11,725 matches
-
obțină pacea cu Anglia, căsătorindu-se cu [Margareta Tudor], fiica regelui Henric al VII-lea al Angliei. Nașterea fiului lor, viitorul Iacob al V-lea al Angliei, a adus Casa Stuart în linia de descendență a Casei Tudor și a tronului englez. Margareta Tudor s-a căsătorit mai târziu cu Archibald Douglas, al șaselea Conte de Angus, iar fiica lor, Margaret Douglas, a fost mama lui Henric Stuart, Lord Darnley. În 1565, Darnley s-a căsătorit cu verișoara vitregă a Mariei
Casa Stuart () [Corola-website/Science/330591_a_331920]
-
fost descendentul lui Alexander Stuart, al patrulea Mare Prefect al Scoției, de asemenea descendent din James al II-lea. Darnley s-a înrudint cu Maria datorita acelorași conexiunii. Atât Maria, regina Scoției cât și Lordul Darnley, aveau pretenții puternice la tronul Angliei, prin bunica lor reciprocă, Margareta Tudor. Acest lucru a dus, în cele din urmă, la ascensiunea copilului lor, James care devenise Regele Scoției, Angliei și Irlandei în 1603. Cu toate acestea, deși cele trei regate împărțeau același monarh, aveau
Casa Stuart () [Corola-website/Science/330591_a_331920]
-
de "Interregnum Englez". Scoția s-a împăcat în cele din urmă cu fiul regelui, numit tot Carol. În timpul acelei perioade, membrii familiei Stuart au trăit în exil în Europa Continentală. Tânărul Carol s-a reîntors în Marea Britanie pentru a prelua tronul în 1660, devenind regele Carol al II-lea al Angliei, Scoției și Irnalandei. În ceea ce privește termenii federali și dinamici, realianța Scoției cu Franța a fost posibilă în timpul domniei lui Carol al II-lea, prin mama sa care era de naționalitate franceză
Casa Stuart () [Corola-website/Science/330591_a_331920]
-
Iacob al al VII-lea a ofensat stabilirea anglicană prin propunerea de toleranță nu numai catolicilor, dar și protestanților. Glorioasa Revoluție Engleză a provocat răsturnarea regelui James în favoarea cumnatului și fiicei sale, William și Maria. James a continuat să pretindă tronurile din Anglia și Scoția, și a încurajat revoltele în numele său și în numele nepotului său Carol (cunoscut ca Prințul Bonnie Carol). Acest lucru a condus la ultima revoltă nereușită din 1745, devenind simbol ironic al revoltei conservatoare și a romantismului. Casa
Casa Stuart () [Corola-website/Science/330591_a_331920]
-
folosit titlul de "Rege/Regină a Marii Britanii", deși acest titlu nu a avut nici o bază legală până la Actul de Unire care a intrat în vigoare la 1 mai 1707. Din punct de vedere legal, fiecare a ocupat simultan cele două tronuri, ca "Rege/Regină a Angliei" și "Rege/Regină a Scoției".
Casa Stuart () [Corola-website/Science/330591_a_331920]
-
a fost încoronat rege de către papa Celestin al III-lea în Palermo. El avea să devină ultimul rege normand al Siciliei. Mama sa Sibila a activat ca regent. Însă împăratul Henric al VI-lea de Hohenstaufen a emis pretenții la tronul Siciliei, în baza drepturilor soției sale Constanța, care era mătușa lui Guillaume. Chiar anteriori morții lui Tancred, Henric schițase planuri pentru invazie, iar resursele sale pentru acest scop crescuseră simțitor ca urmare a răscumpărării plătite de către regele Richard I al
Guillaume al III-lea al Siciliei () [Corola-website/Science/328570_a_329899]
-
exactitate, fiind vorba de mai multe ipoteze: Maria, Elvira, Albiria (Albinia), Bianca (d. după 1216). Ea a fost căsătorită mai întâi în 1200 cu contele francez Valter al III-lea de Brienne care uneori a fost considerat ca pretendent la tronul sicilian și a devenit scurtă vreme principe de Taranto în baza dreptului soției sale. El a murit în închisoare în 1205. Fiul surorii sale, Valter al IV-lea de Brienne a plecat în Țara Sfântă și a devenit conte de
Guillaume al III-lea al Siciliei () [Corola-website/Science/328570_a_329899]
-
La 8 septembrie 1476, la vârsta de 12 ani, Ioana s-a căsătorit din motive politice cu vărul de-al doilea al tatălui ei, Ludovic, Duce de Orléans (mai târziu regele Ludovic al XII-lea). Când Ludovic a urcat pe tron, după moartea fratelui Ioanei, în aprilie 1498, el a anulat căsătoria pentru a se căsători cu fosta văduvă a regelui, Anne de Bretania sperând că va anexa Coroanei Franței Ducatul de Bretania.
