3,124 matches
-
în practic] este posibil a pretinde ceva mai mult decât o simpl] opinie sau metod]. În cele din urm], indiferent de drumul ales în viat] (chiar și practicarea meseriei de m]celar), omul are posibilitatea de a-și modela îndemânarea pan] la perfecțiune, pan] când aceasta devine o a doua natur], moment în care omul se identific] cu propria să lucrare. Cand omul va fi dobândit acea intuiție care s]-l c]l]uzeasc] în toate acțiunile sale, capacitatea să interioar
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
posibil a pretinde ceva mai mult decât o simpl] opinie sau metod]. În cele din urm], indiferent de drumul ales în viat] (chiar și practicarea meseriei de m]celar), omul are posibilitatea de a-și modela îndemânarea pan] la perfecțiune, pan] când aceasta devine o a doua natur], moment în care omul se identific] cu propria să lucrare. Cand omul va fi dobândit acea intuiție care s]-l c]l]uzeasc] în toate acțiunile sale, capacitatea să interioar] va converti orice
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
sunt de acord; având în vedere c] etică reprezint] o preocupare clar] a Bibliei, legea morală nu este prezentat] ca fiind diferit] în mod semnificativ de legile din domeniul civil, penal sau canonic: toate „sunt date de un singur st]pan” (Eccl. 12,11). În ebraică biblic], nici m]car nu exist] un cuvânt pentru „etic]” în sensul celui pe care îl folosim noi. Biblia învăț] normele etice, dar nu în mod conștient și nu ca atare: ea este o surs
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
a iudaismului. În C]l]uză r]ț]ciților, lucrare filosofic] a lui Maimonide, acesta prezint] o interpretare pur intelectual] a iudaismului, considerând c] perfecțiunea etic] (și în același timp halahic]) este un nivel propedeutic inerent atingerii perfecțiunii intelectuale. Totuși, pan] la sfarsitul lucr]rii, orientarea moral], practic] a iudaismului, iese înving]toare, iar Maimonide își informeaz] cititorul c] atingerea perfecțiunii se face prin imitarea milostivirii și drept]ții divine, dup] atingerea, în prealabil, a celui mai înalt nivel posibil de
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Au existat mai multe abord]ri, toate având drept efect neutralizarea acestor elemente radicale și aducerea lor în sfera moralei bunului-simț. Potrivit uneia dintre ele, întrucat Iisus prevestea sfârșitul iminent al lumii, etică trebuia aplicat] în scurtul timp r]mas pan] la acestă. Dar, dat fiind c] sfârșitul lumii nu a venit, nu înseamn] c] acum etică este irelevant]. O alt] abordare consider] elementele mai radicale ca fiind apanajul unui grup restrâns, al c]lug]rilor, care depun jur]minte de
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
a influențat sfaturile legate de c]s]torie. Oricum, a avut o atitudine hoț]rât] în a-i îndemna pe creștini s]-și continue viață și munca cotidian], întrucat timpul este scurt, si nu s] aștepte sfârșitul cu brațele încrucișate. Pan] la sfârșitul secolului I, Biserica și-a schimbat radical punctul de vedere (deși exist] astfel de concepții și în ziua de ast]zi). Ce-a de-a patra evanghelie reinterpreteaz] venirea lui Hristos și sfârșitul lumii că pe un dar
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
și politice respective. O tr]s]tur] nefericit] a unora dintre coduri este accentul pus pe obligațiile celor „inferiori” fâț] de cei „superiori”, a șotiilor fâț] de soți, a copiilor fâț] de p]rinți și a sclavilor fâț] de st]pani, în lipsa unui accent similar pe obligațiile celor superiori. O astfel de etic] a r]bd]rii și a supunerii nu este potrivit] pentru lumea de ast]zi, din ce in ce mai conștient] de responsabilitatea individual] și de nevoia unor structuri sociale care s
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
sur] folosea creștinismul că pe o arm] în luptele sale politice -, a condus la reacția dur] a P]rinților deșertului și apoi la începuturile obștei c]lug]rești și la dublul etalon al indemnului la perfecțiune și al preceptelor. Astfel, pan] la sfârșitul perioadei Noului Testament, tensiunea creatoare generat] de Hristos s-a descompus în elemente disparate, deși a r]mas mereu o surs] a înnoirii în Biseric], încurajând schimbarea. iv. Critici la adresa eticii creștine Problemele privind trecerea de la Biblie la
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
un factor care a facilitat utilizarea tradiției filosofice de c]tre intelectualii musulmani. Această a oferit Europei medievale personalit]ți că al-Farabi, Ibn Șină (Avicenna), Ibn Rushd (Averroes) și mulți alții, preocupați de filosofie, comentatori și exponenți ai tradiției clasice, pan] la Aristotel și Platon. Discursul public adab, bazat pe limbaj și preocup]ri filosofice și morale, reprezint] o parte important] a moștenirii cosmopolite a eticii în Islam și reflect] eforturile de a reconcilia valori derivate din religie și scripturi cu
