4,343 matches
-
zgomotoși, cărora lăutarii le cântau în cabane până în zori; ei nu le simpatizau nici pe doamnele de la Pesta, care purtau pantaloni călcați la dungă și se "boiau" de câteva ori pe zi. Turismul putea constitui un mijloc de "educare și înălțare națională" nu numai din punct de vedere spiritual, ci putea ajuta și la redresarea economiei, respectiv la domolirea luptei dintre naționalități. La Conferința Transilvană prim-ministrul Teleki Pál a atins și "problema timpului liber". El vedea ridicarea Țării Secuilor exclusiv
[Corola-publishinghouse/Science/84996_a_85781]
-
kg/t (mălură, fusarioză, tăciune + dăunători); Sumidan 1.8 l/t (mălură, fusarioză, tăciune + dăunători); Tirametox 625 SC (mălură, fusarioză, tăciune + dăunători); -Tirametox 60 PTS (mălură, fusarioză, tăciune + dăunători); 2. Al doilea tratament pentru combaterea bolilor se va apliva la înălțarea paiului (2 internodii) pentru făinare, rugini, septorioză cu unul dintre produsele: Alto combi 420 SC 0,5 l/ha, Bavistin 50 DF 0,6 kg/ha, Bravo 500 SC 1,5 l/ha, Carbendazim 500 SC 0,6 l/ha
COMBATEREA INTEGRATĂ A AGENŢILOR PATOGENI by Isabela Ilișescu () [Corola-publishinghouse/Science/644_a_1058]
-
epoci dominate de nedreptate și cruzime, se conturează destinul neobișnuit al unui rob țigan eliberat, ajuns, în pofida ascendenței umile, domn al țării. Răzvan, „un paria îmbrăcat în hainele efemere ale puterii” (G. Călinescu), își înfăptuiește visul de mărire, trăiește exaltarea înălțării și amărăciunea prăbușirii. Drum care s-ar motiva nu atât prin caracterul eroului, „om de voință și de putere” (G. Călinescu), hotărât să iasă din limita la care îl constrângea condiția inițială și înfrânt ulterior dintr-un lapsus al lucidității
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287418_a_288747]
-
Eminescu, piesa, care nu se ține strict de adevărul istoric, are o desfășurare spectaculoasă, apelând la efecte de melodramă, ca și la alte procedee din panoplia romantică (travesti, situații-limită, lovituri de teatru, tirade - despre soartă, cu ale ei căderi și înălțări, despre glorie și deșertăciunea ei). Despot este văzut ca un aventurier îmboldit de ambiția încoronării, care piere nu datorită unui destin potrivnic, ci fiindcă, în patima lui pentru putere, încalcă legile și tradițiile pământene, pierzându-și încrederea celor din jur
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285234_a_286563]
-
Condiția sa atinge granițele tragicului tocmai pentru că percepe distanța dintre construcțiile imaginative, dintre ideal și lume, datul real. La capătul drumului intervine însă o revelație compensatoare, oferind un sens existenței: „Cred în suferință, singurul adevăr, singura viață, singura fericire, singura înălțare”. Piesa, s-ar spune Peer Gynt a literaturii noastre, rămâne, în ciuda unor scăderi (parțiala nebulozitate a eșafodajului de idei), o amplă meditație de respirație modernă. Cu timbrul ei poematic, cu pigmentația simbolică a construcției alegorice și ambițioasele (prezumțioasele) punți aruncate
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290697_a_292026]
-
rămâne indiferente în fața unei asemenea perspective, fără a eșua în misiunea lor. Franța și Anglia au interese de prim ordin de salvgardat în aceste părți ale continentului, Rusia, al cărei sânge a curs din abundență pentru emanciparea creștinilor și pentru înălțarea slavilor din Orient, nu poate abandona, dintr-o trăsătură de condei, în mâinile rivalei sale fructul victoriilor ei, obiectivul aspirațiilor și politicii sale seculare. În ceea ce privește România, ea a dovedit destul, prin rezistența opusă, energică și hotărâtă, față de proiectele cabinetului de la
