2,918 matches
-
de sens va fi fiind. În toate cazurile, reacțiile indivizilor sînt exacerbate, cum bine se observă în cursul pelerinajelor și paradelor patriotice, a festivalurilor de muzică și adunărilor politice. Flaubert descoperă la eroul său simptomele unei stări specifice omului-masă: Se cutremura sub efluviile unei iubiri năucitoare, ale unei tandreți supreme și universale, ca și cum inima întregii omeniri ar fi bătut în pieptul lui"20. Dar pînă-n epoca modernă mulțimile de acest fel apăreau sporadic și jucau doar un rol secundar. Ele nu
Epoca maselor: tratat istoric asupra psihologiei maselor by Serge Moscovici [Corola-publishinghouse/Science/1426_a_2668]
-
spațiul lăsat gol. La suprafață țîșnesc nu lucruri noi, ci cele deja existente, aglutinate dar neexprimate ca atare, forțele latente mai mult sau mai puțin concentrate și reprimate, remodelate și gata să înainteze. Masele sînt duse de propriul lor torent, cutremurate de panică sau de entuziasm, sub bagheta magică a unui conducător care s-a așezat în fruntea lor. Observatorul fascinat ar putea striga, alături de Shakespeare: "Iată flagelul vremurilor noastre, nebunii conducîndu-i pe orbi". Uluitoare precizie, nu-i așa? Să ne
Epoca maselor: tratat istoric asupra psihologiei maselor by Serge Moscovici [Corola-publishinghouse/Science/1426_a_2668]
-
rațiunii și au încălcat legea; iar dacă uneori îi sancționează, nu-și pune și întrebări teoretice în privința lor. Caracterul asocial, anomaliile lor nu amenință ordinea stabilită. Sînt considerați inofensivi sau pur și simplu născociri ale sistemului. Dar dacă societatea se cutremură de la temelii, dacă e atacată din afară, atunci pericolul ce apasă asupra securității ei interne și externe sporește amenințarea pe care-o aduc astfel de mișcări. Și încep să le judece drept anormale și vătămătoare. Așa se face că mulțimile
Epoca maselor: tratat istoric asupra psihologiei maselor by Serge Moscovici [Corola-publishinghouse/Science/1426_a_2668]
-
206 Am putea conchide că într-o societate de masă prestigiul conducătorului este aproape unicul atu al puterii, singurul instrument de care dispune pentru a acționa asupra mulțimilor. Căci doar prin prestigiu conducătorul a reușit să le ridice, să le cutremure, să le inspire fanatism sau chiar o disciplină. Dacă i-ați lua prestigiul, nu i-ar mai rămîne decît posibilitatea de a le guverna prin poliție sau administrație, prin armate sau calculator. În loc de aurul prestigiului, doar sînge și noroi. În
Epoca maselor: tratat istoric asupra psihologiei maselor by Serge Moscovici [Corola-publishinghouse/Science/1426_a_2668]
-
convins că așa se întîmplă, iar felul în care descrie mulțimile o dovedește pe deplin. De fapt, reia trăsătură cu trăsătură un tablou devenit clasic. După el, mulțimile trăiesc în permanență o stare asemănătoare visului cu ochii deschiși, sînt veșnic cutremurate de agitația orașelor, sfîșiate între cele mai simple și mai violente sentimente. Deci nu sînt în măsură să stabilească un contact serios și prelungit cu realitatea, și nici să evadeze din universul lor populat cu iluzii. Și scrie: Dar oricît
Epoca maselor: tratat istoric asupra psihologiei maselor by Serge Moscovici [Corola-publishinghouse/Science/1426_a_2668]
-
Sunt relevante în acest sens pasaje precum: „Atunci dracul se crăcește c-un picior la asfințit și cu unul la răsărit; s apucă zdravăn cu mânile de torțile ceriului, cască o gură cât o șură și când chiuie o dată, se cutremură pământul, văile răsună, mările clocotesc și peștii din ele se sparie; dracii ies afară din iaz câtă frunză și iarbă! Și oleacă numai de nu s-a răsipit bolta ceriului.”(Dănilă Prepeleac, p.184) „Și tot așa mergând ei încă
