29,495 matches
-
fi, chiar dacă mă ruinez, plus actrița. Vecin 2: (cu un ton special) Păi cu chestia asta chiar că ne încurci! Vezi că mai sînt debarale, balcoane, baia. Las-o pe actriță pentru alt joc... Au rămas dependințele și filosoful. Răul lovește în punctul cel mai vulnerabil. Cu o pasivitate care e un al nume al bicisniciei, descumpănite gazdele cedează neașteptat de ușor în fața cinicei intruziuni. Dispuse la concesii, ele consimt, cu o strîngere de inimă, ca un spasm al conștiinței, la
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
insistențe declarabile. Mergînd deci la parabolicul piesei, atât cît ne lasă descifrarea la lectură, atât cît se lasă majorat prin imaginație, vom spune că pentru o entitate mai mare, pe care familia în cauză poate s-o figureze ingerința se lovește în chipul cel mai net, și mai just, de principiul neamestecului în treburile interioare (sau interne), principiu care stă la baza politicii noastre și care dă piesei lui C. Popa o foarte corectă îndreptățire politică. Dar poate am majorat prea
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
aude; Vecin 1 interpretează asta ca pe o neutralitate, ca pe un acord și, cu dexteritate, o sărută pe Maria; Vecin 1 nu știe cine a mai rămas nesărutat, cercetează încăperea; Maria se dezmeticește) Da' ce naiba ai rămas așa, ca lovit în cap! Cum de l-ai lăsat să te sărute! Și pe mine! Ce stai așa și nu spui nimic? De ce nu iei măsuri? Ești doar cap de familie! O personalitate! Spune-le să plece! Impune-le să plece! Irina
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
draperia) Maria: (după consumarea stuporii și spaimei lăsate de violența lui Vecin 1) Sînt sigură că Alex va ști unde să se ducă... să spună ce trebuie... să ne salveze... Numai să nu se fi tăiat... să nu e fi lovit... o să vedeți că o să reușească. Mihai: O să reușească pe dracu! Deocamdată a reușit să ni-i înțepenească pe ăștia aicea. Tocmai cînd îi convinsesem că pot să plece liniștiți... După atîtea compromisuri... A plecat pentru că e laș. Pentru că n-a
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
inteligență și sensibilitate, seduce prin replica promptă, ambalată fie într-un umor subtil, de calitate superioară, fie într-un dramatism cutremurător, într-un registru dual guvernat de "rîsu'plînsu' ". După ce te destinde cu o primă parte generatoare de hohote, te lovește în plin cu o filosofie a îndoielii și suferinței. Hohotul se crispează tot mai mult pînă se face lacrimă sau surîs amar. Deranjul este mare pentru toate categoriile de public: pentru cei de generația a treia sau chiar a doua
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
cu pumnii în masă, apoi cu picioarele-n podea; zgomotul produs îl făcea pe plutonier să ridice glasul, pînă la urlet) Îi puneam ochelarii orbi, îl luam de braț și-l conduceam spre biroul meu..., cu atenție, să nu se lovească de ceva... ăsta era regulamentul, iar cînd intram cu el în birou, după ce închideam ușa... (zgomotele cresc în intensitate) îi trăgeam un glonte în cap... (acum se aude și banda sonoră cu regulamentul la maxim) și pentru asta nenorociții de
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
nu atît a negativității realității, cît a neputinței politice a literaturii. Forța literaturii franceze de avangadă stă În capacitatea de a-și pune În scenă agonia și de a-și anunța moartea. Ajungem din nou la problema de care se lovise Todorov ajuns În Franța: vorbim iar despre literaturi naționale. Nici nu putem altfel. Cultura europeană este mult prea marcată de perioada naționalismului Încît să se poată debarasa de ea ca la un ordin. Pretenția teoreticienilor literaturii francezi de a vorbi
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Nu dăinuirea. Ceea ce dăinuie din ea, odată cu trecerea timpului, sînt dovezile ei de iconoclasm, vii În diferite momente ale istoriei, ajunse relicve astăzi. Un discurs care Își explicitează intenția de a deveni model și deci de a transcende prezentul este lovit imediat de invaliditate estetică pentru că derogă de la legea imanenței: literatura nu contează decît dacă e vie, și nu e vie decît dacă are măsura omului care o scrie. Numai astfel se poate Înțelege umanismul literaturii, care nu are nimic În
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
și paralizează orice elan al oamenilor de a se reuni, de a se regrupa, de a comunica. Neîncrederea dezagregă, fărâmițează, izolează, interzice legăturile. Astfel deturnată, supravegherea de proximitate are consecințe imediate: ea furnizează Puterii informații care îi permit acesteia să lovească drept în inima comunității și, totodată, să arate că e în stare să pătrundă oricând în sânul familiilor și al grupurilor. Prin urmare, nimic nu-i poate scăpa. Această vulnerabilitate a tuturor sperie, fisurează solidaritatea umană în esența ei, căci