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
care urmau s] îi conduc] spre descoperirea spiritual]. Observațiile din Shari’a urmau s] fie completate de aderarea la calea disciplinei morale, care s] îi permit] individului s] treac] prin diferite „g]ri” spirituale, fiecare reprezentând o creștere interioar], spiritual], pan] când acesta ajungea s] înțeleag] relația esențial] de iubire și unire dintre el și Dumnezeu. Ținând cont de faptul c] sensul intrinsec al unei acțiuni constituia un aspect semnificativ al comportamentului etic și moral, aceast] tradiție sublinia leg]tură dintre
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
început odat] cu grecii antici. De la Socrate (469-399 î.Hr.) și succesorii s]i imediați, Platon (427-347 î.Hr.) și Aristotel (384-322 î.Hr.), se poate distinge o linie clar] de continuitate, pornind de la gândirea elenistic] (adic], măi general, postaristotelic]), român] și medieval], pan] în prezent. Cu toate c] este un adev]r faptul c] problemele și interesele manifestate de filosofii etici moderni sunt divergențe cu cele ale grecilor, discuțiile acestora pot fi recunoscute că provenind din cele care aveau deja loc în secolele
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
au fost preocupați de interpretarea surselor grecești destinate unui public român, deoarece gândirea greac] - în special stoicismul sub forme diferite - a dominat viața intelectual] din Romă, incepand cu fosta Republic]. Dar, în contextul actual, „etică greceasc]” înseamn] perioadă de la Socrate pan] la Epicur (341-271 î.Hr.) și fondatorii stoicismului grec, Zenon din Citium (334-262 î.Hr.), Cleantes (331-232 î.Hr.) și Chrysippos (280-206 î.Hr.). Chrysippos a fost deosebit de prolific și se crede c] ar fi fost autorul a peste șapte sute de „c]rți” (manuscrise
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
puternic], are copii s]n]toși ș.m.a.d.; dac] aceste lucruri pot induce un sentiment de mulțumire, atribuirea termenului nu trebuie, în mod necesar, s] îl implice. (Dac] ar presupune acest lucru, maximă lui Solomon: „Nu numiți un om fericit pan] ce acesta nu a murit”, ar deveni un nonsens; așa cum și sugestia lui Platon cu privire la faptul c] un om bun ar fi eudaimon chiar dac] ar fi tras în țeap] - deși acest exemplu este destul de nesigur, având în vedere c
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Socrates (Harmondsworth: Penguin Books, 1969). : Laches; trans. Lane, în Plato: Early Socratic Dialogues (Harmondsworth: Penguin Books, 1987). :Gorgias; trans. Irwin, în the Claredon Plato Series (Oxford: Oxford University Press, 1979). Includes commentaries. : Republic; trans. Grube (Indianapolis: Hackett, 1974 and London: Pan Books, 1981). Alte referințe Nussbaum, M., C.: The fragility of Goodness (Cambridge: Cambridge University Press, 1986). Williams, B., Ethics and the limits of Philosophy (London: Fontana/Collins, 1985). Bibliografie suplimentar] Annas, J.:An Introduction to Plato’s Republic (Oxford: Oxford
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
fie spirituale, fie temporale, și în al treilea rând, ordinii universale a legii divine. Sfanțul Toma din Aquino, Summa Theologiae, Ia, Iiae, q8, a1 i. Introducere Intervalul de timp acoperit în acest eseu se întinde din secolul al XI-lea pan] în secolul al XVI-lea - o perioad] de o jum]țațe de mileniu de activitate filosofic] considerabil], comparabil] doar cu varietatea și vigoarea perioadelor moderne și contemporane. Totuși, oarecum surpinz]tor, între sfârșitul Renașterii și mijlocul secolului XX, filosofia acelor
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
filosofic în care a ap]rut scolastica, spre sfârșitul secolului al XI-lea. Urmând că mai apoi s] discut câteva idei și dispute ale perioadei de o șut] de ani care s-a scurs de la mijlocul secolului al XIII-lea, pan] la cel al secolului al XIV-lea și care a reprezentat un vârf al gândirii medievale, o perioad] în care semințele intelectuale au fost sem]nate, iar gr]dinile filosofice creșteau, înfloreau și înmugureau. Autorii marilor opere ale epocii au
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