Incursiuni în universul epic by Ana Maria Ghiban () [Corola-publishinghouse/Science/1223_a_1930]
-
exemplu paradoxal, amestec de geniu și gafă, de sublim și poznă; azi, la atîția ani de la trecerea sa în neființă, să ne fie permis, cu nostalgică ironie, să evocăm și laturile umoristice ale personalității celebrului Petre Ștefănescu Goangă (care a cutremurat lumea cu vocea sa inegalabilă). Cel mai mare Rigoletto din istoria Operei române, neasemuitul dascăl și muzician, inegalabilul anecdotist și petrecăreț a rămas nu doar în istoria muzicii (și-a spectacolului), ci și în cea a... gastronomiei! Nu toți cunosc
[Corola-publishinghouse/Science/1463_a_2761]
-
am văzut, la televizor, un film despre Mircea Ciobanu, făcut de amicul Tudor Mărăscu. Film extraordinar! Cine a fost personajul? Vă spun tot eu: unul dintre marii pictori și sculptori ai României (și nu numai!), rămas... cvasi-necunoscut.... Filmul m-a cutremurat, fiindcă arăta finalul ciudat al acestui artist, mort prematur, în condiții suspecte, după ce uluise Europa și America cu talentul său. Nu se știe exact cum a murit: interlopii, masonii, confrații invidioși... Pelicula n-a știut, n-a vrut ori n-
[Corola-publishinghouse/Science/1463_a_2761]
-
magistral... băieței. Era cocoșată și, din acest motiv, nu mai avea loc pe scenă: șansa teatrului radiofonic, care o solicita, zilnic. Apoi, în liceu, i-am cunoscut și pe Emil Botta (la o ședință de cenaclu a liceului: m-a cutremurat, realmente, felul său unic de-a vorbi și recita! Era fascinant! Imposibil de imitat!), Sașa Pană (idem: m-a șocat că invitatul nostru nu avea nimic de avangardist, în el!), Doinaș și Irinel Liciu (la o tabără de creație a
[Corola-publishinghouse/Science/1463_a_2761]
-
de bulevard, un afacerist incapabil să conducă și să impună ținută unui teatru Național!"? Cum să nu regreți amarnic declinul unui excepțional actor, Cozorici, ajuns, înainte de moarte, să recite Rilke mașiniștilor, între două sticle de votcă? Cum să nu te cutremure cabala nulităților care nu vedeau cu ochi buni triumful valorii și-al tinereții pe scena Craiovei și s-au pretat la înscenări murdare, care au hărțuit prin arestul poliției floarea actorimii române, în frunte cu Amza Pellea? Poți rămîne indiferent
[Corola-publishinghouse/Science/1463_a_2761]
-
pe semenul tău alături de tine, mereu prezent, și să nu te întrebi niciodată: Cine este omul aceasta?, ci să-ți spui: Nu este un străin. Este fratele meu. Este Biserica lui Hristos, ca și mine. Privește înapoi, prietene, și te cutremură! Privește înainte și te bucură!... Vino să construiești biserici alături de noi! Să reconstruim în suflet o Biserică a Enei, hristică și voievodală, vie și nemuritoare, până ce o vom vedea ridicată și aievea, pe locul ei mărturie strașnică a credinței noastre
Biserica şi elitele intelectuale interbelice by Constantin Mihai [Corola-publishinghouse/Science/898_a_2406]
-
celea în fruntea civilizației, păstrează și astăzi vechile sale forme istorice, pururea reîmprospătată de spiritul modern, de munca modernă. De aceea o și vedem rămâind ca granitul, măreață și sigură în valurile adâncelor mișcări sociale de cari statele continentale se cutremură. Un stat mare și puternic ca Rusia, dar absolutist, se cutremură din temelii de o mișcare socială, tot astfel Germania, tot astfel republicana și egalitara Franță [...]. Ei bine, în Anglia sunt organele centrale ale Internaționalei roșie, trăiește Marx, generalisimul partidului
Junimismul și pasiunea moderației by Ioan Stanomir () [Corola-publishinghouse/Science/584_a_1243]
-
