30,395 matches
-
fi făcut prin inspirație pe nas și expirație pe gură, în activitățile fizice solicitante această regulă nu se mai aplică, datorită necesității crescute de oxigen, de care organismul are nevoie. Argumentarea științifică, evidențiată pe baza studiilor asupra activității practice, ne sugerează clar următoarea regulă: când organismul este supus unui efort fizic de o anumită intensitate, dar de durată mai mare (peste 20 secunde), actul respirator implică inspirație și pe nas și pe gură, cu expirație și pe nas și pe gură
JOGGING De la A la Z by Alexe Dan Iulian () [Corola-publishinghouse/Science/1593_a_3043]
-
ține de o anume folosire a liberului arbitru, că provine din noi înșine" sau că el "nu are ființă sau esență proprie, originîndu-se în gestul luciferic al luminii care cade", este nevoie mai întîi să înțelegem altceva, așa cum Ștefan Afloroaei sugerează: "Trebuie să vezi singur în timp și în lume inegalitatea binelui și a răului, precumpănirea celui dintîi și apariția ca o lipsă, ca o insuficiență a celui din urmă. E necesar să vezi cum toate au un singur izvor, acesta
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
rînd: mărturisirea vinovăției personale" [Dicționar biblic, 1995:989]. În pofida acestei tacite interdicții, nu puține au fost tentativele raționale de a explica geneza răului în lume, începînd de la concepția epicureică și augustiniană pînă la cea a Teodiceei lui Leibniz. În timp ce teologica sugerează că păcatul nu poate fi cunoscut cu mijloace obiective, că el "se scoate pe sine în evidență" (Kierkegaard), o logică iscoditor-profană ne-ar putea sugera că, dacă în afara lui Dumnezeu la începutul tuturor începuturilor nimic altceva nu mai era în
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
începînd de la concepția epicureică și augustiniană pînă la cea a Teodiceei lui Leibniz. În timp ce teologica sugerează că păcatul nu poate fi cunoscut cu mijloace obiective, că el "se scoate pe sine în evidență" (Kierkegaard), o logică iscoditor-profană ne-ar putea sugera că, dacă în afara lui Dumnezeu la începutul tuturor începuturilor nimic altceva nu mai era în lume, răul însuși nu putea să ființeze. Dar, potrivit acestei (onto)logici a devenirii tuturor celor ce sînt (ontologică de tip heraclitian sau hegelian, care
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
a informației-idee, a "semnificației fără de semnificant" în termeni semiotici spus este postulată în această alternativă. 2) Ipostaza coexistenței divinității cu o realitate exterioară esenței sale spirituale (spre exemplu, cu "apele primordiale" deasupra cărora duhul lui Dumnezeu plutea "înainte" de facere), sugerează că "ceva" trebuia să se întîmple în interiorul perfecțiunii însăși pentru ca ea să se poată pune în mișcare. Dacă acest "clinamen", acest "punct de mișcare" este interior divinității, înseamnă că el trebuie să se exteriorize, pentru a-și proiecta puterea asupra
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
pom", ca să nu mai vorbim de sensul abstractei sintagme "pomul cunoștinței binelui și răului". De ce să fi cunoscut mai degrabă Adam numele pomilor din grădină decît numele animalelor pe care el însuși le-a botezat? Iată doar cîteva întrebări care sugerează că mai degrabă o comunicare de tip revelatoriu, intrinsec (telepatic), iar nu una strict lingvistică a fost aceea prin care Dumnezeu i-a transmis omului principalele sale dorințe. În ceea ce privește modul în care Adam ca ființă primordială a utilizat semnele verbale
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
de cauzalitate, viziune antitetică asupra lumii [Stănciulescu, 1995:72-82]. Astfel: • Predominanța intuitivității decurge din participarea intuitivă a lui Adam la elaborarea lexicului, prin generarea unor cuvintelor-nume pe cale "naturală", motivată, respectiv prin definirea lor în consens cu referențialul, așa cum pare să sugereze fragmentul: "Și Domnul Dumnezeu, care făcuse din pămînt toate fiarele cîmpului și toate păsările cerului, le aduse la Adam, ca să vadă cum le va numi; așa că toate ființele vii să se numească precum le va numi Adam" [Facerea, 2:19
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
așa cum consemnează o altă variantă a textului biblic [Biblia sau Sfînta Scriptură a Vechiului și Noului Testament, f.a.]: "Și orice nume pe care-l dădea omul fiecărei viețuitoare, acela-i era numele" [Facerea, 2:19]. Sintagma "acela-i era numele" sugerează în același timp două lucruri: "dreapta potrivire a cuvintelor-nume", așa cum argumenta Platon în dialogul Cratylos, respectiv consemnul de utiliza cu constanță am putea spune "pentru vecie" numele dat ființelor în contextul vieții edenice a omului. Aceste nume își vor pierde
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
