369 matches
-
mai frecvent decât schimbările zise graduale, în care credea Darwin (gradualismul darwinian). Saltaționismul lui H. de Vries 3 a fost preluat de Thomas Hunt Morgan, autorul teoriei cromozomiale, care a studiat mutațiile la Drosophila. Carl Erich Correns (1864-1933), botanist și genetician, este redescoperitor al principiilor mendeliene simultan și independent de Erich Tschermak și Hugo de Vries. Studiază la Universitatea din München în 1885 și are șansa să fie îndrumat de cunoscutul botanist Karl Nägeli cu care însuși Gregor Mendel corespondase în
Oncogeneza virală by Petre Calistru, Radu Iftimovici, Ileana Constantinescu, Petre-Adrian Muțiu () [Corola-publishinghouse/Science/91991_a_92486]
-
facit saltum. W. Bateson este co-descoperitor al fenomenului de linkaj genetic împreună cu Reginald Punnett, cu care fondează revista „Journal of Genetics“ în 1910. Aici Bateson propune termenul de „epistasis“ pentru interacția genetică între două caractere independente. Reginald Crundall Punnett (1875-1967), genetician englez, este menționat astăzi ca inițiator al metodei „Punnett square“, o metodă utilizată de biologi penru a aprecia probabilitatea moștenirii unui genotip posibil la descendenți. Cartea sa Mendelism (1905), este apreciată ca fiind primul manual de genetică și este, probabil
Oncogeneza virală by Petre Calistru, Radu Iftimovici, Ileana Constantinescu, Petre-Adrian Muțiu () [Corola-publishinghouse/Science/91991_a_92486]
-
idee corectă în cadrul raționamentelor lor.5 Deși corectă în esența ei, analiza lui Sutton conținea un punct critic eronat (el identifica greșit diviziunea meiotică în care cromozomii paterni și cei materni se separă prin diviziune reducțională). Așa cum credeau și alți geneticieni din acea vreme, Sutton considera că separarea cromo zomilor paterni și materni și asortarea lor inde pen dentă are loc în a doua diviziune meiotică. Totuși, Weismann nu identifică cromozomii meiotici cu factorii eredității mendeliene. Weismann a publicat numeroase lucrări
Oncogeneza virală by Petre Calistru, Radu Iftimovici, Ileana Constantinescu, Petre-Adrian Muțiu () [Corola-publishinghouse/Science/91991_a_92486]
-
de genă, în opoziție cu termenul darwinian de pangenă (din teoria pangenezei). Genetica celulară s-a dezvoltat rapid și datorită intrării în domeniu (între 1908-1930) a celebrei echipe de la Columbia University - New York, condusă de Thomas Hunt Morgan (1866-1945), biolog și genetician american, laureat Nobel în 1933. Thomas Hunt Morgan (1866-1945) a studiat embriologia la Universitatea Johns Hopkins. Între 1904-1928 a fost profesor de Zoologie experimentală la Universitatea Columbia. Și-a însușit teoria lui Gregor Mendel privind legile eredității și și-a
Oncogeneza virală by Petre Calistru, Radu Iftimovici, Ileana Constantinescu, Petre-Adrian Muțiu () [Corola-publishinghouse/Science/91991_a_92486]
-
somatică poate constitui un pas care implică celula întrun proces precanceros sau canceros. Tehnicile citogenetice pot să detecteze inversiunile. Totuși, inversiunile mici pot rămâne neobservate. În 1932, H. J. Muller a efectuat un stagiu la Berlin, unde a colaborat cu geneticianul emigrant rus Nikolai Timofeeff-Ressovsky și s-a întâlnit cu savanți de renume din fizică (Niels Bohr, Max Delbrück). În 1933, animat de vederi „de stânga“, savantul s-a mutat cu familia la Leningrad, URSS, unde a organizat un frumos laborator
Oncogeneza virală by Petre Calistru, Radu Iftimovici, Ileana Constantinescu, Petre-Adrian Muțiu () [Corola-publishinghouse/Science/91991_a_92486]
-
cu raze X ale lui George Wells Beadle (1903-1989) și Edward Lawrie Tatum (1909-1975), care au avut drept „cobai“ ciuperca microscopică Neurospora crasa. 1. Rememorări istorice: de la „discrazia” canceroasă la oncogeneza plurifactorială Un alt membru marcant al celebrei echipe de geneticieni de la Columbia University din New York a fost Curt Stern (1902-1981). În 1931, C. Stern a demonstrat în premieră existența crossing-over-ului cromozomilor omologi la Dro sophila melanogaster, la numai câteva săptămâni după ce Barbara McClintock și Harriet Creighton au comunicat acest fenomen
Oncogeneza virală by Petre Calistru, Radu Iftimovici, Ileana Constantinescu, Petre-Adrian Muțiu () [Corola-publishinghouse/Science/91991_a_92486]
-
