737 matches
-
să se pogoare într-o ființă umană), fără a înceta să fie Logos; concepția sa ontologică despre mîntuire presupune o identitate de natură între Cristos, Dumnezeu și ființele umane. Doar această condiție îi permite Logosului să-și exercite funcția sa sacerdotală, atît de prețuită de Chiril; din perspectivă antiohiană, dimpotrivă, sacerdoțiul cade în seama ființei umane asumate de către Logos. Sigur, în raport cu forma pe care cristologia logos/sarx o avea la Apolinarie, unde Logosul, în cadrul compusului uman, exercită funcția de suflet, Chiril
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
o epistolă nu trebuie să fie lipsită de eleganță, însă autorul trebuie să evite excesul de podoabe sau lipsa de energie (V, 133, către gramaticul Ofelius). Fotie îl considera pe Isidor un model (kanôn) nu numai de viață ascetică și sacerdotală, ci și de stil, și compara scrisorile sale cu cele ale lui Vasile cel Mare și Grigorie de Nazianz (Epist. 2, 44). într-adevăr, Isidor scrie foarte îngrijit, iar epistolarul e plin de citate din clasici, în primul rînd din
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
ritualistică contemporană Vai vouă, învățați ai Legii, care ați luat cheia cunoașterii! Voi nu ați intrat, iar pe ei care voiau să intre i-ați împiedecat 35. Semnificația definiției din dicționar Desfășurarea unui ceremonial are loc întotdeauna printr-o determinare sacerdotală sau prin tradiție. După dicționare ritualul este un mod specific de conduită practicată de toate societățile cunoscute. Astfel este posibil să interpretăm ritualul ca o cale de definire și descriere a omului în toată complexitatea sa. Cu toate că de obicei ființa
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
bol, un ibric, un ac de cusut, o scobitoare și un evantai. Cei japonezi erau inițiați după 50 de ani prin botez cu apă de la cinci izvoare și mai primeau o roată și o scoică, la creștini tunsoarea și veșmintele sacerdotale, la șamani un ceas magic, o tobă, un scrin decorat cu motive solare și lunare. Ritualurile de căsătorie nu sunt universale, având diverse cerințe ce includ baia ceremonială la greci, inele metalice pe deget la evrei, zoroastrieni, perși, romani și
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
grijă de faptele tale, deoarece ele devin obiceiuri, ai grijă de obiceiurile tale, deoarece ele devin caracterul tău, ai grijă de caracterul tău deoarece el devine soarta ta468. Așa m-am simțit adesea rege al Graalului, puterea regală adăpostind autoritatea sacerdotală. Simt cum depun la picioarele ultimei tăceri muzica sferelor. A gândi despre vorbire, tradiția orală a învățăturilor educaționale și culturale transmise prin viu grai ne arată existența acesteia înaintea oricărui mod de exprimare și metode de scriere. Când citim un
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
veneau în contact cu liturghia, confesionalul, imnurile, ceremoniile, procesiunile și grija față de proprietățile bisericii. Venerarea sfinților, devoțiunile la altarul local, adorarea relicvelor și hagiologia au constituit sinteza de povestiri despre sfinți și miracolele lor, singurele forme de credință alături de caracterul sacerdotal amintit. Abia în ultimul rând credincioșii apelau la Biblie, mai ales la capitolele ce descriu miracole, făcându-se greu o diferențiere între cele scrise și cele auzite din bătrâni despre viața sfinților. De aceea catedralele au fost considerate Biblii în
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
condei hărăzit are acces la întruparea prin Cuvânt. Poemele rostite de mii de ani, textele care se referă la divin nu explică nimic din marile arcane îmbrăcate în aurite alegorii și totuși prin vers ele devin explicabile. În hainele lor sacerdotale, poeții sunt profeți iar în timp, ajung să se transforme în ceea ce au propăvăduit o viață, acumulând sacralitatea, ajung ei înșiși Cuvântul. De cele mai multe ori acest zbor care înalță, desăvârșește și mântuie este o suspendare aparentă a realității. Deși el
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
căci domnia morții a trecut și fiul domnește purtând veșmântul de purpură. Misterul regenerării, analog dramei creștine, are origini protoistorice. Focul și apa sunt izvor nesecat al botezului, al euharistiei, elemente care în fântâna inițierii din mijlocul pădurii influențează arta sacerdotală. Înger și om supus suferinței, fiul lui Dumnezeu reușește să smulgă de sub puterea destinului sufletele sfinte, luminându-le până pe tărâmul serenității. Începuturile au fost transmise omului în limba îngerilor, cel desemnat ca fiind spiritual, iar noi folosim limbajul întrupat. Până la
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
