3,245 matches
-
baie minusculă, fără duș și fără cadă, prin care pătrundeau tot soiul de arome, Începînd cu cele de bucătărie de la barul de jos și terminînd cu adierea țevilor și conductelor vechi de aproape un veac. Casa aceea zăcea Într-un perpetuu semiîntuneric, un balcon de Întunecimi susținut de niște ziduri scorojite. Mirosea a tutun negru, a frig și a absențe. Nuria Monfort mă privea În timp ce eu mă prefăceam că nu bag În seamă precaritatea locuinței sale. — Cobor În stradă să citesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
peste mine! Exasperată că nici aici nu-ți las inima să se scufunde, m-ai dat primei venite în căutarea farmecelor cu argint viu, bare de cositor scrijelit și cenușă fierbinte. Luminile magice, plăpânde, transfigurate în plumburiu topit cântau simfonii perpetui de culori și arome! Împăratul Verde era verde pal! În magazinul de fleacuri ai scăpat de mine cu-n sărut. A fost suficient, se înverzise Verdele Împărat în bostănăria unde era stăpân peste suflete. Perechea de pepeni și mai mulți
Dans haotic by Aurel Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83734_a_85059]
-
fi lăsat, să mai vadă și altă marfă. Galan era totuși singurul care ținuse, pe culmea casei lui, acoperită cu olane vechi, drept podoabă pe la colțuri, capete roșii de leu, ornament având o coamă de lut ars și un rânjet perpetuu de ceramică. Doar atâta șterpelise și el de la naționalizarea efectuată de Partidul tovarășilor, când cu cenătuirea fabricii de țigle a lui Țailic Trau, ovreiul cu care goldăneștenii se împăcau bine, care le dădea de lucru și pe care ei îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
partidul care fusese de neînfrânt, până l-au dat unii mai deștepți de-a berbeleacul, biruindu-l și arătând, de fapt, că, fără proptea internațională, nu fusese nici o brânză de el. Însă, contabilei i se consolidase pentru totdeauna opinia unei perpetue porniri a nemulțumirii de sine: comunistul niciodată nu trebuie să manifeste automulțumire! Mereu, vizavi de obiective și de cerințele Partidului, trebuie să facem mai mult și mai bine, să facem totul, fiindcă nicicând membrul de partid comunist nu face și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
anume. Se lăsă necesarul moment de tăcere. Prin cenușiul zilelor ultimei decade a lui noiembrie, trenul Intercity gonea ca din tun. Vladimir își consuma primul whisky. Bucureșteanul continua să viseze cu ochii mari și triști, pe figura-i de rebel perpetuu, fără să-i pese, atunci când rostea vreun cuvânt, dacă e ascultat sau nu de comeseanul din fața lui: Tata plecase din Pleașa sau din Pleșești să-și facă un rost în aglomerația pestriță de două milioane de necunoscuți ai Bucureștilor. Să mergem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
viziuni din astea. Ceva liniștitor. În momentul ăla ne individualizăm. Bisericește Nu merg la biserică, dar am momentele când îmi iau cărticica mea și deja m-afund. Uitați-vă pe geam. Ce vedeți? (În curtea Rahovei este o biserică în perpetuă construcție. Planurile inițiale au făcut-o uriașă. Nu sunt bani de terminat.) Uitați-vă, când am venit și-am zis: „Ce simbolizează biserica asta pentru voi? Neterminată și întoarsă invers“. Apoi, pușcăria asta a fost făcută exact pe locul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
lumea poate fi cunoscută și dintr-o odaie. Te întorci la foaia de hârtie. Așteaptă. Suportă orice inepție, nu ții la nimic mai mult; albul ei te incită. Vei scrie. Nu scrii, te gândești la o femeie. Femeia solară. Marota perpetuă. Îi vei citi din Stațiunea. Veți fi singuri. Într-un moment de entuziasm, îi vei spune că va deveni personajul salvator: Magistratul va uita de Caravella pentru că - nimeni nu va ști de unde - s-a ivit, nepământeană, Femeia solară: acesta va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
să viseze urât; dacă nu e terorizată de un gând, se pornește spre prostii; încearcă să-și schimbe stăpânul, de obicei: să înlocuiască un Magistrat cu altul. Are un complex față de oamenii legii; cuvântul procuror îi produce frisoane. Sentimentul vinovăției perpetue. Iude fără cauză. În fiecare târgoveț zace un Iago. Un Cain. Când o comunitate nu mai poate fi îndreptată, trebuie distrusă. O voi da pe mâna Castelanului, acesta nu va cruța pe nimeni. Voi pieri odată cu gloata. Cu Magistratul, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
în tâmpla stângă, în tâmpla dreaptă munții îl gâdilau pe Dumnezeu la tălpi; cobora șarpele la rădăcina fântânii, secau izvoarele, se stafideau norii. Adormea șarpele într-un mugure de floare, mormânt în tulpina mușcatelor. Este Dragoste! Șarpele încălzit la piept, perpetuu destin biblic. Lași o fereastră deschisă și Adam se va întoarce în propria coastă; bați în cuie fereastra, Adam va putrezi în intenții; însemnat cu pecetea mușcăturii eterne, nu se va întregi niciodată. Cu cât mai multe ferestre închise, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
