tocurile merg înaintea corpului care se bălăngăne și înaintea brațelor inerte din umeri, vă urăsc pe toți! Vă urăsc! Fuck you all! Fucking shit! Fuck you all! Vă urăsc pe toți! Prea multe povești în capul meu, prea mulți vampiri de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
victorie: într-adevăr, reușise să determine acceptul părților pentru mutarea negocierilor de pace de la Giurgiu, din mizera sală de spectacole a unui cabaret de pe malul Dunării, la București. Un foșnet. O vagă undă de parfum. Mariam aștepta cu mâna pe tocul ușii. Manuc se ridică și o privi printre gene, lung, fără să-și ascundă plăcerea. Era frumoasă așa cum își strânsese părul, chiar foarte frumoasă. Mai lipsea totuși ceva. Neliniștea, impactul unui element de surpriză. Discret, desigur, dar esențial. Și, când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
mică umbrelă din dantele aurite - obiect ciudat, nostim, de-a dreptul fermecător - și acum înainta peste zăpada și paiele de pe alee, cu poala rochiei ușor ridicată, cât să i se vadă fundele de catifea ale pantofilor cu vârfurile ascuțite și tocurile ca niște mosorele aurite. Femeia stăpânea o tehnică mult prea subtilă de înaintare, iar ninsoarea nu făcea decât să-i desăvârșească efectul de plutire. Era fascinant. ― Dar mergeți odată, flăcăi, și aduceți-o mai repede sub cort! se dezmetici domnița
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
încheia persoana. Manuc uitase de cafea. Asta i se întâmpla extrem de rar. Însă informațiile pe care tocmai le citise îl acaparaseră în totalitate. Declanșă pârghia și gheridonul înghiți micul sertar. Luă apoi toate hârtiile și le băgă în ascunzătoarea din tocul ușii. Rămase în picioare, privind obiectele din jur. De fapt, analiza ceea ce tocmai aflase. Concluzia: o situație fără ieșire pentru negocieri. Ambele tabere refuzau să se convingă de aceste realități și nu renunțau la pretenții. Începu să se plimbe. Dezorientat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
și ricoșă spre un alt subiect: ― N-am înțeles prea bine cu ce vă ocupați, monsieur... ― D’Autrey-Lès-Gray! Oh, eu... eu... mă ocup de aspectele spirituale ale vieții. Se balansa sprijinindu-se când pe vârfurile ascuțite ale pantofilor, când pe tocurile înalte și dichisite. Semăna, mai mult ca oricând, cu un balon gata-gata să se înalțe. Și nu s-ar fi mirat nimeni dacă l-ar fi văzut, la un moment dat, plutind ușor spre tavanul atelierului. Zborul cu balonul era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
sfeșnice, lumânări albe, covoare, draperii, flori și vase de ars mirodenii. Meșterii tapițeri primiseră încă de la începutul lunii comanda de a înlocui catifeaua veche a scaunelor și a canapelelor cu una nouă. Ucenicii lustruiseră toată lemnăria, de la picioarele scaunelor până la tocurile ușilor. Dincolo de zidurile hanului, însă, pe străzi și în casele lor, locuitorii orașului nu prea înțelegeau ce li se pregătea. Nu cunoșteau ce anume hotărâseră părțile. Unii respirau ușurați. Încetau, în sfârșit, suferințele și lipsurile generate de război. Puteau spera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
l’autre. Mais il est trés avantageux de lui représenter l’aune et l’autre. PASCAL Nici nu lam auzit când a intrat în camera mea de la mansardă, deși desprindeam destul de lămurit, în liniștea umedă și neagră a nopții, sunetul tocurilor înalte - izbite cadențat de asfalt, ca niște ciocănașe de lemn - ale târfelor îmbătrânite în meserie. - Bună seara! zise cineva la spatele meu, cu voce de bariton. Întrerupt din prelucrarea unui vechi poem găsit întâmplător într-un sertar prin care nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]