11,725 matches
-
la tronul Poloniei din 1734, iar ducele Carol de Parman, fiul mai tânăr al regelui Filip al V-lea al Spaniei a fost instalat ca rege al Neapolelui și Siciliei începând din 1735. Când Carol de Parma a moștenit și tronul Spaniei de la fratele său vitreg în 1759, el a lăsat Neapole și Sicilia fiului său mai tânăr, Ferdinand al IV-lea. În ciuda faptului că cele două regate se aflau în uniune personală sub dinaști austrieci și spanioli, ele au rămas
Regatul de Neapole () [Corola-website/Science/313551_a_314880]
-
împotriva lui Napoleon, Ferdinand și britanicii nu au reușit niciodată să pună în pericol controlul francez asupra Peninsulei italice. După înfrângerea lui Napoleon din 1814, Murat a ajuns la o înțelegere cu Austria și i-a fost permis să păstreze tronul Neapolelui, în ciuda protestelor lui Ferdinand și ale susținătorilor săi. Cu toate acestea, din cauza ostilității celorlalte puteri, în special a Marii Britanii, îndreptate asupra sa, și dependent de sprijinul nesigur al Austriei, poziția lui Murat a devenit din ce în ce mai nesigură. De aceea, atunci când
Regatul de Neapole () [Corola-website/Science/313551_a_314880]
-
a urmat, dintre Murat și austrieci, a fost de scurtă durată, încheindu-se cu victoria decisivă a forțelor austriece în Bătălia de la Tolentino. Murat a fost nevoit să fugă, iar Ferdinand al IV-lea al Siciliei a fost restaurat pe tronul Neapolelui. Murat va încerca să își recâștige regatul, însă a fost rapid capturat și împușcat de către un pluton de execuție la Pizzo, Calabria. În următorul an, 1816, a avut loc uniunea formală dintre Regatul Neapolelui și Regatul Siciliei, ceea ce a
Regatul de Neapole () [Corola-website/Science/313551_a_314880]
-
încheiată cu Mazarin, care a provocat uimirea celor mai mulți observatori din acea vreme. În realitate, apropierea dintre regina-mamă și Mazarin era anterioară morții lui Richelieu și a lui Ludovic al XIII-lea. Dorința de a-l menține pe fiul său la tron și înțelegerea dezavantajelor apropierii de Spania erau argumente puternice pentru a continua politica dusă de Richelieu și de Ludovic al XIII-lea - și, deci, de a-l susține pe Mazarin. Abilitatea lui Mazarin în politica externă era un pretext pentru
Jules Mazarin () [Corola-website/Science/315475_a_316804]
-
Alexandrovna a Rusiei. Familia lui Vladimir a fugit în Finlanda după Revoluția Rusă din 1917. Au părăsit Finlanda în 1920 și s-au mutat la Coburg, în Germania. La 8 august 1922 tatăl lui Vladimir s-a autodeclarat curator al tronului Rusiei. Doi ani mai târziu, la 31 august 1924, a mers un pas mai departe și și-a asumat titlul de "împărat și autocrat al tuturor Rusiilor". În aceste condiții, Vladimir devenea Țarevici (moștenitor al tronului) și Mare Duce cu
Vladimir Kirillovici, Mare Duce al Rusiei () [Corola-website/Science/320049_a_321378]
-
a autodeclarat curator al tronului Rusiei. Doi ani mai târziu, la 31 august 1924, a mers un pas mai departe și și-a asumat titlul de "împărat și autocrat al tuturor Rusiilor". În aceste condiții, Vladimir devenea Țarevici (moștenitor al tronului) și Mare Duce cu titlul de "Alteță Imperială". În 1930 familia a părăsit Germania, mutându-se la Saint-Briac, în Bretania, Franța, unde își ținea tatăl său curtea imperială. În anii 1930 Vladimir a trăit pentru o perioadă în Anglia, unde
Vladimir Kirillovici, Mare Duce al Rusiei () [Corola-website/Science/320049_a_321378]
-