sensuri conotative, fie ca o consecință a sărăciei limbajului incipient utilizat de Adam, fie ca urmare a dorinței lui Dumnezeu de a oculta anumite sensuri ale spuselor sale. Este suficient să amintim, spre exemplu, utilizarea termenului de "moarte" pentru a sugera consecința încălcării poruncii divine de a nu atinge sau mînca fructul cunoașterii binelui și răului. Pentru primul om, cunoașterea asociată ulterior cu ideea de viață mai intensă, mai fertilă este aducătoare de moarte spirituală, dar nu și de moarte trupească
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
simbolice (limbajul mitico-religios) se caracterizează printr-o anume doză de sacralitate, avînd ca "limbaj-obiect" sacrul însuși. Ca expresie a unei "istorii sacre", Biblia se prevalează de virtuțile limbajului simbolic din cel puțin trei motive și anume: a) este imposibil să sugerezi altminteri decît simbolic existența lui Dumnezeu și a lumilor ierarhizate pe care el le-a creat; această inadecvare a limbajului finit la o realitate infinită este una din principalele cauze ale ambiguității limbajului uman; b) nivelul de înțelegere al celor
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
cel puțin trei motive arhetipale pe care creația colectivă le-a prelucrat în felurite variante: a) Actul "suspendării" de către Dumnezeu a conștiinței masculine, pentru a putea modela femeia, poate fi considerat un simplu gest de "anesteziere fiziologică". Simbolic interpretat, el sugerează însă faptul arhetipal că femeia va fi întotdeauna un motiv (cauză) de "adormire" a vigilenței bărbatului, spre a putea fi dirijat (de multe ori înșelat) cu mai mare ușurință. Mitul Dalidei care îl adoarme pe Samson pentru a-i răpi
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
însuși spune: Aceasta este acum os din oasele mele și carne din carnea mea; ea se va chema femeie [ishshah], căci din bărbat [ish] a fost luată" [Facerea, 2:22-23]. Se regăsește aici mitul arhetipal al androginului, prin care Platon sugera zbuciumul celui hărăzit să își caute întreaga viață jumătatea (partea), pentru a se întregi ca entitate. c) Geneza femeii este legată de înzestrarea ei cu o funcție esențială (pentru existența viitoare a omenirii căzute în păcat): aceea a procreației prin
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
întreaga viață jumătatea (partea), pentru a se întregi ca entitate. c) Geneza femeii este legată de înzestrarea ei cu o funcție esențială (pentru existența viitoare a omenirii căzute în păcat): aceea a procreației prin iubire trupească. Din acest motiv, așa cum sugerează textul biblic, "va lăsa omul pe tatăl său și pe mama sa și se va lipi de femeia sa, și vor fi amîndoi un trup" [Facerea, 2:13]. Ulterior, după ce alungarea din Eden va fi pronunțată, numele comun de "femeie
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
înmulțirea omului (nașterea) se va realiza prin desprinderea copilului din trupul părinților tot așa cum Dumnezeu a desprins-o pe Eva din trupul lui Adam, dăruindu-i în consecință și ei/lui "chip divin", pe de o parte, ideea de "asemănare" sugerînd aspirația omului către modelul puterii divine (în orizontul binelui, virtuții, adevărului), pe de altă parte. Dincolo de atributele cu care a fost înzestrată, femeia va juca un rol cu totul aparte în "procesul căderii", îndeplinind deopotrivă rolul personajului înșelat (de către șarpe
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
de altă parte, însă, spunînd: "Veți fi ca Dumnezeu", Satan nu minte, ci doar amăgește; căci, într-un anume sens, după săvîrșirea păcatului, Adam și Eva au început să cunoască lumea așa cum este, cunoaștere pe care constatarea propriei goliciuni o sugerează simbolic. Această cunoaștere nu înseamnă însă că omul a devenit asemenea lui Dumnezeu. Într-un atare amestec al adevărului cu minciuna se ascunde perfidia diavolului. Practicarea acestui mod de a argumenta prin pervertirea limbajului, a celui biblic inclusiv este specifică
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
de sine l-a îndemnat pe omul căzut să aleagă o înșelătoare "logică a trupului", uitînd parcă de aceea a minții sau a inimii. Simbolul "hainelor de piele" pe care le-au îmbrăcat protopărinții cînd au constatat că sînt goi sugerează o "moarte a sufletului", instaurarea instinctivității, a iraționalității și a falsului în lume. Moartea fizică va fi aceea care eliberîndu-i pe oameni de "hainele de piele ale minciunii" îi va confrunta cu adevărul propriilor lor fapte. La nivel comunitar, slăbirea
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
regăsește la nivelul tot mai multor fețe ale unui Pămînt posedat de "minciuna tehnologiei"; minciună pentru că, ceea ce azi pare a fi benefic, poate determina mîine, prin dezechilibrele ecologice generate, catastrofale consecințe. Prin această încărcătură semantică, pe care simbolistica biblică o sugerează, se poate spune cu adevărat că "păcatul tinde să se instaleze în centrul lumii" (Galeriu), sfîșiind-o printr-o triplă ruptură: aceea dintre om și Dumnezeu, dintre trup și suflet, dintre om și cosmos. O astfel de ruptură definește, în ultimă
