6,679 matches
-
lumea, dar încă să conducă o flotă de nave, care constituie chiar și pentru un comandant de cursă lungă cu experiență o problemă foarte grea. Ei bine, acest ing. Buzatu Constantin, învestit cu puteri discreționare, taie și spânzură. Țipă și urlă la comandanți, șefi mecanici și alți ofițeri ca un descreierat, asta în ședințele de comandament, ședințele de partid și oriunde i se ivește, fără alegere. Ar fi cum ar fi, dacă ar fi reușit să realizeze ceva cu aceasta, dar
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
instructor în NAVROM și se ocupa de o serie de nave. Într-una din zile, nu știu precis ce s-a întâmplat la una din navele secției sale și a fost chemat la dl Buzatu, unde acesta a strigat și urlat la cdt Vasiliu, amenințându-l în fel și chip, făcându-l pe el vinovat de nu știu ce fapte mai mult sau mai puțin imaginare. Cdt Vasiliu Anghel a ascultat și încuviințat, după care a plecat și a urcat în biroul său
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
instalației. în acel moment, microfoanele cu pricina scoaseră un țipăt ascuțit. În liniștea mormântală ce domnea, țiuitul ne scoase din amorțeală, dar în același moment Ceaușescu, parcă speriat de neașteptatul țiuit și enervat la culme, izbi cu palma în masă, urlând: Oprește! Experiențe să faci acasă, nu aici! Microfoanele amuțiră împreună cu toată asistența. În acest fel lua sfârșit consfătuirea de lucru de la Apimondia. Ceaușescu se ridică și plecă la fel de încruntat și vijelios cum venise. Paharul cu suc rămase neatins. Cât despre
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
plină caniculă, obligația de a purta ceva în mâini sau pe umeri, de cele mai multe ori chiar portretele asupritorilor, numele lor, cuvinte calde ce le erau adresate. Revin la perioada premergătoare: o inundație fonică a sufocat cartiere întregi ale Capitalei. Comenzi urlate la microfoane, marșuri trăsnitoare amplificate sălbatec de difuzoare nemiloase, străzi întregi cu circulația blocată săptămâni de-a rândul. La intrarea pe stadion: percheziție corporală. Copiii aduși înainte de amiază aveau să stea în picioare sau pe caldarâm până după ora 10
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
de formă, pe statul de plată. Aceștia mai mult lucrează particular și banii îi împart între ei. Așa este situația la ora actuală. Inclusiv secretarul de partid își are oameni și oameni care nu produc nimic, dar nu uită să urle la cei ce muncesc și duc greul în spinare, îi amenință cu trimiterea în țară, cu penalizări mari, dacă până acum au avut numai 20% etc. Toți din aparatul administrativ fumează numai țigări superioare, își procură băuturi alcoolice sau le
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
coșmar, de balega asta mare de om care-ți intră în casă când ți-e lumea mai dragă: pe la opt seara, pe la nouă, pe la cinci, pe la ora cucuvelelor; ai, n-ai chef de el, îți pătrunde în dormitor, te persecută, urlă la tine, joacă geamparalele ca starostii de pușcării, belește ochii ăia mari ai lui și te amenință: Nu scapi de mine! Mă dorești, nu mă dorești, eu tot dau năvală! La Ora Copiilor sau la Să învățăm semnele de circulație
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
și burgheză, numai că strigă în gura mare trăiască Ceaușescu. De doi ani de zile, poporul nostru este supus unei probe a selecției naturale: cine reușește să scape, bravo lui, cine nu, îl privește! Și în tot acest timp, se urlă prin unde și se revarsă prin ziare torente de adjective și metafore, dintre cele mai deșucheate cu privire la bunăstarea poporului, marea dragoste și atașamentul lui Ceaușescu la cauza poporului din care s-a născut. O mai mare umilință nici nu poate
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
pe drum unul mai milos zice: Dar poate încă nu-i mort, poate are copii... S-au întors și m-au legat cu centura unuia și m-au tîrît spre tranșeea care ducea la un bordei. După un timp, unul urlă: A deschis ochii! Și, speriat, o rupe la fugă. Altul mai milos însă m-a frecat cu zăpadă și a chemat brancardierul. M-au adus la viață, de dincolo de mormînt! Moș' Gică, dar parcă rîndul trecut spuneai că te-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
