29,334 matches
-
sărutai de astă dată pe gură, înțelesei că nu mai era o sărutare de viol, căci buzele ei se deschideau ca să mă soarbă, dinții ei încercau să mă străbată, încleștarea nu mai era nici împotrivire, nici abandonare, ci coincidență cu dorul meu, cu sângele meu. Am înțeles atunci că orice s-îr fi întîmplat mai înainte în emoțiile și în gândirea Maitreyiei, oricine le-ar fi răscolit mai înainte de mine, urmele acelea s-au șters, arse de ziua aceasta nouă la care
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
te apere de farmece, adăogă el, ridicîndu-se să plece. Eram oarecum încălzit de discuție și mă plimbam prin odaie întrebîndu-mă dacă am spus tot ce gândesc, când Maitreyi intră și mă îmbrățișa. ― Bine c-a plecat, îmi spuse. Mi-era dor de tine.. Strîngînd-o în brațe, am simțit pentru întîia dată teama că dragostea Maitreyiei ar putea cândva să mă obosească. Aș fi vrut să rămân și eu singur, măcar un ceas după plecarea lui Harold, căci prezența lui mă agitase
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
ritmul uluitor al trupului ei, pe fiecare ceas altul, pe fiecare ceas mai curajos, mai nou, mai spontan, toate acestea aproape că mă umileau. Ghicea orice sugestie și desăvârșea orice început cu un instinct pe care i-l invidiam. Descifra dorul trupului meu cu o preciziune eare la început mă stingherise. Știa perfect clipa când voiam să rămân singur, alături de ea, în pat, departe de atingere, ținîndu-i numai mâna, și se retrăgea simplu, ca pentru o clipă de odihnire. Când rămâneam
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
uram cumplit în acele clipe, și nu pentru că mă înșelase, ci pentru că mă făcuse să cred orbește în dragostea și puritatea ei, mă făcuse ridicul silindu-mă să dau tot ce aveam, să mă descopăr în fața ei, să îi asimilez dorurile și voința; eram înnebunit la gândul că renunțasem la mine pentru o fecioară care mă înșeală cu primul-venit. Pentru că, deși nu crezusem o clipă în realitatea "înșelării", mă sugestionasem vorbind și sfârșisem prin a vedea în toată atitudinea Maitreyiei o
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
De ce mi-ai căzut în brațe atunci? ― Aș fi vrut să mă iubești și pe mine ca pe Maitreyi, mi-a spus, privindu-mă cu ochii ei albaștri, inexpresivi. Am rămas mut. E cu putință atâta sete de amăgire, atâta dor de dragoste? ― Îmi povesteai cum o iubeai pe Maitreyi, și eu mă gândeam la mine, cât de singură și nefericită am fost, și mi-a venit să plâng... Cred că a înțeles că niciodată nu o voi putea iubi; nici măcar
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
cuiva, și cine nu i-a văzut acel zâmbet, n-o cunoaște pe Leana. Dar atunci, la "Platani", spunea că e îndrăgostită de Adrian, că nu-l întîlnise încă, deși știa că e poet, iar câțiva ani în urmă, la "Dorul Ancuții" și la "Scrîn-ciob", spunea că-l caută, și se putea înțelege, așa cum am înțeles eu, că între timp întîlnise pe acest fabulos poet, pe Adrian (dar cînd? cînd? și unde?). Dar mai e ceva: felul ei de a fi
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
cunoaște-o de totdeauna... Femeia continua să-l privească, zâmbind. - Este limba ta, Adrian. - Și e curios că-mi cunoști și numele... - Cine nu-l cunoaște? îl întrerupse ea cu emoție. De la "Floarea-soarelui" la "Platani", de la "Scînciob" la "Albatros" și "Dor mărunt", în grădini și sub atâția arbori, în parcuri, pe străzi, după miezul nopții, cine nu-l cunoaște, numele tău, Adrian? Adrian continua să-și țină mâna dreaptă sub haină, apăsînd-o pe inimă. - Îmi place să te ascult vorbind, spuse
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
de Irimie Străuț Școala iarăși și-a deschis Porțile de dor și vis; Ne primește și pe noi, Îmbrăcați în haine noi: Uniforme de școlari - Semn că astăzi suntem mari.