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
cu o enigmă neprevăzută de regulament, supraveghetorii perplecși o interpretează ca pe un semn de slăbiciune a regimului statal, ceea ce îi face să devină circumspecți, dacă nu chiar nesupuși, căci ei știu că supravegherea pe care o exercitau s-a lovit de un obstacol necunoscut, că au fost martorii unei infiltrări a adversarului total diferite de aceea la care s-ar fi așteptat și că serviciul lor de pază, îndeplinit cu conștiinciozitate, i-a pus în fața unui mister atât de adânc
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
foarte departe, de foarte sus, el aplatizează din nou actualitatea în mod magistral... și se abține să o analizeze cu aceeași minuțiozitate ca decretele lui Grațian. Nu uităm inspirația sa, dar vom prefera aici să făurim arme cu bătaie mijlocie, lovind ținta "comunicare" în mod mai precis. III. Trei metafore, trei viziuni despre lume Vom prezenta aici succesiv metoda noastră, care înțelege să analizeze totalitatea fenomenelor și a celor mai eterogene domenii ale comunicării, identificîndu-le cu trei metafore fundamentale, ce trimit
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
văzut în legătură cu inteligența artificială, punctul de plecare al unei reflexii despre comunicare este întotdeauna schema clasică, carteziană, reprezentativă. În această schemă fragmentată, mecanică, emițătorul este atotputernic. El, subiectul activ, principele, este cel care trimite bila de biliard, mesajul care va lovi receptorul. Puterea înseamnă să decizi pentru celălalt, subiect pasiv, plin de reverență și gata să-și dea consimțămîntul. Acesta, se presupune, pleacă urechea la conținutul mesajului și i se lasă răgazul, totuși, să judece realitatea, autenticitatea sau farmecul convingător al
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
în relief folosită la baterea monedei). Modelul este la fel de bine teoretic, căci există chiar un typos al teoriei lui Epicur formula sa sau rezumatul său așa cum există typoi ale corpurilor sub formă de simulacre, aceste imagini mici, care vin să lovească sensurile 136. Cu simulacrul lui Epicur atingem a doua versiune a noțiunii: dacă prima era constrînsă să se definească în raport cu adevărul și era astfel acuzată de inferioritate, ba chiar de rea-voință, a doua ajunge la întrebuințarea posibilă a unui semn
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
într-un schimb biunivoc, unul fiind oglinda celuilalt: trebuie această adunare de jucători care înconjură partenerii cu prezența sa invizibilă și servește ca fundal narcisismului. Această comunitate a sensului comun, elaborată de-a lungul vremii, este bariera de care se lovesc ideologiile tehnologice ale unei transparențe a sensului față de sine însuși prin intermediul semnelor. Altfel spus, nu putem merge de la semn la simbol, de la reprezentare la simbolică, acumulînd semne atomizate și atribuindu-le apoi "o valoare" de simbol, în felul lui Simon
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
semn la simbol, de la reprezentare la simbolică, acumulînd semne atomizate și atribuindu-le apoi "o valoare" de simbol, în felul lui Simon. Ideea cognitiviștilor, ca și cea a reprezentativiștilor, că simbolul ar trebui să fie atins în ultimul moment, se lovește de această constatare că funcția simbolică precede semnele pe care ea le leagă. Dacă interpretarea este parte integrantă a comunicării și dacă, pe de altă parte, noi atribuim această interpretare funcției simbolice, în măsura în care ea citește și leagă semnele între ele
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
idei și estetică a poeziei cu imagini de text reprezentative. Portretele, de factură impresionistă, sunt enunțate cu aplomb, fără trac; ele țin de tehnica crochiului: linia este sentențioasă, șarjată sau energică și grațioasă. De exemplu, poetul Matei Gavril: ""Un copil lovește cerul" conturează un poet orgolios, energic, solar, cu porniri și dăruiri generoase". " Actul creației este o dureroasă naștere, ... și cântecul este îngerul coborât în strană, este o rugăciune de taină și cuvinte magice: "Lavola-dolada, lavoladolid./ Sufiexodimero uburumabora/ Alimer, palimer. Abolirovagara
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Se mai aud", efectul liric devine efect pictural, declanșând o atmosferă de mare sonoritate lăuntrică într-un grai simplu, clar, armonios în care a pus meșteșug și pasiune. Ion Horea scrie meditații sau eminescianizează când vorbește despre iubire. "I se lovesc de pântec luceferii și sună zvâcnindu-i parcă-n uger tot laptele din lună". În volumul "Încă nu", Horea devine macedonskian: Și-n râuri se-nălțau păsări și păsări tremurau în râuri/ Și soarele curgea-pământuri și din pământuri către soare
