30,395 matches
-
rezonabil caracteristic societăților liberale, pare plauzibil că argumentarea filosofiei politice trebuie să fie "non-comprehensivă", neutră atât din punct de vedere religios și filosofic, cât și din punct de vedere moral. Iar cel mai bun mod de a atinge acest obiectiv, sugerează Freyenhagen, nu este cel pentru care a argumentat Rawls sau cele sprijinite de Habermas, Dworkin, Raz ori Barry, ci adoptarea modului de argumentare realist, instrumental, contextual și istoricist, de tipul celui întrebuințat și popularizat mai ales de Bernard Williams 45
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
că veți fi de acord, nu doar activitățile în care sunt angajați cu prioritate filosofii politici "moraliști", ci și principalele activități în care ei apelează de obicei la argumentarea morală. Țin să menționez că, făcând această observație, nu vreau să sugerez și că acestea sunt singurele activități în care este dezirabil să fie angajați filosofii politici (sau că nu este posibil ca apelul la argumentarea morală să se dovedească a fi o strategie adecvată și în cazul altor tipuri de concepții
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
ca, în ciuda izului lor moralist, aceste afirmații să nu fie înțelese de Williams ca "auto-evidente" în sens moral, ci în sens "politic" (satisfacerea obiectivelor fundamentale ale politicii este pur și simplu imposibilă fără garantarea anumitor drepturi fundamentale tuturor indivizilor), așa cum sugerează și Samuel Freeman (în "The Case against Moralism", în The New York Review of Books 61, 12 (2014), pp. 50-52). 29 Williams, In the Beginning, p. 5. Vezi, spre exemplu, în această privință, Edward Hall, "How to Do Realistic Political Theory
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
Normative Political Theory", p. 689). Pe lângă faptul că moraliștii - sau cel puțin moraliștii pe care îi critică de obicei realiștii - nu prea scriu pe tema "prescripțiilor politice" pe care le implică "idealurile lor etice pre-politice", ei nu împărtășesc opinia, așa cum sugerează această definiție, că "prescripțiile politice" (sau, în termenii lui Cohen, regulile de organizare socială și politică) trebuie să fie derivate exclusiv din "idealurile lor etice pre-politice". După cum am insistat deja (vezi supra, pp. 19-21), Cohen a fost mai mult decât
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
de reglementare efectivă a societății (deși, desigur, ele pot și trebuie implicate, împreună cu exigențele celorlalte valori sociale importante, în formularea regulilor de organizare socială și politică). În câteva pasaje adesea trecute cu vederea din A Theory of Justice, Rawls a sugerat, de asemenea, același lucru atunci când a insistat să nu confundăm o concepție a dreptății cu un ideal social sau cu o "teorie a sistemelor politice": "O concepție a dreptății sociale trebuie înțeleasă ca oferind în primul rând un standard pentru
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
și Alastair Smith, "Retesting Selectorate Theory: Separating the Effects of W from Other Elements of Democracy", American Political Science Review 102, 3 (2008), pp. 393-400). Mă îndoiesc totuși că ea este o teorie cu totul greșită. 72 Nu vreau să sugerez aici, desigur, că toate teoriile moraliste ale dreptății legitimează (doar) politici publice "de stânga", precum cele menționate. Așa stau lucrurile, în mod evident, doar în cazul teoriilor moraliste liberale (i.e., social-democrate) ale dreptății. Lucrurile s-ar putea să stea destul de
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
este posibil să existe sau să apară circumstanțe în care anumite exigențe specificate sau implicate de principiile sale pot fi sacrificate. Chiar și unele libertăți fundamentale - nu însă și libertatea conștiinței sau drepturile care definesc integritatea persoanei - pot fi, a sugerat Rawls, sacrificate, dacă acest lucru constituie singura modalitate de a transforma "o societate mai puțin favorizată într-una în care oamenii se pot bucura de toate libertățile fundamentale" (Rawls, O teorie, p. 231). 76 Newey, "Two Dogmas", p. 452. 77
