30,395 matches
-
fi firești. Finnemore și Sikkink subliniază că nu toate normele ajung în etapa a doua. Norma atinge un "preaplin" care declanșează cascada numai după ce o masă critică de state o acceptă. În discuția despre ciclul de viață, Finnemore și Sikkink sugerează că "alinierea la norme" și "cascada normei" pot fi folosite interșanjabil pentru a descrie tiparul de comportament din timpul etapei în care este atins "preaplinul" (Finnemore și Sikkink, 1998, p. 893). Autoarele aplică ciclul de viață în cazul unor regimuri
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
majore atât pentru realismul structural, cât și pentru instituționalism. Nici neorealismul și nici instituționalismul nu sunt capabile să explice tiparul general al activității instituționalizate documentate în Unipolar Politics. Afirmația potrivit căreia principalele puteri se aliniază SUA după sfârșitul Războiului Rece sugerează că tendințele din sistemul internațional sunt invers decât cele anticipate de realiștii structurali. America s-a folosit cu succes de diplomație pentru a pacifica alte puteri și a le convinge de caracterul benign al dominației sale. În loc să balanseze împotriva Americii
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
Bineînțeles că nivelul intern este un factor care explică comportamentul internațional. Totuși, în Unipolar Politics se ilustrează modul în care fiecare dintre principalele puteri a urmărit strategii ce reflectă puternic influența tendințelor comportamentale acumulate în bipolaritate. Această dependență de cale sugerează că efectul factorilor interni asupra politicii externe variază foarte mult în perioada sfârșitului Războiului Rece. Astfel, problema generică pentru neorealism și instituționalism, ridicată de ajustările de politică externă tratate de Kapstein și Mastanduno, constă în influența sistematică a variabilelor interne
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
pot fi identificate în raport atât cu tiparul general al activității instituționalizate între principalele puteri, cât și cu ajustările de politică externă ale statelor individuale. În termenii tiparelor generale ale activității instituționalizate, atât modelul realist clasic, cât și cel liberal sugerează că o structură pașnică a relațiilor dintre marile puteri va apărea la nivel global în perioada post-Război Rece. Potrivit descrierii realiste clasice, alinierea reflectă percepțiile benigne asupra dominației americane. Potrivit modelului liberal, aceasta reflectă efectele de socializare generate de apariția
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
cotitură sub aspect calitativ, în evoluția instituțională a sistemului internațional. În al doilea rând, negocierile privind distribuția costurilor și beneficiilor în instituțiile multilaterale au loc într-un cadru în care percepțiile asupra legitimității sunt importante. De exemplu, Kapstein și Mastanduno sugerează că perceperea Americii ca un hegemon blând îi ușurează susținerea tiparelor cooperării din sistemul internațional. În modelul liberal, se poate aprecia că respectul față de egalitatea reciprocă de statutut are un efect funcțional similar. Mai mult, este posibil ca logica comportamentală
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
atunci tendințele de omogenizare din interiorul sistemului vor încuraja convergența în jurul preferințelor liberale. Pe scurt, operaționalizarea predicțiilor liberale privind schimbarea din sistemul internațional post-Război Rece are loc în trei etape. Mai întâi s-au identificat asemănările structurale dintre metaforele comportamentale sugerate de aliniere și socializare. În al doilea rând, am făcut o legătură între prima etapă și cercetarea empirică din lucrarea Unipolar Politics semnată de Kapstein și Mastanduno. S-au identificat două paralele între tendințele comportamentale asociate cu alinierea la hegemon
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
critice de state liberale, pacea democratică ar putea înlocui balanța de putere ca tendință de echilibru dominantă în interiorul sistemului internațional. Prin urmare, dezbaterile dintre neorealiști și liberali, privind procesele de construcție a identității de stat și socializarea în relațiile internaționale sugerează posibilitatea subsumării intuițiilor neorealiste și a celor instituționaliste într-o sinteză mai largă, compatibilă cu perspectiva asupra sfârșitului Războiului Rece ca punct de cotitură istoric major în politica mondială. Studiile de caz sunt examinate în capitole separate. Universul de cazuri
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
instituționalism și liberalism, în secțiunea finală. Instituționaliștii pretind că acceptă enunțurile neorealiste referitoare la impactul anarhiei asupra comportamentului statului. Totuși, ei presupun și existența unor tipare complexe ale interdependenței, care creează interese comune extinse între statele industrializate. Prin urmare, instituționaliștii sugerează că problema cooperării între aceste state poate fi deseori prezentată sub forma unei Dileme a Prizonierului. Într-un astfel de joc, doi participanți ar putea să beneficieze de pe urma cooperării, dar acest lucru nu se întâmplă din cauza stimulentelor generate de structura
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