Jeanne a Franței, Ducesă de Berry () [Corola-website/Science/325811_a_327140]
-
alte rude. Au avut o ceremonie luterană simplă. Cuplul a avut un singur copil, Prințul Karl Franz al Prusiei (15 decembrie 1916 - 22 ianuarie 1975). Nepotul lor, Prințul Franz Wilhelm, s-a căsătorit cu Maria Vladimirovna a Rusiei, pretendentă la tronul Rusiei. După ce socrul ei, împăratul Wilhelm al II-lea al Germaniei, a abdicat, soțul ei, Joachim, n-a putut să-și accepte noul statut de om obișnuit și a căzut în depresie. În cele din urmă s-a sinucis prin
Prințesa Marie-Auguste de Anhalt () [Corola-website/Science/322267_a_323596]
-
Bătrân, sculptorii Jean Goujon și Germain Pilon și, într-o măsură mai mică, pictorul și portretistul François Clouet, fiul lui Jean Clouet. Din 1584 până în 1594, în timpul războaielor religioase dintre catolici și protestanți, castelul a fost abandonat. După suirea pe tron, Henric IV a dispus renovarea construcțiilor de la Fontainebleu bazându-se pe un grup de artiști: flamandul prin naștere Ambroise Dubois (din Antwerp) și parizienii Toussaint Dubreuil și Martin Fréminet. Uneori această perioadă este considerată ca „a doua școală de la Fontainebleu
Școala de la Fontainebleau () [Corola-website/Science/315347_a_316676]
-
statului era îndeplinită în numele său de o regență, care nu a reușit să se ridice la înălțimea pe care o impuneau problemele vieții politice românești. În aceste condiții, prințul Carol s-a întors ilegal din străinătate, îndepărtându-și fiul de pe tron și preluând funcția de suveran. Domnia lui Carol al II-lea a fost de rău augur pentru sistemul democratic, partidele politice fiind compromise treptat de noul rege, care susținând facțiuni minoritate din cadrul partidelor a condus la slăbirea acestora. În prima
Constituția României din 1938 () [Corola-website/Science/306177_a_307506]
-
constata că mănăstirea Cârța a fost fondată de regele Andrei al II-lea (1205-1235) între 29 mai 1205 și 14 septembrie 1206, respectiv in intervalul de timp cuprins între 29 mai 1205 - ziua ridicării lui Andrei al II-lea pe tronul Ungariei -, și 14 septembrie 1206, data la care au început lucrările Capitlului General al ordinului cistercian, cand este atestat documentar primul abate de Cârța. Conventul colonizator stabilit la Cârța a provenit de la abația-mamă Igriș, din Câmpia Banatului. Raporturile de filiație
Mănăstirea Cârța () [Corola-website/Science/297170_a_298499]
-
din Albania. Astfel, conflictul de inflență dintre personalitățile albaneze și puterile străine (de care era dependent d.p.v. financiar, politic și militar) s-a generalizat. În sud grecii încercau să capete o inflență cât mai mare, unii albanezi puseseră ochii pe tronul lui Wilhelm de Wied, iar musulmanii din centrul țării au atacat capitala. Izbucnirea Primul Război Mondial a complicat situația. În momentul părăsirii statului la 2 septembrie 1914, observatorii apreciază faptul că Wilhelm rezistase deja surprinzător de mult. Ulterior, prim-ministrul
Wilhelm de Wied () [Corola-website/Science/310163_a_311492]
-
