9,812 matches
-
În zbor, dansând În lumina focului. Vera vorbește. N-ar trebui să faci asta. Nu-l ceartă. Pare foarte blândă. Probabil Îi spune lui Rupert să nu mai facă atâta gălăgie, fiindcă ceilalți dorm. Rupert nu răspunde. Camera continuă să tremure. Nu, stai, Rupert tremură. Trupul lui e scuturat violent. E bolnav, foarte bolnav. Acum se aude vorbind Moff, deși nu-l vedem. Mama lui, spune el cu vocea tăiată, și camera se mișcă odată cu el. Mama lui va vrea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
lumina focului. Vera vorbește. N-ar trebui să faci asta. Nu-l ceartă. Pare foarte blândă. Probabil Îi spune lui Rupert să nu mai facă atâta gălăgie, fiindcă ceilalți dorm. Rupert nu răspunde. Camera continuă să tremure. Nu, stai, Rupert tremură. Trupul lui e scuturat violent. E bolnav, foarte bolnav. Acum se aude vorbind Moff, deși nu-l vedem. Mama lui, spune el cu vocea tăiată, și camera se mișcă odată cu el. Mama lui va vrea să simtă că a fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
iar asta va fi alegerea ei. Moff, pe de altă parte, devenise mai precaut. Nu fusese niciodată genul de tată Îngrijorat. Dar când Rupert fusese aproape pe moarte, trecuse prin clipe de agonie. Camera video nu mințise. Când fiul său tremura atât de tare Încât i s-ar fi putut sparge dinții și crăpa capul, știa că groaza remușcării se va adânci și va crește, cuprinzându-l, mâncându-i inima cu dinți de lapte. În vise, vedea acest lucru Întâmplându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
de povești de la o rudă din China. Cineva ar putea dori să-i trimită un răspuns acestei persoane, zise detectivul, În caz că nu a aflat. Iată adresa. I-a Înmânat Verei traducerea scrisorii făcută de colegul lui. Dacă un suflet poate tremura, atunci asta mi se Întâmplă mie. Mi-am amintit de scrisoare. O citisem. Era de la verișoara mea Yuhang. Fusese confidenta mea În copilărie, cea care Îmi spunea bârfele familiei atunci când venea cu familia ei să ne viziteze o dată pe an
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
face cu un copil. Pentru prima dată, am simțit cum golul pierderii ei a fost Înlocuit de plinătatea dragostei ei. Eram pe punctul de a exploda de bucurie. Și În momentul ăla m-au lăsat genunchii. Au Început să-mi tremure, păreau de cauciuc. Am simțit cum mă ia cu leșin și am Încercat să-mi reprim senzația. Dar apoi mi-am dat seama că asta Însemna să-mi reprim sentimentele doar ca să nu cad. De ce să nu le simt? De ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
în brațe amândoi, Să dormi apoi cu mine, la stana, lângă hau, O noapte de poveste și n-o să-ți pară rău. Și de-o să vină noaptea, furtună, ca pe vremuri, Să stai cuprinsa-n brațe, de frică să nu tremuri. Afară de-o să treacă o lună, printre nori, Pe noi ne vor cuprinde ai dragostei fiori. Sa-asculti, după iubire, tăcerea aceea sfântă, S-auzi cum suna-n vale, pârâul care cântă. Cuprinși o să rămânem cu noaptea peste noi, Sa-auzi doinind
PESTE VREMI…ISTORIA UNEI GENERATII – PROMOTIA 1952 – by Șorea Niculai () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91807_a_93338]
-
bine învățată de-acasă, făceau pe nevinovatele pe holuri. Se strângeau în grupuri de două-trei, puneau privirea în pământ și doar se-atingeau ușor cu vârful pantofilor, așa, ca din întâmplare. O întâmplare de-asta (cu codițe, bentiță și matricola tremurând de jenă și nerăbdare pe sânul aproape rotund) l-a terminat pe Andrei printr-a unșpea, făcându-l să schimbe, vreme de-un trimestru, berea pe „Fru-Cola“ și chitara lui Garry Moore pe mandolina lui Tudor Gheorghe. În fine, mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
-ului. Mă pomeneam luând startul prin grădină și sărind în izmene gardul vilei din „Primăverii“, fluierat de securiști și fugărit de Aro-urile Miliției, arestat, bumbăcit și dus la anchetă și, finalmente, confruntat cu însuși „Gigantul Carpaților“ și vocea sa tremurând de astm și gelozie: „Tovarășe... Ce mi-ai făcut, nenorocitule?“. În realitate, corpul meu nu ajungea pe mâinile nimănui, cu atât mai puțin pe-ale unei femei. Închis ca într-un siciru în sacul de tergal bleumarin al uniformei, mortificat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de metrou sau deschideau Matiz-uri împodobite cu sacoșe de la „Cora“ și pomișori parfumați. Arbuștii din carton presat atârnau de-oglinda retrovizoare: brăduți galbeni, roz, albaștri sau verzi, spânzurați câte trei și împrăștiind snopi de-arome chimice. Pe bord, în dreapta șoferului, tremurau cutiuțele cu șervețele, cu limba albă de celuloză atârnând pe parbriz: micul instrument igienic de-abia aștepta să fie fluturat în trafic. Dacă te-apropiai, de sub geamuri răsăreau muțunei, săculețe cu boabe de grâu, pernuțe, iconițe, vederi cu 2 Mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