forma unei Dileme a Prizonierului. Într-un astfel de joc, doi participanți ar putea să beneficieze de pe urma cooperării, dar acest lucru nu se întâmplă din cauza stimulentelor generate de structura interacțiunii care există între ei. Plecând de la teoriile alegerii raționale, Keohane sugerează că strategia dominantă într-o Dilemă a Prizonierului depinde de câte ori se joacă jocul. Dacă jocul se joacă doar de câteva ori, dezertarea va domina. Totuși, dacă jocul se joacă în mod repetat, cooperarea poate să apară în mod rațional, cu
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
la nivelul culturii și identității unităților ce populează sistemul internațional (Dessler, 1989, pp. 452-454). Totuși, un model liberal depășește această pretenție generală specificând o dinamică istorică și sociologică bine delimitată, care încurajează apariția și perpetuarea acestei tendințe. În special, Huntley sugerează că anarhia ar putea avea o logică autotransformatoare. Huntley afirmă că o interpretare a operelor lui Kant, axată numai pe sursele interne ale păcii democratice, trece cu vederea rolul jucat de anarhie în apariția și răspândirea ei. Kant a sugerat
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
sugerează că anarhia ar putea avea o logică autotransformatoare. Huntley afirmă că o interpretare a operelor lui Kant, axată numai pe sursele interne ale păcii democratice, trece cu vederea rolul jucat de anarhie în apariția și răspândirea ei. Kant a sugerat că, pe termen lung, efectele competiției și socializării în sistemul internațional încurajează convergența și omogenizarea în jurul formei liberale a statului, iar astfel, extinderea uniunii pașnice liberale. Înțeleasă în acești termeni, pacea democratică devine o poziție de echilibru, de care sistemul
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
trei modele, putem aborda relația dintre neorealism, instituționalism și liberalism, precum și perspectivele unei sinteze generale între intuițiile lor. Discuția este organizată în jurul unei comparații între conceptualizarea "liniară" și cea "triunghiulară" a relației dintre cele trei teorii. Fiecare dintre aceste conceptualizări sugerează posibilitatea unei sinteze generale. Totuși, ele se deosebesc sub aspectul condițiilor de realizare a acestei sinteze. La rândul său, acest fapt are implicații importante pentru conținutul programelor de cercetare din cadrul disciplinei după Războiul Rece. Keohane a caracterizat instituționalismul ca un
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
acestei concepții privind neorealismul, Keohane argumentează că neorealismul și instituționalismul împărtășesc asumpții raționaliste. Prin contrast, deși instituționalismul și liberalismul împărtășesc o preocupare pentru instituțiile internaționale, abordările lor diferă pentru că prima teorie este raționalistă, iar cea de-a doua reflectivistă. Aceasta sugerează argumentul plauzibil la nivel intuitiv că neorealismul este mai apropiat de instituționalism, în termenii concepției asupra alcătuirii și dinamicii sistemului internațional, decât de liberalism. Afirmația lui Keohane ar putea fi sincretică, și nu sintetică, în măsura în care poate fi înțeleasă drept o
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
neorealism și liberalism, așa cum apare în Figura 2.1. NR I L Raționalism Reflectivism Figura 2.1 Modelul liniar Opiniile lui Keohane despre relația dintre școlile de gândire au dus direct la afirmațiile lui privind cercetarea viitoare din cadrul disciplinei. Autorul sugerează că cercetările viitoare trebuie să încerce o rafinare a modelelor raționaliste. Dezbaterile teoretice trebuie să se concentreze asupra condițiilor în care statele vor fi preocupate de câștigurile relative și de cele absolute. Cercetătorii trebuie să testeze empiric neorealismul și instituționalismul
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
neorealistă, teoria instituționalistă și cea liberală este ilustrat în Figura 2.2. O asemenea conceptualizare pune sub semnul întrebării validitatea enunțului lui Keohane, potrivit căruia instituționalismul reprezintă baza cea mai puternică pentru subsumarea programelor de cercetare ale abordărilor concurente. Ea sugerează că, probabil, axarea liberalismului asupra consecințelor generative ale anarhiei și asupra traiectoriei generale a socializării în sistemul internațional va duce la mai multe rezultate, în căutarea unei sinteze generale între teoriile concurente, decât încercările instituționaliștilor de a rafina modelele raționaliste
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
există o singură cale ce trebuie urmată pentru a-l atinge (Wendt, 1999, pp. 342-343). Totuși, una dintre trăsăturile frecvent discutate ale ordinii post-Război Rece este apariția unui grup relativ stabil de state liberale în centrul ei. Goldgeier și McFaul sugerează că o formațiune centru-periferie a înlocuit polaritatea, ca trăsătură structurală dominantă a sistemului internațional (Goldgeier și McFaul, 1992, pp. 467-491). Robert Cooper oferă un model al structurii pe trei paliere, divizat într-un centru "postmodern", o periferie "premodernă" și o
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
înlocuit polaritatea, ca trăsătură structurală dominantă a sistemului internațional (Goldgeier și McFaul, 1992, pp. 467-491). Robert Cooper oferă un model al structurii pe trei paliere, divizat într-un centru "postmodern", o periferie "premodernă" și o semi-periferie "modernă" (Cooper, 1998). Buzan sugerează un continuu, susținând că tiparele dezvoltării inegale vor produce, probabil, centre concentrice ale angajamentului față de normele unui nucleu, pe măsură ce sistemul internațional se maturizează (Buzan, 1993, p. 349). Fiecare dintre aceste abordări reprezintă un precedent puternic în literatură, în totalitate compatibil