principal la Madrid, făcând vizite frecvente la proprietatea sa din Bretania, precum și la Paris. Vladimir s-a căsătorit cu Prințesa Leonida Georgievna Bagration-Moukhransky la 13 august 1948 la Lausanne. Legea Casei Romanov spune că pot fi în ordinea succesiunii la tronul imperial numai copiii născuți în urma unei „căsătorii egale” - dintre un prinț Romanov și o prințesă dintr-o altă familie regală, nu doar nobilă; copiii născuți în urma unei căsătorii morganatice sunt excluși de la succesiune. Deși familia Leonidei domnise în Georgia în
Vladimir Kirillovici, Mare Duce al Rusiei () [Corola-website/Science/320049_a_321378]
-
fie desțeleniți și transformați în culturi de orez. Ca rasplată cei care fac aceste desțeleniri vor primi privilegii. Astfel familii puternice încep să acumuleze pământ și putere. 724 - Împărăteasa Gensho moare și Shomu devine imparat. (Pentru a reduce amenințarea la adresa tronului, datorată fracționării puternicelor familii de la curtea imperială din timpul domniei lui, Shomu inițiază obiceiul de a degrada unii membri din familia imperială. Din acest obicei provin, printre altele, familiile Tachibana, Taira și Minamoto.) 736 - Budismul Kegon este introdus în Japonia
Cronologia Perioadei Nara () [Corola-website/Science/303062_a_304391]
-
familia Fujiwara. 770-781 - Începe separarea țăranilor de clasa războinicilor. 776 - Garnizoana de la Taga este distrusă în urma revoltei populației ainu (revolta a continuat până în anul 790). 781 - Konin moare. După moarte lui, consiliul miniștrilor refuză să permită unei femei să preia tronul. Kammu, fiul mai mare al lui Konin, devine împărat până țn anul 806. (Familiile Taira sunt descendenți ai nepotului împăratului Kammu, Takamochi.) 782 - Kammu decide să mute curtea și capitala într-o zonă nouă, pentru a scăpa de puterea în
Cronologia Perioadei Nara () [Corola-website/Science/303062_a_304391]
-
fără moștenitori. Victor Amadeus, Prinț de Piedmont și Francesco d'Este, Prinț de Modena au cerut-o în căsătorie însă negocierile au eșuat. Ducatul de Parma va fi moștenit de primul ei fiu, Infantele Carlos, și după ascensiunea sa pe tronul Spaniei, titlul a trecut celui de-al doilea fiu, Infantele Felipe. El este fondatorul Casei de Bourbon-Parma. Mama ei a educat-o în izolare strictă dar chiar și această măsură nu a reușit să îmblânzească temperamentul ei imperios și ambițios
Elisabeta de Parma () [Corola-website/Science/321028_a_322357]
-
aceste decizii, care i-a acordat un rol puternic în politica din secolul al XVIII-lea în Spania. În acestă perioadă Alberoni a fost numit cardinal în 1716 și prim-ministru. În 1724 Filip al V-lea a renunțat la tron în favoarea moștenitorul său, întâiul născut din prima căsătorie și s-a retras la palatul de La Granja. Șapte luni mai târziu, totuși, decesul tânărului rege l-a rechemat pe Filip pe tron. În timpul ultimilor lui ani, când era aproape senil, ea
Elisabeta de Parma () [Corola-website/Science/321028_a_322357]
-
În 1724 Filip al V-lea a renunțat la tron în favoarea moștenitorul său, întâiul născut din prima căsătorie și s-a retras la palatul de La Granja. Șapte luni mai târziu, totuși, decesul tânărului rege l-a rechemat pe Filip pe tron. În timpul ultimilor lui ani, când era aproape senil, ea a condus întreaga politică a Spaniei, astfel încât să asigure tronuri în Italia pentru fiii ei. În anul 1731 ea a avut satisfacția de a-și vedea planul realizat cu recunoașterea de către
Elisabeta de Parma () [Corola-website/Science/321028_a_322357]
-
