29,334 matches
-
cu gura mirosind plăcut a mentă și cu degete Îndemânatice. Ruptura din destinul meu Îmi produce retrospectiv o puternică sincopă pe care n-aș fi vrut s-o ratez pentru nimic În lume. De la acel schimb de scrisori cu Tamara, dorul de casă a devenit pentru mine o chestiune personală concretă. În momentul de față, imaginea mentală a covorului de iarbă de pe Iaila sau a unui canion din Urali sau a straturilor de sare din regiunea Aral mă afectează la fel de puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
mai puțin jignitor, „ciudații germani“ ai lui Pope, ce „țin la mare preț“... „un fluture semeț“; sau pur și simplu nici pe acei așa-numiți oameni sănătoși și buni, pe care În timpul ultimului război, soldații din Vestul Mijlociu bântuiți de dorul de casă păreau să-i prefere cu mult fermierului francez evaziv și veselului cântec Madelon II. În schimb, cea mai vie figură pe care o găsesc când sortez În memorie firavul stoc de cunoștințe nerusești și neevreiești din anii dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
avut generozitatea de a-mi Îngădui să-i umplu rubrica de poezie cu versurile mele necoapte. Nopțile albastre din Berlin, castanul Înflorit din colț, o inimă ușoară, sărăcia, dragostea, culoarea de mandarină a luminilor din vitrine aprinse prematur și un dor animalic dureros după mirosul Încă proaspăt al Rusiei - toate acestea erau versificate, copiate de mână pe curat și expediate la biroul redactorului-șef, unde miopul I.V. Își apropia de față noua poezie și după această scurtă luare la cunoștință, mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
primitoare, însingurate. Ester râdea îndeosebi când mă surprindea privind-o așa, pierdut, încercând să mă readucă lângă ea, fluturând mâinile, chicotind, trăgându-mă de obraji, „hei, domnu’, mai vino și p-acasă, printre noi, că ni-i un așa de dor...“. Privind acum femeia aceea revăzută aiurea, pe neașteptate, în casa prietenului meu, când nici nu mai știam că a existat cândva, mă pierdusem iarăși în plutirea mea pe vălătuci de neguri, printre săgețile unui Soare care încerca să lumineze în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
de la țară, când parcă descopeream în aburii ceții o lume neștiută până atunci. Am refuzat însă să-mi duc gândul mai departe. După cum refuz și acum, așteptând să-mi vină cărțile cerute, să scriu în continuare despre un astfel de dor - al grădinii noastre dela țară, în dimineți de toamnă cețoasă. Mi-s gândurile furate, acum, de cartea pe care am început s-o scriu. Pe Bulevard, un fel de povești despre mine - dar oare eu sunt? - sub troianul anilor adunați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
formidabilă de timbre. I-o lăsase amintire unchiul lui când a fost să plece în Israel. Erau mai ales acele timbre mari, viu colorate, din țări stranii pentru noi, al căror nume, în simpla rostire, stârnea în mintea noastră, în dorurile noastre, chemări de drumuri, de aventuri nemaipomenite, de pierderi în reverii în care, intrând împreună, nici nu ne dădeam seama cum sufletele noastre se apropiau până la contopire. Am jurat atunci cu Ghidale ca primul dintre noi care ajunge în Volta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
vindeau, pe ascuns, în Piața Mare, spre bucuria țăranilor care luau, mai pe nimic, nimicuri de care nici nu aveau nevoie, dar erau de chilipir de la plecânzi, așa le spuneau toți, cu un fel de trist, ultim respect, plin de dor și nespusă tristețe a despărțirii. În acele luni, când se știa că noi familii de evrei aveau să părăsească orășelul, o tristețe molcomă se pogora peste străzile acelea, peste curți și grădini, se prelingea pe ulițe, intra în ogrăzi, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
necunoscute, să fac aceiași pași pe drumul ei de la școală acasă sau să mergem în unele duminici undeva în niște codri, unde spunea că trăiau bunicii ei. Târziu de tot am înțeles că mă însorisem cu Ania, de fapt, din dorul mamei mele de satul ei, de locurile unde învățase, unde fusese mulți ani fericită, de unde fugise ca un prigonit fără altă vină decât că se născuse într-un pământ râvnit de alții. Abia Ester, mult mai târziu, m-a făcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
