3,059 matches
-
ne dăm seama dacă opiniile vehiculate discursiv sunt cunoștințe verosimile sau nu? Ca răspuns la aceste întrebări vom adopta poziția lui Popper, pentru care există trei categorii de căutători ai cunoașterii adevărate și astfel trei posibilități de evaluare a opiniilor vehiculate discursiv. Verificaționiștii, sau justificaționiștii, pozitiviști, care „cer să acceptăm o părere numai dacă ea poate fi justificată prin date pozitive...dovedită ca adevărată sau, cel puțin, ca foarte probabilă...verificată sau confirmată în mod probabilist.” (K. R. Popper, Adevăr, raționalitate
COMUNICAREA VERBALĂ / De la Cunoaștere la Acţiune by Constantin Romaniuc () [Corola-publishinghouse/Science/658_a_1041]
-
pentru toți, persuadarea ține doar la unii pentru că toți avem aceleași principii logice dar nu toți avem aceleași gusturi. Totuși, diferența între cele două acte discursive nu ține atât de “natura auditorului” cât mai ales de “materia” și “forma materiei” vehiculate de cele două acte argumentative și puse în slujba tezei, ideii susținute dar și de dimensiunea primă - pur rațională sau cognafectivă - vizată în auditoriu. Convigerea, ca act argumentativ, pune în joc, în special, argumente bazate pe fapte, și exemple precum și
COMUNICAREA VERBALĂ / De la Cunoaștere la Acţiune by Constantin Romaniuc () [Corola-publishinghouse/Science/658_a_1041]
-
lupta discursivă, mai degrabă, argumente bazate pe analogie și operații retorico-estetice sau stilistice (de ordonare, de “ornare” și altele), mecanisme ce țin, mai curând, de sensibilitatea subiectivă decât de raționalitate, vizând în special dimensiunea emoțională a interlocutorului. Argumentele și operațiile vehiculate de persuadare sunt seducătoare și sugestive nu constrângătoare, tinzând spre cealaltă extremă, cea irațională, a seducției prin cuvinte, care de cele mai multe ori ia forma “persuasiunii clandestine” sau manipulării prin cuvinte. În actul persuadării accentul cade pe rezultatul obținut și mai
COMUNICAREA VERBALĂ / De la Cunoaștere la Acţiune by Constantin Romaniuc () [Corola-publishinghouse/Science/658_a_1041]
-
comerciale franceze a urmat această abordare care era ostilă statului "burghez" și partidelor politice afiliate acestuia, în contrast cu unionismul comercial britanic sau german, care erau foarte apropiate de Partidul Laburist Britanic și respectiv de Partidul Social Democrat German. 3 S-a vehiculat că Lenin se considera un Robespierre de ultimă oră. Este interesant că s-a ridicat o statuie în memoria lui Lenin nu numai în Rusia ci și în Franța, ceea ce denotă ambivalența franceză relativ la această figură istorică. 4 PCF chiar
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
3 stipulează că atenția nu trebuie limitată la ceea ce se comunică, ci și la modul în care conținuturile sunt comunicate. Fiecare act de comunicare presupune adoptarea unei atitudini față de conținuturile transmise, o interpretare a referentului comunicării. În interpretarea constructivistă sunt vehiculate concepte precum contract de comunicare, contextualizare, competență, selecție, influențare, rol, proiect de comunicare, vizând relația dintre locutori și conținuturile comunicate. Orice comunicare socială este precedată de un contract de comunicare definind așteptările pe care interlocutorii le au unul în raport cu celălalt
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
puterea politică: imagine, muzică, vestimentație, arhitectură, embleme etc. Fără a reduce dimensiunea simbolică a vieții politice la expresia verbală, considerăm că limbajul verbal joacă un rol privilegiat atât prin potențialul său semnificativ, cât și prin capacitatea de a traduce informațiile vehiculate prin intermediul altor mijloace de comunicare, limitând astfel ambiguitatea generată de polisemia lor. În acest sens, demersul nostru vizează, într-o primă etapă, identificarea semnificațiilor termenului politică, pentru a distinge ulterior criteriile, atributele care conferă unui limbaj calitatea de a fi
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