arse și-a carton spart. Fiecare volum trebuia pedepsit, torturat, trecut prin chinuri lungi și complicate. Literele mincinoase erau sufocate cu bucăți mari de vată, tiparul azvârlit de pe-o pagină pe alta, desenul scăldat în bălți de-acid. Cotorul tremura, ca o ceapă despicată. Așteptam să se usuce sculele, apoi închideam cartea la loc în seif; alta urma la rând. Într-o noapte, puțin plictisiți, le-am scos pe toate în curtea blocului. Arătau jalnic, curgea cleiul din ele. Mihnea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
o spună la fel de bine ca teancurile parfumate cu plumb, după care umblam și-acum, la 38 de ani: încăpățânat, irațional și ridicol. Lumea îmbătrânea, prietenii plecau unul după altul, învinși sau poate doar obosiți, ochii se întunecau, degetele începeau să tremure, pielea cădea moale ca varul de pe case. Nimeni n-avea să-și mai aducă aminte de nimic: nici izmenele peticite ale lui Țurel, nici trandafirii cărnoși din strada Vitejescu, nici gustul de țuică în ploaie, sub vârful Moldoveanu, nici îmbrățișările
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
restabiliseră liniile, îl auzeam pe Mihnea cu o claritate nefirească. „Robane, ești bine? Te-a zgâlțâit?“ Am început și eu să vorbesc, cu ochii încă pe monitor. „Lejer, ca la bombardament. Încă puțin și săream cu balconul. Mari și-acum tremură. Tu?“ „Nimic deosebit, m-am trezit doar cu motanul în cap. A fugit când a simțit că-ncepe să pice tencuiala. Veniți încoace?“ Era o întrebare nepotrivită, îți trecea prin minte, dar parcă nu-ți venea s-o pui. Mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ar fi descris mai bine. Am traversat bulevardul, printre mașini și gură-cască. Le zăreai răsuflările umede, aburi portocalii în lumina stâlpilor. Maria mă ținea de braț, o trăgeam după mine grăbit, cum face toată lumea după cutremur: parcă ne urmăreau hoții. Tremuram amândoi în izoterme, și nu doar de frig. M-am gândit încă o dată la Mihnea. Locuia-n spatele spitalului „Grigore Alexandrescu“: o stradă îngustă, pietruită, iertată de Ceaușescu. Întotdeauna mă întrebasem ce deștept botezase spitalul cu numele ăsta, ce legătură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
țopăit de bucurie pe bicicleta lui, pe-o singură roată; Paul, nu - s-ar fi prăbușit într-o depresie lucidă, cum doar el putea s-o joace: devastat, uluit, calm. M-am ridicat de pe scaun, căutând cu disperare geamul. Bucureștiul tremura acolo, nemișcat, dar viu. Aerul rece distorsiona imaginea, clădirile păreau bombate și umede, de parcă întregul oraș ar fi stat pe-o pupilă. L-am privit fix, timp de vreo treizeci de secunde, până au început să mă doară ochii. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
naibii o pedală, arunci șandramaua la gunoi. Adevărul doare și te irită când ți-l pune altcineva sub ochi. Adevărul nostru este că ’89 ne prinsese complet descoperiți, handicapați, nepregătiți să facem față altei vieți. O generație de Petrișori, nesigură, tremurând, balansându-se dintr-o parte într-alta, prinsă între două lumi, ca fetița lui Dostoievski cu degetul în ușă. Eram neputincioși, incapabili să avem grijă de-altcineva decât de noi. Crescusem cu izmenele de „Șoimi ai Patriei“ și-n uniforma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
călătorie, își bătea joc de ele. Și-n plus, n-auzise nimeni de el, așa că n-avea rost nici măcar să-l citesc. Am ajuns în Constanța pe la unsprezece și jumătate. De sus, de lângă vaporul eșuat la intrarea în oraș, Dobrogea tremura toată în retrovizor: cafenie, prăfuită, monotonă. Culorile lipseau; sau poate doar ochiul meu nu era obișnuit cu ele. Nici soarele nu mai lumina cum trebuie, împrăștia de sub nori un galben pătat cu spirt, de aplicație virtuală. Am mângâiat-o pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
slabă cum nu-ți poți imagina. Putea fi din orice, mai puțin din ce scria pe etichetă: din câte știu eu, încă n-a auzit nimeni să crească prune pe la Constanța. „Am uitat să-ți spun ceva.“, a început Maria. Tremura cu fesul pe cap, înfofolită în jacheta ei albă, strânsă cu un cordon la brâu. „Legat de?“ „Legat de întâlnirea de diseară. Mă rog, mai degrabă prin ricoșeu. E vorba de tabloul lui Luchian.“ „Ce-i cu el? Are vreo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