s-a retras la palatul de La Granja. Șapte luni mai târziu, totuși, decesul tânărului rege l-a rechemat pe Filip pe tron. În timpul ultimilor lui ani, când era aproape senil, ea a condus întreaga politică a Spaniei, astfel încât să asigure tronuri în Italia pentru fiii ei. În anul 1731 ea a avut satisfacția de a-și vedea planul realizat cu recunoașterea de către marile puteri prin Tratatul de la Viena din 1731 a fiul ei Don Carlos (ulterior Carol al III-lea al
Elisabeta de Parma () [Corola-website/Science/321028_a_322357]
-
vedea planul realizat cu recunoașterea de către marile puteri prin Tratatul de la Viena din 1731 a fiul ei Don Carlos (ulterior Carol al III-lea al Spaniei) ca duce de Parma și, după Tratatul de la Viena din 1738 ascensiunea lui la tronul celor Două Sicilii. Al doilea fiu al ei, Filip, a devenit Duce de Parma în 1748. În timpul lui Elisabeth, Spania a fost principala putere a lumii. După moartea lui Filip al V-în anul 1746, Elisabeth s-a retras la
Elisabeta de Parma () [Corola-website/Science/321028_a_322357]
-
în favoarea fiul său. Ea a trebuit să aștepte moartea, în 1759, a regelui Ferdinand al VI-lea al Spaniei, al patrulea fiu al lui Filip și al primei soții, Marie-Louise de Savoia, înainte de a-și vedea fiul cel mare pe tronul Spaniei, sub numele de Carol al III-lea. La sfârșitul războiului austriac de succesiune (1740-1748) și-a văzut celălalt fiu primind coroana ducatului Parma. Filip s-a căsătorit cu Prințesa Louise-Élisabeth a Franței, "Madame Première", prima fiică a regelui Ludovic
Elisabeta de Parma () [Corola-website/Science/321028_a_322357]
-
considera că doar sprijinul Regatului Unit putea asigura câștigarea independenței țării. În același timp, au apărut și partide filofranceze și filoruse. Fiecare dintre aceste facțiuni avea să participe la o luptă dură pentru putere în timpul domniei regelui Otto. După ce pe tronul Rusiei s-a urcat împăratul Nicolae I în decembrie 1825, Canning a decis să ia măsuri imediate. El l-a trimis pe ducele de Wellington ca ambasador în Rusia. După consultări diplomatice intense a fost semnat Protocolul de la Sankt Petersburg
Prima Republică Elenă () [Corola-website/Science/326132_a_327461]
-
În plus, potențialul monarh era nemulțumit de linia de frontieră nou, care era defavorabilă noului stat. Negocierile au fost oprite pentru o vreme, după asasinarea lui Kapodistrias în 1831 în Nauplion de către membrii clanului Mavromichalis. Retragerea candidaturii lui Leopold la tronul Greciei și izbucnirea Revoluției din Iulie din Franța a întârziat rezolvarea problemei frontierei noului regat până după momentul formării unui nou guvern britanic. Henry Temple, noul ministru de externe, a acceptat în cele din urmă ca frontiera Regatului Greciei să
Prima Republică Elenă () [Corola-website/Science/326132_a_327461]
-
să fie linia Arta-Volos. Negocierile cu privire la includerea Cretei între frontierele noului stat nu au dus însă la niciun rezultat. În luna mai a anului 1832, în timpul Conferinței de la Londra, cele trei mari puteri, (Regatul Unit, Franța și Rusia) au oferit tronul regelui Bavariei, Ludwig von Wittelsbach, fără a-i consulta în vreun fel pe greci. Marile puteri, în calitatea lor de garanți ai monarhiei elene, au căzut de acord să garanteze și un împrumut de 60.000.000 franci pentru noul
Prima Republică Elenă () [Corola-website/Science/326132_a_327461]
-
era rege al Celor Două Sicilii. Fratele lui mai mare Don Felipe a fost sărit de la succesiune din cauza retardului mental și a epilepsiei. În 1788, Carol al III-lea a murit iar Carol al IV-lea i-a succedat la tron. Chiar daca el credea profund în sanctitatea monarhiei și a păstrat aparențele unui monarh absolut și puternic, a luat parte doar pasiv la direcția urmată de guvernul său, și a preferat să se ocupe de vânătoare. Guvernarea a lăsat-o soției
