6,679 matches
-
adormit, aducându-l într-o stare de groază terifiantă. În momentul în care mama a fost atinsă de cadoul surpriză oferit generos și gratuit de Oarba, prima ei reacție firească a fost să deschidă gura pentru a țipa, pentru a urla, încercând să îndepărteze elementul agresiv, atacatorul. Când a deschis cavitatea bucală pentru a emite semnalul de apărare, lichidul despre care vorbim i-a invadat gura, forțând-o să bea întreaga încărcătură. Se îneca de frică, o ustura gâtul îngrozitor și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
crescând în intensitate, și presimțind ce o aștepta, vrând printr-un gest hotărât și disperat să-și salveze viața, pisica printr-un efort concentrat și-a înfipt cu putere, brusc, dinții ascuțiți în palma șintărului. Acesta, luat prin surprindere și urlând de durere, a prins fulgerător animalul cu ambele mâini, l-a ridicat deasupra capului și icnind din toate măruntaiele l-a repezit cu o forță turbată spre pământ. Puterea izbiturii a fost atât de violentă, încât pentru câteva secunde pisica
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
femei au venit la mama cu tot ce era necesar pentru aducerea pe lume a unui bebeluș. Lucrurile intraseră în linie dreaptă și acum asistată, încurajată și îmbărbătată de cele două femei se străduia să realizeze pasul hotărâtor. Striga și urla, înfigându-și degetele în salteaua de paie, mototolind și trăgând cu forță disperată așternutul pe care era întinsă. Hai Rozalie, hai, Rozalie! Acuma! Acuma! Transpirată, obosită, înădușită, se oprise să-și tragă sufletul; nu mai putea, era epuizată. Coana moașă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
de transpirație; o cuprinsese frica. Nana Floare se uita cu milă și cu dragoste la eforturile mamei, încurajând-o necontenit. Așa, Rozalie, așa! Împinge, Rozalie! Bine! Foarte bine! Bine, doamna Rozalia, bine! Acuma! Împinge! Acuma! Și strigau, și țipau, și urlau la mama ca doi țărani care-și îndemnau cu asprime și nădejde telegarii să scoată pe drum uscat căruța încărcată cu lemne înnămolită în știoalna din pădure. Și cele două femei în vârstă nana Floare și coana moașă strigau la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
În noaptea următoare, Fanache, însoțit de câțiva gealați, a descins acasă la noi. În stradă aștepta duba neagră cu motorul pornit. Tata dormea. Au spart ușa. Au năvălit peste el, au aprins lumina. -Unde sunt nevastă-ta și copiii? a urlat la el Fanache cu brutalitate. -Lipsesc din oraș, sunt la țară, a explicat tata și instinctiv și-a pus la ochi ochelarii care stăteau pe noptieră. Răspunsul tatei l-a pus în maximă încurcătură pe Fanache, cum adică sunt plecați
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
de la București, de la conducerea superioară, auzi, să vină dânșii să semnaleze, că voi aici nu sunteți în stare de nimic, îi semnalaseră că în regiune, și anume, la voi, la Serenite, în pădurea Galimea, acționează grupuri armate organizate... Tovarășul Cameniță urla scos din minți, dacă ar fost posibil l-ar fi strâns de gât prin telefon pe Gârmoci. Acesta se făcea din ce în ce mai mic, iar Fanache avea impresia că în curând șeful de raion chiar o să dea ortu popii acolo, făcut praf
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
brio de momentele grele, până pe la orele cinci ale după-amiezei, când deja serbarea pionierească era în toi (tovarășul asista la spectacol tolănit pe un fotoliu uriaș adus special în lojă, ca să încapă trupul lui mătăhălos), marele oaspete de la regiune nu urlase la ei doi decât o dată și nu-i înjurase decât de două ori - și atunci cam fără chef, parcă în glumă, cu simpatie... - ceea ce constituia un semn extrem de încurajator pentru Gârmoci și Fanache. La un moment dat însă s-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
de altele, nimic nu anunțase ceea ce avea să se întâmple: după ce rezolvase treburile lui curente de prim-secretar pe regiune, Cameniță se dusese la Securitate și anchetase personal vreo doi arestați, bănuiți că au desfășurat acțiuni subversive împotriva puterii populare: urlase la ei și le trăsese o bătaie soră cu moartea, să se învețe minte, era extenuat de câți pumni le cărase, abia mai respira. Îi plăcea în continuare să-i ancheteze pe bandiți și să-i tumbăcească, asta era în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
