9,812 matches
-
departe. Poate doar o zi, după care În corpul lui se va rupe ceva sau plămânii lui vor lua foc, sau va leșina În plin antrenament și prima tehnică de ucidere aplicată de adversar Îl va anihila. În multe nopți tremurase, dar nu de frig, ci din cauza epuizării. „Nu mai pot...” Își spunea singur, dârdâind sub pătură. „Mâine Îi voi spune lui Shiro... nu mai pot...”. Dar a doua zi fie Shiro nu se arăta, fie Oan-san mai găsea o picătură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
spadei lui Foscolo. - Nu e rău... spuse bătrânul maestru de spadă. Mai erau alte câteva soluții. Dar ajunge pentru azi. - Era și timpul, râse stingher tânărul, nu-mi mai simt mâinile. Nu mai pot strânge Încheietura pumnului și Îmi cam tremură picioarele de atâtea fandări. - Da, e firesc, spuse Fabio Foscolo, luând cele două spade și așezându-le Într-una din panopliile de pe perete. Lupta cu sabia e grea, solicită tot corpul, dar mai ales mintea, concentrarea. Oboseala nu vine doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
pare că nici Într-o veșnicie n-o să ajung... - Nu te compara cu ceilalți, nici chiar cu tatăl tău. El era excepția. N-am mai avut niciodată un asemenea elev. Care, de altfel, m-a depășit În scurt timp. - Îi tremurau și lui picioarele? glumi Alexandru, privind diferitele spade drepte și săbii Încovoiate Înșirate pe pereți. - Nu știu. Cred că nici el nu știa. În momentul În care Începea lupta, totul se schimba pentru Cosmin. Uita absolut tot ce era În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
dacă nu fuseseră Încă ciopârțiți cu iataganele, Însemna că nu spuseseră nimic, că urmau alte torturi, dacă până În zori Își mai reveneau. Și după un timp, care putea fi o zi, o lună sau un an, Bogdan Gâlcă Începu să tremure. Cei din jur se speriară la Început. Căpitanul era inconștient, dar, În arșița nopții de august, tremura aspru, scuturat de friguri, cu ochii Închiși. Unul dintre oameni șopti: - Frigurile morții... Nu mai are sânge În el să-l Încălzească... - Apă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
până În zori Își mai reveneau. Și după un timp, care putea fi o zi, o lună sau un an, Bogdan Gâlcă Începu să tremure. Cei din jur se speriară la Început. Căpitanul era inconștient, dar, În arșița nopții de august, tremura aspru, scuturat de friguri, cu ochii Închiși. Unul dintre oameni șopti: - Frigurile morții... Nu mai are sânge În el să-l Încălzească... - Apă... șopti altul. Sub căruță a rămas o ploscă... Poate cineva s-o aducă până aici? O umbră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
strânse săculețul. Împachetă totul Într-o desagă, pe care o puse pe șaua calului. Dezlegă și celălalt cal, căci fiecare Ninja dispunea de doi cai, pentru drumurile mai lungi. Aruncă o ultimă privire În cabana unde locuise ani Întregi, unde tremurase de frig și de oboseală, unde șoptise, la Începutul vieții lui de Ninja, „Nu mai pot... ”. Iată că putuse. Iată că devenise unul dintre cei mai mari luptători. Și iată că trebuia să părăsească totul Într-o toamnă rece și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
picioare, dar tânărul nici nu păruse a observa eforturile lui. Îl fixase cu o privire albastră, metalică, și Îi spusese calm: - Plecăm chiar acum. Apoi Îl lăsase jos și ridicase, parcă În joacă, misterioasa desagă. Pescarul se duse la barcă tremurând, dar Își spuse că mai bine ia banii și iese În larg decât să moară acolo, ucis de un demon. Pe mare vântul se Întețise. Valuri mari, cenușii, se spărgeau de firava barcă, cu un catarg și o pânză. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
animale, cai, pietre prețioase, arme, blănuri. Tribul lui era respectat de celelalte triburi, chiar și de merkiți, vechii lor dușmani. Tengri se dovedea senin. Și totuși, la mijlocul acelei veri toride care transforma stepele În imagini Înșelătoare ale unei lumi ce tremura ireal În aburii depărtărilor, un călăreț se ivise, ca o apariție firavă, imposibilă, la linia orizontului. Ajunsese la iurta lui Amir după Încă două ore de galop, asudat, prăfuit și extrem de agitat. Purta semnul șarpelui și săgeții și fusese trimis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Privi În jur, ca și cum cineva ar fi trebuit să-i spună că nimic din ce auzise nu era adevărat. - Săgeata galbenă, completă celălalt Apărător, Înseamnă invazie a țării și atentat asupra măriei tale. - Deci... spuse Ștefan, simțind că vocea Îi tremură, nu asupra mea e Îndeptat atacul, ci asupra căpitanului Oană! - Da, Doamne, reluă Pietro, dar procedurile Apărătorilor sunt clare! La săgeata roșie voievodul trebuie scos din raza de primejdie și dus la adăpost. Abia după aceea se trece la faza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