pururea reîmprospătată de spiritul modern, de munca modernă. De aceea o și vedem rămâind ca granitul, măreață și sigură în valurile adâncelor mișcări sociale de cari statele continentale se cutremură. Un stat mare și puternic ca Rusia, dar absolutist, se cutremură din temelii de o mișcare socială, tot astfel Germania, tot astfel republicana și egalitara Franță [...]. Ei bine, în Anglia sunt organele centrale ale Internaționalei roșie, trăiește Marx, generalisimul partidului, și nici pe guvernul, nici poporul englez nui doare capul de
Junimismul și pasiunea moderației by Ioan Stanomir () [Corola-publishinghouse/Science/584_a_1243]
-
o uita vreodată, "o imagine rar revelată a sufletului, a naturii americanilor"83. Chapman devine nespus de tranșant: este vorba de "inima unui criminal ceva rece și îngrozitor"84. " Am văzut, zice pastorul, moartea în inima acestui popor"85. Ne cutremurăm, desigur, în fața acestei declarații, mai ales că Chapman ne asigură, fără urmă de îndoială, că ceea ce a văzut "nu este o iluzie. Este adevărul"86, întrucât a fi capabil să privești cu indiferență "agonia unei ființe în aceeași măsură umane
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
se întrepătrunde cu ceea ce omul întîlnește, în interiorul propriei sale ființe: asumarea acestei condiții presupune situația în care omul "privește", fără prejudecăți, un adevăr ce nu începe odată cu conștiința, dar care este resimțit în pântece și care îl face să se cutremure adevărul întregii ființe, adevărul întreg care cuprinde toate dimensiunile și care se arată sub forma unei epifanii."60. Revenind la importanța textului, fie el excesiv intelectualizat, până la ermetism, sau, dimpotrivă, senzorial pe alocuri, rafinat până la neputință, sau virginal și sălbatic
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
interioară, a sa, intimă, și cea exterioară, a poeziei: "nu mă gândesc să fiu în poezie altfel decât în realitate, ci dimpotrivă. Dar strădania de a descoperi Cuvântul care să mă exprime cu adevărat n-a încetat niciodată și mă cutremur la gândul că vine o vreme în care criza acestuia duce vrând-nevrând spre tăcerea definitivă. Dumnezeu nu-ți pune la nesfârșit mâna în cap. Întâi fiindcă mai așteaptă și alții la rând, apoi fiindcă mai are și altceva de făcut
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Ștefan: Așa-i că da? Așa-i că mai bine vorbeam cu calul? Ilie: Calul ăsta, dragă Ștefane, a venit încet, încet, cu fiecare dezamăgire, cu fiecare renunțare și se numește religie, logică, iubire, autenticitate... Ștefan: Oleu, taci că mă cutremur! Mai bine rămîneai beat. Luam și eu mai în glumă toată chestia asta. Ilie: Eu am spus că nu-i bine să mă trezesc. Ștefan: Nu-i nimic. Eu mă mulțumesc și cu tine treaz dacă renunți la... dumnealui... ăla
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
fabulos, poate nemeritat, dar regesc. Îi mulțumesc și mă voi strădui să fiu la înălțimea darului său. Iar pe voi, dragi privitori, vă avertizez: fiți atenți, ascultați cu mintea și cu trupul, pentru că și voi, ca și mine, vă veți cutremura. E un seism de care avem nevoie, pentru că prea ne-am culcat pe-o ureche, prea am uitat al naibii de repede. Și ținerea asta de minte ne poate cât de cât izbăvi. Și cum spectacolul e împlinirea noastră, aș spune că
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
noi înșine, așa cum încearcă să facă cei doi protagoniști. Cred însă că pentru un asemenea dificil proces, finalul ar fi trebuit să fie mult mai dramatic decît îl propune piesa și-l acceptă regizorul. Spectacolul provoacă la meditație, dar nu cutremură. În locul unui verdict el sugerează doar o privire în oglindă. Zice regizorul în caietul de sală: "Acest spectacol nu este o penitență. Nici o acuză. Acest spectacol se vrea a fi o oglindă în care să ne privim pe noi înșine
