7,819 matches
-
discutăm problemele preliminare. Pentru a termina munca în trei zile, e nevoie să ridic moralul oamenilor. Înseamnă că te-am supraestimat. — De ce spui asta? — Te-am respectat ca fiind de două ori mai ascuțit la minte decât alții, dar ești singurul care n-a ghicit ce are să se întâmple. Tokichiro îl privi lung pe Inuchiyo, care râdea. Dacă stai să te gândești, vei înțelege, continuă acesta. Adversarul tău e un om fără caracter. La urma urmei, este Yamabuchi Ukon, un individ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
făcut în ultimul timp?” De cum își aminti de Nene, începu să se gândească îngrijorat la prietenul său cel îndărătnic și cu spirit de sacrificiu, Inuchiyo, care părăsise provincia și renunțase la iubirea lui Nene în favoarea lui. De când slujea clanul Oda, singurul în fața căruia își deschisese inima cu prietenie era Inuchiyo. „Pun prinsoare că a trecut pe la Nene pe-acasă. Fiind nevoit să plece din provincie ca ronin, nu putea ști când avea s-o mai vadă. Fără îndoială, i-a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
înainte ca servitorii lui să fi avut timp să se pregătească, așa că lui Nagato situația i se părea mai mult decât neobișnuită. — Intră, îl chemă Nobunaga, cu mâinile încă în poziția corectă de dans. Nagato, ești un om norocos. Ești singurul care îmi poate observa dansul de rămas bun la despărțirea de această viață. Cred că e un spectacol extraordinar. Când Nagato înțelese ce făcea stăpânul său, se rușină de propriile sale îndoieli și se retrase spre un colț al încăperii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
observa dansul de rămas bun la despărțirea de această viață. Cred că e un spectacol extraordinar. Când Nagato înțelese ce făcea stăpânul său, se rușină de propriile sale îndoieli și se retrase spre un colț al încăperii. — Faptul că sunt singurul dintre numeroșii slujitori ai seniorului meu care e martorul acestui cel mai important dans din viața lui este o fericire mai presus de umila mea poziție. Totuși, aș cere permisiunea să-mi intonez și eu cântarea de rămas bun față de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
răpăia pe spinările lor. Sandalele lui de paie erau mânjite cu stacojiu, în timp ce-și croia drum printr-un râu de sânge. Unde era seniorul cu dinții înnegriți? Voia capul lui Yoshimoto. Ploaia chema. Vântul chema. Inabayama nu era singurul care-l căuta. Kuwabara Jinnai, un ronin din Kai, îmbrăcat în armură de la talie în jos, alerga în jurul copacului de camfor, țipând cu glas răgușit: — Îl caut pe seniorul din Suruga! Unde e marele General Yoshimoto? O rafală de vânt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
îl ajunsese disperarea și în seara aceea, așteptând furtuna, își plănui cel de-al treilea asalt cu toate forțele. Trupele clanului Saito atacară atât din amonte, cât și din aval, În susul râului, la Castelul Unuma, soldații lui Osawa Jirozaemon fură singurii care nu răspunseră chemării la ofensiva generală. Lupta fu atât de feroce, încât în noaptea aceea până și ronin-ii suferiră pierderi grele în vâltoarea apelor noroioase ale râului, dar forțele din Mino fură nevoie să înscrie bătălia ca pe o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de neconceput. — Chiar aveți de gând să vă duceți acolo? întrebă Hikoemon, incredul. — Desigur. — Serios? insistă Hikoemon. — De ce faci atâta caz? întrebă Hideyoshi, care părea de părere că nu exista nici un pericol sau motiv de îngrijorare. În primul rând, ești singurul care-mi cunoaște intențiile, și plecăm în secret. Îți voi cere să ai grijă pe-aici în cele câteva zile cât lipsesc eu. — Vă duceți singur? — Nu, îl iau pe Saya cu mine. — A merge numai cu el e totuna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
să forțăm asupra fortăreței principale a inamicului? — Mai întâi, să auzim ce are de spus Hideyoshi. Pare-se că se gândește la ceva. — Hideyoshi. — Da, stăpâne. — Spune-ne care e planul tău. — N-am nici un plan. — Cum? Nobunaga nu fu singurul într-ai cărui ochi se citea surpriza. Și expresia de pe chipul lui Ieyasu era destul de perplexă. — În castel sunt trei mii de soldați, iar zidurile sunt întărite cu voința lor de a înfrunta o armată de zece mii de oameni, luptând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pentru totdeauna, dar Seniorul Nobunaga nu fusese de acord. În schimb, chiar a doua zi îl numise pe Hideyoshi comandant al Castelului Yokoyama, o fortăreață secundară pe care inamicul o abandonase, în timp ce el se retrăgea la Gifu. Soldații nu erau singurii care nu înțelegeau motivele neașteptatei înapoieri a lui Nobunaga la Gifu. Era foarte posibil ca nici cei mai apropiați vasali ai săi să nu înțeleagă intențiile stăpânului lor. Singurul om care putea avea o oarecare idee era Ieyasu, al cărui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
