3,171 matches
-
că bărbatul nu minte. — Știi de ce-i băteam pe toți? — Nu. — Inima mea bate mai Încet. Doar de patruzeci de ori pe minut. Ia-mi pulsu’ să vezi. Nick ezita. — Hai, spuse bărbatul, apucându-l de braț. Ia-mă de Încheietură și pune-ți degetul aici. Avea Încheietura groasă, cu mușchii umflați pe os. Nick simți sub degete bătaia rară. — Ai ceas? — Nu. — Nici eu. Fără ceas nu merge. Nick Îi dădu drumul la Încheietură. — Auzi? Apucă-mă din nou de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
băteam pe toți? — Nu. — Inima mea bate mai Încet. Doar de patruzeci de ori pe minut. Ia-mi pulsu’ să vezi. Nick ezita. — Hai, spuse bărbatul, apucându-l de braț. Ia-mă de Încheietură și pune-ți degetul aici. Avea Încheietura groasă, cu mușchii umflați pe os. Nick simți sub degete bătaia rară. — Ai ceas? — Nu. — Nici eu. Fără ceas nu merge. Nick Îi dădu drumul la Încheietură. — Auzi? Apucă-mă din nou de mână. Tu numără bătăile și eu număr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
-l de braț. Ia-mă de Încheietură și pune-ți degetul aici. Avea Încheietura groasă, cu mușchii umflați pe os. Nick simți sub degete bătaia rară. — Ai ceas? — Nu. — Nici eu. Fără ceas nu merge. Nick Îi dădu drumul la Încheietură. — Auzi? Apucă-mă din nou de mână. Tu numără bătăile și eu număr până la șaizeci. Simțind bătaia lentă și puternică a pulsului sub deget, Nick Începu să numere. Îl auzea pe bărbatul mititel numărând Încet: unu, doi trei, patru, cinci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
bine Înfipte-n pământ. Bine, scârba dracu’! Manuel scoase sabia, ținti dintr-o mișcare și se aruncă asupra taurului. Simți cu spada intră cu totul. Până-n plăsele. Patru degete Îi intraseră și ele În rană. Sângele Îi curgea fierbinte pe Încheieturile degetelor și se trezi deasupra taurului. Taurul se clătină cu el În spinare și păru că se scufundă. Și apoi se trezi singur În picioare. Privi taurul care se prăbușea Încet pe o parte și apoi căzu brusc, cu picioarele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
cum i se pun bandajele lui Jack, iar John se duse-n colțul lui Walcott. Jack Își trecu degetul mare prin tăietura bandajului, după care Îl Înfășură cu grijă pe mână. Apoi eu i-l prinsei cu leucoplast, o dată În jurul Încheieturii și de două ori În jurul degetelor. — Ei, zice Freedman, ce bagi atâta leucoplast acolo? Pune mâna, spune Jack. Ia zi, nu-i moale? Ș-atunci ce ești țăran? Freedman nu s-a mișcat de lângă noi cât Jack și-a bandajat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
-n Japonia. Auzi, Billy, dragă Billy Lunecosu’, am o surpriză pentru tine. Nu-s beat. Sunt tripat. Nu. — Uită-te și tu, spuse William Campbell, ridicându-și mâneca dreaptă a pijamalei și arătându-i antebrațul. Uită-te. Tot antebrațul, de la Încheietură până la cot, era plin de cerculețe albastre În jurul unor puncte de un albastru Închis. Cerculețele erau multe, aproape că se atingeau. — Ăsta-i nivelu’ următor. Acum mai beau doar câteodată, când vreau să-l fac pe lup să iasă din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
rupt, iar când avea să se Însănătoșească destul cât să iasă din spital urma să-nvețe să lucreze-n piele și să tapițeze scaune. Mai era un dulgher care căzuse de pe o platformă și-și rupsese ambele glezne și amândouă Încheieturile de la mâini. Căzuse ca o pisică, dar fără să aibă elasticitatea unei pisici. Puteau să-l facă bine cât să mai poată munci din nou, dar avea să dureze. Mai era un băiat de vreo șaișpe ani care lucra la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
de singurele informații pe care i le dăduse taică-su În legătură cu acest subiect. Odată, când se duseseră amândoi să vâneze, Nick Împușcă o veveriță roșie urcată Într-un buciniș. Veverița căzu rănită, dar atunci când Nick o ridică, Îl mușcă de Încheietura degetului mare. — Zoofil nenorocit! țipă Nick, izbind-o cu capul de copac. Ai văzut ce m-a mușcat? Taică-su se uită la rană și-i spuse: — Suge-o ca lumea și când ajungem acasă să-ți dai cu niște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
se răspunde superiorului, soldat? Ia să aud, că altfel mătur tot câmpul ista cu tine! Toader Toaibă a rămas tăcut, clipind des, ca și cum l-ar fi sâcâit o muscă. Și-a adunat gândurile. În cele din urmă, îndreptându-și din încheieturi făptura voinică, a rămas într-o poziție de „drepți” cum scrie la „reglement”. Trăgând apoi adânc aer în piept, a început să turuie ca o morișcă. Vocea lui profundă era înspicată cu vizibilă furie: Să trăiți, domn’ sărjănt! Permiteți să