în Dogmă sau libertatea gândirii, tot ceea ce este strict necesar pentru primele trepte ale inițierii umane. Fiecare taină implică un ritual bogat în alegorii prin care preotul induce sacralizarea actului în concordanță cu arcanele miilor de ani în care corpul sacerdotal l-a receptat prin Sfântul Duh pe Dumnezeu. În noi se revarsă darurile divine: înțelepciunea, înțelegerea, sfatul, puterea, știința, evlavia, respectul pentru Dumnezeu. Poetul, pe vremuri doar un talentat mesager al Cuvântului către oameni, creator de rugăciuni pentru iertarea păcatelor
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
care "ia parte, în el" la această jertfă ce se prelungește în viața tainică a Ecclesiei. De fapt, aceasta este semnificația sacramentală a Liturghiei la catolici care nu mai reprezintă comemorarea sacrificiului lui Hristos (teza luterană), ci permanenta lui resăvîrșire sacerdotală. În viziunea catolică, "Biserica administrează pe pământ lucrarea sfințitoare a Duhului Sfânt în sânul comunității credincioșilor, care continuă această jertfă în Euharistie". Astfel, ființa umană devine copărtașă la opera lui Dumnezeu de mântuire, cu condiția de a se învrednici de
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
861) stabilește: "Pe prezbiterii sau diaconii cari primesc asupră-le slujbe sau purtări de grije civile (...) canoanele dumnezeiești și sfințite îi supun depunerii. Deci aceasta și noi întărind-o, rânduim că, DACĂ VREUNUL DIN CEI CE SE NUMĂRĂ ÎN CATALOGUL SACERDOTAL AR ÎNTREBUINȚA LUMEȘTI DREGĂTORII (...), ACELA SE SCOATE DIN CLER; căci nimeni nu poate sluji la doi domni, precum zice nemincinosul glas al lui Hristos, adevăratului Dumnezeului nostru". 4 Nae Ionescu, Duminica, în "Cuvântul", an III, nr. 825, 1 august 1927
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
de apă și de gumă cu lichid de sepie; exista și o cerneală roșie pe bază de săruri minerale. Scrierea nu era cea a hieroglifelor, ci o formă mai rapidă și mai ușoară, mai bine adaptată suportului, hieratica sau scrierea sacerdotală, ceea ce amintește că atelierele de scribi făceau parte din temple; mai tîrziu a venit demotica, scriere și mai simplificată; în sfîrșit, greaca a fost folosită frecvent în timpul perioadelor elenistice și romane și, în secolul al III-lea e.n., a apărut
by ALBERT LABARRE [Corola-publishinghouse/Science/966_a_2474]
-
divinității pe pământ, unsul Domnului. Prin înființarea mitropoliei (este vorba de Mitropolia Țării Românești), el își consolida tronul și poziția, devenind, ca și împăratul bizantin, monarh civil și religios. Faptul de a fi "uns" conferea monarhului, ca și mitropolitului, prerogativele sacerdotale. Domnul era "uns" de mitropolit, dar mitropolitul la rândul lui trebuia să fie recunoscut ca păstor al credincioșilor de către domn." (Istoria Românilor, 2001, p. 250). Această relație, în perioada Evului Mediu, nu funcționa doar la nivel politic sau nu doar
by Ion Petrică [Corola-publishinghouse/Science/1120_a_2628]
-
istorie a poporului român, scrisă cu patetism romantic (cu figuri stilistice convenționale, uneori, de poem în proză), dar și cu luciditatea și profunzimea omului politic. Tot aici, ca și în Introducere la Românii supt Mihai-Voievod Viteazul, este expusă, cu solemnitate sacerdotală, concepția determinist-providențială despre istoria omenirii. B. crede într-o lege a progresului universal, în „triumful binelui asupra răului, al spiritului asupra materiei, al dreptului asupra silei”. Odată cu apariția creștinismului, omenirea a intrat într-o fază de dezvoltare progresivă, sub imperiul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285581_a_286910]
-
un asemenea obiect nu stătuse niciodată în biroul vreunui cleric decent care să ocupe o funcție cît de cît însemnată în biserica anglicană. [...] Prietenii noștri l-au găsit pe dr. Proudie așezat pe scaunul bătrînului episcop, foarte arătos în stola sacerdotală, nou-nouță; l-au găsit de asemenea pe domnul Slope, în picioare, pe covorașul din fața căminului, nerăbdător, sigur pe sine, așa cum stătea pe vremuri arhidiaconul însuși; pe canapea au găsit-o însă și pe doamna Proudie, o inovație pentru care degeaba
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
să vadă în C. un poet livresc. Autorul preferă acum forma fixă a sonetului, inventând, prin hibridare, „rondosonetul” (Pasărea de cenușă), „glossosonetul” (Triumful iubirii), sonetul cu versuri albe (Dorador) și supunând limba la metamorfoze menite a potența impresia de gest sacerdotal al rostirii poetice („a fire”, „chip se ivind”, „mă-mpodobind”, „lumina izvorându-se-n lumine”). Toate aceste inovații formale nu reușesc totuși să compenseze decât în parte diluarea substanței lirice prin repetiție și (auto)manieră. Tot acum, o temă pregnantă e
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286116_a_287445]
-
Moldova în mâini bune, așa cum fusese țara patruzeci și șapte de ani. Om și domn, Ștefan vrea ca după moarte numele să nu-i fie acoperit de hulă. El meditează la faptele sale, rememorate cu transfigurare, în rostiri adânci, elegiace, sacerdotale. Bătrân, obosit și hărțuit de dureri, știe să-și pecetluiască hotărârile prin gesturi de mare delicatețe față de cei pe care îi iubește și printr-un act ferm cu privire la destinul Moldovei: îi pedepsește aprig pe boierii uzurpatori și trece legatul credinței
