7,741 matches
-
care indivizii sunt interesați în scopurile grupurilor (sarcină) sau în relațiile din interiorul lor (social), în timp ce a doua vizează măsura în care membrii sunt atașați de grup ca atare sau de unii dintre componenții acestuia. Această dimensiune este strâns legată conceptual de ceea ce s-ar putea numi atracție depersonalizată. Prin respectivul concept se înțelege faptul că nu atât atracțiile afective bazate pe caracteristici de personalitate sunt responsabile pentru coeziunea grupului, cât nevoia de a face parte dintr-un grup. Ceilalți din
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
group" A fi in-group înseamnă „noi”, a fi out-group înseamnă „alții”. Mereu invocate, in-group-ul și out-group-ul reprezintă o problemă de apartenență reală, dar mai ales una de categorizare socială, de autoidentificare și heteroidentificare. De aceea, de la începutul lansării acestui binom conceptual de către W. Summer (în 1906), s-a pus accent pe analiza mecanismelor și efectelor drasticei categorizări în „noi” și „alții”, autorul american afirmând, printre altele, că ostilitatea față de out-group este proporțională cu intensitatea coeziunii în in-group. Chiar dacă nu ajunge în
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
distribuite în jurul unor probleme controversate. Pentru sinteza opiniilor fluctuante - consens valoric sau, în terminologia lui McIver, sistemul opiniei publice - mai potrivită ar fi expresia, folosită mult de istorici, de climat de opinie (Lazarsfeld, 1957), care, la rândul ei, este subsumabilă conceptual unei categorii sociosemantice și mai largi, cea de mentalitate. Mentalitatea individuală și colectivă se structurează în jurul unor valori, care reprezintă principii fundamentale despre dezirabil, despre ceea ce e bine și demn de urmat, iar ele sunt prescrise cultural. În combinație cu
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
apoi se convertesc la un mod de existență specific orientat spre crearea de sine ca subiectivitate fericită într-o lume dominată de negativitate. Prin urmare, filosofia nu este o jonglerie vizând arta pentru artă, închinând un cult fetișurilor ideale și conceptuale; și nicio disciplină închisă destinată unei elite care, practicând-o într-un mod incestuos, confiscă suma cunoașterii filosofice doar în vederea reproducerii propriei caste profesionale; de aceea, ea n-are niciun motiv să creeze neologisme, să cultive obscuritatea, singurele garanții că
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
în ochii marelui public, cu ceea ce spun despre el Platon și Xenofon. Până și Aristofan, în Norii, își bate joc de un Socrate platonizat, cu nasul pierdut în cerul ideal al cucilor... Asemenea lui Zarathustra, Socrate evoluează ca un personaj conceptual, o figură, un pretext, o creație a spiritului, departe de modelul său în carne și oase, căruia i se asociază un discurs posibil opus celui al personajului istoric. Tot așa, Diogene și Aristip funcționează și ei ca niște personaje conceptuale
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
conceptual, o figură, un pretext, o creație a spiritului, departe de modelul său în carne și oase, căruia i se asociază un discurs posibil opus celui al personajului istoric. Tot așa, Diogene și Aristip funcționează și ei ca niște personaje conceptuale: unul exprimă cinismul, celălalt hedonismul. Figurile lor, asemenea unor personaje de teatru, par a-i servi, dar, de fapt, cel mai adesea îi deservesc. Paradoxal, eu aș spune că Diogene nu era cinic, nici Aristip hedonist, dacă ne limităm la
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
lupte cu atât mai ușoare cu cât își fabrică adversari mult sub categoria sa pentru a-i învinge lesne, înțelegem ce precauții trebuie să ne luăm atunci când ne punem întrebări asupra interlocutorilor lui Socrate, înlocuitorul său pe vecie, sclavul său conceptual pentru totdeauna. Philebos și Protarh, care-i servesc drept saci de box asupra cărora se năpustește fără menajamente, nu au decât foarte puține legături cu filosofii hedoniști demni de acest nume... Avertizați asupra acestor precauții de rigoare, am avea de
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
câștigat dacă i-am privi pe Gorgias, Protagoras și pe alți sofiști cu alți ochi; la fel și pe Alcibiade și, bineînțeles, pe Socrate, confiscat complet de Platon. Prăpastia dintre figura istorică reală și ceea ce, după Deleuze, voi numi personajul conceptual este de o adâncime insondabilă. Absența detaliilor asupra unuia sau altuia ar putea face să se creadă că filosoful Academiei profesează cuvinte evanghelice: să luăm mai degrabă travestirea platoniciană ca pe o nefastă perdea de fum interpusă între realitate și
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
