9,812 matches
-
am dat peste ramele altei uși, în spatele celei capitonate. Ramele nu erau prinse perfect de perete, zidul se deplasase puțin, ca după cutremur, lăsând o fantă liberă, cât un băț de chibrit. M-am chinuit să privesc înăuntru. Prin fantă tremura o fâșie de lumină, parcă și-un clopot și niște cabluri. Cine știe ce comandant dădea ordine înăuntru, în așteptarea operațiunii secrete. M-am apăsat cu ochiul de perete, până am început să simt usturimi de la tencuială. Nu era chiar beznă pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
unei femei care m-a părăsit, urăsc tristețea și înjurăturile, refuz realitatea și-o-nchid sub obloanele bucuriei, dar nimic nu durează, nici mingea împinsă în poartă, nici palma lipită de stâncile Moldoveanului, nici îmbrățișarea nebună în care viețile noastre tremurau în spirtul felinarelor. Ascult Radiohead. Dar cine va mai ști de ei nu peste un secol, ci peste douăzeci de ani? Atunci eu voi fi soțul devotat al unei Adine cu fire de păr pe-obraz și glezne umflate, posesorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
mișcai o dată din picior la stânga, o dată la dreapta, și gata dansul. Nu se mai arunca cu confetti, nu mai țâșneau nori de-azot lichid de sub scenă, ca la „Multi-Stereo“, „Disco-Stop“ sau Casa de Cultură a Studenților „Grigore Preoteasa“. Acum puștimea tremura din tot corpul, scuturată de undele de zgomot. Boxele scuipau miliarde de wați din woofere. Nici o porțiune nu scăpa neatinsă, carnea era electrocutată. Parcă mulțimea primise un shot de heroină. Tocmai când băgam din nou nasul în sticla cu bere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
suport de aer, pixeli și neon. Era ca și cum ai fi scris o poezie din care cuvintele dispăreau, transformate în imagini palpabile, curate și demente. Atâta doar că mie nu-mi plăcuse niciodată poezia. Dintr-unul din calculatoare, primul din față, tremura biblioteca Facultății de Litere, prelungită în arhitectura orașului. Fațadele blocurilor fuseseră tencuite cu printuri și pagini tipografice, coșurile caselor se ridicau din cotoare cărnoase, capsate în piele sau pânză de tifon. Între clădiri și etajere se arcuiau construcții ușoare, acoperite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
pixul sau o bucățică de biscuit comprimată în Jurnalul de Jocuri, fosilică, păstrată din 1965. Ce biscuiți erau? Cine îi mâncase? Ce se întâmplase cu viața lui sau a ei? Oamenii ăștia crescuseră legănați de-aceleași speranțe cu ale mele, tremuraseră pentru aceiași eroi, puseseră degetul pe aceeași căsuță cu vikingul Ragnar sau cow-boy-ul Teddy Ted. Amprentele lor se mai zăreau în cerneala sepia sau color, tăiate de restul articulațiilor. Acum erau pierduți, secretizați, viețile lor crescuseră și se expandaseră ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
unul lângă altul, ca la teatru. În mijloc, tot pe-un scaun, dar legat fedeleș și cu fața acoperită, stătea un bărbat de-o vârstă cu mine. Purta cămașă, un pulover în V și pantaloni de blugi. În picioare îi tremura o pereche de ghetuțe de fetru: se sprijinea neîndemânatic cu ele de parchet, apăsând când pe-un vârf, când pe altul. „Ia te uită, ia te uită!“, s-a bucurat Mihnea, „Cel mai mare scriitor român în viață, cu-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
puțin de bănuit. Cine l-ar fi suspectat pe blândul și surescitatul Bidileanu că, la două zile, introduce în poeziile lui rapoarte cifrate despre obiectivul «Sanda»? Un artist nocturn, devotat cauzei cetățenești. Plantasem o bătrână chiar și la Pitar Moș. Tremura toată și te punea s-o duci până-n capul trotuarului; după ce-o lăsai, se ruga de-altcineva s-o întoarcă de unde plecase. Când termina programul, venea la noi, să ne povestească. Nici nu-ți imaginezi câtă informație am adunat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
și de pe Calea Victoriei, că doar n-au intrat în pământ de rușine? Toți sunt angajați globalmind. Suntem în capitalism, ce Dumnezeu! Trebuie să facă și ei ceva pentru o pâine. Și, la o adică, pot fi chiar utili: lumea încă mai tremură când te plimbi în haină de piele prin fața blocului. Avem oameni și mai sus, în aparatul polițienesc. Pe unul din ei ni l-ați aranjat, l-ați proiectat în decor.“ „Rapotan...“, am zis. „Exact. I-am trimis pe frații «Brothers
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
