29,334 matches
-
Și când s-or mai liniști apele, o să ne întoarcem acasă. — Dar eu nu vreau să merg în Europa, tati! Dumnezeule, Scoția! Nu te-am auzit niciodată spunând altceva decât că-i îngrozitoare și provincială. — Crezi c-o să-ți fie dor de iubițelul tău dințos? Aaaa, presupun că da! Ei bine, dă-mi voie să te liniștesc. O să vezi în Aberdeen niște flăcăi sănătoși pe lângă care el nu-i decât o rușine de bărbat. Tineri mai puțin curioși, care-și văd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
devreme și făceau donații la Institutul de Artă Otis, pentru ca fiica ei să beneficieze de tratament preferențial. La Otis Martha înflori și excelă. Ramona trăia prin realizările fetei, cu și fără sedative, și se gândea adesea la Georgie. Îi era dor de el. Îi lipsea. Apoi, în toamna lui ’46, Georgie se întoarse. L-a auzit șantajându-l pe Emmett: să-i „dea“ fata din filmul porno, altfel o bună parte din trecutul și prezentul sordid al familiei sale o să ajungă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
război. Toată lumea discută despre război, de parcă nu s-ar fi terminat. Preria din afara orașului este arată, fiindcă aici se vor construi case. Casele ridicate până în prezent sunt foarte urâte, vopsite în culori țipătoare și enervante. Mă fac să-mi fie dor de căsuța noastră. Știu că tu o urăști, dar pentru mine a fost un sanctuar în care mi-am petrecut nouă ani din viață. Dwight, am citit toate ziarele, plus articolul din revista aia mizerabilă. Cred că am numărat mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
și prețul unei mame. Dar băieții născuți unul după altul în cortul roșu rezervat femeilor nu erau o sursă de fericire deplină. Tatăl meu era foarte mândru de tribul lui gălăgios și femeile îi iubeau pe frați mei, dar duceau dorul fiicelor și se plângeau între ele de sămânța atât de bărbătească a lui Iacob. Fiicele ușurează povara mamelor - le ajută cu torsul, cu măcinatul grâului, cu sarcina istovitoare de a avea grijă de bebelușii-băieți, care mișunau peste tot, făcând pipi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
tot mai grele pe măsură ce fiii se înmulțeau și turmele lui Iacob aduceau tot mai multă lână de tors. Dar Lea nu era geloasă în felul ăla stupid în care sunt geloase fetele în cântecele de amor, acelea care mor de dor. Nu era nici pic de amărăciune în tristețea Leei când Iacob se culca cu celelalte neveste ale lui. Cu adevărat îi iubea și pe ceilalți fii ai lui și-i avusese aproape pe toți la sânul ei la un moment
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
amare, nici sărate, povestea Bilha, ci dulci ca apa de ploaie. Bilha știa foarte bine că deși îi făcuse acea propunere Rahelei din dragoste față de ea, era în același timp o propunere care îi îndeplinea ei însăși o dorință. Înțelegea dorul Rahelei, pentru că era și dorul ei. Avea anii feminității depline. Sunetele dragostei care se auzeau de foarte aproape, din corturi, o trezeau noaptea, o făceau să tremure și o lăsau fără somn. Luase parte la nașterile surorii ei și ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
ci dulci ca apa de ploaie. Bilha știa foarte bine că deși îi făcuse acea propunere Rahelei din dragoste față de ea, era în același timp o propunere care îi îndeplinea ei însăși o dorință. Înțelegea dorul Rahelei, pentru că era și dorul ei. Avea anii feminității depline. Sunetele dragostei care se auzeau de foarte aproape, din corturi, o trezeau noaptea, o făceau să tremure și o lăsau fără somn. Luase parte la nașterile surorii ei și ar fi vrut să fie și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
copaci, doar că mai tare. Vocile lor erau ca murmurul râului, doar că avea un sens. Apoi cuvintele s-au terminat și ele au continuat să cânte spunând un sunet care nu însemna nimic și totuși dădea glas bucuriei, plăcerii, dorului, liniștii. „Lu, lu, lu”, cântau ele. Când au terminat, Ruben le-a aplaudat și a făcut o plecăciune adâncă înspre rudele noastre. Iosif, Iuda și Dan de asemenea s-au ridicat și s-au înclinat în fața lor. Eu m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
