3,756 matches
-
de sudoare, rotunde, îi umplu fruntea albă, obrajii neașteptat de cărnoși ; e cald aici, cu toate că a lăsat transperantele. Cineva - vecinele, desigur - a tuns-o, și în locul nodului care îi strângea la ceafă părul creț, așezat singur în cute ondulate pe tâmple, șuvițe, inexplicabil de rare și de drepte, îi atârnă, retezate lângă lobul urechii. Cărarea, trasă chiar prin mijlocul capului, lasă la vedere țeasta, veșted-roză. — Ai dat și ligheanul alb, de faianță ? Aveai un lighean alb, de faianță, cu flori roșii
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
în cameră, Mihai își lasă bagajul, agață pălăria și paltonul în cuier, apoi scoate din sacoșa de plastic florile cumpărate în București. Pentru tine... oferă buchetul Lilianei. Ochii femeii par și mai vii, licărind prin lentilele ochelarilor, alungindu-se spre tîmple pînă seamănă cu două migdale, iar buzele, conturate brusc, depărtîndu-se ușor în timp ce șoptesc un "mulțumesc!", dezgolesc albul unei danturi frumoase. Coborîm imediat, să mai zăbovim la o cafea în hol, spune Mihai, înviorat brusc. Doar să mă spăl pe mîini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
spăl pe mîini și pe față... Primul lucru pe care îl zărește în oglinda mare, cît jumătate din peretele băii, este zîmbetul amar, de insatisfacție, înflorit în colțul gurii. Apoi, firele albe, constituindu-se în adevărate pete cenușii, la ambele tîmple. "...Scriam cîteva pagini la scenariul radiofonic, începeam romanul plănuit sau citeam naibii o carte!..." La ora asta și-ar fi adormit fetița spunîndu-i o poveste "serioasă", apoi s-ar fi ridicat din pat și s-ar fi așezat la masa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
se spune. Au ochii plini de zîmbet, iar mîinile lor se ating reciproc în gesturi de o infinită tandrețe. După cum vorbește fata, la celălalt capăt al firului este, desigur, mama ei, care-i spune ceva și cei doi își lipesc tîmplele, să audă împreună. La sfîrșit, băiatul ia receptorul, adresează și el vorbe de respect, fata mai spune un "sărut mîna, sărută-l și pe tata cînd vine de la serviciu", apoi părăsesc cabina, pornind alături în direcția complexului studențesc. Au în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
Te rog! spune el, oferind femeii florile, al căror ambalaj l-a scos deja, lăsîndu-l pe colțul mesei. Mulțumesc! se bucură Liliana și, mai mult decît aseară, prin transparența ochelarilor, Mihai observă jocul de lumini din ochii alungiți fascinant spre tîmple. Le voi așeza alături de cele primite ieri, spune ea, îndreptîndu-se spre fereastră. Abia acum observă Mihai pianul mare, cu coadă, care umple un colț de cameră. Pe el stă o revistă și, mai spre mijloc, vaza cu florile oferite aseară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
vreo întrebare. Mai credeam că ai vrut să rîzi de mine. Simțind pe cineva alături, tu ai ridicat puțin capul și ți-am zărit fața. Păreai mai bătrîn cu zece ani. N-ai spus nimic. În timpul orelor, ai stat cu tîmpla rezemată de podul palmei stingi și-ai refăcut drumul matematic de la legea a doua a lui Newton pînă la relația spațiu-timp în teoria lui Einstein, un test de performanță pentru un fizician. Întîi am vrut să te ignor, apoi m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
încet ambalajul. Admiră mult timp, apoi, murmurînd cuvinte de mulțumire, se ridică în genunchi și-și trece brațele pe după gîtul lui Mihai. Îmbrățișați, cad amîndoi pe pat. Rîd amuzați și rămîn așa: Mihai, sprijinit cu ceafa de pernă; Liliana, cu tîmpla pe pieptul lui. Toca a căzut din capul femeii și stă răsturnată lîngă ei, pe cearșaf. Mihai o admiră, în timp ce-o rotește între vîrfurile degetelor. Îi vine în minte imaginea femeii ieșite de la Operă ieri seară, cu haină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
repulsie față de moldoveni, admiră sincer tot ce-a produs Moldova. Ce-ar putea "produce" niște...? întreabă Mihai cu un glas stins, în care se ghicește jignirea. De ce-mi retezi vorba? ridică Liliana privirea spre el. Își culcă din nou tîmpla pe pieptul lui și-și continuă gîndul: Ea mi-a semnalat ultimul tău roman. După ce l-am citit, m-a întrebat ce părere am. Îi spusesem deja, mai de mult, că te cunosc. "Păcat că-i nefericit!" a exclamat ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