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
despre sănătate... Vezi și matale cu ce bucurie m-am procopsit. Îți mulțămesc și să ai parte de toate cele bune, că de rele îi fi sătul... Vagonul în care a urcat Toaibă era hârbuit de abia se ținea în încheieturi. S-a așezat și el într-un colț. Nu voia să intre în vorbă cu nimeni. Dorea să și adune gândurile răvășite. A privit lung la bastonul dăruit de sora din spital. Era un lucru frumos. Pe mâner era înscris
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
la pătrunderea uleiului În fibrele lemnului vechi ce va trebui În curînd Înlocuit, Își spunea, dar mai Încolo, nu mai avea bani acum. MÎine sau poimîine după-amiază, pînă joi oricum, va vopsi În negru lucios șareta după ce-i va repara Încheieturile...a venit primăvara! Își trase șapca pe ceafă. „Care va să zică s-a terminat cu pămîntul N-a fost să fie...” Cerul lucea deasupra necrezut de albastru. „Vedeți, domnule judecător - Își vorbea - spuneați că dreptul de proprietate... ziceați ceva că mă simțeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
rănite, sângerânde. Paralizat, Valerius asculta zăngănitul armelor, trosnetul oaselor rupte, fâșâitul cărnii membrelor tăiate, care zburau prin aer și, lăsând în urmă o dâră de sânge, cădeau apoi în zăpadă. Barbarii loveau cu furie, țintind sub armură, spre pântece, spre încheieturi, spre picioare. Fiecare lovitură avea o țintă precisă, fiecare rană provocată era o tăietură pe care nici un medic n-ar fi putut-o vindeca. Soldații căzură unul după altul; fură omorâți cu câte o lovitură de secure în gât. Doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
o barbă neîngrijită. Valerius se aplecă deasupra tânărului și îl pipăi din cap până-n picioare. Observă repede rănile. Văzu cicatricele de pe piept, de pe șolduri și de pe coapse. Se aplecă din nou deasupra lui și îi ascultă bătăile inimii. Îi apucă încheieturile puternice, căutând pulsația venelor. Urmări ritmul respirației. — Nu moare. Privi în jur. Luă o mână de cenușă dintr-un vas aflat lângă cămin, își frecă mâinile cu ea, apoi le clăti într-un vas cu apă. — E un bărbat puternic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
pe cap îi întinse lui Antonius o pernă pe care se afla o dagă de bronz. Un altul îi oferi un scut format din două cercuri suprapuse, cu două mânere în partea centrală. Alții îi puseră la glezne și la încheieturile mâinilor inele de fier, fixate cu două lanțuri. Cineva îi smulse mantia. Flăcările torțelor luminară trupul său gol, uns cu ulei. Antonius simțea frigul arzându-i pielea, simțea piatra înghețată sub picioarele goale. Într-o mână ținea daga, iar în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
risipi încet în fața ochilor lui Valerius. Atunci privi spre trupul muritor al Velundei, inert în brațele sale. Chipul ei fermecător părea de marmură. Ochii erau închiși. Respirația i se oprise. Valerius încercă să-i asculte bătăile inimii și îi strânse încheieturile fragile, ca să simtă sângele curgând. Velunda murise. Valerius rămase lipit de ea. Așa îl găsiră Vitellius, Listarius și soldații din escorta împăratului. — Uitați-l! Îl vedeți? striga Vitellius, între două accese de tuse. S-a întors după ce a ucis-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
indignat. Dar nu știi că Velunda vorbea cu animalele? Era preoteasa Zeiței. Lupul nu vrea s-o mănânce. O veghează, chiar nu-ți dai seama? Vitellius porunci ca ucigașul să fie pus în lanțuri. Cineva lărgi inelele de fier de la încheieturile și gleznele lui Valerius. I-ar fi fost foarte ușor să se elibereze, însă nu încercă să fugă. Prin fața ușii celulei, rămasă deschisă, treceau soldați și ofițeri. Toți se opreau o clipă să-l privească pe Valerius Galul, a cărui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
neputinței. Nu putea face nimic pentru a-l salva pe Salix. Privi spre arenă. Contururile ei tremurau din cauza lacrimilor care-i împăienjeneau ochii. Skorpius se apropie de Salix și-i puse pumnalul la baza gâtului, în partea stângă. Salix apucă încheietura învingătorului, ca să stabilească adâncimea loviturii. Pentru ultima dată, privi spre spectatori. — Salix, nu! Poate că Salix auzi strigătul lui Valerius. Fără să ezite, continuă să strângă cu ambele mâini încheietura lui Skorpius. Își înfipse pumnalul în inimă. Sângele țâșni și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