conduitei. Totuși, cea mai vast] și mai exact] relatare a evalu]rii morale susținea c] pentru că o acțiune s] fie corect], tot ceea ce are leg]tur] cu această - natură, justificarea și rezultatul s]u - trebuie s] fie corect, iar dac] pan] și una dintre acestea ar fi incorect], atunci întreaga acțiune este incorect] și agentul s]u vinovat. Aceast] doctrin] strict] pare s] fi ap]rut în opera scris] în secolul al IV-lea sau al V-lea de c]tre
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
secolul al IV-lea sau al V-lea de c]tre Dionisie Areopagitul, intitulat] Despre numele divine (De divinis nominibus). Scrierile acestui autor, cunoscute sub numele colectiv Corpus Dionysiacum, au avut o influent] puternic] începând cu secolul al VI-lea pan] în perioada Renașterii. Într-adev]r, el a fost considerat canalul prin care ideile platoniciene și neoplatoniciene au fost transmise din lumea greac] în lumea creștin]. În afar] de a fi una dintre cele mai importante surse ale psihologiei teologice a
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
și Maister Eckhardt (1260-1327), care au subliniat iluminația divin] și întoarcerea voinței sufletului înspre Dumnezeu. O mai mare important] filosofic] totuși au avut scrierile a doi mari gânditori franciscani ai acestei perioade, si anume, Duns Scot și William de Ockham. Pan] recent, se credea c] aceștia (dar în special Ockham) au susținut versiuni obtuze ale voluntarismului teist, adic] faptul c] o acțiune este bun] numai dac] Dumnezeu o poruncește sau o aprob]. Totuși, situația nu este simpl]. Scot este în mare
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
de la clerul scandalizat și nemulțumit și de la alți membri ai ordinelor religioase. Nu este în totalitate surprinz]tor faptul c] inițiatorii Reformei și cei care aparțin noii stiinte naturale au fost dispuși s] lase deoparte o tradiție filosofic] care ajunsese pan] atunci s] fie asociat] cu vechiul ordin. Acestea fiind spuse, mișcarea de dezvoltare a teoriei etice a lui Aristotel nu a ajuns într-un punct mort. Mai degrab], s-a ramificat în dou] direcții și a continuat inc] pentru ceva
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
a fost, în mare m]sur], de natur] geografic]. În Italia, un grup de scriitori și specialiști în științe naturale, localizați în și în zona Padovei, i-au considerat pe averroiștii latini din urm] cu dou] sute de ani, mergând pan] la Aristotel, ca reprezentând surse pentru o teorie etic] cu des]vârșire naturalist], în consonant] cu perspectivă lor global] extrem de științific]. Cel mai cunoscut din acest grup, de altfel puțin renumit, a fost Pietro Pomponazzi (1462-1525), care, ținând cont de
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
că o încercare de a ar]ta c] acțiunile umane sunt supuse nu numai regulilor sociale stabile, ci, înainte de toate, unei „legi nescrise” fie impus] de zei, așa cum ar]ta Sofocle în tragedia să Antigona, fie o lege c]reia pan] și zeii i se supun. Teoria dreptului natural este uneori descris] că acceptând existența unei ordini normative imuabile ca parte a lumii naturale. Dac] împ]rt]sim aceast] viziune, atunci trebuie s] recunoaștem c] Platon a elaborat o teorie complet
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
un interpret pentru ea. Și nu vor exista legi diferite în Romă și Atena sau legi diferite acum și în viitor, ci o lege etern] și imuabil] va guverna toate națiunile în toate timpurile, si va exista un singur st]pan și conduc]tor peste noi toți, adic] Dumnezeu, pentru c] el este autor, promulgator și judec]tor pentru aceast] lege. Cel care nu se supune legii fuge de el însuși, negându-și natură uman]: pentru aceasta, el va suferi cele
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
natural a fost afirmat] și de c]tre iezuiții spanioli raționaliști (în special Francesco Suárez). Poziția lui Grotius nu era deci nou], dar era suficient de direct] pentru a capta atenția unui public mai larg: „Tot ceea ce am înf]țișat pan] aici s-ar putea întâmpla într-un anumit fel chiar dac] am fi de acord - ceea ce ar însemna s] înf]ptuim o mare nelegiuire - c] nu exist] Dumnezeu sau c] el nu poart] de loc de grij] treburilor lumești” (1625
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
este unul dintre mijloace, scopul fiind procrearea. Totuși, punctul slab al acestui argument (mai ales în formele sale simpliste) iese cu ușurinț] la iveal]. Orice acțiune este greșit] dac] într] în contradicție cu o functie biologic] relevant]; ar însemna c] pan] și comportamente inofensive că s]rutul și scrisul (sau tehnoredactarea) sunt, de asemenea, greșite. Gură trebuie folosit] pentru hr]nire și (posibil) vorbire și nu pentru s]rut; deși mâna este probabil cel mai adaptabil mecanism din natur], scrisul și
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]