30,395 matches
-
a și separat de natură. În ceea ce privește natura biofizică, pare destul de clar că ea nu conține în sine axiomele care permit să justifice o judecată de valoare, o opinie, o ideologie. Ea este mută din punct de vedere etic. Ea nu sugerează direct principiile gestionării sale. Pe măsură ce lumea a fost luată în stăpânire de om, ne-am distanțat de natură, am creat o cultură și am început să acționăm asupra naturii. O folosim pentru a face ceea ce ea nu știe să facă
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
rămâne în picioare. Experiența Am făcut deja referire la experiență. Ea poate folosi și ca argument în favoarea unei judecăți de valoare. Ea poate dovedi justețea unei opinii, poate ajuta afirmația că o anumită poziție este greșită sau depășită. Ea poate sugera că abandonul unei anumite valori ar fi o pierdere. Argumentul pare solid, deoarece seamănă cu experimentarea. Dar nu găsim în viața personală sau socială condiții de laborator, unde variabilele sunt controlate. Oamenii pot oricând obiecta că această experiență are valoare
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
înainte de război, o societate eminamente democratică, cea suedeză, a practicat eugenia. 2. O a doua judecată destul de răspândită: ceea ce fac împreună două persoane care își dau consimțământul este treaba lor și nimeni nu are dreptul să îi condamne. Această poziție sugerează că legile moralei nu sunt general valabile. Două persoane pot stabili o linie de conduită independentă de cea a restului oamenilor și a societății. Adăugăm: au dreptul să fie diferite dacă acționează altfel decât majoritatea. Triunghiul amoros a fost popularizat
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
evenimentele vieții trăite anterior de bolnav; f) medicul trebuie să pună întrebări detaliate, căutând să adopte o atitudine de înțelegere față de bolnav și față de suferința acestuia, să aibă tact, răbdare, să nu întrerupă sau să bruscheze bolnavul, să nu-i sugereze idei străine etc.; g) conducerea discuției medicului cu bolnavul depinde de atitudinea, atenția și interesul medicului, ca stil profesional, fapt care contribuie în mare măsură la crearea unei atmosfere de intimitate favorabilă contactului și desfășurării sincere a conversației; h) pe
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
atât teoretice, cât și practice. În scopul acesta se consideră că apartenența unei boli la o anumită „clasă clinică” implică multiple informații în raport cu etiologia, diagnosticul, terapeutica și prognosticul acesteia. Clasificarea fenomenelor patologice are ca punct comun facultatea acestora de a sugera ipoteze. Stabilirea unui diagnostic nu reprezintă altceva decât recunoașterea unui anumit model clinic particular, cu o anumită specificitate și care apare în mod constant. Clasificarea bolilor în psihiatrie se întemeiază în principal pe simptomele și semnele clinice observate de medic
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ființei umane. În sensul acesta, M. Boss afirmă că „a fi om există numai în și prin exprimarea în timp a existenței, în a duce la bun sfârșit a posibilităților de comportament personale și înnăscute față de cele care îi sunt sugerate omului”. Endonul are un caracter trans-subiectiv, motiv pentru care el este atât metapsihologie, cât și metasomatic, apărând ca un „simptom” sau ca un „fenomen”. El își va modifica modalitatea sa de „a se arăta” în raport cu domeniul său de manifestare, fie
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
a strica hârtia degeaba. Fericit publicul de astăzi!“ 1.5. Caragiale regizor Caragiale este, totodată, și un bun regizor. Este primul nostru autor care acordă atenție jocului de scenă. În textele tipărite ale pieselor sale, actorii găsesc indicații regizorale care sugerează tonul verbal: „afirmativ“, variația tonului: „schimbând tonul“, unele de natură psihologică: „curioasă“, „satisfăcută“, „cu ironie“, altele, în sfârșit, de orientare pe scenă. El nu lasă în grija directorului de scenă nici simpla orientare a mișcărilor pe planul întâi sau al
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
pe planul întâi sau al doilea. Astfel, scriitorul este un observator direct, care sintetizează prin gest și vorbire structura tipic socială a personajelor. Pentru a defini personajele, Caragiale folosește mijloace diverse, pe care le armonizează perfect. Felul de a vorbi sugerează nuanțat caracterul și atitudinea. Gestul sau formula verbală stereotipă accentuează grotesc o trăsătură dominantă. Cadrul în care este plasat personajul îl definește, indicațiile scenice amănunțite întregesc portretul fizic și moral. Există în Conul Leonida sau în O scrisoare pierdută pasaje
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