[Corola-publishinghouse/Science/84942_a_85727]
-
absolută. DAMASC cea mai veche capitală în funcțiune: peste 3.000 de ani (este capitala Siriei). DEAL formă majoră de relief, cu altitudini de 200 - 800 m, cu fragmentare ce trece de 100 m adâncime, rezultată în urma unor mișcări de înălțare sau prin fragmentarea podișurilor joase. DEBIT cantitatea de apă (volumul) transportată de un fluviu sau râu printr-o secțiune a sa într-o anumită perioadă (m3/s); fluviul cu cel mai mare debit din lume este Amazonul (America de Sud): peste 200
GEOGRAFIA … PE ÎNŢELESUL TUTUROR (minidicţionar de termeni geografici uzuali) by DANIELA BRĂNICI () [Corola-publishinghouse/Science/1180_a_1955]
-
Lapedatu și ai Mariei Amaliei Circa aveau să fie gemenii Alexandru si Ion Lapedatu(Fig.2), botezați cu prenumele bunicului, respectiv al tatălui lor, atât de comune totuși la acea vreme. S-au născut la 14 septembrie 1876, de ziua Înălțării Sfintei Cruci, una din marile sărbători din calendarul ortodox, în Cernatul Săcelelor, județul Brașov. Destinul însă avea să-i despartă de timpuriu 19. Se poate spune cu certitudine că, după ce studiile elementare le-au făcut în satul natal și la
Alexandru Lapedatu - Omul politic by Mitrofan Dana () [Corola-publishinghouse/Science/1628_a_3042]
-
din primul său ministeriat, contemporanii i-au evidențiat meritele: ,,Alexandru Lapedatu a dat un plus manifestărilor artistice de tot soiul, a organizat și supravegheat turneele teatrale în țară, a înălțat scaunul mitropolitan la rangul de Patriarh și a contribuit la înălțarea prestigiului clerului nostru”43. Alexandru Lapedatu și-a legat astfel numele de fapte cu totul reprezentative pentru cultura și biserica națională. 2. -22 iunie-24 noiembrie 1927-; -24 noiembrie 1927-3 noiembrie 1928Alexandru Lapedatu a reluat conducerea ministerului Cultelor și Artelor în
Alexandru Lapedatu - Omul politic by Mitrofan Dana () [Corola-publishinghouse/Science/1628_a_3042]
-
fragmentul pare a nu avea nimic extraordinar. Ce spune acest text? Actul I (nașterea): Femeia „a născut un copil de parte bărbătească”. Actul II (caracterul mesianic): „Care avea să păstorească toate neamurile cu toiag de fier”. Actul III (Învierea și Înălțarea): „Și copilul ei a fost răpit la Dumnezeu și la tronul său”. Distingem, așadar, trei momente cruciale ale existenței lui Isus: întruparea; anunțarea caracterului său mesianic; înălțarea la Tatăl. Nicăieri, în versetul citat, nu se face precizarea că pruncul va
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
avea să păstorească toate neamurile cu toiag de fier”. Actul III (Învierea și Înălțarea): „Și copilul ei a fost răpit la Dumnezeu și la tronul său”. Distingem, așadar, trei momente cruciale ale existenței lui Isus: întruparea; anunțarea caracterului său mesianic; înălțarea la Tatăl. Nicăieri, în versetul citat, nu se face precizarea că pruncul va fi ridicat la Tatăl, imediat după naștere. Isus poate fi numit la fel de bine „fiul/copilul Mariei” sau, în cazul nostru, „fiul/copilul poporului Israel” și la vârsta
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
din Semele, deși devorat de Titani, s‑a ridicat din nou la ceruri, așa cum se întâmplă mai târziu cu Isus. În realitate, prorocia lui Moise nu are nici o legătură cu mitul lui Dionysos, ea referindu‑se în mod strict la înălțarea lui Isus la cer, după înviere. Demonii - precursori, prin viclenia lor, ai viitorului Anticrist - se află la originea acestei mistificări (1 Apol. 54). Creând un antimit, ei au reușit, mai întâi să devieze atenția oamenilor către un fals zeu și