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
moarte la pămîntul din care a fost modelat; simbolic, eternitatea este înlocuită cu efemeritatea; în locul "celestei" existențe paradisiace, lui Adam i se va oferi "temnița pămîntului"; faptul că teritoriul în care omul a fost alungat (exilat) se afla "în preajma raiului" sugerează că, în ciuda aparentei asprimi a pedepsei acordate, omului i s-a lăsat șansa de a auzi din apropiere ecourile "paradisului pierdut", spre a se putea (re)întoarce, prin credință, la privilegiile veșniciei 14. Raportîndu-ne acestor ultime consecințe, am putea să
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
însăși) este esențialmente pătată de răutate și de păcatul oamenilor, care prin oboseală, abandon sau agresare nu reușesc să se poarte cu adevărat în consens cu chipul și asemănarea lui Dumnezeu; în această viziune, ecuația lumii devine y = ai(-xi), sugerînd că "oricît de vrednic ar fi făcătorul de bine, el nu apare împuternicit să biruie vreodată numitorul malefic al lumii; sau, cu alte cuvinte: răul (minciuna) se ascunde chiar în structura profundă a lumii, constituind unul din fundamentele de referință
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
Perseverare diabolicum est". O dată mai mult, amintirea păcatului originar este actualizată cu acest prilej; căci, poate Dumnezeu ar fi trecut cu vederea cel dintîi păcat al cuplului uman acela de a fi plecat urechea la insinuările șarpelui și la îndoiala sugerată de acesta cu privire la intențiile Creatorului dacă omul nu ar fi persistat în greșeală și nu ar fi mușcat din mărul cunoașterii binelui și răului, a adevărului și a minciunii. Faptul că descendenții perechii primordiale au început să amplifice greșeala părinților
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
încă "în sînul lui Avraam") rămîne în întregime valabilă. * CE ESTE MINCIUNA, totuși, în contextul lumii actuale și ÎN CE SE CONCRETIZEAZĂ manifestările sale propriu-zise? iată întrebarea căreia îi vom căuta răspunsul în cele ce urmează. O definiție de dicționar sugerează că termenul general de minciună reprezintă o "denaturare intenționată a adevărului, avînd de obicei ca scop înșelarea cuiva" [DEX, 1975:550]. În această generică accepțiune, minciuna este opusă adevărului, înțeles ca o "concordanță între cunoștințele noastre și realitatea obiectivă; oglindire
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
cu resurse deconstructive, dacă ne amintim că păcatul originar și căderea ce i-au urmat sînt un rezultat al vorbelor înșelătoare ale lui Satan. Să nu-l credităm, așadar, pe înțeleptul Esop, care a găsit o simbolică modalitate de a sugera că "limba" este în același timp și cea mai bună și cea mai rea "hrană" din lume? Vom înțelege din acest context de ce Rappaport a definit minciunile drept "progeniturile bastarde ale simbolurilor". Poate tocmai de la acest exemplu a pornit Umberto
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
justificare: • Minciuna ca necesitate este rodul unei mulțimi de motive serioase care, într-un context sau altul, nu pot fi ocolite. În ultimă instanță, această funcție a minciunii derivată din imperativele "vieții ca o pradă" este mai mult decît sugestiv sugerată de un proverb rundi: "Omul care nu minte nu-și poate hrăni copiii". Minciuna ca joc (întrecere, competiție, luptă etc.) asociază capacitatea de a minți cu virtutea inteligenței, a imaginației și a creativității, a inventivității și talentului etc., pusă atît
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
a "semiozei mundane" (a omului căzut în păcat), se constituie ca un demers complementar de mare forță explicativă; • conturarea unei metodologii interdisciplinare, în măsură abordeze problematica minciunii într-o manieră inedită, mai cuprinzătoare; chiar subtitlul cărții lui J. A. Barnes sugerează, prin utilizarea orientativului: Spre o sociologie a minciunii", intenția și posibilitatea de a include perspectiva particulară a sociologiei (prea puțin urmărită de specialiști) în aceea mai generală oferită de utilizarea metodologiei semiotice (și implicit hermeneutice). Dezvoltarea obiectivelor mai sus menționate
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]
-
o facem? Pentru că ne putem da seama și singuri că în diverse societăți și culturi, care au coduri religioase și etice stabile, adevărul este ales mai des în defavoarea minciunii. Această largă răspîndire, deși neatingînd proporții universale, a preferinței pentru adevăr sugerează faptul că, în afara meritelor pe care morala sau religia le-ar avea în triumful adevărului, există, de asemenea, profunde cauze pragmatice pentru care, în multe contexte sociale, dacă nu în toate, este în interesul tuturor să nu se spună minciuni
by J. A. Barnes [Corola-publishinghouse/Science/1068_a_2576]