30,395 matches
-
a persoanei, securitate comunitară și securitate a expresiei politice (vezi și tabelul 12.1.). O astfel de perspectivă a Însemnat o atenție mult mai mare acordată individului În raport cu statul, dar și o abordare mai complexă a amenințărilor de securitate. PNUD sugerează dezvoltarea umană durabilă ca instrument fundamental pentru o securitate stabilă În toate cele șapte sectoare. Din punct de vedere al gestionării crizelor și conflictelor internaționale, această abordare este strâns legată de strategia de consolidare a procesului de pace. De asemenea
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
agenda de dezvoltare umană durabilă este legată și de strategia de transformare a conflictelor. Nu În ultimul rând, datorită mecanismelor de prognoză și evaluare a riscurilor de securitate, conceptul PNUD contribuie la strategiile de prevenire a conflictelor. Totuși, unele analize sugerează anumite ambiguități teoretice, ceea ce poate genera abuzuri și chiar duce la justificarea acțiunilor violente din perspectiva unui realism politic extrem (Paris, 2001). Responsabilitatea de a proteja Noua abordare a securității a Însemnat și o transformare a regimului internațional al suveranității
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
de această noțiune În ultimele două decenii și evidențiază faptul că statul a rămas obiectul referent prin excelență al securității, deși se admite și existența altor factori care o influențează, de ordin, de regulă, economic sau social. De asemenea, studiul sugerează că, pentru a determina doctrina securitară Într-un caz specific, este necesară analizarea contextul istoric și politic al acestuia. Securitatea regională. Contexte, agende, identități (Luciana Alexandra Ghica) Cu cât un stat este mai mic În termeni de putere, cu atât
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
trei tradiții de analiză a interacțiunilor la nivel regional (sistemul subordonat, subsistemul internațional și complexul regional de securitate), discută agenda fiecăreia și arată În ce mod se pot articula elementele locale, naționale și dimensiunea globală prin intermediul regiunilor. De asemenea, studiul sugerează faptul că evaluarea eficientă a amenințărilor de securitate la nivel regional necesită cunoașterea modalităților În care sunt imaginate și delimitate regiunile de către actorii implicați. În literatură, problema criteriului universal pentru decupajul regional nu este Încă rezolvată, dar, se conturează tot
[Corola-publishinghouse/Science/2345_a_3670]
-
realiștii, ea nu are altă opțiune decât aceea de a rămâne, în linii mari, ceea ce a fost dintotdeauna: un sector al filosofiei morale, o disciplină ale cărei interese de cercetare se află în continuitate cu cele ale eticii. Așa cum o sugerează și titlul ei, cartea de față poate fi descrisă și ca o (nouă) pledoarie pentru această concluzie generală cu privire la specificul și calea de urmat a filosofiei politice 4. Nu pot încheia acest cuvânt introductiv fără să le mulțumesc soției mele
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
politică, respectiv concepția că filosofia politică este îndreptățită și trebuie să recurgă și la alte argumente decât cele morale? Răspunsul la această întrebare este, în esență, următorul: nu cunosc niciun filosof politic care să fi susținut explicit sau măcar să fi sugerat o poziție metodologică atât de restrictivă și implauzibilă precum aceea că argumentarea morală este singurul tip de argumentare legitim în filosofia politică. Unul dintre puținii autori despre care mă gândesc că ar fi posibil să fie asociat unei astfel de
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
principiu cu o justificare pur instrumentală (organizarea societăților occidentale actuale pe baza lui este singura în măsură să asigure, în cadrul acestor societăți, stabilitatea, ordinea și coeziunea socială etc.27). Spun "se pare", pentru că există, în scrierile realiste, unele exprimări care sugerează și contrariul 28. În orice caz, interpretarea utilizării acestui principiu de către realiști ca principiu cu o justificare pur instrumentală în sensul menționat este, după cum îmi pot da eu seama, singura interpretare compatibilă cu exigențele metodologice realiste și cu ideea că
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
a moralismului sau mai curând o definiție - și aceea extrem de caricaturală, stângace și neinspirată - a teoriei ideale ca metodă de filosofare politică, în accepțiunea pe care i-a dat-o John Rawls 63? De unde a dedus Geuss că Rawls ne sugerează să "aplicăm" "teoria sa ideală a eticii" "acțiunii agenților politici", când orice student decent în filosofia politică știe că el a restrâns "aplicarea" celebrelor sale principii ale dreptății la evaluarea "structurii de bază a societății", respingând utilizarea lor, încă din
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