așa cum jurase la Începerea atacului. Muriseră, lângă el, toți Apărătorii care nu se aflau alături de Simion. Nu exista, printre ei, nici un rănit. Toți luptaseră până la ultima suflare, căzând sub un număr copleșitor de dușmani. Pietro aflase toate acestea cu carnea tremurând și cu sufletul Încrâncenat. Nu era doar un atac asupra lor, ci era o catastrofă. Două mii de războinici ai Imperiului otoman și ai Hanatului Crimeii ajunși poate cu mai multe zile Înainte pe malul moldovean al Dunării, străjile de hotar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Întrebă nimic. Se afla lângă fereastră și abia atunci, din Sala sfatului,văzu ceea ce nu văzuse când intrase În cetate. Apărătorii În curte, nerași, obosiți. Mantiile albe cu semnul scutului și spadei stropite de sânge. Caii, obosiți și ei, unii tremurând de nesomn și de frigul dimineții. Lângă fântână, Ion Moț, așezat pe o treaptă, cu capul În palme. Arcașul Simion, făcându-și de lucru la harnașamentul calului, cu ochii În lacrimi. Pietro neștiind dacă să urce spre sală sau nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Oană Îl trimite fratelui său Alexandru. Dacă tu ești acela, primește-l și Închină-te În fața adevărului care e mai presus de noi și care ne este destin. Alexandru luă răvașul și Îl deschise, observând cu mirare că mâinile Îi tremură de emoție. Citi primele rânduri, dar Își dădu seama că nu Înțelegea nimic. Era mult prea tulburat. Își dădu seama că toți cei din jur Îl privesc, așteptând un răspuns. Reluă lectura, de data aceasta cu voce tare, ca să fie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
stil pe care foarte puțini Îl puteau stăpâni, căci el presupunea o relație specială cu universul. Calul murg scutură Încet coama și mări ritmul. Trapul ușor de la Început se transformă În galop. Ogodai dădu pinteni și Încordă arcul. Mâna Îi tremura, dar, cu toate astea, nu putea greși. Dădu drumul săgeții, dar În aceeași clipă murgul lui Amir făcu un salt, ca și cum ar fi sărit peste un obstacol, și mări viteza galopului. Săgeata lui Ogodai se pierdu În noapte. Ogodai scoase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Ca să nu cadă În foamete, țara avea nevoie de recoltele acestei veri. - Măria ta... se auzi glasul căpitanului Pietro. Mesajul... Ștefan se dezmetici din gânduri și aruncă o privire scurtei scrisori, iar Alexandru, aflat În dreapta domnitorului, observă că mâna Îi tremură ușor. Ștefănești pe Prut. Spătarul Mihail ucis În luptă. O treime din cavalerie pierdută. Bătălia continuă. Dumnezeu să ne ajute. Oană. De pe malul Siretului se auziră tobele. Marșul ienicerilor spre Suceava continua. 3 iulie 1476, ora 17.30 Ștefănești pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
valurile deveneau mai mari. Spuma lor acoperea deja toată plaja de nisip. Ștefănel lăsă brațele, foarte Încet, ca niște aripi de vultur obosit de zbor. Apoi le ridică, așa cum ar fi ridicat o greutate inumană. Greu. Lent. Cu mușchii umerilor tremurând. Valurile crescură. Vântul deveni geamăt al mării. Geamătul deveni vuiet. Cerul se Întunecă. Lumina zilei scăzu, scăzu, până deveni o biată pâlpâire. La orizont se iviră fulgere. Alexandru era cutremurat de ceea ce vedea. Ziua se făcuse noapte. Lumina se făcuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
se iviră fulgere. Alexandru era cutremurat de ceea ce vedea. Ziua se făcuse noapte. Lumina se făcuse Întuneric. Întunericul era străbătut de fulgere. Valurile mării se ridicau, tot mai mari, asemeni unor munți dincolo de care nu se mai zărea nimic. Ștefănel tremura, străbătut de forța pe care el Însuși o declanșa. La lumina unui fulger care străbătu cerul dintr-un capăt În altul, Alexandru văzu siluetele unor corăbii Încercând să urce creasta Înaltă a unui val. Apoi nu mai văzu nimic. Noaptea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
mii de lei. Călărașii, dorobanții se și împart îndată pe la toate casele acelora care nu pot să plătească toți banii. Îndată ce aceștia ajung la casa țăranului le scot ușile de la casă, de la tindă și le duc la primărie. Copiii, femeia, tremură toată noaptea de frig. Călărașii, dorobanții le iau mămăliga din ceaun, le taie găinile și le duc la cârciumă. Copiii, femeile încep a plânge; ei le îmbrîncesc, le bat. Întorcându - se de la cârciumă, i-alungă din paturile lor și se
