6,372 matches
-
caprei sunt ușoare invective la adresa realităților satului. Imaginea lumii rezultată de acolo indică o viziune răsturnată: o lume pe dos. Mesajul e lipsit de echivoc: se poate recurge la două viziuni diferite pentru a reprezenta lumea: una solemnă și una comică. Negația, eterna opunere a contrariilor, constituie motorul însuși al existenței. Herodot Ocultația și epifania lui Zalmoxis demonstrează că nu există nici o deosebire între lumea viilor și cea a morților. Individul călătorește în lumea cealaltă și, după o perioadă de timp
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
fie prezenți 10-20%. Vine lume de la Comitetul Central. O să mă băgați la pușcărie, neno‑ rociților !“. Când venea câte unul care chiar încerca să îndoctrineze, erau reacții extraordinar de negative. Și îmi amintesc de strategiile noastre de rezistență, care erau foarte comice : ca să nu-l lăsĂm pe cenzorul de la Opinia studențească, profesor doctor Ioan Petru, profesor de logică la Universitatea „Alexandru Ioan Cuza“, să ne explice ce trebuie să scriem în revistă și ce greșisem în ce scriam, scăpam obiecte pe jos
TranziȚia: primii 25 de ani / Alina Mungiu‑Pippidi în dialog cu Vartan Arachelian by MUNGIU‑PIPPIDI, ALINA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/862_a_1581]
-
a rezolva problemele pe care le-am moștenit, pen‑ tru că aceia în situația de a le rezolva, care aveau puterea erau tot cei vechi. Deci Revoluția Română nu este înche‑ iată nici astăzi. Din când în când întâlnesc oameni comici în Occident, care mă întreabă de ce nu ne reconciliem cu Ăia din tim‑ pul comunismului. Și eu le spun : „Ce să reconciliem ? Tot ei conduc și azi. Ei să ne ierte și să se poarte mai bine cu noi sau
TranziȚia: primii 25 de ani / Alina Mungiu‑Pippidi în dialog cu Vartan Arachelian by MUNGIU‑PIPPIDI, ALINA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/862_a_1581]
-
puțin ca în urmă cu un secol. E nevoie, spune Cornel Munteanu, de un alt unghi interpretativ (nu doar de un nou limbaj critic) care să corespundă orizontului așteptărilor cititorului secolului douăzeci și unu. Studiul său e o astfel de propunere. DIMENSIUNEA COMICĂ (Sebastian Drăgulănescu) Nici o abordare de până acum, din multele consemnate de-a lungul anilor, luând în discuție dimensiunea comică în opera lui Eminescu, nu a avut amploarea studiului pe care îl întreprinde Sebastian Drăgulănescu în Eminescu și comicul. Strategii și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
de un nou limbaj critic) care să corespundă orizontului așteptărilor cititorului secolului douăzeci și unu. Studiul său e o astfel de propunere. DIMENSIUNEA COMICĂ (Sebastian Drăgulănescu) Nici o abordare de până acum, din multele consemnate de-a lungul anilor, luând în discuție dimensiunea comică în opera lui Eminescu, nu a avut amploarea studiului pe care îl întreprinde Sebastian Drăgulănescu în Eminescu și comicul. Strategii și stratageme estetice (Editura Alfa, Iași, 2012). Faptul că marele poet a fost mereu comentat din perspectiva tragicului ("Eminescu poet
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
litera și spiritul textului eminescian, ca și prin stilul unor formulări memorabile, de natură să impună adevărurile descoperite de autor". Aceste adevăruri reprezintă, de fapt, originalitatea lucrării. Într-o primă parte a ei (Repere în configurarea actuală a conceptului de comic), prin excelență teoretică, se ambiționează o hermeneutică a ideii de comic, urmărită atât în plan istoric cât și sincronic. Întreprindere deloc lesnicioasă întrucât autorul însuși constată cuvântul comic "lasă impresia unui lucru aflat "la îndemână"" și despre care oricine pare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