astfel de perspectivă indică drept elemente definitorii pentru politică intenționalitatea și legitimitatea. Fiecare act politic este guvernat de finalități precise, iar scopul major al comportamentelor politice este justificarea accesului/menținerii la putere a emitenților. În acest sens, un alt concept vehiculat în legătură cu politica este cel de putere. Printre celelalte forme pe care le îmbracă puterea, puterea politică definește, în mare măsură, capacitatea de persuadare, în sensul producerii efectelor dorite. Pe aceeași linie de interpretare, Dominique Colas definește puterea astfel: "capacitate de
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
pare a ridica mai puține inconveniente decât primul, în condițiile în care nu toate cuvintele folosite de un om politic aparțin vocabularului politic. Subiectul, tema vor determina caracterul politic al unui limbaj și nu natura vocabulelor utilizate. "Orice limbaj politic vehiculează un discurs politic, dar reciproca nu este valabilă"38; c) criteriul contextului: există situații în care actorii politici exprimă discursuri politice prin conținut, alteori statutul acestora conferă caracter politic unui discurs al cărui conținut nu are nimic de-a face
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
a realității anulează atitudinea critică a receptorului, anihilând capacitatea acestuia de reacție, de adoptare a unei atitudini distincte de cea a emitentului. Mijloc de semnificare a evenimentelor din câmpul politicii și de structurare a modalităților de acțiune ale acesteia, ideologia vehiculează noțiuni care sunt rezultatul unor taxonomii. În acest context, existența unor constante la nivelul conținuturilor și al expresiilor trădează adeziunea locutorului la o ideologie sau alta. În Les discours de la politique, Frédéric Bon analizează ideosistemele care organizează percepția în cadrul câmpului
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
ca "limbă oficială""70. În rândurile care urmează trecem în revistă o parte dintre formele specifice de manifestare ale limbajului politic, evidențiind trăsăturile caracteristice fiecărei tipologii în parte. Limbaj democratic vs. limbaj totalitar După criteriul regimului politic în care este vehiculat, distingem între limbaje democratice și limbaje totalitare. Termenii au atât o valoare denominativă, descriptivă, cât și una evaluativă. Regimurile democratice se caracterizează prin multiplicarea limbajelor politice și prin profesionalizarea discursului politic, în funcție de profilul auditoriului, de situația de comunicare, de efectele
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
cât și la nivelul expresiei și al efectelor urmărite. Discriminarea și descrierea tipurilor de limbaj nu se limitează la ansamblul particularităților lingvistice (fonetice, morfologice, sintactice, lexicale), trebuind să facă apel la date extralingvistice ale domeniului de cunoaștere în care sunt vehiculate. Atât factorii lingvistici, cât și cei extralingvistici concură la configurarea unor profiluri distincte, caracterizarea fiecărui tip de limbaj realizându-se, de regulă, prin raportare la trei elemente de referință: criteriul contextului, criteriul emitentului și cel al conținuturilor. Înțelegând limbajul ca
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
este interesat de modificarea comportamentului interlocutorului. Vizând inculcarea unor idei, atitudini și valori particulare publicului receptor, limbajul politic este, în esența sa, un limbaj finalist, urmărind "modificarea universului epistemic al interlocutorului"154. În această viziune, în analiza limbajului politic sunt vehiculate concepte precum: strategie argumentativă, eficientizare argumentativă, forța argumentelor etc., sugerând componenta pragmatică accentuată a acestuia. În funcție de nivelul la care se articulează, distingem între: strategii discursiv-argumentative globale (cum sunt explicația, descrierea sau narațiunea) și strategii discursiv-argumentative punctuale (cum sunt întrebarea retorică
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