nu au ce lucra, abia vă țineți pe voi. Dar luați-le fetele și ai să vezi cum vine toată Basarabia în curtea voastră“. Traversând scuarul din dreptul Ateneului, m-a luat dintr-odată pe după gât. „Frate Simioane, știi ce dor îmi e uneori de tata? Tatăl meu, de el mi-e dor, oricât de mult m-a asuprit. Știi tu, frate Simioane, cum e dorul după tată? Cum e să vrei să te duci în genunchi la el și să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
fetele și ai să vezi cum vine toată Basarabia în curtea voastră“. Traversând scuarul din dreptul Ateneului, m-a luat dintr-odată pe după gât. „Frate Simioane, știi ce dor îmi e uneori de tata? Tatăl meu, de el mi-e dor, oricât de mult m-a asuprit. Știi tu, frate Simioane, cum e dorul după tată? Cum e să vrei să te duci în genunchi la el și să-i spui că l-ai iertat și să-l întrebi de ce te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
scuarul din dreptul Ateneului, m-a luat dintr-odată pe după gât. „Frate Simioane, știi ce dor îmi e uneori de tata? Tatăl meu, de el mi-e dor, oricât de mult m-a asuprit. Știi tu, frate Simioane, cum e dorul după tată? Cum e să vrei să te duci în genunchi la el și să-i spui că l-ai iertat și să-l întrebi de ce te prigonește, că doar ești al lui? Nici nu poți ști ce greu suflet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
o plasă galbenă „Spicul“, care nu știu de unde îi apăruse în mâna cealaltă, și a dat să plece, rostind un indiferent „Bonjur“. Doar atât? După amar de ani în care nu-l mai văzusem, să plece nepăsător la cât de dor îmi fusese de el? Nu se putea! M-am prăbușit, cu un gest larg de bucurie, și în brațele lui. I-am spus că parcă avusesem o presimțire că ne vom întâlni acolo, sub umbra marelui Mihai. A dat să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
tare poporu’ nostru. Fire de poet. Se zice că și Eminescu i-a făcut lu’ omu’ o poezie anu’ ăsta? Ține-te: „De-ai scăpat de datorii, de ce nu vii, de ce nu vii“. Îl așteaptă Eminescu, îți dai seama cât dor are poporu’ să scape odată de damblageala asta? Da’ se duce? Priveam neliniștit în toate părțile. Bumbu râdea: — Mă știe lumea. N-are ce să-mi facă, puiule. Mai bine spun bancuri și beau decât să fac eseuri pe unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
așază în matca ei, limpede, clară, cu rosturile ei bine conturate, cu luminile ei sporite de umbrele în care se cufundă. O Lume pe care, coborând, o simt ca un glob din vălătuci de iluzii, de chemări, de așteptări și doruri de împliniri. Am tot coborât în ea fără să știu încotro merg. Acum, ajuns aproape de capăt, o văd doar cum se deschide cu toate minunile ei. Îmi dă bucuria, ultimă, a scrisului ei. Narcisism, poate, dar mă simt într-adevăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
meu mă închipuie? Când viața mea coboară în text? Revin, după aproape o lună de absență (convocat la locul de muncă, să nu ardă cine știe ce, nu s-a aprins nimic, n-a ars nici măcar tembelismul), la Bibliotecă. I-am dus dorul, constatam apropiindu-mă de ea, ca de o prezență absentă o vreme. Mi-a intrat în sânge, cu amăgirile ei, cu viețile care se oferă spre descifrare, cu micile mizerii ale zilelor de studiu, cu enervări din cauza toanelor uneia sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
să plouă. Am vrut să nu mă duc la Bibliotecă. Mi-era somn. Aș fi dormit voluptuos, adânc, așa cum știu să dorm când uit de toate și nu-mi mai pasă de nimic. Foarte rar mă mai prinde astfel de dor al somnului. Pornire irezistibilă spre a adormi, fără gând, fără vise, uitând că sunt în lume, că sunt în pat, că am trup, că sunt bântuit de vise, de spaime, că mă dor umărul, ficatul, că inima merge prost, că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
ai nefericiților. Aerul se despică la fel în fața lor... Caracterele sunt doar ale literaturii. Ale realității sunt doar viețile astea mizere ale noastre. Abia acum, când N.N. nu vine, aș putea să mă simt jignit. În fond, mi-a deturnat dorul de somn, îmi ignoră orgoliul meu auctorial (editorial), mă face să pierd timpul așteptându-l. Nu-l pierd. Scriu. Mă privesc. Și știu că toate sunt așa cum trebuie să fie. Nu-i dau cartea din generozitate. Nu am exemplare. A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