cea mai mare impostoare. Între extreme, el oscilează, evoluând în voia valurilor, legănat de verbul socratic - sau cel puțin platonician. Filosoful idealului ascetic își alege cel mai bun rol pentru a evita comunicarea, dialogul și dezbaterea. Alegând un personaj sărac conceptual, teza sa va suferi de aceleași lipsuri. Dar procedeul își arată limitele! Socrate evoluează într-un decor în care celorlalți le revine un rol egal cu cel al unei mese ori al unui scaun. Curios, el poartă straiele dușmanilor lui
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
spune tradiția. Cel care voia să ardă operele lui Democrit crezând că în felul acesta nu va mai trebui să atace tezele și concluziile materialismului abderitan procedează la fel și cu hedoniștii cirenaici. Luptătorul își alege adversarii dintre sfrijiți - personajele conceptuale ale dialogului - pentru a evita să înfrunte, cu arme egale, un concurent de categoria sa - Aristip din Cirene: refuzarea luptei trădează lipsa de probitate. Cotonogirea unui țap ispășitor n-ar putea ține loc de luptă dreaptă: Platon excelează în reconstituiri
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
ascunde nu atât pe Aristip din Cirene și tezele cirenaice, cât pe Eudoxos din Cnidos (395-343/408-356 î.Hr.) și opțiunile lui hedoniste. Dovezile care să permită identificarea cu certitudine a interlocutorului vizat de Platon lipsesc. De altfel, poate că personajul conceptual ascunde un compus acoperind o sinteză a pozițiilor hedoniste care preocupă spiritele în Atena momentului... Cel mai nostim este că Eudoxos trece drept un prieten, un discipol al lui Platon. Dar să detaliem... Eudoxos îi întâlnește mai întâi pe sofiști
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
niciodată în viața lui ceea ce Nietzsche numește Marea Sănătate. Bolnav, plăpând, slăbănog, incapabil de excese care pot dăuna imediat carcasei sale de hidropic: dușmanii îi reproșează că nu și-a părăsit așternutul ani întregi din puturoșenie, trândăvie congenitală ori lene conceptuală, când, de fapt, el rămânea acolo țintuit de durere, crucificat de suferință. Oare trebuie să ne mirăm că un astfel de om își construiește un sistem care pune mai presus de orice arta de a nu suferi? De a scăpa
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
de la cei mai vechi presocratici. Pentru Epicur, care n-o spune în acești termeni, Platon gândește ca un Anaximandru sau ca un Xenofon, mai apropiați de o poetică decât de o dialectică a evenimentelor... Propunerea fizică epicuriană oferă o globalitate conceptuală compactă: nu există loc pentru îndoială, interogație, inexplicabil sau neexplicat, din care s-ar putea hrăni religiosul, fantasma sau miturile. Nicio zonă de umbră genealogică a zeilor. Atomi și vid, mișcare, iată laitmotivul din care decurge totul. A ieși din
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
această temă: durerea, suferința, necazul, negativitatea, întristarea? De altfel, ce se ascunde sub acest termen la Epicur? Cuvântul nu apare niciodată - epicurismul nu este câtuși de puțin o filosofie prescriptivă care ar prezenta Binele și Răul, dezvoltând apoi un arsenal conceptual pentru a-i salva pe adepții primului și a-i afurisi pe complicii celui de-al doilea. Epicur nu gândește atât în termeni de bine și de rău, cât în termeni de bun și de rău. În această ordine de
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
se reduce la niște condiții existențiale reperabile în viața cotidiană. Unde? Și când? În dezechilibrul atomic, în pierderea de materie, în distrugerea naturii. Epicur o știe, el experimentează acest lucru zi de zi și este nu atât pentru o definiție conceptuală detașată de real, cât pentru o extrapolare teoretică plecând de la experimentarea lui. Cele cinci simțuri îl informează, trupul i-o spune: suferința trece mai întâi prin agregarea atomică algică. Foamea și setea, de exemplu, semnalează necesitatea de a recompune forma
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
unui instrument muzical sau chiar a practica filosofia și a te construi pe tine însuți mergând către înțelepciune cu ajutorul unor exerciții spirituale exigente, iată tot atâtea exemple care ne permit să apreciem în ce măsură hedonismul presupune un mecanism mai fin, mai conceptual, mai imaginativ, mai puțin sumar decât cred detractorii lui. 12 Cinetică, dinamică, catastematică? În mod obișnuit, istoria filosofiei reține faptul că Epicur opta pentru o plăcere imobilă, statică, în repaus, pe când Aristip din Cirene practica o plăcere dinamică. De o
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
vorbele nu servesc la nimic dacă nu anunță sau enunță un mod de viață, un stil existențial, o convertire în registrul vieții de toate zilele. Tot antiplatonism și aici, mereu... Or, Grădina îmi pare a fi un fel de personaj conceptual, o configurație, o comunitate ce încarnează ideile pe care un filosof demn de acest nume le practică pentru ceea ce se află dincolo de ele. Dacă la Academie se predau un discurs, o teorie care par foarte departe de a produce efecte
