7,832 matches
-
fi considerate o auctorializare a naratorului la persoana întîi periferic, fenomen care, în plus, poate fi observat ocazional și la naratorul autobiografic la persoana întîi. Această auctorializare a naratorului la persoana întîi oferă, într-un sens, un corespondent al reflectorizării naratorului auctorial. Ceea ce ambele fenomene au în comun pare să fie o luptă pentru echilibru între competența personală și cea auctorială. Particularitatea personajelor și a naratorilor ca personaje ficționale luptă pentru universalitatea naratorului auctorial cu perspectivă externă și omnisciență, și invers
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
Această auctorializare a naratorului la persoana întîi oferă, într-un sens, un corespondent al reflectorizării naratorului auctorial. Ceea ce ambele fenomene au în comun pare să fie o luptă pentru echilibru între competența personală și cea auctorială. Particularitatea personajelor și a naratorilor ca personaje ficționale luptă pentru universalitatea naratorului auctorial cu perspectivă externă și omnisciență, și invers universalitatea naratorului auctorial caută să devină concretă în particularitatea personajelor ficționale. După stabilirea faptului că există o auctorializare a naratorului la persoana întîi, apare problema
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
oferă, într-un sens, un corespondent al reflectorizării naratorului auctorial. Ceea ce ambele fenomene au în comun pare să fie o luptă pentru echilibru între competența personală și cea auctorială. Particularitatea personajelor și a naratorilor ca personaje ficționale luptă pentru universalitatea naratorului auctorial cu perspectivă externă și omnisciență, și invers universalitatea naratorului auctorial caută să devină concretă în particularitatea personajelor ficționale. După stabilirea faptului că există o auctorializare a naratorului la persoana întîi, apare problema posibilității unei reflectorizări a situației narative la
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
Ceea ce ambele fenomene au în comun pare să fie o luptă pentru echilibru între competența personală și cea auctorială. Particularitatea personajelor și a naratorilor ca personaje ficționale luptă pentru universalitatea naratorului auctorial cu perspectivă externă și omnisciență, și invers universalitatea naratorului auctorial caută să devină concretă în particularitatea personajelor ficționale. După stabilirea faptului că există o auctorializare a naratorului la persoana întîi, apare problema posibilității unei reflectorizări a situației narative la persoana întîi. Reflectorizarea propriu-zisă a naratorului la persoana întîi are
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
auctorială. Particularitatea personajelor și a naratorilor ca personaje ficționale luptă pentru universalitatea naratorului auctorial cu perspectivă externă și omnisciență, și invers universalitatea naratorului auctorial caută să devină concretă în particularitatea personajelor ficționale. După stabilirea faptului că există o auctorializare a naratorului la persoana întîi, apare problema posibilității unei reflectorizări a situației narative la persoana întîi. Reflectorizarea propriu-zisă a naratorului la persoana întîi are loc atunci cînd acesta se retrage din ce în ce mai mult ca personaj-narator și se transformă într-un personaj-reflector; această dezvoltare
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
omnisciență, și invers universalitatea naratorului auctorial caută să devină concretă în particularitatea personajelor ficționale. După stabilirea faptului că există o auctorializare a naratorului la persoana întîi, apare problema posibilității unei reflectorizări a situației narative la persoana întîi. Reflectorizarea propriu-zisă a naratorului la persoana întîi are loc atunci cînd acesta se retrage din ce în ce mai mult ca personaj-narator și se transformă într-un personaj-reflector; această dezvoltare avînd loc atunci cînd accentul prezentării este mutat exclusiv asupra eului care trăiește. Mă voi ocupa de acest
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
avînd loc atunci cînd accentul prezentării este mutat exclusiv asupra eului care trăiește. Mă voi ocupa de acest proces în relație cu noua descriere a cercului tipologic. Probabil ar fi mai potrivit să vorbim despre un fel de reflectorizare a naratorului la persoana întîi periferic la Joseph Conrad, cu toate că aici procesul este mai degrabă tematic decît structural, apărînd mai ales în acele narațiuni în care o relație foarte ciudată există sau crește între naratorul la persoana întîi periferic și erou. Criticii
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
vorbim despre un fel de reflectorizare a naratorului la persoana întîi periferic la Joseph Conrad, cu toate că aici procesul este mai degrabă tematic decît structural, apărînd mai ales în acele narațiuni în care o relație foarte ciudată există sau crește între naratorul la persoana întîi periferic și erou. Criticii care s-au ocupat de opera lui Conrad au creat termenul de "parteneriat neprevăzut" pentru această relație. În decursul eforturilor sale de a proba și înțelege viața eroului, naratorul descoperă o afinitate internă