mă legau amintirile profunde ale vieții, fie au murit, fie s-au înstrăinat, eu depărtându-mă de ei. Legăturile de viață mi s-au împuținat, subțiat. Nu am, într-adevăr, un acasă, spre care să revin, să-mi ostoiesc felurite doruri, să-mi nască bucurii noi. Interesant mi se pare doar că mă simt și mai solidar cu mine după necazul cu acea ciudată boală-neboală. Revenirea din Moarte m-a redat parcă mie însumi, înstrăinându-mă, totodată. Știu că mă apropii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
să fiu prudent, ticăit, mereu la pândă. Oricând dispus la compromisuri spre a-mi apăra pielea. Din păcate, nu eram o canalie desăvârșită. Din când în când, izbucneau în mine revolte. Voiam să mă simt liber, descătușat. Se reducea acest dor de libertate la mici fronde juvenile, adolescentine. Ușor reprimate și sancționate de cei apropiați - părinți, rude, profesori ș.a. Încetul cu încetul devenisem docil. Mai bine spus, îmi recunoscusem țarcul în care aveam dreptul să zburd. Puteam să fac oricâte năzdrăvănii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
vor pierde și ograda, și grădina, și cimitirele. Vor pierde și locul lor de sub cer. Îi stârneam la vorbă. Se mirau că-i ascultam, după ce își biruiau temerile. Mulți dintre ei nici nu credeau că discut cu ei doar din dorurile mele neostoite după o lume al căreia niciodată nu am fost, pe care am dorit-o întotdeauna. I-am râvnit sărăcia demnă, bucuriile mărunte ale fiecărei zile, cu mirosurile ei de bălegar, de fân, de gutui sau de rufe zvântate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
să-mi mai curețe puțin drumul meu spre text, întru text. E ca și cum îmi măturam cu târn de vorbe calea coborârii mele în text. Un Kerim al cuvintelor, însă fără vreo mahmudea ascunsă, fără vreun Balcic îngropat în amintire, fără dorul nopților încinse și al goanei prin câmpia arsă spre cine știe ce nălucă de cadână. . Nu gândeam să cobor astăzi pe Bulevard. De câtva timp, de când am început să scriu cartea aceasta, împins de nevoie (destin?), drumul meu duce într-acolo, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
oricât de mult aș încerca. Voi scrie, în schimb, eu povestea prietenului meu. După moartea lui, la câțiva ani am fost la el, la cimitir. Treceam pe la el, din când în când, în virtutea unor sentimente fără nume. Poate și din dor de el. Poate și din credința că lumânarea aprinsă la crucea lui i-ar putea spune că eu încă mai trăiesc. Poate chiar dintr-un fel de împăcare cu Moartea mea, pe care începusem să o simt pregătindu-se să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
dar încă îmi plăcea să intru prin crâșmele frecventate cândva, să mă așez la o masă și să scriu. Un moft, poate, dar atunci nu aveam timp să mă gândesc la tabieturile scrisului meu de pe vremuri. Pur și simplu aveam dorul de a mă arunca în pagina neîncepută, ca în bețiile de demult. Găsisem, ca într-o mistică a nenorocului, pierduta povestire a prietenului V.V. Era în mine. Mai precis, simțeam că eu sunt în ea. O văzusem aproape, rând cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
Oberlus, care se apropia tot mai mult, printre pietre și bălării, asemenea evocări sentimentale erau cu totul lipsite de valoare, pentru că el nu avusese niciodată habar care era țara lui de baștină, nici ce semnificație ar fi putut avea acel dor, dar cu toate astea fu străbătut, la un moment dat, de ceva extrem de asemănător unui fior, un fior justificat, poate, mai degrabă de faptul că nu putea face parte dintr-o comunitate ca aceea, decît de intensitatea amintirilor sale. Oricît
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
l-am mângâiat pe păr, încercând în zadar să i-l netezesc și să-l aranjez la loc în spatele urechilor. Era unul dintre obiceiurile mele, iar degetelor mele le este acum dor să-l simtă, la fel de mult cât le este dor urechilor mele de vocea lui sau la fel de mult cât corpului meu îi este dor să-l aibă aproape pe al lui în marele nostru pat dublu. Ce bărbat atrăgător și încrezător era pe-atunci- sau măcar așa credeam eu. În ceea ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]