3,245 matches
-
petrecut-o cu Ioana (întrerupți doar de venirile și plecările grațioasei Viky, căreia îi e dor de noi pentru o clipă și apoi se duce iar pe plajă, prin apă, impregnați de atmosfera miraculoasă ce ne împresoară, de marea în perpetue transformări), schimbând împreună, amestecat cu fericire sau desperare, momente din trecut și prezent sau presupuneri pentru viitor, începe viața mea de om singur pe lume. Mai întîi merg cu Ioana la izvor să mai beau, pentru ultima oară pentru ziua
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
digerat, un soi de substitut pentru penis. Și, dat fiind că nu mai putea să i-o tragă nimănui, Henry a decis să ne-o tragă tuturor cu frazele lui alambicate, care să ne pătrundă mințile ca niște scule în perpetuă erecție. Henry James și Mihail Bakunin, celălalt mare bărbat fără sculă al secolului al nouăsprezecelea care îmi vine în minte. Bakunin pe baricade, la 1848, cu arma în mână. Bakunin la ședința inaugurală a Internaționalei Întâi, izbind cu tăișul baionetei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
în societate“, se gândise Alan, amintindu-și clipa în care îi văzuse pentru prima dată anomalia genitală. Aceasta ar fi putut să-i construiască reputația clinică. Așa cum se întâmplase cu Nicholson și cazul său cu surorile siamenze supuse unui cunnilingus perpetuu. „Și dacă nu e așa... poate... poate...“ Poate ce? Poate că lucrul cel caritabil ar fi să-l ucidă pe Bull. Alan nu putea să dea o formă acestei idei, dar, în mintea sa, ea persista. Persista ca o masă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1919_a_3244]
-
falsitatea lumii pe care o reprezenta și în spiritul căreia vorbise. Personajul nostru se mai gândi un pic, acum parcă un pic mai linștit, în vreme ce restul persoanelor aflate în birou, în număr de aproximativ zece, îl priveau într-o tăcere perpetuă. Acum se ridicaseră însă în picioare, formând un cerc în jurul lui și privindu-l ca și cum ar fi fost un animal ciudat. Încet, cu o lentoare de care nu se crezuse niciodată capabil, el făcu un gest îngrozitor, care le smulse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2045_a_3370]
-
labirintul de sticlă intraseră zeci, sute de mii de oameni, cetăți întregi. Popoare. Ce se petrecuse cu atâta suflare? Se povestea că totuși, în urmă cu multe veacuri, un bătrân, aproape sfârșit, izbutise să iasă. Ceva ambiguu, neconfirmat de cronica perpetuă a cetății. Dacă unul reușise - socotind că așa au stat lucrurile -, de ce nu ar găsi calea cea bună și alții? Locuitorii cetății erau atrași de labirint cu o forță peste puterile lor. Între ispită și teamă, cea dintâi era dominantă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1901_a_3226]
-
regulile cunoscute să dispară. Acolo, probabil, vor guverna alte legi; nu le cunosc. Eu nu fac un film științifico-fantastic. Eu filmez o metaforă. Un spațiu nou cere reguli noi. Nu mai apar oameni, alternanțele zi-noapte-zi se contopesc într-un amurg perpetuu. Sensul devine unic, noțiunea „înapoi” nu mai există... La ce se va ajunge, nu știu... Spațiul acesta ipotetic este obsesia mea... Am investit suflet, bani, sunt aproape lefter... Nu mai pot să renunț. Trebuie să termin acest film! Ultimul!” „Sunteți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1901_a_3226]
-
s-a supărat Măicuța Domnului pe noi, binecuvântați să facem oleacă de post !”. Alteori o găseau foarte luminoasă și aveau toți inimile cuprinse de pace. O lacrimă de Mamă le dăruia binecuvântare ... În fața unei astfel de icoane vernisată cu o perpetuă căldură, nu poți decât să primești în odaia inimii cele mai nobile sentimente: bunătatea, iertarea, mila, înțelegerea, credința și mai ales omenia. Înaintea icoanei Maicii Domnului nu poți să te duci decât cu multă încredere ca în fața unei mame bune
Bucurii sfinte în glasuri din cetate by Ierodiacon Hrisostom Filipescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/462_a_1113]
-
și ele învechite. Ce altceva sunt oare punctele de-vedere depășite decât o veșnică străduință, și nu o cucerire adevărată de care să ne putem bucura cu adevărat? Însă din certitudinea de a nu putea găsi vreodată adevărul rezultă ruptura perpetuă dintre lume și spirit, veșnica nemulțumire a acestuia 22 {EminescuOpXV 23} din urmă, ale cărui abateri devin cu fiecare zi mai îngrozitoare și mai amenințătoare. Îndoiala nu este o stare pentru care ne-am putea entuziasma. Din situații date ale
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
