30,395 matches
-
această țară după Războiul Rece. Potrivit lui Maull, comportamentul Germaniei în timpul crizelor din Bosnia și Kosovo vine în sprijinul opiniei lui, potrivit căreia Germania adoptă o strategie de putere civilă. El afirmă că profilul discret al Germaniei din timpul crizei nu sugerează în nici un caz o îndepărtare decisivă de orientarea postbelică a politicii externe de la Bonn (Maull, 1995; Maull, 2000). Meiers identifică beneficiile unei astfel de strategii, observând că, "atunci când Germania urmează o politică mai fermă, ridică suspiciuni printre aliați. Pentru a
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
se numără aspecte ale procesului de unificare, angajamentul Germaniei față de instituțiile de securitate atlantice, aparentul refuz de a-și lua angajamente militare în afara granițelor, participarea în sistemul economic internațional global, precum și dimensiuni ale strategiilor Germaniei cu privire la integrarea europeană. În timp ce instituționalismul sugerează că Germania începe să se confrunte cu opțiuni importante în strategiile sale de integrare, există dovezi că ea continuă să se folosească foarte mult de instituțiile internaționale în perioada post-Război Rece. Liberalism 1: variația internă Liberalismul prevede că variația culturală
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
vest-germană ... internalizase norma cooperării internaționale pașnice" (Katzenstein, 1993, p. 76). Mai mult, în diplomația din perioada unificării, Germania a reafirmat și și-a adâncit considerabil sprijinul pentru NATO și alte instituții de securitate euro-atlantice. Termenii în care gândeau politicienii germani sugerează că faptul că s-au folosit de NATO în această perioadă a reflectat nu numai valoarea esențială a menținerii instituției, ci și un reflex fundamental în materie de politici. Anderson și Goodman arată că nu există dovezi că elita a
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
său tradițional de participare la NATO și s-a expus la costuri financiare și riscuri umane crescute. Totuși, aducându-și la zi angajamentele instituționale, Germania a urmărit să susțină și să lărgească Alianța Atlantică. Astfel, interpretarea acestor evoluții în termenii utilitariști sugerați de analiza instituționalistă simplifică prea mult situația. Numai o concentrare asupra valorii intrinseci a NATO surprinde caracterul guvernat de norme al evoluției atitudinilor Germaniei față de recursul la forța militară. Baumann și Hellmann au rafinat această analiză în lumina tendințelor dezvăluite
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
cu discontinuitatea și pune accent pe caracterul de agent al decidenților politici germani. Totuși, această interpretare nu surprinde calea prin care modificările poziției germane au fost motivate de o dorință de a consolida cooperarea multilaterală pentru securitate. Baumann și Hellmann sugerează că o abordare mai adecvată este cea potrivit căreia cultura strategică nu a fost o constrângere pasivă asupra decidenților politici germani, ci a impulsionat în mod activ procesul de adaptare a politicii externe. Astfel, imaginea de sine distinctivă a germanilor
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
ale Germaniei, "trebuie să privim mai întâi la ... identitatea germană și cum a modelat ea cultura politicii externe" (Tewes, 1998, p. 130; vezi și Letourneau și Rakel, 1997, pp. 122-125). O analiză liberală a politicii externe germane după Războiul Rece sugerează că accentul asupra identității distincte a Germaniei ca actor nu este pus în totalitate greșit. Cu toate acestea, el trebuie să fie elaborat și rafinat. Angajamentul Germaniei față de multilateralism nu este un reflex politic pasiv moștenit din perioada postbelică. În
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
de schimbări profunde. Dar, dacă nu se consideră pe sine drept un actor cu un sentiment legitim al identității naționale, Germania va fi incapabilă să își îndeplinească rolul cerut de noul ei statut în sistemul internațional. Dezbaterile dintre realiștii care sugerează că Germania se transformă într-un actor normal și cei care consideră că ea se află departe de normalitate, din cauza angajamentului internalizat față de multilateralism, stabilesc o dihotomie falsă. După cum sugerează Dorff, "cele două teze nu se exclud reciproc, de fapt
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
noul ei statut în sistemul internațional. Dezbaterile dintre realiștii care sugerează că Germania se transformă într-un actor normal și cei care consideră că ea se află departe de normalitate, din cauza angajamentului internalizat față de multilateralism, stabilesc o dihotomie falsă. După cum sugerează Dorff, "cele două teze nu se exclud reciproc, de fapt. ... [pentru că] ceea ce considerăm a fi normal se poate schimba" (Dorff, 1997, pp. 66-67). "Normalizarea" Germaniei este o condiție esențială pentru continuarea angajamentului față de multilateralism, și nu antiteza ei. Prin urmare
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