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
această lume dispar legi și datini. Măștile s-au uzat. Lumea este dominată de "zeul" căderii în vid. Soarele, cum spunea altădată Eminescu, se va răci și vor muri oameni și flori, orașe, semnale magnetice; o moarte organică a lucrurilor cutremură lumea, semnalând căderea în vid. Lumea trăiește spaima morții și a crimei: "veți cădea în genunchi/ surâzând suav și gândindu-vă la pumnalele/ veșnic ascunse sub haină și veșnic în gând" ("Tinerețe fără bătrânețe"). E o lume de coșmar ce
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
ca moment de "resurecție" a poeziei de după 1944. "Simbolist, impresionist" (P. Poantă) sau mai degrabă un expresionist izvorât din impresionism prin dimensionarea cosmică a impresiei atunci când va trăi imaginile războiului prin sentimentul de sfârșit de lume, proiectat într-un peisaj cutremurat de spaimă și păcat. O natură dantescă, secătuit de viciu, o natură negativă se întinde: "Pe zare curge sânge și pieptul mi-i roșu de parcă/ Mâinile pline de sânge pe piept mi le-am șters...". Personajele și sentimentele sunt gigantizate
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
vremii" și sugerează răbdarea obositoare inerentă decantării în expresie a sentimentelor și meditațiilor. Apare și umbra, "petecul de noapte", cum o numea Tudor Arghezi, în care ne cufundăm periodic până la dispariția finala. Umbra trece tremurând, se lungește în drum, ne cutremură somnul și visele, este roaba din naștere, lepădată de Domnul, ne încercuie vârstă cu vârstă. Visul se combină cu aspirația la autodepășire, de aceea visul la M. Ciobanu înseamnă efort, așteptare, pândă și ardere: "auzul mi-adoarme,/ tremură stins la
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
în unele poeme. Singurele amintiri frumoase ale poetului sunt legate de o dragoste rămasă undeva în timp; evocarea ei ne amintește de Radu Stanca: "O șoaptă, o șoaptă cu buze de crin/ bună seara, bună seara/ prințul din stele se cutremură/ te iubesc Ofelia eu sunt amurgul!" Poetul solitar este născut de cer și însetat eminescian de repaus; el va opri timpul, pentru a trăi clipe ce au fost; este sfântul și egalul demiurgului, când ajunge dincolo de moarte: "Numai eu cel
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Păunescu trece prin exuberanța primelor sentimente, prin stări de jubilație, de neliniște, de spaimă în fața unui univers aflat în stare de proliferare sau de dezagregare, cuprinsă de o "boală fără nume". Aceasta ar fi taina cea mare de care se cutremură lumea. Sevele izbucnesc, regenerând universul sau strivindu-l, sortindu-l pieirii. Eugen Simion subliniază existența unor "simboluri întoarse", o dimensionare a miturilor cu sens într-o altă direcție. În această perspectivă calul troian nu ar fi produsul fanteziei lui Ulisse
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
le vindecă pe toate. Se poate vedea că morala pune accentul pe latura subiectivă, sufletească, de factură emoțională, a vieții, privind moartea ca pe o despărțire dureroasă, care sfâșie sau umple de neliniște sufletul, ceva care mă face să mă cutremur și mă azvârle În necunoscut, o experiență străină vieții, care mă umple de teamă. Acest punct de vedere Îl regăsim mult mai târziu la existențialiști, care pun problema raportului dintre viață și angoasă (S. Kierkegaardă, ajungând la concluzia care Închide
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]