esaurează sucul vieții, din acest se naște dezgust și greață, greața ascunsă în sufletul omenesc care se ivește abia atunci după ce-ai gustat plăceri ce ți se păreau frumoase și invidiabile. Frenezie și dezgust, dezgust și frenezie - iată schimbările perpetue din sufletul omenesc modern. Procesul acesta a consumărei l-a analizat prin politica sa internă Napoleon III, nu fiindc'o voia, ci fiindcă trebuia, și a avut și geniul de-a recunoaște că trebuie să facă astfel. [... ] - imperatorul consumări superfluenței
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
osteneală să lungească vorba fără s-o prea bage de samă. [37] Un amor adormit nu-și dovedește tăia cu mai multă vehemență decât când despărțirea sau un asemenea eveniment îl amenință cu moarte. [38] Viața noastră e o eroare perpetuă. [39] Cele mai înțelepte planuri, nencoronate de succes, se numesc nerozii. 1056 {EminescuOpXV 1057} [40] Vorba scăpată ni-e stăpână Dar reținută o stăpânim. [41] Doliul este umbra ce-o aruncă cei duși în altă lume asupra chipurilor celor rămași
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
ca junglă sunt numai câteva dintre imaginile emblematice ale literaturii secolului al XX lea. Într-o lume în care tragicul este declanșat de legile societății industriale de consum, individul trăiește drama depersonalizării, a pierderii identității, ceea ce-i provoacă o stare perpetuă de teamă și angoasă. În acest context, omul contemporan trăiește o puternică “criză a apartenenței” și reacția sa de apărare este retragerea neputincioasă din viața publică în viața particulară. Motivul literar al lumii ca vis este din ce în ce mai rar întâlnit, locul
CATALOG Sincretismul artelor 1 by Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/425_a_942]
-
a înlocui criteriul calitativ al existenței (vivre le mieux) cu criteriul cantitativ, adică cu acumularea de trăiri experimentale (vivre le plus). Asumarea acestei existențe absurde este genial ilustrată de Mitul lui Sisif. Personajul mitic are un traiect existențial care reface perpetuu același gest automat cu o totală resemnare. Convertirea damnării în fericire (“Il faut imaginner Sisiph heureux.”) devine simbolul condiției umane asumate. Iar confruntarea cu absurdul plasează individul în zona libertății absolute: “Absurdul mă luminează asupra acestui fapt: nu există ziua
CATALOG Sincretismul artelor 1 by Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/425_a_942]
-
Dadaismul lui Urmuz este o formă de realism; această afirmațiune poate apărea ca enormă doar la prima vedere. Într-adevăr, după realismul acerb, atît de ascuțit, atît de adecvat la real al lui I.L. Caragiale, unui Demetrescu-Buzău (Urmuz), realul, în perpetuă beată deplasare, i-a putut apărea ca dadaistic. Dadaismul a însemnat adecvarea la o realitate percepută ca delirantă, absurdă. Rezultatul a fost un insolit amestec de bizar umor și imponderabilă nebunie”. Proiectul Cumpăna era de fapt un colaj de asocieri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
trupul în care pătrunsese, adânc și pe săturate, pentru prima dată în viața sa. Da. Pentru că, minunata chemare, nu s-a mai rostogolit, apoi, niciodată, de-acolo, către întinsul necuprins, de dincoace de marginile munților, aceasta, fiind înlocuită cu strigarea perpetuă, a flăcăului, după iubita sa de câteva momente. Momente care au cuprins o viață. O viață de om. Fiindcă, flăcăul era ca rupt din soare și, iubindu-se cu fata minunată a munților, a crezut în cuvintele ei, precum, că
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
atâta căutare, și se bucurau de neasemuite aprecieri. Ca om al muncii, actuala mătușă Alba, a strălucit, și ea,în calitate de persoană, a făcut să strălucească și brățara de aur, profesiunea, pe care a avut puterea s-o ridice la cote perpetuu superioare, dar, a strălucit, și ca reprezentant al țării. Anii au trecut,însă, bătrânețea coborând, peste statura sa admirabilă, peste viața sa diamantină, ca o brumă timpurie și agresiv de severă. Ne-a mai pârjolit, țara, și spurcăciunea de foc
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
net producțiile infinitei lor inutilități în lașitatea anonimatului. Vorbesc despre oameni, de cultură sau nu, cu acte de identitate la vedere, care au traversat deceniul '67 '77, și mai departe, către iarna anului '89, într-o liniște mormântală, într-o perpetuă șoaptă temătoare, paralizați de frica rostirii unui singur adevăr cu voce tare; oameni care, din '90 și până astăzi, ne țin predici despre lipsa de caracter a celor care nu le sunt pe plac. Nu poți vorbi despre "comunistul de
Apocalipsa după nea Grigore by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/325_a_572]
-
iubirea, dar și dezamăgirea față de conducător,, în același registru vehement și pasional. Nu poți acuza de micime umană un individ care, ani de zile, a avut forța de a strânge și ține la un loc, într-un act de cultură perpetuă și autentică, tineri indiferent de profesia lor prin sufletele și talentul cărora a indus unor generații degringolate simțământul că aparțin unei nații, de care, în nici,un caz, nu trebuie să le fie rușine. Cenaclul Flacăra a fost un "no