Liliana apăsat S-ar putea să te coste scump! adaugă cînd îi întîlnește privirea. Derutat, Mihai se ridică, face cîțiva pași de retragere și îngînă: Ce... ce anume? Liliana se uită fix către el, ochii i se lungesc fascinant spre tîmple, subțiindu-se, parcă să-l vadă mai bine, apoi explodează, devenind mari, rotunzi. Buzele, umplute de surîs, acoperă durerea de-o clipă cuibărită în colțul stîng al gurii. Afară, Mihai! sare Liliana de pe pat, izbucnind într-un rîs scurt. Îți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
nu i-a purtat nici o ranchiună, ba chiar i-a fost recunoscător că și-a trimis colegul, după cum promisese. Cam tîrziu, peste două ceasuri, dar l-a trimis. Mihai pierduse orice speranță. Spatele cămășii îi era ud de transpirație iar tîmplele îl dureau îngrozitor. I-a spus că dorește s-o asiste pe Ana, dar a fost întrerupt: "Ce brînza mă-tii credeai că fac acolo, în sală?! Tocmai cu nevastă-ta m-am chinuit pînă acum..." Și i-a întors
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
două țigări cu o plăcere, dar și cu o încetineală atît de evidente, parcă ar fi ultimul tutun din lume. Liliana stă din nou cu genunchii la gură și privește în gol, dincolo de capătul patului. Lungit pe patul vecin, cu tîmpla sprijinită de podul palmei, Mihai așteaptă să întoarcă ochii spre el. Știi, Mihai, spune femeia într-un tîrziu, fără să-l privească, am putea merge la Filarmonică. E un concert Brahms. Prindem partea a doua. Poate Bach, la catedrală. Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
măcar o țigară la două ore, înțelegi? Eu lucrez cu capul, și ăsta, bostanul ăsta îmi crapă dacă nu-i dau porția de otravă!... Ca eu să-l amăgesc să se lase de fumat, se lovește el cu pumnul în tîmplă, trebuie să-i dau ceva mai bun, sau pe măsură! Petre Graur își strînge mai bine cordonul halatului, face cîțiva pași nehotărîți prin laborator, apoi, amintindu-și, arată lui Mihai să descuie ușa, iar el se spală pe dinți. La
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
mine, recunoaște Mihai, răpus de vorbele Lilianei, care s-au înfipt în el cu violență. Iar eu amîn mereu ziua cînd să încep bătălia, adaugă trist. Stă gîrbovit pe marginea canapelei și privește în jos. Cînd simte palma femeii atingîndu-i tîmpla, o reține, strîngînd-o puternic, în disperare. Apoi ridică ochii. Obrajii Lilianei sînt tăiați de două urme umede. Oricînd, Mihai, aș fi spus da. Pentru mine ar fi însemnat imens șederea ta în casa asta. Dar nu acum, nu azi! Cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
brusc în birou, se simte pînă și vibrația pereților din cauza unor motoare mari, aflate la etajul întîi. După senzația ce-o are în obraji, Mihai înțelege că a roșit, iar inima și-o aude lovind rar și cu putere în tîmple. Poate că-i mai bine așa! oftează Tamara. Da, da! încuviințează cînd îl vede pe Mihai privind-o surprins. E bine că duminică l-ai auzit și tu pe George vorbind... ca de obicei! După o pauză lungă, în clipa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
să urc; tremurau toți în fața ei; nici un procuror nu îndrăznea să infirme verdictul pus de ea în cazul femeilor venite cu provocări de avort... Las-o, nea Toadere, să se odihnească în pace... oftează Mihai, amintindu-și-o culcată cu tîmpla pe pieptul lui. Odihnească-se!... Cu bine, Mihăiță, cu bine!... aude Mihai vocea stinsă a musafirului, care se îndreaptă spre poartă. Întors la masa din cămăruța încălzită de soba încinsă cu cîteva șindrile vechi și cu un pumn de cărbuni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
de bătălia purtată cu Mihai, pe care s-a răzbunat sufocîndu-l cu picioarele făcute colan în jurul gîtului, pînă l-a simțit pierdut total. "Suntem amîndoi scorpioni, Mihai; femela devorează întotdeauna masculul după", i-a șoptit înainte de-a adormi cu tîmpla pe pieptul lui. Dom' Vlădeanu, țineți-vă bine! îl întîmpină regizorul în telefon cu o voce care tremură de un rîs ce pare a veni din teritoriul unde începe hazul de necaz. Spuneți, că stau pe scaun, încearcă Mihai să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