știe că el a restrâns "aplicarea" celebrelor sale principii ale dreptății la evaluarea "structurii de bază a societății", respingând utilizarea lor, încă din primele pagini din A Theory of Justice, în cazul acțiunilor, judecăților sau deciziilor indivizilor?64 Cum să sugerezi despre Rawls că nu este atent la "lecțiile istoriei, sociologiei, etnologiei, psihologiei și economiei", de vreme ce el acordă un rol crucial unor fapte esențiale evidențiate tocmai de astfel de discipline în formularea, legitimarea și discutarea problemelor legate de implementarea principiilor dreptății
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
la întrebarea referitoare la ce trebuie să facem (ce trebuie să facă statul)66. În al doilea rând, deși este indiscutabil că unii moraliști și-au asumat sarcina de a "ghida acțiunea politică", aceasta nu înseamnă nici pe departe, așa cum sugerează Rossi, că ei și-au asumat sarcina de a elabora principii morale (i.e., principii ale dreptății) care să fie "aplicate" (i.e., implementate sau utilizate în formularea unor reguli de organizare socială) fără a lua în calcul caracteristicile diverselor contexte particulare
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
dreptății, ci și a cerințelor celorlalte valori sociale importante)74. Definiția moralismului oferită de Newey pare, așadar, la prima vedere, una corectă și rezonabilă. Din păcate, ea pare așa numai la prima vedere. Aceasta pentru că, pe de o parte, ea sugerează că moralismul are de a face doar cu "design-ul politic". Or, nu atât "design-ul politic ideal" este de obicei preocuparea fundamentală a filosofilor politici moraliști, sau, în orice caz, a filosofilor moraliști pe care îi critică de obicei
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
morală, ideea unei normativități "inerente faptului existenței unui fenomen precum politica"4 și "filtrate prin prisma rolului politicii în furnizarea ordinii"5. De vreme ce teoriile realiste (inclusiv teoriile realiste ale legitimității) sunt preocupate doar de acest tip de normativitate, este clar, sugerează cei doi, că ele nu au, de fapt, niciun fundament moral, nicio premisă egalitariană "ultimă" justificată sau acceptată pe temeiuri morale. Lucrurile nu sunt, însă, desigur, atât de clare pe cât sugerează Jubb și Rossi. Logic vorbind, argumentul lui Erman și
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
preocupate doar de acest tip de normativitate, este clar, sugerează cei doi, că ele nu au, de fapt, niciun fundament moral, nicio premisă egalitariană "ultimă" justificată sau acceptată pe temeiuri morale. Lucrurile nu sunt, însă, desigur, atât de clare pe cât sugerează Jubb și Rossi. Logic vorbind, argumentul lui Erman și Möller nu se bazează, de fapt, pe asumpția că libertatea și egalitatea sunt (exclusiv) valori morale, ci pe asumpția că valorile politice nu ne pot fi de niciun folos în întemeierea
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
îi face atât de siguri pe Jubb și Rossi în privința faptului că distincția între politică și dominație, așa cum o înțeleg realiștii, este o distincție legitimă? Desigur, politica nu poate fi redusă la dominație. Dar aceasta nu înseamnă neapărat că, așa cum sugerează realiștii, politica exclude dominația, că politica nu poate include și simpla dominație. Dimpotrivă. Mult mai adecvată mi se pare opinia că "legitimitatea nu este un atribut necesar al tuturor aranjamentelor politice"6, că politica poate "să includă și terorismul sau
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
în cazul legitimității politice?"18 În sfârșit, obiectează pe această bază Erman și Möller, este fals că viziunea pentru care a argumentat Bernard Williams constituie un exemplu de concepție realistă a legitimității care nu are un fundament moral, așa cum au sugerat Jubb și Rossi. Chiar și dacă acceptăm că exigența legitimării este una "inerentă faptului existenței unui fenomen precum politica", aceasta nu ne obligă să acceptăm și concepția despre legitimitate a lui Williams. Altfel spus, faptul că exigența legitimării rezultă din
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
pot fi întemeiate în baza diferenței dintre politică și simpla dominație (de vreme ce există și modalități nonegalitariene de asigurare a ordinii, protecției, încrederii sau bazelor cooperării sociale). După cum am văzut, Jubb și Rossi conced acest lucru, însă, spre deosebire de Erman și Möller, sugerează că aceste condiții pot fi justificate prin apelul la egalitate ca valoare instrumental-politică (așa cum este ea înțeleasă de obicei de realiști) și nu - în mod obligatoriu - prin utilizarea principiului moral al egalității de demnitate și respect. Cum anume am putea
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
de concepții politice normative. Ca atare, în opinia mea, o distincție între moralism și realism rămâne, în principiu, posibilă, chiar dacă, desigur, una cu o arie de "aplicabilitate" mult mai restrânsă decât și-ar dori realiștii radicali. Despre realismul moderat Am sugerat la un moment dat - împotriva curentului de opinie dominant - că unul dintre principalii realiști moderați este, în opinia mea, Bernard Williams 1. Pe ce mă sprijin în această opinie? Recunosc, bineînțeles, că există suficiente pasaje din Williams care legitimează interpretarea