se instalase cu o stăruința neobișnuită și părea chiar să se cristalizeze deasupra orașului. Și, cu toate acestea, niciodată cerul nu fusese atât de albastru. Timp de zile întregi splendoarea lui imuabilă și înghețată a inundat orașul cu o lumină perpetuă. În acest aer purificat, în trei săptămâni, și prin prăbușiri succesive, ciuma părea că se istovise în cadavrele din ce în ce mai puțin numeroase pe care le alinia. Ea și-a pierdut, într-un interval scurt de timp, aproape în întregime forțele pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
integru în căutarea sa, de a scrie și, ceea ce, în concepția sa, era totuna, de a se exprima politic. Poezia, în sensul larg al germanului Dichtung, era pentru el politică, și politica, poezie. Scrisul îl vedea ca pe o confesiune perpetuă, nu ca pe un jurnal (jurnal propriu-zis a ținut extrem de puțin, și numai într-un moment cu totul dramatic al existenței sale), de altfel nici nu avea prea mare încredere în acest gen și în cultivatorii lui, deoarece grija de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
vă aveți sau nu căminul. Mă conduseseră acolo ochii dumneavoastră, ochii dumneavoastră, stele gemene scânteind în nebuloasa universului meu. Iartă-mă, Eugenia, și permite-mi să mă adresez ție familiar cu acest dulce nume; iartă-mi lirismul. Trăiesc într-un perpetuu lirism infinitezimal. Nu știu ce să-ți mai spun. Ba da, ba da, știu. Dar atât de multe, atât de multe ar trebui să-ți spun, încât e mai bine, cred, să le amân pentru momentul când ne vom vedea și vom
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
exclusiv după ceea ce faci, nu după ceea ce ai putea face. De acum înfloresc depresiile, evaziunile în alcool, în realități alternative (într-o bibliotecă, într-un mariaj avantajos, într-un copil venit la timp, în propriul tău trecut, într-o nevroză perpetuă...). De acum începe răul. Așa l-am simțit eu, făcând zilnic naveta 60 de km în autobuze vechi de 30 de ani și socotindu-mă norocos că totuși partidul nu m-a repartizat într-un colț de țară, unde se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
să oprim numărul anilor sau să‐i grăbim și să vedem că „după” e o altă lume?! Privită prin lupă ceva ne spune că prevenția tainelor ne duce din nou spre zile deșarte, zadarnic ecou cu firave șoapte într‐ o perpetuă noapte. Mai bine lăsăm fatalității imaculata tardivă tinerețe și ne oprim cu sufletul duios intuind ce nu ne‐a fost dat mai demult. Sau ce‐ ar mai putea fi acum de‐am reuși în toamna ruginie, la margini de drum
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
salvează ființa", afirmă autorul După amiezii unui faun. În Sonetele către Orfeu, Rilke și-a ales drept simbol al universului său poetic pe zeul muzicii pentru că acesta străbătuse moartea și renăscuse, o învinsese prin natura sa ontică, muzica fiind renaștere perpetuă. Și totodată, înfăptuiește dizolvarea noastră inițiatică noi cei numerici în inefabil, așa cum scrie în Sonetul către Orfeu II,13: Fii înaintea oricărei despărțiri, ca și cum s-ar afla în urma ta, ca iarna care tocmai sfârșește. Căci printre ierni, e-o iarnă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
de un sens mai înalt decât istoria", deci depășește ca adevăr uman și axiologic zilnica derulare a vieții comune, care este, în sumă algebrică, o istorie a erorilor, dese ori a răului, o desfășurare antiumană. "Viața noastră este o eroare perpetuă", scria Eminescu. * Marile probleme de întotdeauna ale spiritului uman au fost cunoașterea și libertatea metafizică. Cunoașterea absolută nefiind posibilă, gnoseologic omul își creează o realitate proprie, transmutată în semnificații. Pe de altă parte, omul utilizează realul străin din jur pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
lăuntrice cu vibrația lucrurilor din afară: înfăptuindu-se una din modalitățile de armonizare dintre suflet și univers. Intr-o variantă la Glossă, Eminescu afirmă: Timpul care bate-n stele / Bate pulsul și în tine". În poezia O, mamă... o mișcare perpetuă din spațiul din afară se preschimbă în spațiu lăuntric, în conștiința armonizării naturii cu repaosul etern: Mereu se vor tot bate, tu vei dormi mereu../ Mereu va crește umbra-i, eu voi dormi mereu.../ Mereu va plânge apa, noi vom
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