de la altul. Privesc tapiseria. O scenă religioasă, cu Maica Domnului. Eu cred că a aparținut unei biserici. Este lucru făcut de măicuțe. Da, era în capela lor, de familie. Nu mai rabd și dau în foc. Simțeam că trebuie să urlu. Și Dumnezeu nu te-a trăsnit? Cîte am făcut eu pentru Biserică! Eu îs cu frică de Dumnezeu, domnule primar. Nu mai pot. Ies precipitat. O senzație de vomă mă sîcîie. Am strîns mîna unui criminal. Mă simt murdărit. Strîng
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
nimeni și nimic nu mai poate ține socoteala timpului. Nici un arheolog, nici un istoric, nici un șef de stat și nici urmă despre cei care au făcut cîndva umbră pămîntului nostru drag. Nici măcar Lună nu va fi, ca să aibă cîinii la ce urla. Vorbesc prostii, de unde cîini?! Deci locul nostru natal, adică Pămîntul, nu va mai fi și nici o lacrimă nu va mai curge după incinerarea noastră colectivă. Adînc mai gîndea Vasile Pantalon, filozof, om de înaltă cultură și gînditor fără egal, cînd
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
televizor, vădit mulțumit că acuși, acuși, văd finalul, adică pe cel mai umplut de borș decît adversarul său. Adversarii apar fițoși, pe o muzică ce n-o cunosc, țopăie și boxează aerul și își dau gluga de călugări jos. Sala urlă, țipă și remarc pe o băncuță niște fătuci despuiate care îmi transmit pupici (măi, a dracului chestie!). Mă uit mai atent la ele și, Doamne, n-au nici un cusur și-s fragede ca puii de găină de un kilogram. Cei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
la fugă. Strîngeam atît de tare osul, încît mă dureau fălcile. S-a făcut o hărmălaie de nedescris. Unii îmi ațineau calea, alții aruncau (de, era un vis!) cu pietre și ciomege după mine. Deodată m-am oprit ferm, furios. Urlu la haita înfuriată și aceasta, puțin derutată, s-a oprit din iureș. Răcnesc cît pot de tare, făcînd uz de cunoștințele mele diplomatice: Domnilor, înțeleg să mă fugărească javrele din România, din țara mea scumpă, dar ce caută și javrele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
important, în vremea lui Darius I (Religiom, p. 148). 39 Cf. R. C. Zaehner, Dawn., p. 163. 40 G. Widengren, op. Cit., p. 139; cf. și pp. 135 sq. Zarathustra și religia iraniană religios - fumul îi făcea "atât de fericiți încât urlau de plăcere" (IV, 73). Era, foarte probabil, o experiență extatică, căreia i se pot afla paralele în tradiția zoroastriană (§ 102). 108. Aspecte noi în mazdeism: cultul Haomei Yasna-în-șapte-capitole, scrisă în proză și constituind găthă 35-42, oglindește începutul unui proces destul de
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
străină. Stăteam acolo, pe paturile noastre tari, cu cearceafurile făcute sul de la zvârcoleala, de la învârtitul pe ambele părți, și ne înduram spovedaniile, jucam șeptic, mâncam când ne chema Sue Ellen la masă. Ca la cantina săracilor. Și atunci Sue Ellen urla la vreun aparținător mai nesimțit care voia să se hrănească din alocația de hrană a bolnavului, îi explica măgarului că nu se cade și ne arunca în troacă ciorba aia indigestă. Mâncam ca să avem o activitate. Ca să avem un motiv
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
încumeți să-l ambalezi în cuvinte. De asta, zicea cineva, nu știe nimeni adevăratul nume al lui Dumnezeu. Dumnezeu nu poate fi stăpânit, tocmai pentru că nu poate fi numit. Nu-i poți spune ca lui Danny de Vito, nu poți urla la el, măi, moldovene, și ăsta, deși, mai mult ca sigur nu e moldovean, să se tuflească brusc. Cu Dumnezeu nu e așa. Scrii pentru a distruge. Pentru a descoperi niște mecanisme ale realității pe care le transformi, le convertești
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
și/și. Prin strungăreață. Cu schepsis. Spârcâit. Era o tehnică. Nu făceam prea multe lucruri. Sau mai și căscam la ora aceea. Apoi intra în scenă Șăfu, și venirea lui era salutată entuziast. De cum intra pe poarta liceului, începeam să urlăm. Uneori aplaudam. - Hopaaa! Lume nouă, uraaaaa! Șăfu ne saluta scurt, „Servus“, așa zicea. Bălmăjea. Zâmbea sec, fără chemare. - Ce faci, Șăfule? N-ai frână? Stai să discutăm o țâră. Tonul nostru era fals. Flas slugarnic și fals imperativ. Amândouă odată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
nene, cu aia! Bătea la tine de rupea. Mai ales pe băieți avea boală. Probabil era și neregulată, că nu se explică altfel. Venea, a’ dracu’, cu niște cizme din alea cu vârf ascuțit, îți marca una la fluierul piciorului, urlai o săptămână. Dădea la gioale în neștire. Îți dai seama cum l-a terorizat pe fi-su! Mai era și comunistă, făcea o propagandă de te durea mintea. Nu știa carte, nimic. Era căcarea Troiei. Da’ când te prindea, te