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
Am văzut o grămadă de 10 - 12 morți cari erau așa de împletiți unii cu alții încît cu greu s-au putut despărți. La mulți li s-a luat pielea în unele locuri, împingîndu-se în îmbulzeală. Arsuri nu se vedeau. Tremurând ca o vargă de groază și emoțiune, am părăsit acest loc de teroare". Un alt martor ocular, care era să intre în teatru la 7 ore, spune că nenorociții cari au căutat să scape pe scara din dreapta, și al căror
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
ofițer recunoscu pe tatăl său și cazu leșinat. Dincolo unul [î]și căuta soția; mințile lui erau pierdute, căci, recunoscîndu-și soția, nu zise nimic, nu plânse, nu strigă: era apatic; dar răsuflarea sa cea grea, mișcarea pieptului, privirea pierdută, mâna tremurând și piciorul șovăitor spuneau destul despre ce se petrecea în sufletul său. Altul își căta fratele și-l găsi, dar el tot nu vrea să crează, el mai avea o scânteie de speranță că poate se înșală. Dar când un
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
Cadavrele, sau mai bine grămezile de cărbuni din acest spital, se vor recunoaște cu greu. Părăsind și acest locaș de mizeria cea mai mare, mi-am adus aminte de cuvintele puse de Lessing în gura Rechei din Nathan: "De câte ori am tremurat pentru voi de când focul se apropiase așa mult de mine! Căci de când focul a fost așa aproape de mine mi se pare că a muri în apă este o plăcere, un deliciu, o mântuire ". [3 decembrie 1881] [""LE NORD" ZICE... "] "Le
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
erau distruse, afară de sufletul său cel sănătos și strălucitor. Avea și niște fâșii Întinse pe o sârmă, pe care le usca și iarăși le lua, deoarece mereu ieșeau spume din intestinele lui. Firește, nu le putea spăla, pentru că mâinile Îi tremurau, dar și apa era departe, cam la 300 de metri. Acolo Într-un butoiaș vechi, picura puțină apă, care Îi ajungea și lui și animalelor sălbatice, vecinii lui cei cuminți. Cu toate că trăia cu mărime de suflet un continuu martiriu prin
BISERICILE DIN SATUL FRENCIUGI, COMUNA DRĂGUŞENI, JUDEŢUL IAŞI by COSTIN CLIT, IONUŢ ALEXANDRU FIGHER () [Corola-publishinghouse/Memoirs/392_a_1315]
-
administrația și justiția se conferă numai pro forma în numele Domnitorului; în realitate ele nu mai sânt ale țării ci ale partidului de la putere. Miile de funcționari de prin toate celelalte ramuri ale serviciilor publice, toți amovibili și la discreția guvernului, tremurând pentru existența lor la orice zvon de criză ministerială, strămutările de militari și de profesori, favorile toate de cari dispune un guvern necontrolat, de vreme ce le distribuie pentru a preface pe cei însărcinați cu controlul în complici ai săi, toate acestea
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
închiseră pentru Rusia. Profesorii de istorie suflau colbul de pe documente și arătau pustiirile făcute de ciuma neagră în secolii trecuți, medicii arătau imposibilitatea de-a o întîmpina cu arta vindecării, presa făcea un zgomot amețitor și centrele mari ale Europei tremurau de spaimă. În diplomație acela e mai abil care alege pretextul cel mai plauzibil pentru îndeplinirea scopurilor sale politice. O sumă de asemenea pretexte se găsesc în arsenalul bogat al apucăturilor omenești; o dată e umanitarismul (cestiunea izraelită), altă dată libertatea
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
dacă nimic nu le va împiedica. Deci e esența despotismului de-a le favoriza și de-a le întinde. Aceste pasiuni slăbitoare îi vin în ajutor; ele abat și ocupă imaginația oamenilor departe de afacerile publice și-i fac să tremure la ideea numai a unei revoluții. Numai despotismul le poate da secretul și umbra cari pun cupiditatea la adăpost și permit câștiguri neoneste, înfruntînd dezonarea. Fără despotism, ele ar fi fost puternice; cu el, ele domnesc. (Alexis Tocqueville, L'ancien
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
de ore după operație, să cobor scările ținând într-o mână un flacon de glucoză care îmi picura în venă, iar cu cealaltă încercând să mă prind bine de balustradă. Hai curaj, că ești soldat, ia uite la iel' cum tremură pe picioare, mă încurajează amical o soră obeză de la capătul culoarului. Și, în final, minunatul, sublimul gust al unui morcov fiert, redescoperirea hranei, după ce timp de aproape o săptămână fusesem privat de mâncare... Întâlnire la Brăila, după doi ani și
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]