memorabile, de natură să impună adevărurile descoperite de autor". Aceste adevăruri reprezintă, de fapt, originalitatea lucrării. Într-o primă parte a ei (Repere în configurarea actuală a conceptului de comic), prin excelență teoretică, se ambiționează o hermeneutică a ideii de comic, urmărită atât în plan istoric cât și sincronic. Întreprindere deloc lesnicioasă întrucât autorul însuși constată cuvântul comic "lasă impresia unui lucru aflat "la îndemână"" și despre care oricine pare a putea spune totul "dintr-o răsuflare". Numai că, abordând chestiunea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
o primă parte a ei (Repere în configurarea actuală a conceptului de comic), prin excelență teoretică, se ambiționează o hermeneutică a ideii de comic, urmărită atât în plan istoric cât și sincronic. Întreprindere deloc lesnicioasă întrucât autorul însuși constată cuvântul comic "lasă impresia unui lucru aflat "la îndemână"" și despre care oricine pare a putea spune totul "dintr-o răsuflare". Numai că, abordând chestiunea metodic, apare dintr-o dată revelația unui câmp de investigare extrem de amplu și de complicat. Simpla inventariere a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
unui câmp de investigare extrem de amplu și de complicat. Simpla inventariere a teoreticienilor care s-au aplecat asupra ei, din Antichitate și până azi, obligă la o sistematizare a cercetării, ceea ce Sebastian Drăgulănescu și face. Mai întâi definește conceptul de comic, pornind de la referirile în domeniu ale lui Platon și Aristotel, pentru a ajunge la Adrian Marino, Marian Popa sau Val Panaitescu, făcând popasuri de sinteză asupra gândirii unui Michel Meiyer (în fixarea terminologiei critice), pentru a comenta apoi comicul în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
ajunge la Adrian Marino, Marian Popa sau Val Panaitescu, făcând popasuri de sinteză asupra gândirii unui Michel Meiyer (în fixarea terminologiei critice), pentru a comenta apoi comicul în viziunea lui Kant, Schopenhauer (pentru care "râsul este un efect al plăcerii comice"), Karl Rosenkranz (cu valorificarea comicului în estetica urâtului), Henri Bergson (acesta vorbește despre echivocul comicului), pentru a se opri cu aplomb asupra contribuției cercetătorilor români, pornind de la P. Locusteanu, în trecere pe la Paul Zarifopol, ajungând la Marian Popa (Comicologia românească
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
Popa sau Val Panaitescu, făcând popasuri de sinteză asupra gândirii unui Michel Meiyer (în fixarea terminologiei critice), pentru a comenta apoi comicul în viziunea lui Kant, Schopenhauer (pentru care "râsul este un efect al plăcerii comice"), Karl Rosenkranz (cu valorificarea comicului în estetica urâtului), Henri Bergson (acesta vorbește despre echivocul comicului), pentru a se opri cu aplomb asupra contribuției cercetătorilor români, pornind de la P. Locusteanu, în trecere pe la Paul Zarifopol, ajungând la Marian Popa (Comicologia românească), Zoe Dumitrescu-Bușulenga, Claudiu T. Arieșan
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
unui Michel Meiyer (în fixarea terminologiei critice), pentru a comenta apoi comicul în viziunea lui Kant, Schopenhauer (pentru care "râsul este un efect al plăcerii comice"), Karl Rosenkranz (cu valorificarea comicului în estetica urâtului), Henri Bergson (acesta vorbește despre echivocul comicului), pentru a se opri cu aplomb asupra contribuției cercetătorilor români, pornind de la P. Locusteanu, în trecere pe la Paul Zarifopol, ajungând la Marian Popa (Comicologia românească), Zoe Dumitrescu-Bușulenga, Claudiu T. Arieșan (cu anume insistență), Edgar Papu, Radu Enescu, Ștefan Cazimir ș.a.