aproape 70 de ani de când morfologul german Walter Fleming (1843-1905) a descris cromozomii (1882) și momentul în care cromozomii metafazici au putut fi etalați pe lame, dispersați, colorați și caracterizați (1955). Numele de cariotip a fost introdus în știință de către geneticianul urcrainean Grigori Andreevici Levitsky (1878-1942). El înțelegea prin acest termen portofoliul cromozomial al speciei și individului biotic, prezent în oricare celulă diploidă, de la plante ori animale. În 1924, Levitsky a publicat și o importantă monografie despre ereditate, foarte apreciată în
Oncogeneza virală by Petre Calistru, Radu Iftimovici, Ileana Constantinescu, Petre-Adrian Muțiu () [Corola-publishinghouse/Science/91991_a_92486]
-
În urma acestor descoperiri, a fost posibilă clasificarea cromozomilor (Consfătuirea de la Denver, 1960), pe baza: a) mărimii lor relative; b) a indicelui 78 D. Voinov, Sur l’existence d’une chondriodiérèse, C. R. de la Soc. de Biol., Paris, 1916, LXXIX, pp. 451-454. Geneticianul american Klaus Patau (1908-1975), cel care avea să descrie și sindromul trisomiei 13, a repartizat cele 23 de perechi de cromozomi în 7 grupe de perechi autosomale (grupele de la A la G) și o pereche de gonsomi (xx și xy
Oncogeneza virală by Petre Calistru, Radu Iftimovici, Ileana Constantinescu, Petre-Adrian Muțiu () [Corola-publishinghouse/Science/91991_a_92486]
-
elimina unele erori în identificarea cromozomilor cu morfologie asemănătoare, V. German de la New York Blood Center a introdus în 1961 proba asincronismului replicării ADN după încorporarea de timidină tritiată. Tehnicile de bandare cromozomială s-au dezvoltat după 1971. În acest an, geneticianul suedez Torbjörn Oskar Caspersson (1910-1997) și colaboratorii săi - Lore Zech și C. Johansson - au observat că sub acțiunea quinacrinei prin expunere în ultraviolet, pe fiecare cromozom apare o alternanță de benzi fluorescente și nefluorescente. Această tehnică a permis decelarea unor
Oncogeneza virală by Petre Calistru, Radu Iftimovici, Ileana Constantinescu, Petre-Adrian Muțiu () [Corola-publishinghouse/Science/91991_a_92486]
-
explorând între altele prezența și poziția determinanților genici ai markerilor genetici. c) Etapa explorării genomului normal și a celui patologic Cunoașterea à fond a arsenalului de gene și, de ce nu, a funcției acestora, a fost visul de peste un veac al geneticienilor. Realizarea acestui vis a depins în primul rând de acuratețea tehnologiei de cercetare. În acest sens, deosebim cronologic și metodologic mai multe trepte parcurse de către cercetători, în vederea apropierii din ce în ce mai îndrăznețe de idealul care era cunoașterea în amănunțime a genomului uman
Oncogeneza virală by Petre Calistru, Radu Iftimovici, Ileana Constantinescu, Petre-Adrian Muțiu () [Corola-publishinghouse/Science/91991_a_92486]
-
aneuploidii. Telomerele, prezentând o importanță deosebită pentru viața și devenirea celulelor, constituie subiectul capitolului care urmează. 3.1.6. Telomerele și boala neoplazică Deși descoperite și numite astfel între 1938 și 1941, aceste capete ale cromozomilor au intrat în atenția geneticienilor și a oncologilor-moleculariști abia după 1980. Atunci s-a putut demonstra cu claritate rolul lor în menținerea (protecția) cromozomilor, în limitarea duratei vieții celulare și reversul medaliei, în imortalizarea celulară caracteristică bolii canceroase. În cele ce urmează vom urca, împreună cu
Oncogeneza virală by Petre Calistru, Radu Iftimovici, Ileana Constantinescu, Petre-Adrian Muțiu () [Corola-publishinghouse/Science/91991_a_92486]
-
făcut posibilă determinarea secvențelor ADN extra cromo zomial, a cărui capete prezintă multiple repetiții ale unui hexanucleotid CCCCAA, găsit și la ADNul din micronuclei. Pentru a clarifica această observație, Elizabeth H. Blackburn l-a asociat în investigații pe Jack Szostak, genetician de la Facultatea de medicină Harvard. Împreună au reușit să descopere segmentele telomerice de la Tetrahymena și mai ales enzima care le sintetizează. Experimentele au constat din utilizarea unor plasmide liniare de Saccharomices cerevisiae, în care au fost introduse capetele telomerice ale
Oncogeneza virală by Petre Calistru, Radu Iftimovici, Ileana Constantinescu, Petre-Adrian Muțiu () [Corola-publishinghouse/Science/91991_a_92486]
-