Rică Venturianu. Radicalul numelui patronimic a rămas latinizat, dar desinența s-a românizat. Subliniind faptul că toate numele patronimice terminate în -eanu derivă de la nume de localități, Venturianu își păstrează aspectul artificial. În mod particular, la Rică, numele propriu nu sugerează neseriozitatea unui fante de mahala - deoarece el întemeiază o familie -, ci simplitatea minții care vântură vorbe goale, fără conținut. Cine asistă întâia oară la reprezentația comediei sau o citește prima dată nu are cum să știe că acest filfizon este
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
critica naționalistă (D.A. Sturdza, N. Davidescu), care îl acuză pe autor că defăimează tot ce este românesc, numindu-l ultimul ocupant fanariot. Dincolo de toate aceste păreri, viziunea satirică asupra burgheziei românești, asupra moravurilor și pseudoculturii, portretul realist al personajelor care sugerează cu atâta putere viața prin gesturi, nume, situații și limbaj, marea valoare a creației dramatice sunt calitățile care au conferit acestei piese, până în zilele noastre, dreptul la actualitate. 3. Conu Leonida față cu reacțiunea - „o utopie politică“ 3.1. Gazeta
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
cu multă atenție, trădând personajul. Așa cum Ibrăileanu arată în studiul său (Numele proprii în opera comică a lui Caragiale. În: Ibrăileanu, G., Pagini alese. II, București, ESPLA, 1957), numele este parte integrantă a personajului, completându-l sau exprimându-l. Cațavencu sugerează ceva din agresivitatea politicianului de duzină; numele Farfuridi și Brânzovenescu, datorită aluziilor culinare, indică slabe facultăți intelectuale ale posesorilor. Sufixele familiale atât de sugestive ale lui Trahanache și Dandanache pun în evidență atributele decrepite ale eroilor. Comicul de apariție este
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
la opera lui Caragiale, Ibrăileanu afirmă că numele proprii la Caragiale samănă, prin ele însele, cu personajele. Numele de Veta e potrivit cu o matroană, Zița cu o femeiușcă sprințară. Caragiale recurge la sugestie pentru realizarea acestui principiu. Astfel, un Trahanache sugerează senilitatea și decrepitudinea, cuplul Farfuride Brânzovenescu dă ideea de inferioritate, vulgaritate și lichelism; Nae Ipingescu profesii lucrative, inferioare, imbecilitate; Cațavencu demagogie; Agamiță Dandanache ramolismentul cronic. G. Ibrăileanu justifică această problemă a numelor proprii în opera unui scriitor: ea face parte
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
aspecte ale sufletului uman." Astfel vorbește Primo Levi37 despre cartea sa din 1947, Se questo e un uomo (Dacă acesta e un om), în care descrie, cu sobrietate și detașare, propria experiență a Holocaustului. Conținutul cărții, ceea ce spune și ceea ce sugerează, ne obligă să ne eliberăm, odată pentru totdeauna, de viziunea confortabilă asupra umanului pe care o întreține omul modern. Ce reprezintă Auschwitz? Un posibil greu de formulat în cuvinte. Ființe umane transformate, nu în animale, ci în ceva de nedescris
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
umane, lumi de oameni liberi și egali. Oamenii moderni au nevoie să creadă că acest imposibil e o simplă reverie poetică. La Boétie a afirmat-o, cu dreptate, împotriva și cu mult înainte de Nietzsche. Lucrările lui Clastres și Evans-Pritchard ne sugerează o metagrilă elementară, dar esențială pentru a contrasta lumile. Pot fi distinse două tipuri de lumi: lumea acefală (fără șefi, nedivizată) și lumea cefală (cu șefi, divizată). În primul caz, puterea aparține societății: controlați de societate, șefii ei nu sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
cu problema economică; ea produce, direct și indirect, multă sărăcie pe întreaga planetă. Globalizare, mondializare: oamenii moderni se simt, mai mult ca niciodată, sclavii "realității economice". Ce anume menține lumea noastră? Ce anume o ține în funcțiune? Ocolul antropologic ne sugerează o întrebare naivă: ce s-ar întîmpla dacă am fi satisfăcuți de condițiile materiale de viață, dacă n-am mai simți nici o nevoie, nici o lipsă, nici o frustrare în materie de locuință, mijloace de transport, alimentație, îmbrăcăminte, timp liber? Pentru ca lumea
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
care i se asociază. Dar îi este imposibil să-și imagineze o lume normală în afara întreprinderii. Imposibil să gîndească lumea fără întreprindere atîta timp cît crede în existența "realității economice". Cum să încerci să-ți imaginezi o altă lume? Calea sugerată de teoria de față constă în a supune dezbaterii publice posibile și imposibile alternative. De exemplu, ce s-ar întîmpla dacă unul din imposibilele noastre s-ar transforma și ar deveni: este imposibil ca banii să producă bani (să facă
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