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
formulând speranța că filosofia politică se va dezvolta și în direcția unor interese sau abordări care să depășească limitele paradigmei moraliste, prin apropierea sporită de științele sociale și de problemele sociale și politice curente 8. După știința mea, Williams nu sugerează însă nicăieri că preocupările, standardele și metodele moraliste ar trebui pur și simplu abandonate de filosofii politici în favoarea focalizării exclusive pe cele de sorginte realistă, așa cum consideră realiștii radicali. Iar prin "nicăieri" nu vreau să spun "nicăieri în recenziile pe
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
umană, respectul pentru diversitate și pentru dezacord etc.). Ca atare, deși "filosofia politică este, fără îndoială, o ramură a filosofiei"13, ea nu poate fi redusă în mod legitim doar la studiul "idealurilor demne de urmărit în viață"14, așa cum, sugerează Waldron, ne-a propus Isaiah Berlin. Ea este și trebuie să fie și filosofie interesată de politică și care se adresează politicii. De altfel, Berlin însuși "a avut o agendă mult mai largă, îndreptându-și atenția nu doar spre idealurile
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
greșeală"27, evidențiind - totodată - și ceea ce moraliștii au știut dintotdeauna, și anume că realismul și abordarea rawlsiană (i.e., moralistă) a filosofiei politice nu constituie "două căi în întregime și în mod necesar divergente"28. În același timp însă, Philp a sugerat că teza filosofiei politice ca ramură a eticii este plauzibilă doar dacă excludem din sfera ei de interes problemele practice ale acțiunii si alegerii politice, precum problema exigențelor și standardelor de evaluare ale comportamentului politic. Filosofii politici (moraliști) recenți au
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
de organizare politică 4. Temeiul sau argumentul fundamental pe care îmi bazez opinia că moralismul reprezintă o metodologie la care filosofia politică este justificată să recurgă este totuși cel de-al doilea. Este vorba despre argumentul care a fost deja sugerat de remarcile și observațiile mele anterioare și care a stat dintotdeauna la baza moralismului, deși nu a fost formulat de foarte multe ori atât de explicit precum îl voi formula aici. Argumentul este acela că problemele filosofiei politice trebuie să
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
politice sau ale libertății, problema "semnificației normative a comunității, solidarității și apartenenței", problema răspunsului dezirabil al statelor la fenomenul multiculturalității sau al pluralismului religios și valoric, problema naturii discriminării și a temeiurilor morale ale principiului non-discriminării7 etc. - sunt, după cum o sugerează și formularea unora dintre ele, probleme de natură morală sau probleme pe care ei le-au tratat (și) prin apel la argumentarea de factură morală. De vreme ce astfel de probleme fac parte din categoria celor mai importante probleme ale filosofiei politice
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
atenția de la această întrebare cu adevărat cardinală pentru filosofia politică și - totodată - de la fenomenul puterii, de la relațiile de putere din cadrul societății și de la modul în care ele ne influențează viața și modul în care vedem și înțelegem lumea. Mai mult, sugerează Geuss, teoriile filosofice ale dreptății, drepturilor individuale sau egalității nu au fost, de fapt, decât exerciții și intervenții ideologice, exerciții și intervenții menite în mod expres să distragă atenția de la astfel de aspecte, să apere status quo-ul și să ne
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
în vreme ce ar trebui să fie interesată de putere, constrângere, contingență, șansă sau coordonare"13. Nu doar Geuss, ci toți realiștii radicali par să fie de acord că nu dreptatea, ci ordinea reprezintă "prima virtute" a unei societăți și toți au sugerat, într-o formă sau alta, că legitimitatea trebuie să beneficieze de prioritate asupra dreptății - dacă nu chiar trebuie să înlocuiască dreptatea - în agenda de lucru a filosofilor politici 14. Ca atare, toți realiștii par să respingă, în baza acestor idei
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
fie ele și condiții valabile doar în cazul statelor în care liberalismul se află la el acasă). O a doua categorie de contra-argumente realist radicale contestă a doua premisă a argumentului fundamental pentru moralism. Am în vedere acele argumente care sugerează o distincție, de tip Robert Jubb și Enzo Rossi 37, între dreptate ca valoare morală și dreptate ca valoare politică, alături de ideea că subiectul de interes al filosofiei politice este (sau, mai corect spus, ar trebui să fie) doar dreptatea
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]