altă ordine de idei, să remarcăm că felul în care sunt comunicate și utilizate datele anchetelor și sondajelor scapă, în mare măsură, de sub controlul celor care le-au produs. Păstrând proporțiile privitoare la impactul asupra societății, analogia cu fizicienii și geneticienii (bomba atomică și ingineria genetică) nu e deplasată... Ca și în cazul acestora, realizatorul de sondaje nu poate fi învinovățit pentru felul în care se utilizează rezultatele muncii lui, dar, tot ca și ceilalți oameni de știință, el nu poate
[Corola-publishinghouse/Science/1855_a_3180]
-
un mod atât de convingător, încât teoria selecției naturale a lui Darwin a rămas practic fără concurență. Una din realizările cele mai remarcabile ale teoriei sintetice a evoluției a fost unificarea principiilor de explicare a microevoluției, domeniu de cercetare al geneticienilor, și a macroevoluției, de care se interesau, în primul rând, paleontologii. Poziția cea mai radicală în această privință a fost formulată deja de Theodosius Dobzhansky în lucrarea lui despre genetică și originea speciilor din 1937. El susținea că trebuie să
Darwin şi după Darwin: studii de filozofie a biologiei by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1366_a_2708]
-
Dobzhansky în lucrarea lui despre genetică și originea speciilor din 1937. El susținea că trebuie să punem „un semn de egalitate“ între mecanismele macroevoluției, pe care le discuta Darwin, și cele ale microevoluției, care au fost studiate mai târziu de geneticieni. Acele procese ale variabilității și selecției care pot fi observate în laborator și pe teren explică și ce se întâmplă la scară mare, la scara istoriei vieții pe pământ. Este un punct de vedere care a fost împărtășit și de către
Darwin şi după Darwin: studii de filozofie a biologiei by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1366_a_2708]
-
schimbărilor morfologice, constrângeri care vor putea fi înfrânte doar în împrejurări excepționale. Rezultă că o explicație satisfăcătoare a dinamicii apariției și dispariției speciilor nu va putea fi obținută doar prin referire la acele mecanisme ale microevoluției pe care le cercetează geneticienii, așa cum s-a crezut în perioada în care autoritatea teoriei sintetice a evoluției era necontestată. Abordarea gradualistă implică supoziția că organismele ar putea suferi orice fel de schimbări dacă acestea vor fi destul de mici. Dimpotrivă, abordarea pe care o promovează
Darwin şi după Darwin: studii de filozofie a biologiei by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1366_a_2708]
-
în evoluția nucleotidelor sau a unităților individuale ale programelor DNA. Multe substituții ale unei nucleotide cu alta nu au nici un rol în adaptare. Tocmai prin evidențierea faptului că numeroase mutații sunt neutre sub aspect adaptativ, teoria evoluției moleculare elaborată de geneticianul japonez Motoo Kimura este apreciată drept unul din momentele importante în dezvoltarea gândirii evoluționiste după Darwin. Teoria susține că majoritatea covârșitoare a schimbărilor care au loc la nivel molecular sunt efectul fixării unor mutații neutre din punctul de vedere al
Darwin şi după Darwin: studii de filozofie a biologiei by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1366_a_2708]
-
speciilor, poate cel mai de seamă din secolul trecut, scria că „nimeni nu a influențat atât de mult viziunea noastră modernă asupra lumii - atât în interiorul științei, cât și dincolo de știință - ca acest victorian ieșit din comun“. Iar un bine cunoscut genetician interesat de teoria evoluției notează într-o carte recentă, tradusă și în limba română, cu referire la teoria selecției naturale: „Aceasta nu este altceva decât o viziune fundamentală, care a schimbat pentru totdeauna modul în care omenirea se percepe pe
Darwin şi după Darwin: studii de filozofie a biologiei by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1366_a_2708]
-
invincibil, că el poate determina deznodământul unei dispute pe teme științifice. Referindu-se la o consfătuire cu privire la problemele geneticii și selecției, care a avut la Moscova în octombrie 1939, consfătuire organizată de o revistă ideologică și prezidată de un filozof, geneticianul N. P. Dubinin, unul din principalii adversari ai lui Lîsenko, recunoștea în amintirile sale că la sfârșitul consfătuirii erau așteptate cu încordare concluziile „conducerii filozofice“. Ceea ce nu era câtuși de puțin surprinzător, deoarece Lîsenko, care pretindea că nici în organism