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
lucru. Și io puteam să m-apuc de așa ceva. Trebuia doar să ai habar ce înseamnă death, fuck, baby, allright și turnai versuri în prostie. Eventual, mai băgai și cuvinte din astea melodioase, shadow, night, dark, burn, pe care le urlai sumbrui, cavernos, de parcă te înjunghia cineva. De la Cohen ăsta mi-a rămas atunci în minte un singur vers „Jesus was a sailor“. Nu știam ce vrea să spună. Cum adică Iisus vaporean? Trebuia să-ți pui bibilica la contribuție. Să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
care să-ți facă plăcere să-ți stai. Un loc primitor. Nu pot să spun mai clar de atât. Un cotlon. Mergeam la control o dată pe săptămână, pentru că exista pericolul unei recidive. Doctorul îmi arăta același pumn decis și îmi urla în urechi exact același cuvinte, luptăm nu ne lăsăm! Cuvinte din care nu înțelegeam mare lucru, habar n-aveam dacă mă vindecasem, dacă boala putea să revină. Pur și simplu, astea nu erau gânduri care să mă preocupe. Boala era
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
convertirea nu e ceva ciudat. Fusese învățat să pupe în cur pe toată lumea. Și acum doar schimbase proprietarul bucilor. Constantă a rămas numai nevoia de stăpân. Copil de pensionari cu tabieturi rigide. Acum i se pare mare om Berceanu. Îmi urla mie, ce criticii tăi, știi că io ieri am fost la Berceanu? Așteptând să mă extaziez. Și care-i treaba? așteptam să continue. Adică el e cineva. Vecinătatea asta îl legitimează. Era pragul maxim al competenței pe care putuse s-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
te piși pe fereastra căminului, în lift, ca să vadă și Ei în ce hal te-au adus. Să-ți expui abjecția ca și cum ei ar fi vinovați de starea asta de lucruri. Să le arăți unde te-au adus Ei. Să urli pe stradă porcării, să borăști din mersul autobuzului, cum a făcut atunci Pif pe la Kogălniceanu. Toate, secreții cu care împroști lumea. Faci ceva pe ea. Lumea nu e altceva decât un amestec impur și tu contribui la amestecul ăsta impur
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
să nu avem probleme cu Fiscul sau cu alți cetățeni care din când în când te mai întreabă de sănătate. - De ce n-ai scris, mă, de taică-tu că bea, crezi că de la noi de aicea nu se aude cum urlă la maică-ta, mă? Șoferu era s-o omoare pe nevastă-sa după ce i-ai bălăcărit! Io nu știu ce-ai avut în capul ăla când ai scris cartea! Că salt prețul. Foarte bine, treaba mea! Să-i jignești pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
N-aveau nici o putere de apărare. Erau prea slabi. Erau sortiți pieirii. În tot acest interval de timp, deasupra salcâmilor, atingându-le vârfurile crengilor, și chiar mai jos, printre ele, riscându-și viața, dovedind un curaj inimaginabil, mii de ciori urlau înspăimântător în cârâituri sălbatice, încercând o iluzorie salvare a progeniturilor... Le vedeam ochii negri, injectați de sânge, cu ciocurile larg deschise și limba ca un punct de rezonanță, invocând într-un demers final căderea blestemului asupra speciei umane. Opriți-vă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
Zăvoaia, care le blocase funcționarea optimă a sistemului locomotor. Erau asemenea puilor de rață care, încercând să rupă un fir de iarbă, veneau pe spate cu zgaibele-n sus. Totuși, chiar așa fiind, țintuiți cu partea dorsală pe scaunele capitonate urlau într-un vacarm asurzitor, subscriind la o luptă pe viață și pe moarte. Și pentru a-și manifesta concret ura față de dușmanii noștri seculari, precum și dragostea față de sfânta Sarmisegetuză, își mai turnau un pahar de vin care de pe masă și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
de la intrare mai erau vreo zece metri. Am început să mă târâi spre ușă mergând în patru labe, în genunchi și cu ajutorul mâinilor. Mircea s-a apropiat de mine încercând să mă ridice în picioare. Lasă-l! Lasă-l! A urlat milițianul. Ce ai, mă handicapatule, mergi de-a bușilea? Te-nveți să mergi? Mișcă dracului, stârpitură, că te zbor acuma! Mi-era teamă. Mi-era groază. Mă grăbeam cât puteam, de frică să nu mă lovească iar în zona coccisului
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]