Mi-a explicat că nu-i venise ciclul niciodată, dar nu se plângea că era lipsită astfel de odihna de care se bucurau celelalte. Împreună găteam și le serveam pe cele care sărbătoreau și râsetele lor liniștite mă umpleau de dor după cortul mamelor mele. Când femeile ieșeau, odihnite și zâmbitoare, în dimineața celei de-a treia zile, aveam voie să le însoțesc pe cea mai înaltă culme de deal unde așteptam împreună răsăritul soarelui. Bunica însăși făcea o libație cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
se întâlnească cărările. După mai multe zile, Re-nefer s-a interesat de Așnan, iar eu am încercat să-mi fac curaj să-i vorbesc despre fiul ei. Dar n-am reușit decât să bâlbâi ceva și să roșesc. - Ți-e dor de mama ta, copilă? m-a întrebat ea plină de amabilitate. Am dat din cap că nu, dar probabil arătam așa de jalnic, că regina mi-a luat mâna și mi-a spus: - Îți trebuie puțină distracție, cred. O fată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
Lea crede că Rahela te-a vândut răului. E exact ca tatăl tău, la fel de suspicioasă când vine vorba despre oraș și nu e bucuroasă la gândul că o să-ți faci sălaș între niște ziduri. De fapt, cred că îi e dor de tine. Dar o să-i povestesc despre luminițele din ochii tăi, despre zâmbetul de pe fața ta și despre aerul de femeie pe care îl ai acum, că ești și tu nevastă. - E bun cu tine, nu-i așa? m-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
și mulți copii. Sunt mândră de tine și sunt mândră că sunt mama ta. Asta a fost tot ce-am putut să spun. Așa cum el nu-mi povestise tristețile lui din școală, nici eu nu i-am spus cât de dor îmi fusese de el sau cât de goală îmi fusese inima, cum îmi luase lumina vieții atunci când plecase. M-am uitat în ochii lui și el mi-a răspuns plin de afecțiune. M-a mângâiat pe mână și mi-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
un reproș pentru mine. Nu avea ce să caute în magazia din curte. Nu era făcută pentru o moașă străină, fără statut și fără un nivel. Era a mea doar pentru că tâmplarul îmi văzuse singurătatea și pentru că eu îi văzusem dorul. Am umplut cutia cu darurile de la mame, dar i-am acoperit apoi strălucitoarea frumusețe cu un papirus vechi și mat ca să nu-mi mai aducă aminte de Benia, pe care îl exilasem într-un colț al inimii, laolaltă cu alte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
Resemnarea e totuși, se pare, cea mai sigură virtute a mea. 13 martie Rătăcind pe străzi, am ajuns în dreptul fostului meu liceu. M-am uitat în curtea care, cu nisipul ei auriu, seamănă cu o plajă. Mi s-a făcut dor de mare. Fără să mă gândesc prea mult, am pătruns în curtea liceului. Nisipul scârțâia sub tălpi ca amintirile. Doamne, cum au trecut anii. Nu m-am putut stăpâni și am pătruns în clădire. Rea inspirație. Am regretat imediat. Pardoseala
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
să văd lumea”, mi-a explicat el cu un vădit subînțeles ironic, după care ne-am întors și ne-am reluat locurile în fotoliile de răchită. Mi-a zis cu vocea înecată de amintiri: “într-o zi, mi-a fost dor să mă reîntorc în deșert. Și cum nu m-am mai putut întoarce, mi-am construit unul aici. Acesta e deșertul meu, domnule sculptor. Lipsesc muștele care mă însoțeau în deșert - și a râs din nou - dar multe lucruri seamănă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
zăvor care se dădea la o parte și ușa se deschise scârțâind din balamalele ruginite și neunse. „Tu ești?” întrebă Marta. Părea surprinsă, și nu foarte plăcut de apariția mea în plină noapte. „Da, Marta, eu, mi s-a făcut dor de tine”. Mințeam. Marta stătea mai departe în ușă. Parcă nu se hotăra să mă primească sau nu. Am avut chiar senzația că ar fi vrut să mă roage să plec. Ezita în prag îmbrăcată într-o cămașă lungă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
au făcut fel de fel de ipoteze în legătură cu moartea Prințului. Unii erau de părere că murise de frică. Alții că îl îmbătase lumina fulgerelor și că țopăise în colivie până căzuse răpus Siminel era convins că Prințului i se făcuse dor de insulele din care veniseră, pe acel țărm, strămoșii lui. Când m-am dus la stânci, să aleg locul pentru mormântul Tuberculosului, m-am ciocnit de Aristide. Mă căuta. M-a întrebat, mai întâi pe ocolite, apoi, luându-și inima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