mai modest. Ne-am limitat la reliefarea, în linii generale și pentru fiecare lume în parte, a cîtorva posibile și imposibile. Lumile construite de oameni (inclusiv lumile arhaice) sunt, cu siguranță, mai puțin omogene și mult mai contradictorii decît o sugerează studiul de față. Sunt convins, scrie Claude Lévi-Strauss115, că societățile umane și indivizii nu creează niciodată în mod absolut, în jocurile, visele sau delirurile lor, ci se limitează la a alege cîteva combinații dintr-un repertoriu ideal, pasibil de a
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
el este cel care a luat hotărîrea de a da puterea pe mîna șefului nazist. Suntem obligați, mai ales, să ne punem întrebări asupra propriei noastre responsabilități. Nu e cu adevărat iresponsabil ca, în calitate de profesor sau părinte, să explicăm, să sugerăm, sau chiar să dăm de înțeles că, după tratatul de la Versailles și criza economică din 1929, ascensiunea lui Hitler era de neoprit, că luarea puterii de către naziști era inevitabilă, că Auschwitz era un eveniment probabil? CUM SĂ NU ÎNCERCI SĂ
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
componentă inconștientă, necontrolabilă a ființei. Cum să trăiești? Cum să eviți, mai ales, să te comporți ca o cireadă de vite? Înlocuim noi, oare, "dorința nefastă" (a domina, a fi dominat), voința de cunoaștere a realității, deci infantilizarea, cu atitudinea sugerată de Robert Musil prin personajul Ulrich, dublul său, "omul fără însușiri"188? În momentul în care scriu însă aceste pagini ezit, nemaiștiind cît se datorează personajului inventat de autorul austriac și cît propriei teorii construite. Nemaiștiind unde se află granița
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
un moment în care majoritatea, inclusiv mulți dintre colegii și managerii lui Ralph, nu mai credeau că s-ar putea remedia ceva. La întoarcerea acasă, în avion, i-am scris câteva rânduri vicepreședintelui de producție al respectivei companii. I-am sugerat ca, în cazul în care va fi afectat de restructurare și va avea nevoie de ajutor, să meargă la Ralph și să-l roage să-i arate cum ajuta el compania. Dar cel mai mult voiam ca vicepreședintele să înțeleagă
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
legată de motivație (angajatul nu vrea să facă un anumit lucru) sau de capacitate (nu poate să facă un anumit lucru). Robert Mager a popularizat această etapă importantă de rezolvare a problemelor în cartea sa Analyzing Performance Problems. Mager a sugerat să îndreptați un pistol de calibru 45 mm spre tâmpla angajatului, amenințându-l că, dacă nu va face ceea ce îi spuneți, apăsați pe trăgaci. Dacă angajatul nu se conformează nici în aceste condiții, lipsa performanței este o problemă de instruire
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
Din aceste motive, nu este bine ca mai întâi să întrebați care sunt factorii întăritori. Mai curând, după ce ați încercat ceva, întrebați angajații dacă le-a plăcut ceea ce ați făcut. Acum au un punct de referință în funcție de care să poată sugera alte lucruri care ar putea fi acceptabile. De exemplu, dacă ați oferit o masă de prânz pentru a recompensa o anumită îmbunătățire a performanței, când veți întreba angajații ce alte lucruri ar fi motivante, este puțin probabil ca ei să
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
dau atenție o vreme, dar, după câteva minute de plâns, se duc și îl iau în patul lor. L-au prevenit că trebuie să învețe să doarmă singur, dar el continuă să doarmă în patul lor. O rudă binevoitoare le sugerează părinților că nu se va întâmpla nimic dacă îl vor lăsa pe micuț să plângă o vreme și îi asigură că, dacă îl vor lăsa în patul său, după câteva nopți va înceta să mai plângă. Ceea ce se întâmplă de
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
stabilit prin diverse studii este de șase pe oră. Atunci când înțelegeți această relație dintre întărire și învățare, puteți înțelege problemele care există astăzi în școli. Pur și simplu, nu există suficientă întărire pentru a maximiza învățarea. N-aș vrea să sugerez că numărul factorilor întăritori de care au nevoie adulții pentru a dobândi o nouă abilitate sau pentru a obține o îmbunătățire substanțială în modul de a face ceva echivalează cu ceea ce are nevoie un copil la școală. Totuși, cu siguranță
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]
-
în cadrul firmei dumneavoastră. Dacă vrem ca angajații să concureze, ar trebui să-i orientăm spre rivalii externi. Pentru că am crescut cu toții într-o societate bazată pe concurență, presupunem că o concurență internă este un model acceptabil pentru afaceri. Eu vă sugerez că o concurență internă nu este un model bun. În contexte competitive evidente (cum ar fi sportul), în cadrul echipei, competiția devine imediat vizibil neproductivă. Când un jucător de baschet aruncă la coș, deși ar fi trebuit să-i paseze mingea
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]