395 matches
-
nu se simtă exclus sau disprețuit - chestii Încurcate, arta de a Întreține relațiile publice, artă În care Maja devenise o adevărată maestră. Petrecerea Camillei a fost deosebit de reușită și se va dovedi o investiție utilă. Cine investește mult, cheltuiește puțin. Maja e grandioasă. Pur și simplu perfectă. Aceasta este dovada supremă a adevăratei iubiri conjugale. Nu fidelitatea, nici sacrificiul de sine, nici devotamentul față de copii - ci eroismul cotidian. Mai devreme sau mai târziu va trebui să-i spun cât de mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
trecutul, ci viitorul, căci viitorul Încă nu s-a Întâmplat și ar putea fi chiar foarte frumos. — Intrarea se face pe bază de subscripție, o avertiză un tânăr cu părul verde, cocoțat pe un bidon, În fața ușii de fier Întredeschise. Maja nu Înțelese ce voia să spună și Îi ceru să repete - pentru a-i asculta cuvintele trebui să se aplece Înspre el, aproape să-l atingă. Băiatul avea același miros ca și Aris. Câine, transpirație și vopsea. Poate era unul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
voia să spună și Îi ceru să repete - pentru a-i asculta cuvintele trebui să se aplece Înspre el, aproape să-l atingă. Băiatul avea același miros ca și Aris. Câine, transpirație și vopsea. Poate era unul din prietenii săi. Maja nu-i cunoștea pe prietenii lui Aris. Lumile lor erau atât de Îndepărtate, ca niște planete din galaxii diferite. Maja și Aris nu aveau o lume. Trăiseră ani de zile pe o insulă fără legături, unde nici un străin nu putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
să-l atingă. Băiatul avea același miros ca și Aris. Câine, transpirație și vopsea. Poate era unul din prietenii săi. Maja nu-i cunoștea pe prietenii lui Aris. Lumile lor erau atât de Îndepărtate, ca niște planete din galaxii diferite. Maja și Aris nu aveau o lume. Trăiseră ani de zile pe o insulă fără legături, unde nici un străin nu putea să debarce, dar din care nici nu puteau scăpa. Tânărul cu părul verde o scrută curios, dar nu comentă, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
hipnotice. Erau ridicole când le priveai și stânjenitoare când le imitai. Se putea evita ridicolul doar dacă abandonai orice constrângere și te mișcai la fel ca toți ceilalți. Acolo unde toți sunt ridicoli, cine nu dansează este cel mai ridicol. Maja nu dansă. O lege nescrisă interzicea dansul celor trecuți de treizeci de ani. Rămase impecabilă, țeapănă pe picioare, În timp ce În jurul ei, contururi și umbre se legănau, săltau, se dezlănțuiau. Era puțină lumină și Între corpurile acelea nu-l recunoscu pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
Întâmplat asta? a Întrebat Aris nedumerit. Chiar ți-am răspuns așa? Nu cred să te fi Întâlnit În Paris. E un vis, Îi explicase. La ce-ți folosește să-ți scrii visele? a Întrebat el. Sunt doar rămășițe ale zilei. Maja intră În gloată, ridicându-se pe vârful picioarelor pentru a-l vedea. De câteva ori trăsese de mânecă pe câte un băiat cu părul lung și aspru, stil rasta, și de tot atâtea ori câte un chip străin se Întorcea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
o ignorau. Era În mijlocul lor, se Învârtea printre ei, Împingându-i și Împiedicându-se În podeaua prost finisată, dar ei nu o vedeau. Nici nu exista. Era un corp străin. Tinerii aceia se legănau și săreau dezarticulați, aproape imponderabili, iar Maja simțea Înăuntrul ei o greutate ce o ancora de pământ. Greutatea de care n-ar fi putut niciodată să se elibereze, căci nu era din cauza copilului, ci venea din sinea ei. O usturau ochii. Fumul era atât de dens, Încât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
presărat cu practici sexuale respingătoare, Împotriva naturii, pe care se rușinase să le privească alături de el, Îl Însoțise acasă cu Smartul ei. Meri aceea era o blondă plină de pistrui și tatuată ca un războinic. E prietena ta? Îl Întrebase Maja. Nu știu, Îi răspunsese Aris, mă sperie raporturile care pentru a putea fi definite au nevoie de un singur cuvânt. O descoperire care ar fi trebuit să-i facă plăcere - căci Aris avea douăzeci și trei de ani și era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