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
de "Simetrii", o continuă stare de echinox, în care vechimea adâncă se confundă cu prezentul luminos. "Bărbați tineri, vremea îi face urmași bătrâni, cu barbă, pletoși și vagi ca magii, din veșnicie scoși./ Fără harnașamente pasc murgii triști prin iarbă/ Lovind copite-n osul albit și lins de ploi./ Iar pruncii beau din lapte istorii și balade/ În cartea de citire cu umbre de eroi/ Și paginile toate urcate în baricade." Vibrația poemelor lui Al. Andrițoiu o dă sentimentul trecerii timpului
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
A mai trecut prin secunde o vară/ printr-o oră am mai trecut și eu,/ Întoarce ceasul tânără doamnă/ pune-l să sune-n podea/ că se face de purpură greu/ Timpul ca și cum l-am vedea". Matei Gavril " Un copil lovește cerul", E. S. P. L. A., 1968; "Glorie", E. S. P. L. A., 1969; "Pur", 1971; Între floare și fruct", Cartea Românească, 1974. "Un copil lovește cerul" (1968) conturează un poet orgolios, energic, solar, cu porniri și dăruiri generoase. "Cuvântul propriu", în
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
podea/ că se face de purpură greu/ Timpul ca și cum l-am vedea". Matei Gavril " Un copil lovește cerul", E. S. P. L. A., 1968; "Glorie", E. S. P. L. A., 1969; "Pur", 1971; Între floare și fruct", Cartea Românească, 1974. "Un copil lovește cerul" (1968) conturează un poet orgolios, energic, solar, cu porniri și dăruiri generoase. "Cuvântul propriu", în care se cuprinde un anume energetism elementar, irumpe în imagini puternice și sigure: prin arbori curge luna descălțată, stelele se aud bâjbâind, zarea e
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Atât de ostenită că-mi vine să surâd." Sunt observații subtile ale unei sensibilități la care visul se desface ca o floare într-o dulce exultanță. Peisajul citadin este surprins în transformările lui, ciobanii mână turmele prin oraș și se lovesc de tramvaie, pentru că nu înțeleg limba vatmanilor. Provincia îi creează o stare de spleen: "Ah, orașul, mizerabil colorat de vreun incendiu/ cu seratele în tobe, cu misterele în centru! cât să mai evoc pământul unde m-aș întoarce, dacă/ Gura
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
țăranului tânăr" începe voit naiv, într-o atmosferă de basm în care împăratul cel tânăr primise în dar pe tânăra împărăteasă, căprioară de argint, care și-acum "se despletea ca salcia de plâns". Natura participă la durerea mamei "frunza se lovește înduioșată, pietrele se macină sonor, ramurile se descărnează de fructe". Un sentiment blagian de liniște absolută încheie poemul: "Și de-atâta încordare și tăcere/ Iarba se aude înțepând bocancii/ și trecând prin piepturile celor șase". Poemul asimilează structura blestemului ce
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Caloian, Constandin Caloian". Poezia lui Ion Gheorghe descinde din tradiție, pentru a trece prin modernii perioadei interbelice, prin expresioniști și suprarealiști. Poemul "Amiază" este rodul întâlnirii poetului cu poezia lui L. Blaga. Oamenii se lasă răsturnați " cu oasele de plumb/ loviți în suflet dulce". Lumea își suspendă clipa în somnul de amiază, căpătând alte contururi, îndreptându-se spre alt infinit: "La umbra ce se rupe lângă spini/ un om își trage o frunză peste frunte/ ștergând șuvoiul galbenei lumini/ căzută-n
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Arghezi: "sunt singur, doamne, și simt pe față/ luciul oglinzii în care, uite,/ sunt oglindire care îngheață,/ și-aștept să plece cel ce se uită." Umilința, îngenuncherea omului sunt combătute: "Să nu cumva mergând așa/ cu capetele jos/ să vă loviți cu frunțile/ de spânzuratele picioare-ale lui Isus/ și să le ocoliți/ nemaiavând nici curiozitatea/ de-a ști ce trup și cap se află sus,/ cine e posesorul lor,/ pe crucea trudei voastre,/ frații mei fără scăpare." Deși noroiul dăinuie ca
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Și s-a urât cu cântecul din fluier,/ Cu jalea din câmpii, alăuta/ Vor șerpi cu clopoței, năpârci cu șuier,/ Și nu mai vor nici hora, nici lăuta." 19 "Ca o șoaptă din țărână/ Împrejurul roții olarului/ Venim de departe lovindu-ne./ Nu ne chema, nu ne opri, nu ne opri, nu ne întoarce/ Căci noi suntem de ieri și de ne vei striga, nu vom auzi". Alegoria se vrea încărcată de simboluri încifrate, pentru ca la sfârșit să ne dea o
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]