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Demonii - precursori, prin viclenia lor, ai viitorului Anticrist - se află la originea acestei mistificări (1 Apol. 54). Creând un antimit, ei au reușit, mai întâi să devieze atenția oamenilor către un fals zeu și apoi să treacă în umbră adevărata Înălțare la ceruri a adevăratului Dumnezeu. În acest fel, demonii au falsificat aproape toate etapele importante sau caracteristicile revelației creștine: nașterea din Fecioară (crearea mitului lui Perseu), vindecările miraculoase (crearea figurii lui Asclepios) etc. Singurul episod care nu a putut fi
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Epistola către Tit (2,11‑13) despre ambele parusii. Toate aceste citate, cu excepția ultimului, fac aluzie la tema Judecății, fapt explicabil din perspectiva raportului de interdependență existent între articolul din Crez referitor la a doua venire și articolele referitoare la Înălțare, la șederea de‑a dreapta Tatălui, la întoarcerea lui Cristos pe pământ în vederea Judecății de Apoi și a instaurării Împărăției celei veșnice. Cealaltă temă importantă a „Introducerii” este sfârșitul acestei lumi. Venirea lui Cristos este justificată, o dată în plus, de necesitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Vremea s‑a apropiat!»... Nu mergeți după ei! Iar când veți auzi de războaie și de răzmerițe, să nu vă‑nspăimântați; că trebuie să fie mai întâi acestea, dar sfârșitul nu va fi curând” (Lc. 21,8‑9). [...] Căci după înălțarea sa la Tatăl, unii s‑au ridicat să spună: „Eu sunt Cristos!”, asemenea lui Simon Magul și altora ale căror nume nu mai este nevoie să fie spuse aici. Într‑adevăr, în ziua cea din urmă trebuie să se ridice
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
avuții pe cei pe care nu îi va putea supune prin teamă” (11, 39). Un episod cu totul inedit, care apare pentru prima dată în scenariul anticristologic la Ieronim, este cel al morții tiranului pe Muntele Măslinilor, în contrapunct cu Înălțarea lui Cristos. Ieronim explică Dan. 11,45 (et figet tabernaculum suum Apedno inter maria super montem inclytum et sanctum; et ueniet usque ad summitatem eius; et nemo auxiliabitur ei) în felul următor: Iată cum tâlcuiesc ai noștri ultimul fragment al
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
invocă mărturia „alor noștri” -, dar nici un text până la el nu vorbește de aceasta în mod clar (este vorba, desigur, de textele care ne‑au parvenit). El este, așadar, cel care, pentru prima dată, din punctul nostru de vedere, corelează episodul înălțării lui Cristos cu cel al morții Anticristului pe baza unei foarte semnificative coincidențe a locului: vârful Muntelui Măslinilor. Și pentru a conferi încă și mai multă credibilitate acestui episod, el invocă o profeție a lui Isaia (25,6): Praecipitabit Dominus
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
pentru data exactă a parusiei. Iar aceasta, din simplul motiv că adevăratul creștin se comportă - sau ar trebui să se comporte - ca și cum a doua parusie ar avea loc hic et nunc (cap. 15). De aici afirmația că întreaga istorie de după Înălțare poate fi considerată ca reprezentând eshatonul, sfârșitul lumii (cap. 17). Apostolul Ioan confirmă aceasta în prima epistolă, atunci când scrie: nouissima hora est (1In. 2,18). Afirmația se dovedește perfect valabilă pentru epoca în care trăiesc Augustin și Hesychius și este
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
9,24‑27) celei de‑a doua veniri. Pentru Augustin, ca și pentru Hesychius, termenul hora, invocat de Ioan în Epistola întâi (nouissima hora est) reprezintă pur și simplu o sinecdocă pentru „timp” în general (pars pro toto). Învierea și Înălțarea lui Isus sunt două evenimente fundamentale, care inaugurează perioada eshatologică, „sfârșitul lumii”, în sensul voit „dilatat” al cuvântului. În concepția lui Augustin, opinia potrivit căreia această hora ar reprezenta „o zi de șase sute de ani” se lovește de obiecții serioase