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
există sau crește între naratorul la persoana întîi periferic și erou. Criticii care s-au ocupat de opera lui Conrad au creat termenul de "parteneriat neprevăzut" pentru această relație. În decursul eforturilor sale de a proba și înțelege viața eroului, naratorul descoperă o afinitate internă între el însuși și eroul său, care-l atrage din ce în ce mai mult și îl face să empatizeze intens cu experiențele lui, să se imagineze el însuși pe de-a-ntregul în situația eroului, astfel încît urmează o identificare
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
persoanei întîi, de exemplu în The Secret Sharer. În narațiunile la persoana întîi, motivul capătă o anumită semnificație structurală, pe lîngă implicațiile sale tematice. "Parteneriatul neprevăzut" restructurează o situație narativă la persoana întîi periferică tinzînd spre mediere, spre empatie personală. Naratorul la persoana întîi pare el însuși obligat să empatizeze cu situația eroului, ceea ce poate duce la acceptarea prin delegare a destinului eroului de către naratorul la persoana întîi, așa cum se poate vedea la Marlow în romanul Heart of Darkness, și chiar
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
Parteneriatul neprevăzut" restructurează o situație narativă la persoana întîi periferică tinzînd spre mediere, spre empatie personală. Naratorul la persoana întîi pare el însuși obligat să empatizeze cu situația eroului, ceea ce poate duce la acceptarea prin delegare a destinului eroului de către naratorul la persoana întîi, așa cum se poate vedea la Marlow în romanul Heart of Darkness, și chiar mai mult în Lord Jim. În acest fel, atitudinea naratorului la persoana întîi periferic față de erou se apropie de acea relație caracteristică eului narator
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
cu situația eroului, ceea ce poate duce la acceptarea prin delegare a destinului eroului de către naratorul la persoana întîi, așa cum se poate vedea la Marlow în romanul Heart of Darkness, și chiar mai mult în Lord Jim. În acest fel, atitudinea naratorului la persoana întîi periferic față de erou se apropie de acea relație caracteristică eului narator și celui care trăiește din romanul cvasi-autobiografic la persoana întîi. În cazul cel din urmă, "parteneriatul" este dat existențial, ceea ce nu împiedică relația dintre eul narator
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
naratorul la persoana întîi, așa cum se poate vedea la Marlow în romanul Heart of Darkness, și chiar mai mult în Lord Jim. În acest fel, atitudinea naratorului la persoana întîi periferic față de erou se apropie de acea relație caracteristică eului narator și celui care trăiește din romanul cvasi-autobiografic la persoana întîi. În cazul cel din urmă, "parteneriatul" este dat existențial, ceea ce nu împiedică relația dintre eul narator și cel care trăiește să devină problematică. O cauză ar putea fi refuzul eului
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
naratorului la persoana întîi periferic față de erou se apropie de acea relație caracteristică eului narator și celui care trăiește din romanul cvasi-autobiografic la persoana întîi. În cazul cel din urmă, "parteneriatul" este dat existențial, ceea ce nu împiedică relația dintre eul narator și cel care trăiește să devină problematică. O cauză ar putea fi refuzul eului narator de "a accepta" eul care trăiește, cum se întîmplă, de exemplu, în romanul Eu nu sînt Stiller al lui Max Frisch. Forma tipică de narațiune
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
și celui care trăiește din romanul cvasi-autobiografic la persoana întîi. În cazul cel din urmă, "parteneriatul" este dat existențial, ceea ce nu împiedică relația dintre eul narator și cel care trăiește să devină problematică. O cauză ar putea fi refuzul eului narator de "a accepta" eul care trăiește, cum se întîmplă, de exemplu, în romanul Eu nu sînt Stiller al lui Max Frisch. Forma tipică de narațiune la persoana întîi periferică cu empatie predominantă ("parteneriat neprevăzut") între naratorul la persoana întîi și
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
putea fi refuzul eului narator de "a accepta" eul care trăiește, cum se întîmplă, de exemplu, în romanul Eu nu sînt Stiller al lui Max Frisch. Forma tipică de narațiune la persoana întîi periferică cu empatie predominantă ("parteneriat neprevăzut") între naratorul la persoana întîi și personajul principal este, prin urmare, localizată mai aproape de narațiunea cvasiautobiografică la persoana întîi pe cercul tipologic decît narațiunea periferică la persoana întîi cu funcție predominantă de intermediere. 7.2.3. De la narațiunea la persoana întîi cvasiautobiografică
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