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
pradă realiștii în interpretarea teoriilor moraliste, mă obligă să subliniez că nu toți realiștii atașează moralismului teze străine acestuia, precum cele repartizate de Geuss, Newey sau Rossi. Nici nu am vrut, de altfel, prin afirmațiile mele din acest capitol, să sugerez că toți realiștii fac acest lucru. 79 Matt Sleat, "Legitimacy in Realist Thought: Between Realism and Realpolitik", în Political Theory 42, 3 (2014), p. 321. 80 Ibidem, p. 321. 81 Ibidem, p. 321. 82 Ibidem, p. 322. 83 Sleat, "Legitimacy
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
Același lucru este valabil, a arătat Larmore, și în cazul idealului democratic radical al legitimității susținut de Habermas. Acest ideal depinde de recunoașterea reciprocă între cetățeni a statutului lor de persoane libere și egale. Ca atare, a concluzionat Larmore, ideea, sugerată de Habermas, potrivit căreia o concepție a legitimității poate fi pe deplin autonomă față de principii morale impuse "din exterior" politicului este o idee falsă (Charles Larmore, "The Moral Basis of Political Liberalism", în The Journal of Philosophy 96, 12 (1999
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
nelegitimă. Realiștii insistă, de fapt, pentru întemeierea unor astfel de afirmații cu privire la drepturile membrilor unei societăți particulare pe baze pur instrumentale. Ca atare, ei nu sunt neapărat obligați să recurgă la principii morale universale pentru a întemeia aceste afirmații, așa cum sugerează argumentul lui Hurka. 32 Jonathan Floyd, "Should Political Philosophy be more Realistic?", în Res Publica 16, 3 (2010), pp. 337-347. 33 Mai mult, unii realiști (i.e., Mark Philp) au atras ei înșiși atenția asupra faptului că realismul este - și trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
și acțiune comunicativă (Editura All, București, 2000) și Karl-Otto Apel (în Selected Essays, Volume II, Ethics and the Theory of Rationality, (ed.) Eduardo Mendieta (Humanities Press, New Jersey, 1996) sau The Response of Discourse Ethics (Peeters, Leuven, 2001). 23 Așa cum sugerează și Ronald Dworkin (în Sovereign Virtue: The Theory and Practice of Equality (Harvard University Press, Cambridge, 2000), pp. 1-7 și în mai toate celelalte lucrări ale sale) sau Will Kymlicka (Contemporary Political Philosophy: An Introduction, ediția a II-a (Oxford
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
încă un punct de vedere final cu privire la această dispută. Tot ceea ce pot spune cu suficientă încredere este că nu împărtășesc susținerea că liberalismul politic centrat pe rațiunea publică se auto-respinge sau nu constituie o poziție fezabilă sau consecventă (așa cum au sugerat, printre alții, Jean Hampton, "Should Political Philosophy Be Done without Metaphysics?", în Ethics 99, 4 (1989), pp. 791-814, Raz, "Facing Diversity", David Estlund, "The Insularity of the Reasonable: Why Political Liberalism Must Admit the Truth", în Ethics 108, 2 (1998
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
o disciplină "mai puțin respectabilă" prin "contaminarea" cu științele politice. 37 Limite care, din păcate, sunt uneori uitate sau/și camuflate, deși aproape întotdeauna fără succes, de unii cercetători ce pretind că efectuează cercetări "interdisciplinare". Afirmația mea nu vrea să sugereze, desigur, că nu există sau nu se realizează și cercetări interdisciplinare serioase, că nu este nevoie imperativă de cercetări interdisciplinare, că filosofii politici nu ar trebui să se implice în astfel de cercetări sau/și în colaborări cu specialiștii în
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