Apocalipsa după nea Grigore by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/325_a_572]
-
personale de aranjamente familiale, de afaceri și scandal.” Nu vi se pare că sună extrem de cunoscute aceste fraze pe care Gheorghe Chiper le scrisese în 1943, despre ministeriatul din perioada interbelică? Dar despre acest aspect, care pentru români este un perpetuu deja vu, vom vorbi altă dată și să focalizăm un pic pe învinuirea adusă autorului cărții, că ar fi fost naționalist convins, învinuire făcută de criticul său actual, de parcă naționalismul ar fi acțiune reprobabilă cu vădită conotație penală, ceva între
Apocalipsa după nea Grigore by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/325_a_572]
-
Concepțiunea vieții de stat maghiar, de la începutul ei și până astăzi, are la bază ideea desființării noastre. Concepțiunea de stat maghiar, purtată de-a lungul veacurilor, a primit toate doctrinele influențate de spiritul vremii; în ținta ei însă a rămas perpetuu neschimbată și această țintă este înfăptuirea unui stat național maghiar, pe ruinele neamurilor neungurești.” Deci Goga atenționa de atunci că națiunea maghiară încearcă să se ridice pe ruinele neamurilor neungurești și de aceea caută pe orice cale să ruineze spiritul
Apocalipsa după nea Grigore by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/325_a_572]
-
câștigare a popularității nu se poate baza omul pe imensa prostie populară ca în politică, ci ai nevoie de ceva esențial, abscons și complet inexplicabil, ca natura umană adică spus mai pe limba lui Andrei Pleșu, ceva care să fie perpetuu emergent, ca o pendulare imaginar-speculativă, între metafizică și bârfa de mahala. Și ca de obicei, acolo unde apare o nișă de piață, cu o asemenea orientare și cu vaste perspective de dezvoltare, imediat șacalii presei tabloide, au și intrat în
Apocalipsa după nea Grigore by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/325_a_572]
-
Demult erau turcii, rușii, nemții, măruntul popor unguresc, sau mai știu eu ce nații, care ne țineau sub călcâi, acum sunt guvernații, această adunătură colcăitoare de indivizi, cu mentalitate de slugi șmecheresc-docile, având fiecare mai mari sau mai mici interese-învârteli, perpetuu vulnerabile, sau șantajabile, ca orice hoție, mârâind pe la colțuri, ori public, atunci când își simt amenințate interesele. Dar, văd că și eu am dat în doaga celor despre care scriu. Am început să mă văicăresc, precum o babă. Însă nu am
Apocalipsa după nea Grigore by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/325_a_572]
-
am vârsta, la care aș fi ales pușca și cureaua lată, fiindcă sunt foarte sigur, că le-aș fi ales. Sper, să se găsească totuși o sumă de români, care să nu mai poarte ca pe un stindard strategia retragerii perpetui...
Apocalipsa după nea Grigore by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/325_a_572]
-
plâng, să râd, Să îmi vând visele, să le sigilez În plicuri fără destinație? Să uit că nu va mai fi mâine iar Azi îmi va cânta pe umeri nemurirea, pe acorduri de liră mută ? Mâine va fi un azi perpetuu cu o rutină tot mai grațioasă pe ceasul deja cuprins de bucuria primită în plic. Deja simt secundele gemând, tremurânde, în așteptarea minutului ce nu se mai naște. Fluturii încep să își uite zborul. Cui să arate dansul culorilor Într-
Confluenţe poetice. Antologie de poezie by Relu Coţofană () [Corola-publishinghouse/Imaginative/271_a_1216]
-
în groapa de gunoi ! În istoriile lumii, scris de-o mână tremurândă Răsăritul Europei fuse parcă să se vândă. Erudiții se-nfrățiră și formară un imperiu - Pentru astă nedreptate te reneg, mare Galeriu, C-ai permis ca peste veacuri să perpetue barbarii, Ce-au vandalizat popoare și-au dat iama ca avarii În pământul vechii Dacii de-au făcut-o corcitură - Ei sunt cei ce ne-au supt seva și-astăzi ne propun cultură! Au venit întâi romanii, ne-au „civilizat
Confluenţe poetice. Antologie de poezie by Relu Coţofană () [Corola-publishinghouse/Imaginative/271_a_1216]
-
satisfăcător noului context erotic. Nu înseamnă asta că natura firii mele este aceea de a fi mereu îndrăgostit? Și că așa am fost și am avut nevoie să fiu întotdeauna? Asta trebuie să fie nevoia mea și starea mea de perpetuă îndrăgostire, de grație, care mă ridică, mă detașează de mine însumi, pentru a mă putea contempla. Și tocmai această nevoie a mea îl ramifică pe El, pentru a putea disputa și a fi martor trăirilor mele. Numai așa ele se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]