este inteligent și nu avem de ce ne teme complet de el. Cei din clanurile Matsunaga și Miyoshi sunt ca muștele și se găsesc destule putreziciuni în jurul cărora să roiască, cum le stă lor în fire, să se ia după stârvuri. Singurii dumneavoastră inamici cu adevărat periculoși sunt călugării-războinici din Honganji, dar ei încă nu-l tulbură prea mult pe stăpânul meu, cred. Astfel, mai rămâne doar o singură persoană. — Și cine anume e? Vorbește. — Nu este nici inamic, nici aliat. Trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
dar Ieyasu nu manifestă nici bucurie, nici nemulțumire. Și, pe măsură ce rapoartele soseau unul după altul, începu un consiliu de război, în timpul căruia mulți dintre generali castelului și comandanți clanului Oda recomandară cu prudență o retragere temporară la Okazaki. Ieyasu fu singurul care nu se clinti din poziția sa anterioară se a accepta lupta. — Ne vom retrage, fără a da drumul nici unei săgeți să zboare ca ripostă, în timp ce inamicul îmi insultă provincia? La miazănoapte de Hamamatsu se afla un platou înălțat, de peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
dacă-mi dați voie să vorbesc franc, cred că sunteți cam rezervat în a vă manifesta simțămintele firești și, cu siguranță, cauza deznădejdii dumneavoastră, stăpâne. E grosolan s-o spun, dar cred că v-am descoperit încă o calitate. — Ești singurul, țistui din limbă Nobunaga. Katsuie, Nobumori și ceilalți se uită la mine de parcă de zece zile-ncoace mi-aș pierde vremea. Li se citește pe fețe că nu mă cunosc deloc. Se pare că în special Katsuie râde de mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Nu erau foarte mulți vasali de-ai lui Nobunaga care să-i poată citi gândurile cele mai ascunse și să-l descâlcească din personalitatea lui introvertită și capricioasă. De fapt, Hideyoshi și Akechi Mitsuhide, absent în acele momente, erau cam singurii care aveau această capacitate. Hideyoshi privi un moment scena și, de vreme ce nimeni nu părea pe cale să facă nimic, îi spuse lui Oichi: — Gata, gata, doamnă. Mergeți lângă el și salutați-l. N-are nici un rost doar să stați aici, plângând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
puterea supremă în țară. Nu era decât fiul vasalului unui clan influent din Harima, dar avea un mic castel în Himeji și îmbrățișase o mare ambiție, încă de la o vârstă fragedă. Mai mult, dintre toți locuitorii provinciilor de la apus, era singurul care apreciase destul de clar tendința timpurilor pentru a veni la Nobunaga și a-i sugera în secret cucerirea urgentă a regiunii. Marea putere de la apus era clanul Mori, a cărui sferă de influență se întindea peste douăzeci de provincii. Kanbei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Chiar azi în zori, o mare flotă a clanului Mori s-a apropiat de coastele din Hyogo. Soldații au debarcat și au intrat în castelul lui Murashige din Hanakuma. Drumul de coastă prin Hyogo, care trecea pe sub Castelul Hanakuma, era singurul care făcea legătura între Azuchi și Harima. — Hideyoshi nu va reuși să treacă. În momentul când își dădu seama de acest lucru, Nobunaga înțelese și primejdia tăierii comunicațiilor dintre armata expediționară și Azuchi. Aproape că simțea mâinile dușmanului pe beregată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
adesea, atât pe câmpiile din jurul Muntelui Bodai, cât și în copacii din incinta castelului. — Sunt la dispoziția dumneavoastră, stăpâne. Cu ușile glisante de hârtie în spate, un samurai voinic se înclină adânc. Ito era păzitorul lui Shojumaru. — Hanemon? Intră. Ești singurul cu care am discutat vreodată în amănunt problema asta, dar a sosit în sfârșit ziua când Shojumaru trebuie să meargă la Azuchi. Vom pleca astăzi. Știu că e foarte neașteptat, dar te rog să-i informezi pe servitori și să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
mers Muntele Fuji. Mesagerii se retraseră. Hideyoshi rămase pe loc, privind pictura cu bâtlani albi de pe ușile culisante. Pe ochii păsărilor fusese aplicat pigment galben și păreau să-l privească. „Va trebui să fie Kanbei,” își spuse Hideyoshi. „El e singurul pe care-l pot trimite. Chemă un paj și-i zise: — Kuroda Kanbei ar trebui să fie în citadela exterioară. Trimite-l aici, pe el și pe Hachisuka Hikoemon. Hideyoshi scoase scrisoarea și o mai citi odată. Nu era cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