mintea mea profund prezente, Încît cu ele-n gînd adesea par să fiu Două conștiințe conștient de mine Și de o altă ființă. (W. Wordsworth, Preludiu) Acest sector al continuum-ului de forme este caracterizat prin retragerea graduală a eului narator și prin accentul din ce în ce mai puternic asupra prezentării eului care trăiește. La început cititorul poate încă recunoaște naratorul, care este de asemenea personajul principal în actul narativ. În același timp, naratorul este integrat spațial și temporal în realitatea ficțională, adică el
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
mine Și de o altă ființă. (W. Wordsworth, Preludiu) Acest sector al continuum-ului de forme este caracterizat prin retragerea graduală a eului narator și prin accentul din ce în ce mai puternic asupra prezentării eului care trăiește. La început cititorul poate încă recunoaște naratorul, care este de asemenea personajul principal în actul narativ. În același timp, naratorul este integrat spațial și temporal în realitatea ficțională, adică el este prezent fizic pe scena întîmplărilor și participă la desfășurarea acestora. Opoziția dintre narator și erou este
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
-ului de forme este caracterizat prin retragerea graduală a eului narator și prin accentul din ce în ce mai puternic asupra prezentării eului care trăiește. La început cititorul poate încă recunoaște naratorul, care este de asemenea personajul principal în actul narativ. În același timp, naratorul este integrat spațial și temporal în realitatea ficțională, adică el este prezent fizic pe scena întîmplărilor și participă la desfășurarea acestora. Opoziția dintre narator și erou este înlocuită aici de opoziția dintre eul narator și eul care trăiește. În consecință
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
poate încă recunoaște naratorul, care este de asemenea personajul principal în actul narativ. În același timp, naratorul este integrat spațial și temporal în realitatea ficțională, adică el este prezent fizic pe scena întîmplărilor și participă la desfășurarea acestora. Opoziția dintre narator și erou este înlocuită aici de opoziția dintre eul narator și eul care trăiește. În consecință, legătura existențială dintre actul narativ și experiența pe care am descris-o anterior în capitolul 4.6 ca pe o caracteristică a "eului cu
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
în actul narativ. În același timp, naratorul este integrat spațial și temporal în realitatea ficțională, adică el este prezent fizic pe scena întîmplărilor și participă la desfășurarea acestora. Opoziția dintre narator și erou este înlocuită aici de opoziția dintre eul narator și eul care trăiește. În consecință, legătura existențială dintre actul narativ și experiența pe care am descris-o anterior în capitolul 4.6 ca pe o caracteristică a "eului cu trup" devine operativă pe deplin. Această situație narativă permite toate
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
pot fi din nou ilustrate ca un continuum pe cercul tipologic, extinzîndu-se pe partea tipului ideal de situație narativă la persoana întîi. Principiul primar al clasificării, care definește acest continuum, este reprezentat de distribuția relativă a accentului fie pe eul narator, fie pe cel care trăiește și de cîmpul de tensiune ce se stabilește el însuși între cele două faze sau aspecte ale eului. În Moby Dick, Tristram Shandy și Lecția de germană al lui Lenz, atenția cititorului este atrasă mai
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
care trăiește și de cîmpul de tensiune ce se stabilește el însuși între cele două faze sau aspecte ale eului. În Moby Dick, Tristram Shandy și Lecția de germană al lui Lenz, atenția cititorului este atrasă mai mult de eul narator decît de cel care trăiește. În romanul clasic la persoana întîi cu formă autobiografică, relațiile sînt echilibrate. Eul care trăiește pretinde partea cea mai mare a narațiunii, dar, din cauza prezenței continue a eului narator și a importanței comentariilor lui, apare
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
este atrasă mai mult de eul narator decît de cel care trăiește. În romanul clasic la persoana întîi cu formă autobiografică, relațiile sînt echilibrate. Eul care trăiește pretinde partea cea mai mare a narațiunii, dar, din cauza prezenței continue a eului narator și a importanței comentariilor lui, apare un echilibru între cele două ipostaze ale eului, așa cum se întîmplă în Moll Flanders, David Copperfield, Heinrich cel Verde și Felix Krull. Acest fel de roman la persoana întîi poate fi considerat o formă
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
iar tranziția nu poate fi trasată strict printr-o linie, deoarece fenomenele individuale tind să se suprapună. În virtutea clarității, oricum, aceste fenomene vor fi enumerate și discutate în ordinea cea mai apropiată de sistemul ilustrat de cercul tipologic: 1. eul narator se retrage din ce în ce mai mult; echilibrul dintre eul narator și eul care trăiește, care e caracteristic narațiunii la persoana întîi cvasiautobiografică, este abandonat, permițîndu-i eului care trăiește să domine. Drept rezultat, importanța corporalizării "eului" narator pentru procesului narativ scade, dar nu
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]