lasă-l.“, l-am potolit. „Să-și termine întâi criza.“ „Păi tocmai de-aia!“, a insistat Mihnea, rotind sacoșa. M-am pus între el și prizonier. „Povestea!“, a spumegat scriitorul, dintr-odată agitat. În câteva secunde, îi pierise tot entuziasmul. Tremura cu tot cu scaun. „Dați-mi drumul!“ „Nu înainte de-a ne spune cum se termină.“, l-am mințit. „Kaputt! Și tu, și Mihnea!“ De nervi, începuse să ne tutuiască. L-am lăsat în pace, deși merita să-l pocnim. „Degeaba l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
începuse să ne tutuiască. L-am lăsat în pace, deși merita să-l pocnim. „Degeaba l-ați eliminat pe Lupu. Ștergerea nu mai poate fi oprită! Dați-mi drumul!“, a încercat scriitorul să se mai calmeze. Nu reușea. Închieturile îi tremurau în continuare, parcă montase cineva curent electric în scaun. „Un textualist în izmene...“, am zâmbit, „Ce interesant!“. După care l-am asigurat: „Nu cred că ești în măsură să ne-ameninți. Uită-te mai bine la tine.“ „M-am uitat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
să vadă cum se-nchide toată lumea din jur. De data asta, definitiv. Toată povestea nu durează mai mult de-un minut. Se cheamă uitare.“ L-am privit cu milă, cum trăgea să iasă din sac, ca un pește în făină. Tremura tot, obosit după discurs. Ne amenința, milogindu-se. M-am hotărât să-i tai și ultimele speranțe. Mihnea zâmbea și el, rezemat de tocul ușii. Știam amândoi ce urmează. „Apropo de uitare. Ai uitat și tu un lucru, tovarășe ESCU
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
în nici un act.“ A urmat un moment de tăcere. Merita toți bani, toată viața, orice. Se-auzeau respirațiile, bătăile inimii, până și picăturile de sudoare alunecând sub sac. „Nu se poate...“, a bâiguit scriitorul. Vocea a început iar să-i tremure. „E-o confuzie...“ „Deloc.“, l-am asigurat. „Cel mai mare scriitor român în viață nu există.“ „Imposibil!“ „Nu există, nu știe nimeni nimic, nici măcar dacă e real. În librării nu-l găsești. La noi la catedră n-a fost niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
te azi ce moare ": „În locul lui menit din cer Hyperion se-ntoars? ?? i, ca ?i-n ziua cea de ieri, Lumina ?i-o revărs?. ??ci este sara-n asfin?it ??i noaptea o s? nceapâ R?sare luna lini?țiț ?i tremurând din ap? ?i Împle cu-ale ei scântei ????rile din crânguri". Ochiul cosmic al lunii se identific?, În acest „r???riț magic" cu ochiul impasibil ?i pur al inteligen?ei superioare, hyperoniene („ochi revelator al iluziei, ochi care vede, inteligen
Mihai Eminescu - imaginarul paradisiac by Luminiţa Teodorescu () [Corola-publishinghouse/Administrative/1299_a_2381]
-
o gean? de nouri, deschis?, Din ochiu-i albastru se vede o stea Ce-mi miruie fruntea c-o raz? de vise, C-o rază de nea. O, steu? iubit? ce-abia stai prin stele, Un sfânt ochi de aur ce tremuri În nori, Ai mil??? i stinge lungi zilele meleCobori, o, coborî!" (Steaua vie?îi) Astrul Întruchipeaz?, metaforic, traiectoria În univers a existen?ei umane „clip? suspendat?" pe raza unei stele, a c?rei str?lucire efemer? e „vecinic? trecere", „stol
Mihai Eminescu - imaginarul paradisiac by Luminiţa Teodorescu () [Corola-publishinghouse/Administrative/1299_a_2381]
-
țațe. " („ Las???i lumea... ") Este receptacul al durerilor, nelini? tilor, fr?mânt?rilor sufletului omenesc, este „oglindă lucie În care se r?sfrânge Ins??i solitudinea lumii"; asemenea poetului, „visând o ntreag? lume", tr?ie?te acelea?i nelini?ți: Tremurând cu unde-n spume Între trestie le fărm? ?i visând o-ntreag? lume Tot nu poate s? adoarm?. " Imagine simbolic? a unei naturi eterne, lacul „se p?trunde de chipul iubitei pe care Il reflect?, redându-1 lumii Într-o imagine Întruchipând
Mihai Eminescu - imaginarul paradisiac by Luminiţa Teodorescu () [Corola-publishinghouse/Administrative/1299_a_2381]
-
du?mân este ". ??i abia plec? b?trânul... Ce mai fream?ț, ce mai zbucium! Codrul clocoti de zgomot ?i de arme ?i de bucium ". „ Pan 'ce izvor?sc din veacuri stele una cate una ?i din neguri, dintre codri, tremurând s arăt? luna... Doamna m?rilor ?-a nop?îi vărs? lini?te ?i somn ". În aceste trei secven?e ale poemului, codrul apare În aceast? unic? ipostaz? de „prieten" ocrotitor, participând la suferin?ele, bucuriile ?i victoriile celor pe care
Mihai Eminescu - imaginarul paradisiac by Luminiţa Teodorescu () [Corola-publishinghouse/Administrative/1299_a_2381]
-