Cheryl Misak, Truth, Morality, Politics: Pragmatism and Deliberation (Routledge, New York, 2000), Robert Talisse, Democracy After Liberalism: Pragmatism and Deliberative Politics (Routledge, New York, 2005), Robert Talisse, A Pragmatist Philosophy of Democracy (Routledge, New York, 2007), Talisse, Democracy and Moral Conflict. 41 Așa cum sugerează Matt Sleat, "Justification, Pluralism and Pragmatism: The Problems and Possibilities of a Peircian Epistemic Justification of Liberalism", în European Journal of Pragmatism and American Philosophy 2 (2009), pp. 38-58, Michael Bacon, "The Politics of Truth: A Critique of Peircean Deliberative
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
s Political Liberalism", în The Journal of Political Philosophy 4, 1 (1996), pp. 68-78 25 Charles Larmore, "What Is Political Philosophy?", în Journal of Moral Philosophy 10 (2013), p. 277. 26 Ibidem, p. 277. 27 Ibidem, p. 277. Așa cum am sugerat în capitolul despre realismul moderat, nu sunt foarte convins că este pe deplin întemeiat să-i atribuim lui Williams opinia că filosofia politică trebuie să devină o disciplină (complet) autonomă de filosofia morală. Nu văd totuși nicio problemă în a
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
39, 3 (2011), pp. 207-237) și Lorna Finlayson ("With Radicals Like These, Who Needs Conservatives? Doom, Gloom, and Realism in Political Theory", în European Journal of Political Theory (2015), DOI: 10.1177/147488511456 8815), însă în lista lucrărilor care au sugerat astfel de argumente în apărarea moralismului merită incluse, desigur, și altele (spre exemplu, Thomas Hurka, "Review of Raymond Geuss, Philosophy and Real Politics", în Notre Dame Philosophical Reviews 2009, https://ndpr.nd.edu/news/23887-philosophy-and-real-politics). 40 Cel puțin interesante sunt
[Corola-publishinghouse/Science/84953_a_85738]
-
aluzie la drama Meșterului Manole, apropiată de condiția stihuitorului care clădește „din flori și fărâme” ce se năruie întruna. Concomitent, C. folosește ritmul și rima specifice poeziei populare (Umbre de baladă, Singuraticul pom). Domină cuvinte precum „duh”, „tăcere”, „fum”, „ceață”, sugerând o lume greu de perceput. Volumul următor, Stinsa oglindire (1943), este distins cu Premiul Academiei Române, raportul fiind redactat de Lucian Blaga, entuziasmat de stilul și de structura internă a poemelor, de unitatea și maturitatea viziunii autorului. În 1944, C. a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286204_a_287533]
-
plastice, intrându-se, astfel, în sfera interferențelor dintre arte. Un experiment, dar și o performanță se realizează în volumele Brâncuși (1972) și Brâncuși II (1974), ediții bilingve, traducerea în limba franceză fiind făcută de Sandu Tzigara-Samurcaș. Segmentând grafic versul, poetul sugerează conturul sculpturilor lui Brâncuși. Genarul (1974) este o prelucrare după M. Eminescu. SCRIERI: Finister, București, 1939; Stinsa oglindire, București, 1943; Ospățul de taină, București, 1944; Făt-Frumos din lacrimă, București, 1945; Finister 2, București, 1970; Metafore, pref. Al. A. Philippide, București
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286204_a_287533]
-
brațele egale și steaua cu șase colțuri, iar toate miturile Torei de la ei au fost ,,împrumutate”. Au fost primii!! Dar la Isaiia - Gorban s-au mai descoperit două tăblițe de lut ars cu semne așezate într-o anumită ordine care sugerează că este o formă de scriere simplă. Numai faptul că acești oameni aveau capacitatea de a sintetiza și simboliza ideile, este un fenomen extraordinar iar gîndirea lor nu era a unor primitivi, așa cum de multe ori privim noi lumile trecute
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83085_a_84410]
-
recunoască antigene neconvenționale, ca de exemplu, proteinele de șoc termic și antigenele nepeptidice (glucidice). În general, limfocitele cu RCT-1 (γ/δ) sunt negative pentru markerii CD4 și CD8, deși unele exprimă nivele scăzute ale unuia dintre acești markeri. Unele studii sugerează că aceste celule contribuie la răspunsul inițial al gazdei, la diferiți agenți infecțioși: virusuri, bacterii, paraziți, dar și la răspunsul antitumoral. Ele par să constituie „prima linie de apărare”. Ipoteza este în acord cu localizarea lor anatomică, la poarta de