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
nouissimorum nouissimi. Acelea erau deja zilele din urmă; cu atât mai mult zilele noastre sunt cele din urmă, deși mai este încă, de aici și până la sfârșitul lumii, tot atâta vreme sau chiar mai multă decât s‑a scurs de la Înălțarea Domnului! Sfârșitul nu‑l cunoaștem, căci nu ne este dat nouă să cunoaștem vremurile sau ceasurile care stau în puterea Tatălui; dar știm că trăim ca și apostolii, în vremurile din urmă, în cele din urmă zile, în cel din
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
argument solid care să permită calcularea datei exacte a parusiei. Profeția celor „șapte săptămâni” din Cartea lui Daniel trebuie aplicată exclusiv primei veniri. Aceasta nu contrazice întru nimic faptul că Biserica se află în plină perioadă eshatologică, perioadă cuprinsă între Înălțare și a doua parusie. Pornind de la aceste date stabilite, Augustin va expune, în partea finală a scrisorii, propria ipoteză despre nouissimae res. b) Capitolele 25‑51 dezvoltă ceea ce vom numi în mod deliberat „teoria celor trei referenți posibili”. Despre ce
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
de ani, ci unul din următoarele lucruri (identice, în cele din urmă): fie „ultima parte a zilei de o mie de ani rămase până la sfârșitul veacului”, fie „totalitatea anilor acestui veac” (20, 7, 2), altfel spus întreaga perioadă cuprinsă între înălțarea lui Isus și sfârșitul lumii. În acest interval, a cărui întindere este nedeterminată, vor avea loc două evenimente: instaurarea împărăției sfinților pe pământ și înlănțuirea diavolului în adânc. În această privință, Augustin se întreabă mai întâi cine sunt acești sfinți
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
este aceea că posteritatea a ales acest tip de interpretare cu consecințele politice care decurg de aici, pentru a justifica izbânzile Bisericii pe pământ. Se impune, așadar, să încercăm o reîncadrare a gândirii lui Augustin în contextul său originar. De vreme ce înălțarea lui Isus, spune el, inaugurează vremea eshatologică, este limpede că acesta nu poate fi altul decât acel millenium anunțat de Ioan în Apocalipsă. De aici ideea că Biserica, loc al parusiei prezente a lui Cristos, este încarnarea acestei împărății a
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
lui Isus per Ecclesiam. Această parusie eclezială, permanentă, modifică radical datele moștenite din tradiția anterioară. Potrivit terminologiei propuse de Thomas Kuhn, „noua paradigmă” eshatologică nu mai distinge între „deja realizat” și „nu încă”. Cei doi termeni se includ reciproc. După înălțarea lui Isus, Biserica nu ar putea exista decât ca realitate profund eshatologică; în același timp, eshatologia nu are sens decât în varianta instituționalizată a Bisericii. Nu poate fi avansată nici o dată exactă pentru sfârșitul lumii. Augustin respinge interpretarea tradițională și
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Ca și Origen, episcopul Hipponei demitizează scenariul printr‑o exegeză alegorică sistematică. Millenium‑ul trebuie înțeles nu ca o perioadă de „o mie” de ani, ci ca întreaga perioadă a eshatonului, văzut, la rândul său, ca totalitatea timpului scurs între Înălțare și a doua venire. Prima înviere este cea a sufletelor și are loc în momentul botezului; a doua se referă exclusiv la trup și va avea loc la Judecata de Apoi. Această concepție se află la baza unor modificări fundamentale
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]