o certă Meri. O Împinse apoi Înspre o grămadă de lăzi goale de lemn - poate relicve din piața din apropiere -, pe o bancă aranjată În fața unei săli mari și Întunecate, În care trupuri vlăguite zăceau Îngrămădite În saci de dormit. Maja se lăsă să cadă pe ceva dur, un cui Îi sfâșie hăinuța. Goli paharul de apă pe care i-l Întindea spaniola. Închise ochii și zgomotul orașului pătrunse În ea, devenind una cu respirația ei. — E mai bine? o Întrebă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
semenii săi, să-și Înfrunte cu maleabilitate și dezinvoltură existența. — Aris tocmai se pregătește să plece cu echipa, dar Încă e pe aici, ți-l aduc imediat, spuse Meri. Fără ostilitate și fără ură. — Îți amintești de mine? o Întrebă Maja. — Bineînțeles! râse spaniola. Ești mama Camillei. Numele acela o pălmui. Camilla nu voia să se Întoarcă acasă după petrecere. Continua să vorbească despre tatăl lui Kevin Buonocore. Zicea lucruri oribile, fără sens. Întotdeauna a avut o fantezie debordantă, Camilla. Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
să mă trezesc mâine și să merg Înainte, așa cum am făcut Întotdeauna. Se ridică brusc În picioare. — Te rog, Îi spuse lui Meri, dacă-l Întâlnești pe Aris, să nu-i spui că m-ai văzut. Meri o privi surprinsă. Maja Își Îndreptă fusta - pe mătase se agățaseră frunze de rozmarin și coji de cartofi. Își luă poșeta. În curte era puțină lumină, dar știa drumul. Probabil că dacă mergea În jurul clădirii putea să-și găsească mașina fără a mai trece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
mergea În jurul clădirii putea să-și găsească mașina fără a mai trece prin vacarmul dinăuntru. — De ce? Întrebă Meri. Aris va fi bucuros că ai venit. Nu credea că ar putea să-ți placă la Battello Ubriaco. — Ba Îmi place, spuse Maja. E un loc potrivit. Dar eu trebuie să mă Întorc acasă. Nu Îi spuse că Elio avusese o zi grea, Îi citise oboseala pe chip chiar În clipa În care intrase la Palazzo Lancillotti. Și, bineînțeles că acum avea nevoie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
potrivit. Dar eu trebuie să mă Întorc acasă. Nu Îi spuse că Elio avusese o zi grea, Îi citise oboseala pe chip chiar În clipa În care intrase la Palazzo Lancillotti. Și, bineînțeles că acum avea nevoie să-i vorbească. Maja reușea să interpreteze cele ce i se Întâmplau lui Într-un mod diferit, și reușea să găsească partea bună acolo unde el nu putea s-o recunoască. Cel puțin așa Îi spusese Întotdeauna. În zilele grele vorbeau până la patru dimineața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
Între cauciucuri sparte și bidoane de tablă, picioare Învăluite În mătase neagră, delicate pe tocurile prea Înalte, care se Înfundă În gropi și găuri. Apoi se Întoarse În hală și Îi spuse lui Ago să-i mai aducă o bere. Maja introduse cheia și se pregătea să deschidă portiera, când o mână o cuprinse Închizând În același timp portiera. La Început se gândi că vreun petrecăreț beat voia să-i fure Smartul, atât de căutat pe piața neagră, nou-nouț, cu caroseria
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
argintiu, intactă. Îi fu frică, căci strada era Întunecată și pustie. Dar apoi laba unui câine Îi atinse fusta și două brațe Îi Încinseră talia - și În acea clipă Îl cuprinse și ea. — Ai venit, Îi spuse Aris. — Da, spuse Maja, fără să se Întoarcă. Și dintr-o dată fu copleșită de uimire. Cine ar fi spus că putea avea parte de o fericire atât de neașteptată și de imaculată, și totuși ce bucurie imensă să descopăr că din toată lumea de pe pământ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
repetă pentru a nu știu câta oară Camilla. Și tot pentru a mia oară Elio Îi repetă că trebuia să se Întoarcă, chiar dacă nu era așa, și el nu avea nici cea mai mică idee despre locul unde se afla Maja. Dar el nu voia să afle Camilla că el o bănuia, voia să-i dea Încredere, și continua să pară liniștit, chiar dacă nu era. Doar că nu voia să se Întrebe unde era. Nu acum. Avea s-o Întrebe mâine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
karaoke alături de Camilla. Mâine i-l cumpăr, fetița mea mă va ierta - e atât de bună, ea. Sau poate că nu, de ce să ne certăm? Avea să pretindă că nimic nu s-a Întâmplat. Cum făcuse de atâtea ori și Maja cu el. O va lăsa să doarmă până târziu - apoi, la lumina zilei, umbrele dispar. Și totul revine la normal. Deoarece Camilla nu voia să-l lase să plece În camera lui, iar el era chircit și Îl dureau toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