Imunogenetică și oncogenetică. Principii de imunogenetică. Partea I by Lucian Gavrilă, Aurel Ardelean () [Corola-publishinghouse/Science/91987_a_92482]
-
macrofagele tisulare. Receptorul de manoză recunoaște și leagă cu mare afinitate microorganismele care au pe suprafața lor molecule cu resturi de manoză și fucoză, având rol important în fagocitoza levurilor și a protozoarelor parazite. Monocitele sanguine nu exprimă MR, ceea ce sugerează că acești receptori sunt esențiali pentru evenimentele inflamatorii. Receptorii pentru fibronectină au rol în aderența monocitelor la zonele de discontinuitate ale endoteliului vascular și în ingestia particulelor opsonizate cu fibronectină. Receptorii pentru proteinele care conțin Fe explică rolul macrofagului în
Imunogenetică și oncogenetică. Principii de imunogenetică. Partea I by Lucian Gavrilă, Aurel Ardelean () [Corola-publishinghouse/Science/91987_a_92482]
-
rel/NF-kB înrudit cu P105 de la mamifere. Se pare că această proteină trebuie să fie procesată pentru a fi translocată în nucleu. La musculițele de fructe clivajul său este dependent de caspaza Dredd și de complexul Ik-B-kinaza (IKK). Experimente epistatice sugerează că dTAK1, o MAPKKK, acționează upstream complexului IKK și downstream de Imd. Alte trei studii independente au arătat că o presupusă proteină transmembranară, PGRP-LC, acționează upstream de Imd și are probabil rol în detectarea infecției microbiene (Gottar și colaboratorii, 2002
Imunogenetică și oncogenetică. Principii de imunogenetică. Partea I by Lucian Gavrilă, Aurel Ardelean () [Corola-publishinghouse/Science/91987_a_92482]
-
are probabil rol în detectarea infecției microbiene (Gottar și colaboratorii, 2002). Întrucât căile de semnalizare Toll si Imd de la drosofila prezintă mai multe trăsături comune cu căile de semnalizare TLR/ IL-1 și TNF-R de la mamifere care reglează NF-kB, s-a sugerat faptul că există o legătură evolutivă între reglarea expresiei genei AMP la musculițele de fructe și răspunsul imun înnăscut de la mamifere. Cu toate acestea, cele două căi de semnalizare de la drosofila, se pare că nu au în comun componente intermediare
Imunogenetică și oncogenetică. Principii de imunogenetică. Partea I by Lucian Gavrilă, Aurel Ardelean () [Corola-publishinghouse/Science/91987_a_92482]
-
de la mamifere (Pearson și colab., 1995). CRQ și dSR-CI sunt exprimate în hemocite și macrofage. CRQ este cerută de preluarea fagocitotică a celulelor apoptotice, nu însă și a bacteriilor, dar dSR-CI se leagă la motive variabile, incluzând β-glicani microbieni, ceea ce sugerează implicarea sa în recunoașterea microbiană. Genomul insectei Drosophila mai conține gene pentru cel puțin patru proteine de tip CRQ și pentru alte două proteine de tip dSR-CI, ceea ce face probabilă funcționarea unora dintre ele în recunoașterea microbiană. Numeroase proteine care
Imunogenetică și oncogenetică. Principii de imunogenetică. Partea I by Lucian Gavrilă, Aurel Ardelean () [Corola-publishinghouse/Science/91987_a_92482]
-
aproximativ 180 kDa. În mod normal, IgD este întâlnită în ser doar ca urme (0,2% din totalul imunoglobulinelor serice), dar, alături de IgM, ea se află predominant pe suprafața limfocitelor B. Funcția principală a IgD este necunoscută, deși s-a sugerat a fi implicată în diferențierea limfocitelor B. IgD este rareori cuantificată în analiza persoanelor suspecte de o deficiență a sistemului imunitar umoral sau o discrazie cu celule B. Imunoglobulina umană IgE are o greutate moleculară de 190 kDa, se află
Imunogenetică și oncogenetică. Principii de imunogenetică. Partea I by Lucian Gavrilă, Aurel Ardelean () [Corola-publishinghouse/Science/91987_a_92482]