Darwin şi după Darwin: studii de filozofie a biologiei by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1366_a_2708]
-
preocupările pentru cercetarea naturii, reprezintă o negare violentă a spiritului gândirii științifice. Puține episoade din istoria modernă a științei ilustrează atât de bine nesocotirea și neînțelegerea acestui spirit ca rezistența ideologică brutală față de știința darwiniană. 3. Rezistența naturaliștilor și a geneticienilor până la elaborarea teoriei sintetice a evoluției Obiecțiile și rezervele cercetătorilor naturii față de teoria lui Darwin s-au concentrat îndeosebi asupra ideii selecției naturale, asupra unora din presupozițiile și consecințele acestei idei. Faptul nu este surprinzător. Pe fundalul orientărilor care dominau
Darwin şi după Darwin: studii de filozofie a biologiei by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1366_a_2708]
-
evoluționismul (numit adesea pe atunci „transformist“) era larg acceptat, dar nu și teoria selecției naturale. Opoziția din mediul naturaliștilor față de explicațiile prin selecție naturală s-au manifestat, în principal, din trei direcții: cea a susținătorilor ortogenezei, a neolamarckiștilor și a geneticienilor cu înclinații saltaționiste. Istoricii biologiei sunt, în general, de acord astăzi că printre cercetătorii evoluției selecția naturală a devenit larg acceptată abia după formularea teoriei sintetice a evoluției, deci aproape la un secol după apariția Originii speciilor. Ortogeneza reprezintă o
Darwin şi după Darwin: studii de filozofie a biologiei by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1366_a_2708]
-
el la probele aduse de genetica moleculară împotriva neolamarckismului, presupunând că le-a mai receptat. Dezvoltarea geneticii după anul 1900, când au fost redescoperite legile lui Mendel, nu a favorizat, la început, acceptarea explicațiilor darwiniene ale evoluției prin selecție naturală. Geneticieni ca William Bateson, Hugo de Vries sau Wilhelm Johannsen au susținut un punct de vedere saltaționist, opus gradualismului lui Darwin. Ei au respins afirmația că selecția naturală este mecanismul principal al evoluției. Deja în 1894, Bateson a susținut că acele
Darwin şi după Darwin: studii de filozofie a biologiei by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1366_a_2708]
-
mulți biologi cu această orientare. S-a considerat că există cel puțin o tensiune între genetică și explicația darwiniană a originii speciilor prin acumularea treptată a unor variații mici, datorită acțiunii selecției naturale. Deoarece Lamarck fusese și el un gradualist, geneticienii care adoptaseră saltaționismul s-au delimitat net de neolamarckism. În această perioadă, s-a vorbit în mediile științifice de „eclipsa darwinismului“. Pentru unii cercetători, teoria evoluției speciilor centrată pe ideea selecției naturale părea să fie moartă. În curând s-a
Darwin şi după Darwin: studii de filozofie a biologiei by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1366_a_2708]
-
S. Haldane și ale americanului Sewall Wright au probat că, atunci când anumite mutații oferă avantaje adaptative minime unor indivizi, șansele ca ele să se fixeze într-o populație și să devină dominante sunt mari. Numeroase experiențe făcute cu drosofila de geneticianul Theodosius Dobzhansky, atât în laborator, cât și pe teren, au confirmat ipotezele geneticii populațiilor. A devenit astfel tot mai clar că evoluția darwiniană prin selecție naturală nu este doar compatibilă cu datele geneticii, ci este susținută puternic de aceste date
Darwin şi după Darwin: studii de filozofie a biologiei by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1366_a_2708]
-
poluarea s-a redus, s-a putut constata o creștere a numărului fluturilor de culoare albă. Modul cum promovează selecția naturală avantajele adaptative a fost pus astfel în evidență cu o claritate didactică. Ce a însemnat schimbarea de poziție a geneticienilor, indusă prin dezvoltarea geneticii populațiilor, de la una rezervată sau chiar ostilă față de explicațiile prin selecție naturală la adoptarea lor fără rezerve, reiese foarte bine din cuvintele unui cercetător, H.S. Jennings, care a fost mult timp reticent față de asemenea explicații: „Mi
Darwin şi după Darwin: studii de filozofie a biologiei by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1366_a_2708]