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
Dumitrescu-Bușulenga, Claudiu T. Arieșan (cu anume insistență), Edgar Papu, Radu Enescu, Ștefan Cazimir ș.a., făcând trimiteri speciale la Val Panaitescu și Adrian Marino. E un capitol dens, fixat pe coordonate referențiale esențiale, extrem de util pentru ceea ce urmează, anume analiza registrelor comicului în opera eminesciană. Din capul locului se face precizarea că "dintre toate modurile comicului, satiric, parodic, grotesc, ironic și umoristic, cel dintâi este și cel mai bine reprezentat în poezia lui Eminescu". Nu e descoperirea domniei sale și în acest sens
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
făcând trimiteri speciale la Val Panaitescu și Adrian Marino. E un capitol dens, fixat pe coordonate referențiale esențiale, extrem de util pentru ceea ce urmează, anume analiza registrelor comicului în opera eminesciană. Din capul locului se face precizarea că "dintre toate modurile comicului, satiric, parodic, grotesc, ironic și umoristic, cel dintâi este și cel mai bine reprezentat în poezia lui Eminescu". Nu e descoperirea domniei sale și în acest sens ia în discuție contribuțiile critice ale unor G. Călinescu (care detecta în poezia Cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
exegetic, vast de-acum, pe care se exersează sumedenie de cercetători. Demersul este unul analitic și explicativ, mereu dispus la diagnosticări concluzive, autorul aplecându-se asupra câtorva texte pe care le consideră reprezentative pentru diversele aspete de utilizare a recuzitei comicului. Așa, în Cu gânduri și cu imagini, vorbește despre ironie, autoironie și despre un destin ironic, pentru ca în sonetul Albumul să desfolieze "veșmintele satirice" ale acestuia (metafora ironică, batjocoritoare,"răutăcioasă desfătare"); În Glossă, analizează ironia și adevărul paradoxului ("Comedia aceasta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
aceasta fără obiect e absorbită de ironia totală, al cărei obiect e omul, condiția sa ontologică, universul în întregime"), ironia satirică în Mureșanu, grotescul în Demonism ("grotesc cosmic"). Etc. Într-un alt capitol, de dimensiuni ample, se stăruie asupra Funcțiilor comicului în proza eminesciană. Un prim text este Contra-pagină, care îi permite autorului a discuta despre "dimensiunea ludică", despre "ambiguitate și ironie" manifestate în plan stilistic, text în care descifrează un program, denunțat de poet în felul său, neacademic. "Amatorii de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
deschisă "a fost numai o stratagemă". Aici, "paratextul" se întoarce asupra lui însuși: afirmând că nuvela e originală "n-ar fi însemnat de-a-mi tăia apele din capul locului?" Registrul stilistic alunecă spre familiar și popular". O interpretare din perspectiva comicului este aplicată și basmului Făt-Frumos din lacrimă, constituind "o surpriză la prima vedere". Pasajul care îi atrage atenția este cel în care este vorba de "metamorfoza babei, stăpâna iepelor" ("comică este ea când se arată cinstită și dreaptă"), de altfel
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
stilistic alunecă spre familiar și popular". O interpretare din perspectiva comicului este aplicată și basmului Făt-Frumos din lacrimă, constituind "o surpriză la prima vedere". Pasajul care îi atrage atenția este cel în care este vorba de "metamorfoza babei, stăpâna iepelor" ("comică este ea când se arată cinstită și dreaptă"), de altfel, basmul este interpretat ca de "un comic-grotesc ireductibil". Pe această linie, apare și transformarea lui Făt-Frumos în floare "o păcăleală, o farsă jucată Genarului, dar aici metamorfoza nu mai are
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
degradează în realul convenției basmului, mitul devine poveste, umanizarea transcendentului nefiind altceva decât o demitizare. Subliniem această transformare, întrucât ea funcționează constant în opera lui Eminescu". Se oprește apoi și asupra nuvelei Sărmanul Dionis în care surprinde combinații ale procedeelor comice, "umorul și invectiva", apoi în Avatarii faraonului Tlá identifică o "ironie filosofică", iar în pasajul comediei doctorilor, din același text, identifică "o pagină de teatru absurd". Aur, mărire și amor, a cărei acțiune este plasată într-o epocă mai recentă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