Dar beat criță, cu ochii roșii și cu blana zburlită. Nu a mai mieunat să i se deschidă, cum făcea în fiecare seară, ci s-a năpustit ca o brută, direct prin geam. Domnișoarele au încremenit de spaimă, fiindcă fiara urla ca scoasă din minți și, dacă nu ar fi duhnit atât de strașnic a samahoncă, ar fi crezut că a turbat. După ce le-a scuipat pe amândouă și le-a zgâriat până la sânge, s-a aruncat asupra eucaliptului din care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
până la sânge, s-a aruncat asupra eucaliptului din care, într-o clipă, n-a mai rămas nici o frunză, atât de grozavă a fost furia bețivului. Gelozie, nu a fost altceva... a fost o descărcare de gelozie cum au, adesea, alcoolicii. * Urlând amenințător, Ivan a dispărut și nu a mai fost văzut de nimeni. Unii spun că a plecat cu ostașii roșii până la Berlin, adoptat de aceștia și devenind în scurt timp cel mai mare bețivan al unei divizii sau poate al
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
la noi era Paștele, de ce au adus câțiva oameni legați între ei și au îndreptat către ei puștile; de ce au căzut oamenii aceia, unul peste altul, dar legați într-o grămadă agitată, de le-au sărit cușmele din cap, de ce urla câinele nostru, Grivei. Când am înțeles, m-a apucat un plâns cu sughiț. Rezultatul a fost curios: am privit de atunci la malul rusesc cu binoclul întors, să îndepărtez (în mintea mea) locurile acelea. Am să pun în lada mea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
un salt mortal pe cărare, împrăștiindu-se rotițele, șuruburile, spărgându-se sticla și carcasa ieșindu-i din mașinărie, toate organele, cum se întâmplă în tragicele accidente rutiere, în zilele noastre... Nu am putut țipa; am rămas stupefiat; abia târziu am urlat disperat, cum urlă câinii la nenorociri... Am salvat doar cadranul, care fusese aruncat mai încolo de locul nenorocirii, într-o tufa de flori galbene, urâcioase. Am trăit atunci una din cele mai mari dureri sufletești ale copilăriei. Starea mea de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
pe cărare, împrăștiindu-se rotițele, șuruburile, spărgându-se sticla și carcasa ieșindu-i din mașinărie, toate organele, cum se întâmplă în tragicele accidente rutiere, în zilele noastre... Nu am putut țipa; am rămas stupefiat; abia târziu am urlat disperat, cum urlă câinii la nenorociri... Am salvat doar cadranul, care fusese aruncat mai încolo de locul nenorocirii, într-o tufa de flori galbene, urâcioase. Am trăit atunci una din cele mai mari dureri sufletești ale copilăriei. Starea mea de bruscă melancolie s-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
câte tone de lecitină ar avea nevoie spre a-și readuce memoria la o minimă stare de funcționare. „Timp de 14 ani, șmecherii din linia a doua a PCR au guvernat țara”, tună acest Robespierre călărind un tsunami de bere, urlând că trebuie scăpat de cei care au făcut parte din „guvernări anterioare”. Edificator pentru genul foarte selectiv de Dreptate și mai ales de Adevăr pe care le co-păstorește alături de dl Stolojan este că, în vreme ce ne propune să terminăm odată și
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
căpitan de vas și că pentru asta va fi făcut nu știu ce compromisuri. O asemenea abordare stupidă trebuie abandonată în schimbul unui demers cu adevărat util, pentru care spijinul dnei ministru Monica Macovei este crucial. E musai să aflăm - din documente care urlă de mult că vor să vadă lumina zilei măcar cât a apucat s-o facă „Luceafărul Huilei” anul trecut - ce condiții trebuia să îndeplinească un brav român pentru a fi șeful unei agenții de tipul Navrom-ului de la Anvers, funcție ocupată
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
intervenția Legii. Ce-ar fi dacă și Legea și-ar face singură dreptate? Adică, uitând de proceduri și cutume, l-ar expedia pe dl Gigi Becali de unde a venit. Iar înainte s-o facă, i-ar pune shakespeariana întrebare: „De ce urli, mă, animalule?”. Poate că astfel am afla pe ce se bazează asemenea gigei, când amenință cu moartea. Cine a nenorocit țara, știm și fără ajutorul „politologului” Becali; doar ascultăm de peste câteva decenii la „profesorul” Brucan, nu? (Cotidianul, 28 februarie 2002
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
invitându-i pe vechii adversari să i se alătureț”. La-la-la. Evident, după ce i-a apărat pe rupte, dnii Manolescu și Liiceanu chiar s-ar dovedi niște lichele, dacă nu i s-ar alătura cu grăbire dlui Breban și n-ar urla din toți rărunchii: „Trăiască Nicolae Breban în frunte cu Nicolae Breban!”. (VII) „țOricum, dacă aș scrie vreodată un roman al ingratitudinii, nu l-aș alege pe Tudoran drept erouț”, scrie dl Breban în Cotidianul. Răspund: iată unul dintre puținele lucruri