este de "citată", blamată sau înălțată, pe atât este, în fapt, de puțin cunoscută pe text și în context. Mai nimeni nu se obosește a o citi, dar mai toți sunt gata a apela la idei primite de-a gata, vehiculate în perioada interbelică sub o anumită grilă ideologică, grilă schimbată în anii stăpânirii bolșevice. Din păcate, în ambele cazuri, fără apelul responsabil la articolele poetului"225. Analiza contrastivă a activității publicistice de la Timpul și a celei desfășurate la Curierul de
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
emitentul politic, iar articolul de ziar, dincolo de obiectivitatea declarată a jurnalistului, poartă amprenta credințelor și valorilor acestuia. Ambele limbaje propun o lectură particulară a realității, modelată de intențiile/ interesele emitenților, iar constrângerile la nivelul modalităților de expresie și al conținuturilor vehiculate sunt rezultatul dimensiunii pragmatice a comunicării. Performate între o serie de libertăți și de restricții tematice și de expresie, discursul politic și cel jurnalistic își dovedesc înrudirea sub raportul construcției ideatice pe care o implică și prin suscitarea unui comportament
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
X. Publicistica, Ediția Perpessicius, Editura Academiei, București, 1989, p. 46. 176 Doru Scărlătescu, op. cit., p. 8. 177 Comentarii ample privind receptarea critică a operei eminesciene întâlnim la D. Popovici, Studii literare, vol. VI, Editura Dacia, Cluj-Napoca, 1989. 178 Analizând ideile vehiculate de creația eminesciană, Alex. Grama afirmă că pesimismul, ireligiozitatea și amoralismul acesteia constituie un adevărat pericol pentru tânăra generație. Afirmațiile teologului sunt modelate de concepția privind rolul moralizator al literaturii. 179 Apud Eugen Lovinescu, Istoria literaturii române contemporane, vol. 1
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
au fost asumate ca fiind reprezentative pentru postmodernism, deși unele dintre ele pot să nu fie deloc originale, sau chiar să aparțină altor curente, ca avangardei sau chiar modernismului. Astfel, va fi valorizat mai mult tipul de întrebări care se vehiculează o dată cu acest concept decât conceptul în sine, astfel încât, retoric asumat, ne interesează mai mult cum se reflectă asupra acestui fenomen care se dorește a fi unul "autoreflexiv" și, bineînțeles, cum se scrie în interiorul său și despre el. În acest sens
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
Postmodern", p. 198). 131 Anthony Giddens, op. cit., p. 49. 132 Ibidem, p. 141. 133 David Lyon, op. cit., p. 124. 134 Ibidem, pp. 131-132. 135 De menționat că în studiile literare, în special, postmodernismul desemnează sticto sensu un curent artistic, ce vehiculează o estetică ("estetica refuzului") și care întreține o relație cu societatea, dar una mediată, prin intermediul reflecției. De partea cealaltă, postmodernitatea corespunde epocii actuale, promotorul acestei viziuni globale fiind considerat Jean-François Lyotard, pentru care condiția postmodernă este văzută drept o trăsătură
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
lapidară, să definească vechimea și principalele note particulare ale baladei familiale: „o seamă de motive și interdicții (incestul, adulterul etc.), elemente de conduită, recurența unor forme de înrudire, reguli de căsătorie sau relații între rude în regiuni diferite ale lumii, vehiculate în limbajul simbolic al baladei familiale, pot fi considerate elemente străvechi de natură psihologică și socială, constituind un sistem de atitudini având rolul să asigure coeziunea, echilibrul și, în ultimă instanță, însăși existența grupului.” Analiza repertoriului, supus unei lecturi moderne
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286128_a_287457]
-
inverse); când se scurtează coastele sunt împinse în jos, în spate și spre interior, ducând la scăderea diametrelor toracice antero posterior și lateral. 18.4.3. Volume și debite respiratorii Prin tehnica spirografică se pot înregistra grafic volumele de aer vehiculate prin căile aeriene în diferite condiții (fig. 71). Volumele pulmonare reprezintă cantitățile de aer care pătruns și ies din plămân în cursul excursiei cutiei toracice între diferitele sale poziții ventilatorii. Volumul curent (VC) reprezintă volumul de aer vehiculat la fiecare