adeziunea Japoniei la orientarea non-nucleară (Funabashi, 1998a; Jain, 2002). Și disputele dintre China și membrii ASEAN cu privire la Insulele Spratly au implicații pentru Japonia, din cauza vulnerabilității ei față de furnizarea de petrol din Orientul Mijlociu, precum și prin precedentele stabilite în dreptul internațional. Unii analiști sugerează că acest fapt se află în spatele încercării Japoniei de a media tensiunile chino-americane legate de construirea de către China a unor structuri pe reciful Meiji în 1995 (Calder, 1996, p. 144; Er, 1996, pp. 998-1001 și 1005). În plus, complexitatea disputelor
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
emergente între Japonia și alți jucători regionali pot fi citate de neorealiști drept dovezi ale problemelor rezultate din modificarea distribuției de putere în sistemul internațional. De asemenea, de la începutul anilor 1990 Japonia manifestă o lipsă de constanță față de ONU, ceea ce sugerează că își plasează autonomia în formularea politicilor deasupra opiniei comunității internaționale. Începând cu 1994, Japonia cere un loc permanent în Consiliul de Securitate (Itoh, 1995, p. 283). Totuși, spre deosebire de Germania, Japonia încă nu și-a reinterpretat constituția astfel încât să permită
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
1992 și 1995; Nye, 1992). Schița Programului de Apărare Națională (NDPO) din 1995, publicată la scurt timp după raportul lui Nye, nu indică o schimbare semnificativă a strategiei de planificare a apărării pe termen lung a Japoniei. Dar acest fapt sugerează că, așa cum s-a observat, consolidarea capacităților Japoniei de apărare împotriva rachetelor balistice a cauzat anumite îngrijorări în China. Totuși, în mod remarcabil, sugerează și o posibilă reducere a personalului SDF, de la numărul curent, de 180.000, la 150.000
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
schimbare semnificativă a strategiei de planificare a apărării pe termen lung a Japoniei. Dar acest fapt sugerează că, așa cum s-a observat, consolidarea capacităților Japoniei de apărare împotriva rachetelor balistice a cauzat anumite îngrijorări în China. Totuși, în mod remarcabil, sugerează și o posibilă reducere a personalului SDF, de la numărul curent, de 180.000, la 150.000 (Sasae, 1994, p. 17). În ciuda predicțiilor neorealiste, Japonia a luat în considerare cu precauție chestiunea statutului de membru permanent în Consiliul de Securitate al
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
de tendințe se potrivesc foarte bine în cazul unei strategii realiste mercantile. Tendința ca Japonia să întrețină bune relații economice cu vecinii asiatici, în timp ce relațiile cu puterile occidentale continuă să prezinte probleme, se potrivește din nou cu tiparul de comportament sugerat de realismul mercantil. Statele cu preferințe realiste mercantile vor balansa împotriva rivalilor cu structuri industriale similare, în timp ce instituționalismul prevede că statele cu structuri industriale avansate vor fi încurajate să coopereze. Astfel, spre deosebire de neorealism și instituționalism, concentrarea asupra preferințelor realiste mercantile
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
rol politic mai amplu în lume, fără să se remilitarizeze în același timp, fapt ce ar amplifica temerile partenerilor săi asiatici. De asemenea, aceasta ar însemna o abatere de la naționalismul economic. Instituționaliștii ar putea afirma că dificultățile economice ale Japoniei sugerează că nu își mai poate menține poziția de putere economică globală concomitent cu menținerea economiei interne cu organizare în keiretsu. De asemenea, instituționaliștii au identificat un grup semnificativ de susținători ai vocației de putere civilă în interiorul Japoniei (Nye, 1992, p.
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
de afirmare politică în strategiile după Războiul Rece, ceea ce a îngrijorat alte state. Mai mult, dificultățile economice curente ale Japoniei o expun și o fac vulnerabilă în economia internațională. Acestea pot amenința viabilitatea relației de securitate americano-japoneză. Neorealiștii ar putea sugera că aceste presiuni vor duce, probabil, la creșterea stimulentelor Japoniei de a urmări mercantilismul și regionalismul închis. Contrar realismului mercantil, aceasta ar însemna că strategiile japoneze privind investițiile și acordarea de ajutor pentru China vor deveni mai rigide. La rândul
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
că o revizuire cuprinzătoare a MST, bazat pe "o alianță mai egală și mai reciprocă", oferă Japoniei o alternativă mai puternică fie la abordarea puterii civile globale, fie la o strategie a balanței de putere (Pyle, 1996, pp. 174-177). Buzan sugerează nevoia ca Japonia să adopte o strategie "de apărare non-ofensivă", care include următoarele patru elemente: o capacitate puternică de auto-apărare; sensibilitatea crescută față de preocupările vecinilor; capacitatea de a juca un rol semnificativ în ajutorul internațional și menținerea păcii; precum și o
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
în afara granițelor. În ansamblu, se poate ca o relație mai echitabilă între SUA și Japonia să o ajute pe cea de-a doua să dezvolte relații mai stabile cu China decât ar fi capabilă să facă în altă situație. Așa cum sugerează Johnson și Keehn, SUA, care în continuare nu au încredere în capacitatea Japoniei de a acționa ca un aliat autentic, ar putea și chiar ar trebui să fie considerate o amenințare mai mare la adresa securității din Asia de Est decât