Carol al IV-lea al Spaniei () [Corola-website/Science/317667_a_318996]
-
său Ferdinand a apelat la Napoleon împotriva ministrului său Godoy, el a stat de partea ministrului său. În 1808, la 19 martie, a abdicat în favoarea fiului său pentru a-și salva ministrul care fusese luat prizonier. Ferdinand a urcat pe tron ca Ferdinand al al VII-lea însă nu avea încredere în Napoleon care avea 100.000 de soldați în Spania în acea vreme. Carol al IV-lea a devenit prizonier al lui Napoleon în Franța și, mai târziu, a revenit
Carol al IV-lea al Spaniei () [Corola-website/Science/317667_a_318996]
-
în Spania în acea vreme. Carol al IV-lea a devenit prizonier al lui Napoleon în Franța și, mai târziu, a revenit asupra abidicării sale și a abdicat la 5 mai 1808 în favoarea lui Napoleon. Napoleon l-a pus pe tronul Spaniei pe fratele său Joseph Bonaparte. Carol a fost internat la castelul lui Talleyrand în Valençay. A acceptat o pensie de la împăratul Franței și și-a petrecut restul vieții între soția sa și Godoy. În 1812, în cele din urmă
Carol al IV-lea al Spaniei () [Corola-website/Science/317667_a_318996]
-
Hesse-Darmstadt și a soție lui, Caroline de Zweibrücken. S-a născut la Prenzlau. Ea și Frederic s-au căsătorit la 14 iulie 1769, imediat după divorțul acestuia de Elisabeth Christine de Brunswick-Lüneburg. A devenit regină a Prusiei după ascensiunea la tron a soțului ei în 1786 și a deținut această poziție timp de 11 ani. Căsnicia nu a fost una fericită, Frederic a avut numeroase amante, dintre care cea mai notabilă a fost Wilhelmine von Lichtenau, cu care el a început
Frederika Louisa de Hesse-Darmstadt () [Corola-website/Science/321765_a_323094]
-
numit Walter FitzAlan a devenit primul Mare Prefect al Scoției, în timp ce fratele său William, a devenit Conte de Arundel. Când războiul civil din Regatul Angliei, cunoscut sub numele de "Anarhia", a izbucnit între Matilda și verișoara ei care a uzurpat tronul, oferindui-l Regelui Ștefan, Walter s-a aliat cu Matilda. Un alt susținător al Matildei a fost unchiul său, David I al Școției din Casa de Dunkeld. După ce Matilda a fost exilată din Anglia în Anjou, eșuând să preia tronul, mulți
Casa Stuart () [Corola-website/Science/330591_a_331920]
-
uzurpat tronul, oferindui-l Regelui Ștefan, Walter s-a aliat cu Matilda. Un alt susținător al Matildei a fost unchiul său, David I al Școției din Casa de Dunkeld. După ce Matilda a fost exilată din Anglia în Anjou, eșuând să preia tronul, mulți dintre susținătorii ei au însoțit-o. Walter l-a însoțit pe David până în Regatul Scoției, unde i s-au oferit terenuri în Renfrewshire și titlul de Mare Prefect. Al șaselea Mare Prefect al Scoției, Walter Stuart (1293 - 1326), s-
Casa Stuart () [Corola-website/Science/330591_a_331920]
-
Al șaselea Mare Prefect al Scoției, Walter Stuart (1293 - 1326), s-a căsătorit cu Marjorie, fiica lui Robert de Bruce. Fiul celor doi, Robert, moștenitorul Casei de Bruce, conducătorul regiunii Cunningham și a terenurilor Bourtreehill, a moștenit de asemenea și tronul Scoției, atunci când unchiul său, David al II-lea al Scoției, murise fără copii în 1371. În 1503, Iacob al IV-lea a încercat să obțină pacea cu Anglia, căsătorindu-se cu [Margareta Tudor], fiica regelui Henric al VII-lea al
Casa Stuart () [Corola-website/Science/330591_a_331920]