toți banii pentru a tipări niște cărți pe care le oferea unor necunoscuți care nu le citeau, le uitau în primul hotel sau le aruncau în mare. Când a văzut la mine poza Parthenonului, a început să plângă. El de dor de Atena, eu de dor de lumea aceasta pe care n-o voi vedea niciodată. Deși nu știu, domnule sculptor, cum e mai rău: să-ți pară rău de ce ai făcut sau de ce n-ai făcut. Asta niciodată n-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
niște cărți pe care le oferea unor necunoscuți care nu le citeau, le uitau în primul hotel sau le aruncau în mare. Când a văzut la mine poza Parthenonului, a început să plângă. El de dor de Atena, eu de dor de lumea aceasta pe care n-o voi vedea niciodată. Deși nu știu, domnule sculptor, cum e mai rău: să-ți pară rău de ce ai făcut sau de ce n-ai făcut. Asta niciodată n-am reușit să mă decid... Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
sfiisem să mă doresc un eretic, să-l înfrunt pe tata și apoi ambițiile cele mai nesocotite, fără să reușesc altceva decât să mă izbesc de mediocritatea mea ca de un zid și să mă smiorcăi ca o babă de dorul unor sentimente pe care nu eram în stare nici să le trăiesc, nici să le uit cu totul... Soarele îmi ardea creierii, dar nu mă mișcăm. Parcă vroiam să mă pedepsesc pentru faptul că printr-o parte din pori încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
nor, tumult de furtună, plâns de arcuș sub zâmbet de lună. Miros de fân din țarină, geană de zori îmbrațișată de pomul înflorit asaltat de cocori, triluri de păsari, lacrimi de rouă curse în iarba cea nouă. Și mult, mult dor cântat de salcie verde, plângătoare, legănată ușor în adiere de vânt călător și aromă de floare. Mai vreau ceva oare?
A? vrea by Elena Marin Alexe () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83231_a_84556]
-
între numeroasele țărișoare din Ta Kemet, zeul Hapi i-ar fi mulțumit zeului morții, Osiris, pentru leșurile întregii oști atlante. Soldatul Iahuben era și el aici. Scăpase cu o rană trecătoare. Îngrijindu-și-o, aștepta nerăbdător corăbiile și îi era dor de casă. Se săturase de Ta Kemet. Oamenii rome erau harnici și cumsecade, dar săraci. Chiar bogații stăpâni din ținut nu se puteau asemui cu stăpânitorii Atlantidei. Aici, în Ta Kemet, nu erau nici palate sclipind de fildeș și oricalc
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
îl întovărășea Iahuben. O dată izbutise să-l ia cu sine pe Mai-Baka, pe furiș, mințind paznicii. Fostul arcaș umblă aproape tot timpul tăcut și chinuit de îngrijorarea intrării lui într-o lume necunoscută și atât de nouă. Îl muncea și dorul după oaza din care fusese smuls. Iar a doua oară nu-l mai putu lua. Puarem, auzind întîmplarea, îl chemă pe Auta la sine și-i spuse că l-ar ucide cu mâna lui de nu s-ar gândi la
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
Și Iahuben amuți cu gura deschisă. Aerul răcoros al nopții era jilav și înmiresmat. Îl respirau amândoi cu plăcere. Se apropiaseră de tabără. Câțiva soldați stăteau în jurul unui foc. Unul cânta. Ceilalți murmurau după cântăreț. Cântecul era trist: le era dor de Atlantida. - Ce fel de cărți? întrebă Iahuben. Cărți pe care le scriu înțelepții? - Cărți pe care le scriu cei care știu să le scrie. Iahuben se gândi dacă văzuse vreodată cărți mai de aproape. Își aduse aminte de Puarem
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
să fie țăran, muncitor de pământ, așa îl arătau mâinile lui înnegrite și brăzdate de crăpături, și spinarea lui încovoiată, și ochii lui triști deasupra feței uscate și supte, ca și întreg trupul lui slab, înalt și osos. - Ți-e dor de ai tăi, Iahuben, așa e? îi spuse Auta, după ce se mai uită câteva clipe la vâslaș. Niciodată nu te-am întrebat câți copii ai... - Patru! răspunse Iahuben cu mândrie. Bine că s-a încheiat cu deșertul acela blestemat și
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]