formând Provinciile Unite. În cadrul acestora, unul din Teritoriile Generalității conține o parte din teritoriul ductatului Limburg. Restul teritoriului rămâne sub dominație spaniolă iar în urma Războiului pentru Succesiunea Spaniolă prin care casa de Habsburg este înlocuită cu casa de Burbon pe tronul Spaniei, intră sub dminație austriacă făcând parte din Țările de Jos austriece. Odată cu izbucnirea Revoluției franceze și a Războaielor revoluționare franceze, teritoriul este ocupat și integrat în Republica Franceză, Ducatul Limburg fiind astfel abolit în 1795. Teritoriul este reorganizat în
Ducatul Limburg () [Corola-website/Science/314976_a_316305]
-
doi frați mai mari. Urmând tradiția familiei sale, Ioan a avut o carieră militară de succes, fiind remarcat de împăratul Theodor I Laskaris. În 1212, a fost ales de către împărat ca soț pentru fiica sa Irina și ca moștenitor al tronului. Acest aranjament excludea însă membrii familiei de la succesiunea imperială, ceea ce a provocat ulterior tulburări politice. Astfel, după moartea lui Theodor I Laskaris, când Ioan al III-lea Ducas a devenit împărat (în luna decembrie 1221), a trebuit să înfrunte o
Ioan al III-lea Ducas Vatatzes () [Corola-website/Science/316809_a_318138]
-
își risca viața și coroana, iar dușmanii săi de pe Hellespont și Meandru erau surprinși de iuțeala cu care proceda și învinși de îndrăzneala lui; în timpul celor optsprezece ani victorioși ai domniei lui, principatul Niceei a cunoscut treptat măreția unui imperiu. Tronul lui Vatatzes, ginerele și urmașul său, a fost așezat pe o bază mai solidă; acesta dispunea de un câmp de activitate mai vast și de resurse mai îmbelșugate; și era în firea, cât și în interesul său, să calculeze riscurile
Ioan al III-lea Ducas Vatatzes () [Corola-website/Science/316809_a_318138]
-
era învinsă în primăvara anului 1230 la Clocotnița, pe fluviul Marița, iar Teodor era făcut prizonier și mai târziu orbit. Puterea sa, ce se ridicase dintr-o singură lovitură, se terminase la fel de repede. Fratele său, Manuel, care îi succeda la tron, își păstra suveranitatea asupra Tesalonicului, Thessaliei și Epirului, dar nu mai era decât o umbră a vechii puteri al lui Teodor. El înceta practic să mai conteze ca un candidat la tronul Constantinopolului. Regiunile Traciei și Macedoniei, cucerite atât de
Ioan al III-lea Ducas Vatatzes () [Corola-website/Science/316809_a_318138]
-
repede. Fratele său, Manuel, care îi succeda la tron, își păstra suveranitatea asupra Tesalonicului, Thessaliei și Epirului, dar nu mai era decât o umbră a vechii puteri al lui Teodor. El înceta practic să mai conteze ca un candidat la tronul Constantinopolului. Regiunile Traciei și Macedoniei, cucerite atât de repede de Teodor, ca și o parte a Albaniei, vor cădea fără rezistență în puterea lui Ioan Asan al II-lea. Ioan Asan al II-lea cucerise toate teritoriile de la Adrianopol la
Ioan al III-lea Ducas Vatatzes () [Corola-website/Science/316809_a_318138]
-
nu au ieșit din porturile controlate de guvernul de la Atena. Blocada aliaților și-a atins până la urmă scopul. În iunie 1917, după ce flota franco-britanică a amenințat că va bombarda Atena dacă regele nu abdică, Constantin a plecat din țară, lăsând tronul celui de-al doilea fiu al său, [[Alexandru I al Greciei|Alexandru]]. Venizelos a preluat controlul guvernului și a militat pentru intrarea Greciei în război alături de Aliați. În iulie, Grecia a declarat în mod oficial război Puterilor Centrale. În timpul celor
Schisma Națională () [Corola-website/Science/320749_a_322078]
-