și asta o scosese pe contesă și mai tare din minți. „E un ticălos și un nimeni! Să-l scoată Il Dio pe veci din drumul meu și al copilului!” țipase contesa, cu hainele rupte, cu părul căzut peste ochi, tremurând ca și cum ar fi fost cuprinsă de o febră fără scăpare. În jurul ei, moș Onofrei și slugile scăpate din foc nu Îndrăzneau să spună nimic, nici chiar să ridice privirile. Încercau și ei să Înțeleagă, poate, cum a fost posibil.Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
mult stăpânită Îi tăie răsuflarea. Contesa privea, adâncită În gânduri, formele abia ghicite ale Cetății din lagună. I se păru doar că aude o șoaptă sau o boare de vânt care spunea: „Ștefănel...”. Se Întoarse spre Alexandru, care adormise subit, tremurând parcă. Da, nu putea fi decât o boare de vânt... 2. Depărtăritc "2. Depărtări" C opilul simțise pericolul. Nu știa ce putea să se Întâmple, dar știa că jocul lui se colorase brusc În roșu. Casa din Albești devenise roșie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
sub săgețile tătarilor, asemenea oștenilor din Albești. Nu apusese soarele, de atunci, decât o dată. * Ștefănel nu știa de când goneau prin ierburile nebune ale nesfârșitelor câmpii. Îi era tot mai rău, capul Îi era de plumb, se făcuse frig. Începuse să tremure și gemea ușor. Nogodar Încetini galopul, ridică de câteva ori capul copilului, care atârna tot mai moale pe crupa calului. Apoi se opri și ascultă. Nu se mai auzea nici o urmă de tropot. Doar vântul aspru, secetos, sosit poate dinspre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
dispărut, flancat de un grup de călăreți cu mantii albe, pe care nu-i văzusem până atunci. A sunat cornul, semnalul de retragere generală. Nu mai era timp de pierdut. M-am repezit spre Vladislav. Era rănit la umărul drept. Tremura de oboseală. Era sfârșit. Am dat să cobor de pe cal, dar cineva m-a aruncat Înapoi În șa și mi-a strigat „Fugi!”. Era un cavaler cu mantie albă, cu semnul scutului și al spadei. Îl mai văzusem În apropierea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
pământ moale, amestecat cu omăt. Odată cu lăsarea serii, se făcea tot mai frig. - Suntem obosiți, căpitane... spuse căpitanul Gâlcă, apropiindu-se de Oană. A trecut o noapte, o zi, și acum Începe a doua noapte... oamenii dorm În șei... le tremură mâinile pe sabie... s-a Întunecat, nu se mai văd țintele, arcașii trag la nimereală... - Știu, căpitane... răspunse Oană. Dar crezi că la lăsarea Întunericului dușmanii or să-și pună făclii În creștet, ca să-i nimerim mai bine? Crezi că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
mai stea În zăpadă, să doarmă doar puțin, un firicel de somn, o ademenire de vis. Dar știa că un asemenea somn Înseamnă moartea. Ar fi Înghețat În mai puțin de un ceas. Continuă să urce. Picioarele Începură să-i tremure. Scăpă frâul din mână, dar calul nu plecă, ci așteptă ca noul său stăpân să prindă frâul din nou. Începu să amețească. Poate fiindcă aerul era prea puternic. Poate fiindcă nu mâncase de două zile. I se păru că În urma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
el și agresor, și aerul acela ar fi fost greu, de plumb. Războinicul scăpă sabia și se prinse de gât, Încercând să respire. După câteva clipe, se prăbuși În zăpadă. Ceilalți se repeziră lângă el. Era mort. Se ridicară Încet, tremurând, și făcură un pas Înapoi, apoi Încă unul. Bătrânul coborâse mâna și rămase nemișcat. Războinicii continuau să meargă de-a-ndăratelea, alunecând, căzând În zăpadă, ridicându-se, dar neîncetând să privească fascinați spre ciudatul bătrân care devenea tot mai alb. Ajunși la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
tot ce nu Însemna ea. Dădu din cap afirmativ. Da, trebuiau să Încerce. Doctorul Îl ridică ușor pe rănit și Îi dădu să bea conținutul flaconului. - Peste o jumătate de ceas, apă, spuse Oană. Multă apă. Are să verse. Poate are să tremure, ca și cum ar avea friguri. Dar otrava va pleca. Iertare, am Întârziat peste măsură. Am doar o vorbă cu Alexandru. - Unde pleci? Întrebă Alexandru imediat ce ieșiră În coridor. Sper că nu e un secret. - Pentru tine, nu. Trebuie să mă Întorc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
În carâmbii cizmelor Își strecură pumnalele de la Veneția. Apoi ieși În pridvor și respiră aerul rece al nopții de toamnă. Cerul era Înstelat. Auzi pași ușori apropiindu-se. - De ce nu dormi? Întrebă Jovanka În șoaptă. Cu un șal pe umeri, tremurând sub cămașa de noapte, femeia Îl privea cu un amestec de curiozitate și blândețe. Era frumoasă Jovanka. Chipul Îi era Încă luminat de o speranță pe care mulți dintre tovarășii ei o pierduseră. Jovanka nu se simțea Învinsă și nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]