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
exclusiv economic, în lume. Japonia este "divizată și confuză cu privire la care ar trebui să-i fie imaginea de sine națională și la cum ar trebui să-și proiecteze identitatea în interiorul sistemului internațional" (Buzan, 1988, p. 561). În mod similar, Pyle sugerează că ajustările interne declanșate în politica japoneză reprezintă căutarea unui nou sentiment al scopului național pentru Japonia după Războiul Rece. Autorul notează că: [...] afirmațiile că Japonia este incapabilă să joace un rol mai important în comunitatea internațională își pierd o
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
internațional. (Pyle, 1996, p. 121) Diagnosticul lui Pyle presupune ca Japonia să înceapă procesul de construire a unui nou sentiment de identitate națională, mai potrivit lumii post- Război Rece decât cel dezvoltat în perioada postbelică. Pentru realizarea acestui lucru, Pyle sugerează că Japonia trebuie să devină mai autonomă, prin despărțirea fundamentală de deferența ce caracterizează strategia Yoshida. Sistemul politic japonez, caracterizat cu mai puțin de zece ani în urmă de Van Wolferen drept "lipsit în mod sistematic de opțiuni" în aproape
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
sistemul internațional în general. Într-adevăr, neorealiștii au observat că, pe parcursul anilor 1990, statutul economic tot mai important al Chinei a fost însoțit de modernizarea armatei. Estimările creșterii cheltuielilor pentru apărare ale Chinei în anii 1990 sunt foarte diferite. Unii sugerează că tendințele acestor cheltuieli nu trebuie să fie supraestimate (Nathan și Ross, 1997, pp. 146-148; Karmel, 2000). Alții, însă, atenționează cu privire la interpretările prea optimiste ale modernizării armatei Chinei. Nye avertizează că "și după ce înlăturăm exagerările ... afirmarea puterii armatei chineze ... trebuie
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
chiar o paralelă între comportamentul Chinei din timpul crizei rachetelor din Taiwan și comportamentul Germaniei din perioada interbelică (Friedman, 1997, p. 233). Astfel, există semne că puterea tot mai mare a Chinei o încurajează să conteste status quo-ul regional, așa cum sugerează logica neorealistă. În relațiile dintre China și Japonia există evoluții paralele. După "revitalizarea" Tratatului de Securitate americano-japonez din 1996, chinezii au devenit tot mai preocupați că alianța are scopul de a îngrădi China. Un aspect special care generează tensiuni pentru
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
recomandat ca SUA să-și mențină poziția militară avansată în Asia de Est, ca bază a dezvoltării multilateralismului în regiune. Deși o astfel de strategie nu ar înlocui un tipar mai închegat al relațiilor interdependente în Asia de Est, Nye sugerează că aceasta poate oferi unele dintre precondițiile necesare ca instituțiile internaționale să dobândească valoare pentru state precum China (Office for International Security Affairs, 1995; vezi și Nye, 1995). Unele aspecte ale strategiilor Chinei pot fi supuse interpretării instituționaliste. Instituționaliștii au
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
putea construi contraargumente la afirmațiile neorealiste privind folosirea regimului de non-proliferare de către China. NPT poate reduce probabilitatea ca vecinii Chinei să achiziționeze arme nucleare, astfel reducând nevoia Chinei de a descuraja (Garrett și Glaser, 1995, p. 76). În ceea ce privește MTCR, Rynhold sugerează că, "aparent, chinezii percep chestiunea proliferării ca pe o monedă de schimb ... cu care să reducă asperitățile din relația [cu SUA], sau să obțină concesii în probleme mai importante, cum ar fi Taiwan" (Rynhold, 1996, p. 109; vezi și Wallerstein
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
a-și putea duce la bun sfârșit programul de modernizare nucleară (Roy, 1998b, p. 151). Totuși, aderarea la CTBT îi cere Chinei și să riște proliferarea nucleară în Asia de Sud, fapt care a și avut loc recent. Conform teoriei neorealiste, Carpenter sugerează că orice încercare de a bloca India în CTBT a impulsionat India să elimine decalajul dintre capacitățile sale nucleare și cele chineze (Carpenter, 1998, pp. 2-3). Așadar, aderarea Chinei la Tratat este notabilă dintr-o perspectivă instituționalistă, mai ales dacă
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]
-
a politicii externe chineze] ... este nivelul ridicat al amenințărilor interne la adresa securității și legitimității guvernului. Evenimentele externe ... sunt privite în primul rând în termenii modului în care afectează stabilitatea internă și legitimitatea statului" (Kim, 1998, p. 19). Analiza lui Kim sugerează că preocuparea Chinei față de statutul ei a cedat primul loc anxietății privind coeziunea internă, ca sursă a motivației comportamentului internațional. În termenii organizării politice interne, China se confruntă cu schimbări economice, sociale și ideologice profunde, care amenință să-i submineze
by Ewan Harrison [Corola-publishinghouse/Science/1059_a_2567]