un însemn al toamnei. Mîna femeii se ridică de pe volan și atinge brațul lui Mihai: Aș vrea să nu-mi propui... nimic! Sînt sigură că nu te-aș refuza, dimpotrivă! Dar nu vreau! Inima lui Mihai zvîcnește puternic, tocmai în tîmplă, iar bubuiturile repetate fac să-l doară capul, parcă l-ar fi aruncat cineva, de cîteva ori, de-un perete. Fața gravă a femeii, de o parte și stiva cu varză în cealaltă, la egală distanță, smulg din el un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
toamnă... Fusese chemat de urgență la poartă. Chemarea îl găsise undeva în instalație. Abia a avut timp să se spele pe mîini și pe față. Îl aștepta un bărbat cu o ținută elegantă, gesturi precise și părul ușor grizonat la tîmple. Alături, o femeie care semăna izbitor cu Teona. Dar numai de departe. "Sînt sora ei", i-a retezat femeia începutul exclamației ce-i scăpase, mai ales că Mihai o știa pe Teona în spital. I s-a spus că e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
grijă de fetiță, că el se duce prin oraș. Revine după o oră și jumătate, tot cu mîinile în buzunare; nicăieri, la nici o alimentară, n-a venit nimic. Doar conserve și pește congelat. Se apleacă și-și sărută fetița pe tîmplă: Puiul tatii de curcan! șoptește, făcînd cu ochiul lui Adrian, care stă alături și citește. Dac-am avea și acum un curcan ca la Paște!... se miră băiatul. Mihai stă o clipă locului. În fond, de ce nu?! Merge la telefon
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
măcar. Simțind-o pe fetiță alături, are o clipă impresia că stă la masa lui de scris, iar Cristina a venit să-i privească pe lîngă umăr. Întinde mîna și cuprinde trupul plăpînd în arcul brațului, lipindu-și obrazul de tîmpla fetiței. În clipa de mare bucurie, cînd simte plăcerea cu care copilul se lasă în voia lui, își amintește că nu-i acasă, lîngă Cristina, și convertește totul într-un gest de alintare, continuat într-unul poznaș spre băiețelul băgat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
cu aprobarea pentru tipărirea cărții. Ia pachetul cu "bunul de tipar" și merge în biroul prietenului său, inginerul mecanic al tipografiei, să transcrie corecturile pe exemplarul venit de la editură. Imediat ce desface ambalajul simte cum inima lui lovește cu putere în tîmplă. Nu-i place să-și prevestească viitorul, dar înțelege că peste ani, cînd va îmbătrîni, la un asemenea moment, ar putea face o comoție cerebrală sau un infarct. O clipă se gîndește dacă merită atîta strădanie, cînd foarte bine ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
cînd, după o zi de zbucium, trezindu-se din somnul plin de frisoane ce-l cuprinsese, a descoperit-o pe Teona lîngă patul său, ștergîndu-i fruntea fierbinte; seara cînd, întinzînd brațele să atingă obrazul femeii, și-a plimbat degetele peste tîmplele ei și i-a luat buclele castanii între palme, șoptindu-i un bun venit, în timp ce ea continua să stea nemișcată în fața lui, cu ochii închiși strîns și palmele alăturate în fața gurii, ca la rugăciune. A urmat clipa cînd Teona a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
A. Apostolan! exclamă încet, cu bucurie, amintindu-și înainte de-a fi început să urmărească numele abonaților. Notează pe un colț de hîrtie numărul și urcă în cameră. Încuie ușa, ia receptorul și cere un ton cu orașul. Simte că tîmpla stîngă e gata să se spargă din cauza inimii ce o aude bătînd acolo. Lasă receptorul la loc, se ridică din fotoliu și începe să se plimbe. Vrea să deschidă televizorul, dar rămîne locului, privind cu ochii măriți paharul pus lîngă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
de ce nu mi-ai spus? Pentru că a trecut doar o lună de cînd am aflat. Tu știi de-atîția ani și nu ai făcut-o. Noroc de blestemata asta de sticlă cu vin vechi!... Coborît la marginea patului, Mihai își ia tîmplele între palme și stă așa. Nu, Ana, nu-i normal! oftează într-un tîrziu. Să știi de atîta timp și să nu-mi spui... Ea de ce nu ți-a spus? Nu știu. Nici acum n-a făcut-o. Am înțeles
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
hotărît să-l întrebe ce-a vrut Manoliu. Lui Mihai i-a fost mai greu ca oricînd să mintă. Parcă s-ar fi răsturnat pămîntul cu el; obrajii i-au luat foc, iar inima l-a lovit cu putere în tîmple. Doctorul Manoliu s-a întors și vrea să mă vadă. Nu i-a spus că-l refuză și nici că se duce la el la spital. De altfel, nici n-a fost sigur că vrea s-o facă. Abia ieri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]