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
dintre indivizi, fie că fac parte sau nu din comunitate, este contractul. Trei maxime capitale vorbesc de el - altfel spus, o cantitate ridicol de mică de cuvinte, și totuși un tezaur. Filosofia politică epicuriană se sprijină doar pe acest trepied conceptual. Restul rămâne o problemă de interpretare, de extrapolare, cum se întâmplă adesea în corpusul antic. Gândirea politică modernă - Hobbes și Rousseau, evident - constă, s-ar putea spune, în comentarea acestor trei fraze laconice care ne învață: 1) că există un
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
unei comunități filosofice plasate sub semnul lui Epicur. Ea dovedește că, în Antichitate, filosofia este o problemă existențială, practică și vizibilă în toate sectoarele realității. Casa hedonistă - și comunitatea care o locuiește - merită crearea unui concept sau elaborarea unui personaj conceptual: de altfel, ea este personaj conceptual... Vila lui Piso trece drept una dintre cele mai somptuoase din întreaga lume latină. Structurile arhitecturale grandioase, decorațiunile magnifice, picturile prețioase, bibelourile de valoare, operele de artă de mare calitate, ieșite din cele mai
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
lui Epicur. Ea dovedește că, în Antichitate, filosofia este o problemă existențială, practică și vizibilă în toate sectoarele realității. Casa hedonistă - și comunitatea care o locuiește - merită crearea unui concept sau elaborarea unui personaj conceptual: de altfel, ea este personaj conceptual... Vila lui Piso trece drept una dintre cele mai somptuoase din întreaga lume latină. Structurile arhitecturale grandioase, decorațiunile magnifice, picturile prețioase, bibelourile de valoare, operele de artă de mare calitate, ieșite din cele mai pricepute mâini, semnifică un nou mod
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
zeii răzbunători, religiile castratoare, speranțele legate de viața de apoi, mecanica sentimentelor, prejudecata monogamică, logica amoroasă. Pe pământ, ca și în cer, el sacrifică himerele pe imensul rug al filosofiei sale materialiste și mecaniciste. El își așază printre primii palatele conceptuale dincolo de bine și de rău. Lumea merge, târâș-grăpiș, pentru că majoritatea oamenilor se mint, se iluzionează, construiesc decoruri de teatru în care-și spun povești. Pentru a nu privi în față mizeria propriei lor existențe, tragismul destinului lor, ridicolul oricărui divertisment
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
știe despre Î 227; ce nu este Î 218; achiziționarea ei 176; anti-Republica lui Platon 212-213, 299; și femeile 179; Hermarh 37, 226; loc al contractului 215-216, 309-310; mecenați 222, 227, 233-234; microcomunitate electivă 210-214, 224, 244, 300; ca personaj conceptual 210-211; răspândire 224, 227; universală 299 Piso - și Cicero 245; consul 222; mecenat 227, 232-233; și Philodem 222-223, 233, 241-242, 248 Tetrapharmakon (cvadruplul remediu) 182-183, 194-195, 197, 210, 216, 236 Vila Papirusurilor (vila lui Piso) - biblioteca lui Philodem 14-15, 22
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
102, 115; corpus 148; și familia 116, 122-123; și femeile 114-115; hapaxul la Platon 146-147; hedonist 101, 104, 117-118, 304; și înțelepciunea 207; și kairos 116; și libertatea 112-115; și nihilismul epistemologic 207; și onorurile 111; parfumat 106-110; ca personaj conceptual 104; și plăcerea catastematică 204-206; și plăcerea cinetică 204, 206; și plăcerea sufletului și a trupului 207-208; și politica critică 207; proasta reputație 102, 111, 205; și puterea 115-116; și râsul 70; și relativismul etic 207; și suferința 207; travestit
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
zeii 296, 300; și zidul din Oenoanda 293-294, 312 Diogene din Sinope - și banii 136; și bordelul 136; canibal 58, 133; elogiu Medeei 134; și familia 136; și fericirea 132; și istoriografia 27, 105, 307; onanism 58, 130-131; ca personaj conceptual 104; contra lui Platon 128-130; și plăcerea 136-137; râsul 70; trecut sub tăcere 53, 104; triunghiul subversiv 50, 103-104, 128; și trupul 133-135; și viața filosofică 16, 78, 110, 128-129; și viața solitară 132, 227 Dionisie Transfugul 123 Diotim din
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
162; și virtutea 163; și „Y” 159-160, 164-165, 226 Pyrrhon 79-80 Sappho - și fericirea 159; precursoare a hedonismului 22-23; statuie 221 Socrate - opus lui Antiphon 86-87; și Aristofan 104; și banii 87, 112; erou al dialogurilor 143-145, 148-149; ca personaj conceptual 104; platonizat 10, 26, 48-49, 87, 104-105, 142, 306; și plăcerea 149-150; și presocraticii 15, 23, 26, 47-51, 304-306; triunghiul subversiv 50, 104 Speusip - platonician și antihedonist 157-158, 308 Teodor Ateul 123 Theano 214 Themisa 214 Timon 176 Xenofon 186
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]