care o fac greierul și cariul, pentru a se pierde într-un indefinit foarte îndepărtat, acela al timpului pierdut, în care depersonalizarea poetului are corespondent pe plan spațial deconturările chipurilor de pe pereții bisericii părăsite. În O, mamă cele trei mișcări perpetue din natură a ramurilor, a umbrei, a apei îngână somnul etern al morții. În Despărțire sau în De câte ori, iubito, mișcări temporo-spațiale în opoziții polare exprimă imposibilitatea reapropierii sufletelor: Suntem tot mai departe deolaltă amândoi,/ Din ce în ce mai singur mă-ntunec și îngheț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
ne învață cum să ne creăm propriile deschideri, drumuri spre a realiza supraomul, să ne purificăm de ceea ce este de rând, să ne reînnoim spiritual mereu sinele, acest lucru în devenire, în proces continuu de transvaluare, de înălțare, de renaștere perpetuă a propriului arheu, a supraomului care am putea deveni, a propriul zeu lăuntric. "Căci toate ființele sunt divine și toate zilele trebuie să ne fie sacre". Astfel, alături de presocratici, Platon, Spinoza, Kant, marele impuls, marea înaripare vine de la Nietzsche. Parcurgerea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
liricii: poezia perfect arhitecturată, cu deschidere ideatică finală infinită, satisface esențiala năzuință a ființei omenești: eliberarea din limite, din finitudine către eliberarea metafizică. Rainer Maria Rilke în Sonetul către Orfeu II,13 dezvoltă ideea naturii muzicii de a constitui renaștere perpetuă, "veșnicia în mișcare", afirma Platon. Mirajul orfic înfăptuiește dizolvarea noastră inițiatică noi cei numerici, noi cei monadici, noi fiii limitelor asemenea unui cristal în inefabil: ...Să mori neîncetat în Euridice -, și suie cântând iară, și mai mult slăvind, suie-napoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
să crezi că amestecând cuvintele dicționarului într-o pălărie și apoi, scoțând la întâmplare unul câte unul, ai produs o "poezie". În felul acesta, delirul novomaniei dă cale liberă imposturii. Ce-ar fi dacă astrele, revoltate pe "sclavia" aceleași învârtiri perpetui, ar evada de pe orbite și ar alerga bezmetice prin haos ? Numai armonia asigură viabilitatea creației din începuturi și a creației umane. În rest words, words, words... Repet, poezia este un lucru grav al spiritului. Un exercițiu uman al ordinei universale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
poezia, arta nu mai reflectă și condamnă decăderea, așa cum o făcuseră Hyeronimus Bosch, Peeter Brueghel cel Bătrân, Francisco Goya, ci în mare parte, poezia, arta plastică, muzica, filozofia sunt decăzute, sunt subvalorice. Frenezie și dezgust, dezgust și frenezie, iată schimbările perpetui din sufletul modern", profețea același Eminescu. Actualmente, când, așa cum s-a afirmat, personajul cel mai important al societății, intelectualul, "a murit", imposibilul nu mai este temă a artei, a culturii, ci arta, cultura au devenit o demonstrație a neputinței valorice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
repetiția ei aparent plictisitoare este statornicie și prospețime supremă, în tonalitățile liricii noastre: Tu din tânăr precum ești / Tot mereu întinerești. Acum e de înțeles de ce-i tot mai trist moșneagul: zilele babei îl dau de rușine prin tinerețea lor perpetuă. Corneliu Traian Atanasiu Pe foaia goală doar un creion fără vârf - ninge ca-n povești Poemul Mariei Tirenescu, de care va fi vorba mai jos, este, într-un anume fel, ecoul altor două poeme în care unul din elementele de
COMENTARII LA POEME by Maria Tirenescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83883_a_85208]
-
mai apoi să țâșnească precum cele din cutia Pandorei. Dintre toate acestea: foame de dragoste, setea neostoită de îmblânzire a curgerii timpului, dorul de lumină, sunt printre cele mai pregnante. Erosul liric este potolit, tandru, liniștea abisală a sufletului alternând perpetuu culorile anotimpurilor: verdele înmuguririi, galbenul-auriu al pârguirii, arămiul vârstelor bogate ori albul pur al senectuții - elemente spectrale ale luminii descompuse în versuri de iubire: „m-am gândit să construiesc un turn/ din primăvara care se apropie,/ să pun pe fiecare
Reflecţii by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91646_a_93227]
-
de treizeci de ani. Încep să realizeze că nu se poate să înfulece porcării nesănătoase și condimentate și, totodată, să-și păstreze și silueta din tinerețe. Pentru sexul frumos nu-i așa de grav, desigur. Noi, în schimb, ținem o perpetuă dietă. Compasiunea mea pentru Davey are și un procent consistent de bucurie răutăcioasă. De cincisprezece ani de când suntem prieteni, l-am văzut mâncând orice fără să se îngrașe, nici măcar cu cinci sute de grame, și l-am urât pentru asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]