dar mie tot ca un războinic îmi pare. — Am auzit că a fost vasal al lui Saito Tatsukoi. Îl lauzi fiindcă îi rămâne credincios fostului său senior, chiar și în zilele noastre? — În timpul lucrărilor de construcție din Azuchi, a fost singurul care a refuzat să participe, cu toate că îl invitase s-o facă Seniorul Nobunaga însuși. Nu se pleacă nici în fața faimei, nici într-a puterii. Pare-se că are prea mult respect de sine însuși ca să picteze pentru inamicul fostului său
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
târziu, sunt numai doi pași. Nagato locuiește în fața porții, iar oaspeții noștri din Hakata nu prea cred că se vor întoarce acasă în noaptea asta. — Nu, doar că eu... Soshitsu părea gata să plece. Am o întâlnire, mâine dimineață. — Atunci, singurul care rămâne e Sotan? — Eu voi lucra de noapte. Îmi va rămâne de lucru, să strâng în ceainărie. — Înțeleg. Nu de dragul meu rămâi. Iei cu tine echipamentele acelea de ceai scumpe și trebuie să stai la noapte aici, ca să le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
armata cu forțele lui Nobutaka și ale lui Niwa Nagahide, pornind spre tabăra centrală. Apa ploii de dimineață se uscase sub soarele fierbinte, oamenii și caii erau plini de sudoare și praf, iar armurile și blazoanele colorate se albiseră complet. Singurul a cărui strălucire mai răzbea prin arșița zilei era stindardul cu tidgve aurii al lui Hideyoshi. Câtă vreme pe Tennozan încă se mai auziseră ecouri de împușcături, toate casele din sat păruseră goale. Dar, când forțele clanului Akechi se retraseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
urlau sub cerul pustiit. Violenta bătălie mai continuă încă o oră. Tenacitatea unității lui Saito era surprinzătoare. Tocmai când păreau să se prăbușească, iarăși se răzvrăteau. Ținându-se pe poziție într-o mlaștină, respingeau atac după atac. Și nu erau singurii - aproape toate forțele clanului Akechi luptau cu o resemnare ireală, iar vocile armatei înfrânte răsunau cu o înverșunare pe care fiecare om și-o putea imagina în pieptul lui Mitsuhide. — Retrageți-vă înainte de a fi înconjurați! Înapoi! Înapoi! Acel cor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
el. Mult mai tare. Băiatul încă nu avea decât cincisprezece ani. Era destul de înduioșător să-l vezi comportându-se cu o asemenea pietate filială, în toiul unui marș. Katsuie avea pielea acoperită cu un fel de eczemă. Și nu era singurul care suferea în vara aceea. Multora dintre soldații care purtau armuri de piele și metal li se formase o afecțiune a pielii ce s-ar fi putut numi iritație de armură, dar în cazul lui Katsuie aceasta era deosebit de gravă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
lăncile și halebardele erau învelite în huse, iar samuraii mergeau în dezordine spre castel, cu îmbrăcămintea lor inocentă la înfățișare. Oamenii care urcau la castel nu erau numai din clanul Shibata, desigur, ci și din Niwa, Takigawa și alte clanuri. Singurii care fuseseră prezenți cu o zi în urmă dar acum lipseau erau cei de sub comanda lui Hideyoshi. Takigawa Kazumasu îl informă pe Katsuie că, încă de dimineață, îl aștepta la castel Kumohachi, ca reprezentant al lui Hideyoshi. — A spus că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
aici și apoi ne-am retras, vom ajunge de râsul tuturor generațiilor viitoare. Ce-ar fi să ne retragem după angajarea într-o singură luptă? — Oricum, nu sunt decât soldații Maimuței. Toți războinicii mai tineri strigau în sprijinul lui Genba. Singurul care rămase tăcut era Menju Shosuke. — Tu ce părere ai, Shosuke? Katsuie nu-i cerea decât rareori lui Shosuke opinia. Recent, Shosuke decăzuse din favorurile lui Katsuie și, de obicei, se abținea să vorbească. Răspunse docil: — Cred că părerea lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Katsuie îl părăsise și cu cuvintele: „Du-l în mijlocul luptătorilor mei!” Aceasta fusese cererea lui și, fără îndoială, o făcuse din considerație față de oamenii care rămâneau pradă morții, împreună cu Shosuke. Sub stindard se adunară imediat vreo treizeci de oameni. Erau singurii care își respectau cu adevărat propria onoare și nu se codeau să moară pentru seniorul lor. „Ah, au mau rămas câțiva oameni onorabili în clanul Shibata,” reflectă Shosuke, privind fericit chipurile din jurul lui. — Haideți! Să le-arătăm ce înseamnă o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]