început să fie luat la ochi din februarie 1935, când United Press a lansat pe fluxul de știri informația că prințul Nicolae era așteptat în țară, unde Garda de Fier pregătea o răscoală cu intenția de a-l pune pe tron. O altă știre falsă transmisă de Julius Köver peste ocean pretindea că Nicolae Titulescu ar fi încheiat cu Moscova o înțelegere prin care se acorda drept de tranzit trupelor sovietice prin România. Chemat la ordine de Direcția Presei și Informațiilor
Eugen Filotti () [Corola-website/Science/305015_a_306344]
-
numeroase teritorii din sudul Mării Baltice, cele mai importante fiind orașele Stettin și alte teritorii din Pomerania. Această perioadă a reprezentat momentul de organizare a legendarei Armate prusace. În 1740, Regele Frederic al II-lea (Frederic cel Mare) a acces la tron. Acesta a invadat Silezia,declanșând Războiul pentru Succesiunea Austriei, în urma căruia Prusia reușește să rețină mare parte din teritoriile ocupate în 1742. În 1744 Frederic a invadat Boemia, dar presiunile Franței asupra Regatului Unit al Marii Britanii au condus la Tratatul
Regatul Prusiei () [Corola-website/Science/306080_a_307409]
-
reziste, simultan, confruntării cu Austria, Rusia, Franța și Suedia. Frederic a reușit să evite invaziile până în octombrie 1760, când armata rusă a ocupat, pentru o scurtă durată de timp, Berlinul și Königsbergul. Decesul Împărătesei Elizabeta a Rusiei și accesul la tronul rus al lui Petru al III-lea, cunoscut prusofil, a permis Prusiei să iasă dintr-o situație dificilă. Victoria împotriva Austriei a permis Prusiei să forțeze un "status quo ante bellum" pe continent, ceea ce a confirmat statutul de mare putere
Regatul Prusiei () [Corola-website/Science/306080_a_307409]
-
ducă o politică pacificatoare, de exemplu prin organizarea Congresului de la Berlin (1878). Căsătoria Kaiserului Frederic III cu prima fiică a reginei Victoria a îmbunătățit relațiile familiei regale cu marile familii regale europene. Toate acestea s-au schimbat odată cu urcarea pe tron al lui Wihelm II, care a deteriorat foarte repede relațiile cu Casa de Windsor și Casa Romanov. Wihelm II l-a înlăturat pe Bismarck în 1890 și a început o campanie de militarizare și aventurism în politica externă care a
Regatul Prusiei () [Corola-website/Science/306080_a_307409]
-
Timpurilor tulburi. A fost singurul membru al Casei Șuiski care a devenit Țar și ultimul membru al dinastiei Rurik care a domnit. Vasili Șuiski era mic de statură, aproape orb și avea o fire superstițioasă și uneltitoare. Pretenția lui la tronul Rusiei se baza în parte pe un arbore genealogic în care figura fratele mai mare al lui Alexandr Nevski. În tinerețe Vasili a fost membru al gărzii de corp al lui Ivan al IV-lea. El era sprijinit de comunitatea
Vasili al IV-lea al Rusiei () [Corola-website/Science/333662_a_334991]
-
fost sclav de la galere, pe nume Ivan Bolotnikov. Victoria lui Vasili asupra rebelilor s-a datorat în mare parte talentului de general al nepotului lui, prințul Mihail Skopin-Șuiski. După înăbușirea revoltei în octombrie 1607, a apărut un nou pretendent la tron. Falsul Dmitri II a reușit cu ușurință să adune o armată de polonezi, cazaci și ruși infideli. Nici el și nici sprijinitorii lui nu credeau cu adevărat că este fiul lui Ivan al IV-lea. Deși nu semăna deloc cu
Vasili al IV-lea al Rusiei () [Corola-website/Science/333662_a_334991]