pătuțul Îngust, privind cavalcada stelelor de pe tavan. În afara aeroplanelor din burta lui nu se mai auzea nici un zgomot. Nici o mașină nu trecea pe strada Mangili, prin fața vilelor adormite. Nici un motor, dincolo de ferestrele Închise. Nici un aparat nu acționa deschiderea porții. Nimic. Maja nu se Întorcea acasă. Ce Înseamnă să nu fii viu, tată? rupse tăcerea Camilla. Elio tresări, debusolat. Nu știa ce să-i spună. Nu-i trecuse vreodată prin minte că fetița lui se putea gândi la ceva atât de trist
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
din cărămidă, În locul acela cobora pătrunzând În tunel. La lumina lampioanelor se zărea intrarea: un semicerc perfect, amenințător și ademenitor În același timp - ca porțile din carton colorat din Luna Park. Tunelul dragostei, sau ceva asemănător, Îi trecu prin gând. Maja coborî atentă. Îi era teamă să nu cadă, nu cumva să piardă copilul a cărui existență până astăzi părea că o ignorase. Nu fusese altceva decât o Întârziere, un semn pe care nu știa cum să-l interpreteze. Zero sări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
de aproape doi metri. Îi arătă niște scări, săpate În lutul colinei. — Seamănă puțin cu intrarea În casa mea, Îi spuse. Scările acestea le-au făcut cei de la Întreținere, dar eu le păstrez În ordine. — Ce-i acolo Înăuntru? Întrebă Maja neliniștită de vederea acelei guri căscate și Întunecate. Zero nu răspunse. — Vii? o Întrebă, scoțând din buzunarul hanoracului o lanternă. — E periculos? ezită Maja. — Ce nu e? răspunse Zero. Ultimul tren trecuse deja. La ora acesta pe monitoarele celor de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
au făcut cei de la Întreținere, dar eu le păstrez În ordine. — Ce-i acolo Înăuntru? Întrebă Maja neliniștită de vederea acelei guri căscate și Întunecate. Zero nu răspunse. — Vii? o Întrebă, scoțând din buzunarul hanoracului o lanternă. — E periculos? ezită Maja. — Ce nu e? răspunse Zero. Ultimul tren trecuse deja. La ora acesta pe monitoarele celor de la siguranță apăreau doar imagini cenușii ale unor stații pustii. Bănci solitare, coșuri goale. Lunga linie galbenă pe care nu trebuie să o depășești, ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
noaptea asta sunt doar eu cu ea. M-așteptam să refuze să vină cu mine - poate c-ar fi preferat să vină, În sfârșit, la mine acasă. Oricum, a venit, iar acum rătăcește speriată, poate excitată, cine ar putea spune. Maja e o enigmă și chiar și atunci, cu nici măcar jumătate de oră În urmă, când o sărutase Îndelung și adânc, cu o neîndoielnică satisfacție reciprocă, nu a reușit să topească În ea toată acea rigiditate distinsă și reținută. Ezita sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
satisfacție reciprocă, nu a reușit să topească În ea toată acea rigiditate distinsă și reținută. Ezita sub arcul galeriei, cu tocurile ei prea Înalte, Într-un echilibru precar pe șina Îngustă, cu poșeta În mână. — E un delict? Îl Întrebă Maja la un moment dat. — Se pare că da, răspunse Zero ridicând din umeri. Și se Îndreptă spre celălalt capăt al galeriei. Ea se Întoarse Înapoi. La câteva sute de metri mai Încolo se sfârșea un trotuar Înalt - poate capătul unei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
ajungă cu privirea, nu se vedeau decât doi pereți ce păreau să se apropie În depărtare, până la a se atinge. O șerpuire de cabluri electrice și de tuburi, și apoi nimic. Negru absolut. — Vino, o invită Zero, Întinzându-i mâna. Maja privi Împrejur intimidată, ca și cum dintr-o clipă În alta trenul putea să țâșnească din galerie și să-i lovească. Dar nu era nici un tren. Ultimul se Îndreptase spre depou cu mai bine de jumătate de oră În urmă. Atunci Își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
Își dădu jos pantofii cu o grație care Îl lăsă fără suflare. Zero luă prețioasele Încălțări și le puse În gluga hanoracului său. Nu avea să i le mai Înapoieze niciodată, indiferent ce s-ar fi Întâmplat În noaptea aceasta. Maja Îi dădu mâna și după câțiva pași se cufundară În Întuneric. În urma lor, palidele lumini ale Romei care pâlpâiau pe coline nu se mai zăreau. Acum putea să vadă doar sclipirea inelului de argint pe care Aris Îl purta pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]