se prelingeau fără jenă, genunchii îmi dădeau cu tifla (o porțiune a corpului pe nedrept neglijată de romancieri), ciorapul negru și transparent se lipea de pulpe și sticlea cu mii de focuri de mătase, gambele se jucau cu nervii mei, tremurând sub ciorap. Totul se termina demn și categoric, cu-o pereche de botine negre, cu toc subțire și înalt. Demonstrația se încheiase, spectacolul lua sfârșit brusc și delicios: tot ce îmi era accesibil se-oprea aici, la doi pași de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
un drapel național bătut de vânturi. Scria pe el: „CONFERINȚĂ EXTRAORDINARĂ. CEL MAI MARE SCRIITOR ROMÂN“, după care nu se mai vedea nimic, vântul răsucea banner-ul și numele aluneca sub rotocoale, literele se scufundau în burțile pânzei. Toată imaginea tremura, umflată de vânt și apă. Am verificat ușile mașinii. Maria rămăsese în spate, lipită de banchetă. „Ești bine?“, am întrebat-o. „Aproape.“, a recunoscut ea, încruntându-se. „Ceva-n neregulă?“ „Exceptând faptul că am dormit singură azi-noapte, că ne pregătim
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
imediat în colțurile lui ascuțite, dar nu spusesem nimănui. Iubeam să simt în palme răceala metalului, parcă țineam un pistol în mână. Mai vroiam să fiu doctor, din motive oarecum diferite de cele pe care ni le explica tovarășa dirigintă. Tremuram de nerăbdare științifică, de fiecare dată când venea vorba de colegele de clasă. De fapt, trei sferturi dintre băieți s-ar fi făcut bucuroși doctori. Cine își mai amintea câte consultații dădusem cu trusa de plastic din librărie? Câte colege
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
un premiu), brățara de picior, subțire, din aur (purtată diabolic ziua, sub dresurile negre de mătase), părul vopsit în două culori (se chemau „gheruțe“ și-ți venea să le simți înfipte-n abdomen) - toate, dar absolut toate, mă făceau să tremur de satisfacție. N-aveam nevoie de ceva concret, nu se punea problema să ating, să strâng, să comprim. Posesia vizuală însemna totul, absolut nimic nu se compara cu ea. Achiziția inconsistentă, volatilă, imposibil de surprins sau taxat: o marfă eternă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Orașul era împins din loc, anulat, șters de pe harta Europei. Intram cu el lipit de Ploiești și de Giurgiu, de nu mai știai unde ai ajuns. Vedeai doar excavatoarele și panourile cu „ZONA METROPOLITANA“, spălate de lumina neoanelor. Vara, cimentul tremura în aerul rarefiat, transparent ca aburii de benzină. Operațiunile se desfășurau metodic, duse la capăt de-o armată de funcționari, în frunte cu primarul: omul părea blând, bine intenționat, cultivase pe vremuri roșii la Videle. Trebuia să fii isteric ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
zgomot de frișcă și lingurițe; le însoțeau paharele înalte și groase, umplute cu lichide roz sau verzui acidulate. Și, oricum, apăruseră cafenelele și ciocolateriile. Galantarele nu te ispiteau, deși păreau să colcăie de viață. În vitrina lor rece și alburie, tremurau niște creaturi ciudate: „negrese“ la pachet (cum or fi încăput înăuntru?); „Diplomat“ (o ruladă grețoasă, mustind de sirop); „cremșnit“ (numele îmi inspira o insectă monstruoasă); „cartofi“ (nu lua nimeni, toți copiii știau că sunt făcuți cu resturile de la alte prăjituri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
-l de jeg și rușine. Locuitorii lui erau vicleni și resemnați, cetățeni ascultători, veșnic căzuți în dizgrație, revoltați doar în vise, la cârciumă sau pe-o pânză de tablou grabnic acoperită c-un cearșaf. Clădirile arătau la fel ca oamenii. Tremurau în somn, suportând fără să crâcnească biciul tătăresc și iataganele otomane, sărutau cu abnegație pintenii habsburgici și tureacii rusești, fără ca buzele să dea vreun semn că ar obosi de-a lungul veacurilor. Fațadele purtau cearcăne, ferestrele se închideau cu obloane
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
și poate și-un incendiu. Nu l-au mai găsit niciodată. Din după-amiaza aia vișinie de mai, bunicu’ Vitalian n-a mai fost zărit în Moroieni. Sigur, trei sferturi din sat nici n-ar fi avut cum s-o facă, tremurând sub pânzele alcoolului. Oamenii i-au scotocit casa (unii, mai curajoși, s-au oprit în pivniță să cerceteze damigenele și probabil mai sunt și astăzi acolo, căutându-l pe infractor), apoi s-au întors la cârciumă. Înăuntru găseai celălalt sfert
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]