puse pumnalul la baza gâtului, în partea stângă. Salix apucă încheietura învingătorului, ca să stabilească adâncimea loviturii. Pentru ultima dată, privi spre spectatori. — Salix, nu! Poate că Salix auzi strigătul lui Valerius. Fără să ezite, continuă să strângă cu ambele mâini încheietura lui Skorpius. Își înfipse pumnalul în inimă. Sângele țâșni și începu să i se prelingă pe piept. Viața i se scurgea din trup. Skorpius se dădu deoparte, împleticindu-se. Salix rămase drept preț de o clipă, în care păru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Numai el are servitori, numai el se bucură de un asemenea lux. Vitellius are grijă de campionul lui, și bine face. Este invincibil. Acum servitorul îi întindea lui Skorpius niște brățări de piele, pe care uriașul și le puse la încheietura mâinii stângi. — Brățările alea îi reprezintă pe adversarii uciși. Nu-s deloc puține, ce zici? Skorpius îi aruncă o scurtă privire lui Valerius și continuă să-și pună brățările. Cine va fi adversarul meu? murmură Valerius. Cred că te vor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
unul în partea de sus și celălalt în partea de jos, simetrici și verticali, cu gurile îndreptate una spre alta, înfășurate în ramuri verzi de laur. Flamma își punea pe brațul stâng manșonul din bucăți de piele, care pornea de la încheietură și ajungea sub braț. Ca să nu cadă, îl prinse cu o curelușă sub brațul drept. Valerius își trase pe brațul drept manșonul cu solzi metalici, căci brațul stâng urma să fie protejat de scut. Înainte să agațe de el apărătoarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
cu decizia împăratului. — Ucide-l! strigă Vitellius. Nimeni nu îndrăzni să protesteze. Toți se temeau de omul ce fusese ales împărat de niște soldați a căror violență era bine cunoscută. — Ucide-l! Valerius coborî sica. Flamma întinse mâna și apucă încheietura lui Valerius, lipindu-și vârful armei de gât. — Ucide-l! strigă din nou Vitellius. Cu o smucitură, Valerius își eliberă încheietura din strânsoarea lui Flamma și aruncă arma în nisip. De pe treptele de sus ale arenei se ridică un murmur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
de niște soldați a căror violență era bine cunoscută. — Ucide-l! Valerius coborî sica. Flamma întinse mâna și apucă încheietura lui Valerius, lipindu-și vârful armei de gât. — Ucide-l! strigă din nou Vitellius. Cu o smucitură, Valerius își eliberă încheietura din strânsoarea lui Flamma și aruncă arma în nisip. De pe treptele de sus ale arenei se ridică un murmur consternat. Valerius își scoase coiful. Simți pe față o adiere răcoroasă. În pulvinar, Vitellius continua să strige. — Ți-am spus să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
sări în picioare și veni în întâmpinarea maestrului. — Proculus... Moare, zise, arătând spre Antonius. Uită-te la el... Moare... — De ce crezi că am venit tocmai de la Pietas Iulia? Proculus se aplecă deasupra lui Antonius. — Da... Da... Îi pipăi mâinile și încheieturile, îi descheie haina și-i puse o mână pe piept. — Da..., zise din nou. Cu multă îndemânare, desfăcu bandajul, în timp ce servitorul deschidea sacul. Proculus examină multă vreme rana, apoi se întoarse spre Errius și Titus. — Ieșiți! porunci. — Dar soldaților... îngăimă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Tu mă pui în umbră. Tu l-ai ucis pe Salix. Continuau să se uite unul la altul cu ură. Mulțimea își ținea suflarea. Deodată, Skorpius ridică mâna și-i arătă lui Valerius brățările care-i acopereau brațul stâng de la încheietură până la cot și care îi reprezentau pe gladiatorii uciși de el. — Le vezi? rânji. Astăzi îmi voi mai pune una, pe care o s-o fac din pielea ta. — Roagă-te zeului tău, Skorpius. Marcus îl văzu pe Valerius respingându-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
-o atunci când am crezut că disprețuiește dragostea, simpatia..." " Lupta a durat un sfert de oră. I-am strivit mâinile. Era fermecătoare zbătîndu-se; fața i se contorsiona, lăcrăma, se ruga în gând Ia Tagore. Încerca să-și scoată mîmile prinse de încheieturi în pumnul meu; căci aceasta era lupta. Eram calm, experimentând detașat de durerea fizică și de orgoliu. În sfârșit, a trebuit să recunoască, era înfrîntă. Aceasta i-a dat o bucurie amestecată cu senzualitate amară. Știu că era fericită că
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]