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286716_a_288045]
-
forme de Caritate. La Credință și la Speranță mai există câte o vagă referire pur formală și verbală: de fapt, ele sunt luate în considerare numai în formulările standard, care sunt de altfel ciudat de expeditive și de laconice. Aerul sacerdotal al acestor referiri rapide și pripite plasează aceste sentințe alături de cele mai obtuze și mai oficiale scripte ale oricărei clase sacerdotale aflate la putere. Foarte bine. Dar absența totală a Carității, în examinarea unor cazuri în care aceasta ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
sunt luate în considerare numai în formulările standard, care sunt de altfel ciudat de expeditive și de laconice. Aerul sacerdotal al acestor referiri rapide și pripite plasează aceste sentințe alături de cele mai obtuze și mai oficiale scripte ale oricărei clase sacerdotale aflate la putere. Foarte bine. Dar absența totală a Carității, în examinarea unor cazuri în care aceasta ar fi prin definiție esențială, nu poate fi considerată drept previzibilă și normală. Ci este o ofensă brutală adusă acelei demnități umane care
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
e adevărat: dar numai printr-o formulă („avându-l în fața ochilor doar pe Dumnezeu, după ce au invocat numele lui Hristos”), sau ceva mai mult, dar tot cu o solemnitate liturgică inertă, ce nu deosebește defel aceste „sentințe” de un text sacerdotal faraonic sau din Coran. Trimiterea este doar autoritară și nominală. Dumnezeu nu are niciodată de-a face cu raționamentele care îi fac pe „Judecători” să anuleze sau să confirme o căsătorie, și deci cu judecata pronunțată cu privire la bărbatul sau la
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
putut prelua odată cu întreg ansamblul instituțiilor, al ritualurilor și al scenografiilor romane refăcute în Bizanț. La data divinizării sale, existau deja în esența puterii imperiale fundamentele pentru basilëía: credința într-o relație unică pe care împăratul o stabilește, prin funcția sacerdotală asumată, cu zeitățile (mai apoi, cu divinitatea creștină); imaginile (figurile) care îl reprezentau, când era în viață (așadar, ca substitute ale autorității sale), dar și post-mortem (efigiile și măștile mortuare); ritualul aulic dedicat lui, divi filius și Augustus, numen și
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
și a imperiului - coincidea cu subiectul actului de omagiere ritualică. În diverse etape ale ceremonialului, membrii familiei imperiale deveneau actori cu rol major în pregătirea sărbătorii, în "purificarea" spațiului urban sau chiar în scenele sacrificiale ale jocurilor închinate Romei. Funcția sacerdotală a împăratului, preluată și adaptată și de teocrația bizantină, se definește chiar în interiorul "politicii religioase" a statului și a instituției imperiale; ea îl conduce pe august către asimilarea cu cetatea însăși și către extrapolarea simbolisticii aniversării lor la nivelul întregului
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
clădite o teocrație dedicată lui și o lume nouă. Constantinopolul, străbătut de multiplele crize care, în cele din urmă, i-au decantat identitatea politică și rolul de sediu central al "unicului" imperiu creștin, ajunge, după secolul VIII, la o "regalitate sacerdotală" decadentă. Treptat, înspre marea schismă din 1054 (așa cum am subliniat deja), Roma reia, în cadrul teologiei catolice și al politicilor papalității, prin opoziție față de orientul ortodox, teoria vetero-testamentară a "sacerdoțiului regal" (o veche preocupare, încă de la Sfântul Augustin). Practic, cauzele majore
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
totodată, ele au dus la formularea a două tipuri de teorii politico-creștine ale puterii, fiecare cu un imaginar aparte, tot mai diferit unul de celălalt odată cu secolul XI. Criza iconoclasmului a lăsat însă urme adânci și în teocrația bizantină: regalitatea sacerdotală, pentru că a reprezentat marea pârghie politică a iconodulilor bizantini (partida monahală a rămas atentă și la patriarh, dar și la papalitatea aliată, opunându-se sacerdoțiului regal), a ajuns să reprezinte esența absolută a puterii. Ritualul oncțiunii împăratului de către patriarh, precum și
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
destinul lui Vasile Pârvan, în care strălucirea, integritatea și patetismul omului, indiferent cât de bănuite ar fi de tragediile lui personale, mi-au apărut a fi de natură sublimă. Nici însuși Bălcescu nu mi-a apărut vreodată având acea natură sacerdotală de poeta vates a lui Vasile Pârvan. Am scris de mai multe ori despre această minunată ființă. Niciodată nu am fost mulțumit de cum am scris despre dânsul. Poemul eseu Vasile Pârvan - Stâlpul mi se pare insuficient, iar Elegia a doua
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289876_a_291205]