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
Paraschiv, Ionel Cană, Doina Cornea și Gheorghe Brașoveanu, Gabriel Andreescu, Paul Goma și Dan Deșliu? Dl Ion Iliescu ține morțiș să intre în istorie la braț cu un pretorian agramat, care, luat la bani mărunți, fie înjură de mamă, fie urlă: „Actele vorbește!”. Și atunci, ce rost mai are să ne întrebăm de ce în decembrie 1989 revolta a fost deturnată în lovitură de palat, după care a primit sinecură pentru exact ceea ce a fost împiedicată să devină - o revoluție? (Jurnalul Național, 13
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
ca Într-un exercițiu biomecanic de Meyerhold, alergând și vorbind În același timp. Acțiunea fizică Îl obliga să iasă din el Însuși. N-avea timp să fie logic, rațional, psihologic, era dintr-odată un trup chinuit și o voce care urlă. Și era foarte just. După ce am terminat spectacolul, am descoperit o carte ale cărei idei confirmau intuițiile mele despre Măsură pentru măsură: pe planul alegoriei și al moralității simbolice medievale, de care Shakespeare era profund influențat, pare să fie o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
volanele, trăgeam de manete, de manivele, acționam mecanismele de la bord, totul funcționând în gol, de bună seamă, dar ce conta? Suplineam cu vocile noastre huruitul real al motoarelor, al ambreiajelor, imitam păcănitul gloanțelor și bufnetul obuzelor, căci imaginam lupte, canonade, urlam comenzi, holbând ochii cât cepele, ne luam prizonieri unii pe alții, muream și înviam, luptam, în fine, toată ziua și nu ne-am fi părăsit cu nici un chip pozițiile dacă n-ar fi intervenit părinții să tragă de noi și
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
într-o zi aglomerată, cu un fund care se întinde pe sub apă sute de metri, încât trebuie să înaintezi până ți se urăște printr-un lichid maron ca să ajungi la adânc -, cu chioșcuri de răcoritoare, WC-uri (presupuse) și megafoane urlă toare, este ceva care alterează puternic orice imagine valabilă a mării și care exercită o violentă acțiune respingătoare. Dar - miracol - există digul - sari într-o altă planetă [où] tout n’est qu’ordre et beauté ... Prin două-trei locuri privilegiate, unde
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
procesiune minimă însoțind un mort oribil, cum n-am mai văzut, cred, niciodată: uscat, mic, incredibil de cenușiu. Un adevărat cadavru, înspăimântător, intolerabil, care trebuie cât mai repede ascuns, de care trebuie cât mai repede scăpat. „La groapă cu el!”, urlă în mine o voce profund revoltată și cinismul acestei prompte reacții, pe care n-am timp să mi-o controlez, mă surprinde. * Căința lui Abuladze provoacă un dublu șoc: ca film politic și ca film de artă. Capodopera regizorului gruzin
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
realist romantic. Sau a ține, ca George Călinescu, admirabile inedite prelegeri despre viața și opera lui Eminescu. Când alături de tine oamenii sunt tăiați cu ferăstrăul, dacă vrei să enunți că doi și cu doi fac patru înseamnă că trebuie să urli cât te ține coșul pieptului: este o nedreptate strigătoare la cer ca oamenii să fie tăiați în două cu ferăstrăul”. Reacția promptă: este o nedreptate strigătoare la cer ca Tudor Vianu și G. Călinescu să fie judecați astfel. Tăiați în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
fecaloid. Eu înotam cu mare dificultate în acest fluviu pestilențial, stâlcit între o mulțime de trupuri răsucite strâns în amplexuri perverse. Aerul întreg era năclăit de un miros putred de sex. Când eram gata să mă-nec, am început să urlu și-am încercat să mă agăț de orice ca să mă salvez. M-am trezit invocând inutil ajutor. Într-o stare de semi-conștiență, mi s-a părut că-mi aud vocea interioară care-mi spunea să părăsesc totul, să plec imediat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
magister din Ars amatoria, mai inert și nevolnic. M-am rușinat pentru grosolana mea neștiință. Licantropie Ninge. Mă visez la Sulmona: încă sunt copil și mă joc cu albul fulgilor de zăpadă. M-am trezit brusc invadat de fericire. Afară urlă lupii. Mă gândesc iar la câinele meu, dispărut în pădure. Poate că s-a dus în căutarea stirpei lui. Licantropia mă fascinează. Reîncarnare Mi se apropie sfârșitul. Sper să mor înaintea Aiei. Aș vrea să fiu înmormântat aici, în insula
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]