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
o formă de comportament de "aliniere". Aceasta contrastează cu configurația balanței de putere anticipată de neorealism, și, spre deosebire de instituționalism, nu se bazează doar pe inerția instituțională pentru a anticipa un viitor alternativ (Huntley, 1996, pp. 70-71). La Huntley, metafora alinierii sugerează un tipar al dezvoltării izbitor de asemănător cu ideea că se poate ca pacea democratică să fi început să genereze efecte puternice de socializare, care îi încurajează răspândirea la scară mondială. Există două trăsături care fac o distincție empirică între
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
explice cum dinamica socializării din interiorul său poate să varieze din punct de vedere istoric. Aceste concluzii arată că prăbușirea Uniunii Sovietice ar putea avea implicații mai profunde pentru sistemul internațional decât anticipează instituționaliștii. În concluziile lucrării lui recente, Wendt sugerează că întrebarea centrală cu care se confruntă domeniul în prezent este "poate sistemul de state să atingă reflexivitatea ... și care sunt implicațiile acestui fapt, dacă are loc?" (Wendt, 1999, p. 375). Liberalismul emite ipoteza că, odată cu colapsul Uniunii Sovietice și
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
concurente. Neorealiștii au elaborat o analiză pesimistă asupra naturii schimbării sistemice după Războiul Rece, prezicând o revenire la multipolaritatea conflictuală la scară globală. Reacțiile instituționalismului și liberalismului variază în mod considerabil. Pe baza preferinței lor pentru rafinarea modelelor raționaliste, instituționaliștii sugerează că disciplina trebuie să se concentreze asupra testării unei serii relativ limitate de afirmații despre condiționalitatea urmăririi câștigurilor relative, în primul rând într-un context european. Totuși, în formularea acestor enuțuri, instituționaliștii nu țin seama în totalitate de faptul că
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
mod independent înainte de a ratifica condițiile acceptate pentru unificare în cadrul "Doi-Plus-Patru". În cazul Poloniei, se pare că Kohl a ezitat să garanteze linia Oder-Neisse ca graniță estică permanentă (Horsley, 1992, pp. 230-232; Muller, 1993, pp. 129 și 146-150). Aceste evenimente sugerează refuzul oficialilor germani de a lua în considerare folosirea unor cadre multilaterale de luare a deciziilor în cazuri în care hotărârile pot avea ca miză interese vitale, precum și disponibilitatea de a lua în calcul încălcarea dreptului internațional existent, atunci când acesta
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
altor membri ai MRS. Așadar, în sprijinul revendicărilor neorealiste, există dovezi potrivit cărora diplomația comercială și financiară a Germaniei a devenit mai asertivă și mai axată asupra propriilor interese decât în trecut. În ceea ce privește diplomația economică a Germaniei în interiorul UE, Heilbrun sugerează chiar că Germania își pierde interesul față de adâncirea integrării cu Franța, și încearcă, în schimb, să realizeze hegemonia asupra Europei de Est. Heilbrun sugerează că: Germania folosește lărgirea UE ca un mijloc de a se emancipa în raport cu Franța. Noii membri
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
mai axată asupra propriilor interese decât în trecut. În ceea ce privește diplomația economică a Germaniei în interiorul UE, Heilbrun sugerează chiar că Germania își pierde interesul față de adâncirea integrării cu Franța, și încearcă, în schimb, să realizeze hegemonia asupra Europei de Est. Heilbrun sugerează că: Germania folosește lărgirea UE ca un mijloc de a se emancipa în raport cu Franța. Noii membri UE îi vor permite Germaniei să creeze un bloc nordic, ai cărui noi membri sunt conștienți de îndatorarea lor față de Germania, fiind posibil să
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
câteva cazuri: aspecte ale procesului unificării, rolul militar în creștere al Germaniei în misiunile în afara regiunii, conflictele de interese cu NATO în privința UEO și PESC, criza din interiorul MRS, precum și chestiunea influenței germane asupra Europei de Est. Toate acestea pot sugera divizări în cadrul Alianței Atlantice, sau începuturile hegemoniei germane în Europa. Prin urmare, aceste evoluții validează analiza neorealistă a rolului Germaniei unificate în sistemul internațional după Războiul Rece. Instituționalismul Se poate afirma că Germania se încadrează într-un tipar complex de
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
la 370 000 (Linnenkamp, 1993, p. 95). Kohl a parcurs etapa următoare, de reînnoire a angajamentului Germaniei față de Tratatul de Neproliferare (NPT). De asemenea, se poate ca interpretarea neorealistă a incidentului referitor la granița poloneză să nu fie corectă. Muller sugerează că ezitarea lui Kohl nu a avut legătură cu poziționarea strategică, ci a reflectat considerații electorale interne (Muller, 1993, pp. 145-147). Astfel, afirmația că negocierile privind unificarea s-au desfășurat bilateral simplifică prea mult gradul ridicat la care acest proces
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]