accente tragice" [...] "comedia erotică vine și din prezența constantă a dialogului, a "intrigii" și travestiului, a aparté-urilor, a importanței pe care o capătă, în ansamblu, tensiunea întreținută de jocul replicilor". În Cezara, în "descrierile pitorești", se strecoară "lejer o notă comică". Dar incursiuni analitice minuțioase face în prozele Părintele Ermolache Chisăliță și Moartea lui Ioan Vestimie ("cea dintâi combină comicul bufon și epopeea parodic-burlescă, apropiindu-se, prin omogenitatea comică, de stadiul pur și gratuit al genului comic, uzând de complexe strategii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
pe care o capătă, în ansamblu, tensiunea întreținută de jocul replicilor". În Cezara, în "descrierile pitorești", se strecoară "lejer o notă comică". Dar incursiuni analitice minuțioase face în prozele Părintele Ermolache Chisăliță și Moartea lui Ioan Vestimie ("cea dintâi combină comicul bufon și epopeea parodic-burlescă, apropiindu-se, prin omogenitatea comică, de stadiul pur și gratuit al genului comic, uzând de complexe strategii ironice, de umorul absurd și de inadecvări /confuzii/ comice", atingând "teritoriul extrem opus al literaturii comice, și anume absurdul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
jocul replicilor". În Cezara, în "descrierile pitorești", se strecoară "lejer o notă comică". Dar incursiuni analitice minuțioase face în prozele Părintele Ermolache Chisăliță și Moartea lui Ioan Vestimie ("cea dintâi combină comicul bufon și epopeea parodic-burlescă, apropiindu-se, prin omogenitatea comică, de stadiul pur și gratuit al genului comic, uzând de complexe strategii ironice, de umorul absurd și de inadecvări /confuzii/ comice", atingând "teritoriul extrem opus al literaturii comice, și anume absurdul"). Nu trec neobservate nici "portretele caricaturale" din Moș Iosif
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
strecoară "lejer o notă comică". Dar incursiuni analitice minuțioase face în prozele Părintele Ermolache Chisăliță și Moartea lui Ioan Vestimie ("cea dintâi combină comicul bufon și epopeea parodic-burlescă, apropiindu-se, prin omogenitatea comică, de stadiul pur și gratuit al genului comic, uzând de complexe strategii ironice, de umorul absurd și de inadecvări /confuzii/ comice", atingând "teritoriul extrem opus al literaturii comice, și anume absurdul"). Nu trec neobservate nici "portretele caricaturale" din Moș Iosif dar și La curtea cuconului Vasile Creangă. În
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
Ermolache Chisăliță și Moartea lui Ioan Vestimie ("cea dintâi combină comicul bufon și epopeea parodic-burlescă, apropiindu-se, prin omogenitatea comică, de stadiul pur și gratuit al genului comic, uzând de complexe strategii ironice, de umorul absurd și de inadecvări /confuzii/ comice", atingând "teritoriul extrem opus al literaturii comice, și anume absurdul"). Nu trec neobservate nici "portretele caricaturale" din Moș Iosif dar și La curtea cuconului Vasile Creangă. În toată proza eminesciană constată cum "teatrul și teatralitatea" constituie "noduri ale realității dedublate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
cea dintâi combină comicul bufon și epopeea parodic-burlescă, apropiindu-se, prin omogenitatea comică, de stadiul pur și gratuit al genului comic, uzând de complexe strategii ironice, de umorul absurd și de inadecvări /confuzii/ comice", atingând "teritoriul extrem opus al literaturii comice, și anume absurdul"). Nu trec neobservate nici "portretele caricaturale" din Moș Iosif dar și La curtea cuconului Vasile Creangă. În toată proza eminesciană constată cum "teatrul și teatralitatea" constituie "noduri ale realității dedublate și, în dialectica dublului, maniere ironice de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]