Fiziologie umană: funcțiile vegetative by Ionela Lăcrămioara Serban, Walther Bild, Dragomir Nicolae Serban () [Corola-publishinghouse/Science/1306_a_2283]
-
de aer vehiculate prin căile aeriene în diferite condiții (fig. 71). Volumele pulmonare reprezintă cantitățile de aer care pătruns și ies din plămân în cursul excursiei cutiei toracice între diferitele sale poziții ventilatorii. Volumul curent (VC) reprezintă volumul de aer vehiculat la fiecare inspir și expir obișnuit (de repaus) și are o valoare de aproximativ 500 ml. Volumul inspirator de rezervă (VIR) reprezintă volumul de aer maxim care poate fi introdus suplimentar în plămân după un inspir obișnuit și are valori
Fiziologie umană: funcțiile vegetative by Ionela Lăcrămioara Serban, Walther Bild, Dragomir Nicolae Serban () [Corola-publishinghouse/Science/1306_a_2283]
-
In orice condiții care necesită contracția mușchilor expiratori, o componentă expiratorie se adaugă la valoarea lucrului mecanic, cum este cazul în expir forțat, tahipnee, rezistență crescută a căilor respiratorii sau complianță toraco-pulmonară diminuată. 18.5. Efectul ventilator alveolar al aerului vehiculat Ventilația totală și alveolară Presupunând că volumul de aer expirat este de ~500 ml, iar frecvența respiratorie este de 15 respirații/minut putem calcula volumul total de aer care părăsește plămânul în fiecare minut (7500 ml/minut). Acest volum este
Fiziologie umană: funcțiile vegetative by Ionela Lăcrămioara Serban, Walther Bild, Dragomir Nicolae Serban () [Corola-publishinghouse/Science/1306_a_2283]
-
în opera eminesciană Lovinescu detectează două straturi: unul autohton, "specific național", și altul european, de cultură germană. Există așadar o legătură evidentă între "formă" și "conținut", între individ și comunitate, între "idee" și calitatea infinit sugestivă a limbajului care o vehiculează. Or, când judeca negativ proza eminesciană, Lovinescu avea în vedere doar elementele de "conținut" ale acesteia, "temele" și "motivele" predilecte, nu și valorile ei de sugestie (de parcă "fondul" și "forma" s-ar putea segrega de facto în două entități autonome
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
Melancolie, spre exemplu), o "alterare a sentimentului de personalitate" (observația e a lui Călinescu) determinată de faptul că Eminescu plasează conștiința într-un plan metafizic 111, și nu în cadrele restrânse ale unei psihologii individuale (ca Lovinescu). Prin urmare, "filosofia" vehiculată de opera eminesciană contribuie și ea, prin necesarul proces de dezindividualizare pe care îl solicită, la transfigurarea mitică a biografiei și la ipostazierea abstract-simbolică a scriitorului drept "geniu" însingurat și neînțeles. În aceeași ordine de idei, plecând de la observația că
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
același tip de lectură. Motivele invocate de Lovinescu sunt, în primul rând, rasiale: Mite ("năsoasa", cum o alinta Veronica) e un lector suspicios și își evaluează adoratorul cu o măsură nepotrivită, raportându-l mereu la imaginea standard a geniului romantic vehiculată în cultura occidentală. Cealaltă femeie (tipul lectorului naiv) e însă "din rasa moldovenească" ("argilă românească arsă de soarele românesc și zbicită de vântul nostru"), și abia în sufletul unui asemenea exemplar feminin își găsește versul eminescian ecoul lui profund și
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
despre ambiguitatea conceptului de "purificare" din estetica lui Aristotel și despre greșita interpretare nietzscheeană a semnificației corului antic, despre fondul melodramatic al dramaturgilor moderni, precum Camil Petrescu și Eugene O'Neill, și despre sensurile intelectuale ale erotismului pe care le vehiculează scrierile de tinerețe al lui Lovinescu și va vedea despre ce vorbesc. Printr-o atitudine disimulată, de "blândețe" autoironică ce pregătește saltul speculativ, critica lui Antonio Patraș își descrie, de fapt, propria poziție intelectuală. Antonio Patraș este un critic care
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]