ANTOLOGIE DE POEZIE PENTRU COPII by Lucia - Gabriela Munteanu, Carla - Daniela Grădinaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/282_a_516]
-
sus. „Cum iese din mlaștină, e acolo o parte mai puțin adîncă și cu pitericele pe fund“, se gîndi. „Acolo sigur prind vreo doi mai mici. Lui Piticot s-ar putea să nu-i placă Ăsta mare. Dacă o apucă dorul de casă o să fiu nevoit s-o duc Înapoi. Oare ce-or mai face tipii Ăia? Cred că băiatu’ Ăla al lu’ Evans nu-și știe de lungu’ nasului. Jegosu’ dracu’. Cred că-n afară de indieni n-a mai pescuit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
-l iubea pe elefant. Trebuie să-și amintească asta. Era doar copleșit de o tristețe care-i venea din propria oboseală, care-l făcuse să Înțeleagă diferitele vîrste. Fiind prea tînĂr, Învățase cum e să fii prea bătrîn. Îi era dor de Kibo, iar gîndul că Juma Îi omorîse elefantului prietenul Îl făcea să-i devină dușman lui Juma și frate elefantului. Atunci Înțelese ce Însemnase pentru el să vadă elefantul la lumina lunii, să-l urmărească și să se apropie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
N-am mai cunoscut pe nimeni care să fie așa de drăguț. Ți se rupe inima cînd vezi cît vă iubește pe tine și pe băieți. — Aș vrea să-i poată ține toată vara. Și nu ți-ar fi tare dor de ei? Mereu mi-e dor de ei. Puseseră curcanul pe bancheta din spate și era așa de greu, cald și frumos, cu bronzul strălucitor al penelor, atît de diferit de penele negre și albastre ale curcanilor domestici, și mama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
care să fie așa de drăguț. Ți se rupe inima cînd vezi cît vă iubește pe tine și pe băieți. — Aș vrea să-i poată ține toată vara. Și nu ți-ar fi tare dor de ei? Mereu mi-e dor de ei. Puseseră curcanul pe bancheta din spate și era așa de greu, cald și frumos, cu bronzul strălucitor al penelor, atît de diferit de penele negre și albastre ale curcanilor domestici, și mama lui David era atît Încîntată, că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
nu-i așa c-o să fim mereu fericiți? spusese ea. Asta se Întîmplase chiar Înainte de curba Înclinată pe care urma să o facă șoseaua. Soarele coborîse pînĂ deasupra copacilor. Și nu văzuseră nici o pasăre. — N-o să-ți fie atît de dor de ei Încît să nu mă mai poți iubi, nu-i așa? — Nu. Serios că nu. Înțeleg că ești trist din cauza asta. Da’ oricum plecai, nu? — Sigur că da. Stai liniștită, fata mea, te rog. Îmi place cînd Îmi zici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
ulițele lui ne revedem. Și dacă tot ai pus întrebarea, ți-oi spune doar că bănuiesc unde puteau să-i poarte pașii. Dac-oi greși, mă-i ierta, dar tare mă tem că urcau dealul Țicăului cu gânduri curate și dor de viață... Da’ cine n-are dor de viață, dragă ieșene? Da. Dar ei o trăiau altfel... Nu mi-ai răspuns totuși încotro puteau să se îndrepte. Apoi urcau cred spre Hanul lui Topor, care a dăinuit - colea pe Sărărie
Ce nu ştim despre Iaşi by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/549_a_868]
-
ai pus întrebarea, ți-oi spune doar că bănuiesc unde puteau să-i poarte pașii. Dac-oi greși, mă-i ierta, dar tare mă tem că urcau dealul Țicăului cu gânduri curate și dor de viață... Da’ cine n-are dor de viață, dragă ieșene? Da. Dar ei o trăiau altfel... Nu mi-ai răspuns totuși încotro puteau să se îndrepte. Apoi urcau cred spre Hanul lui Topor, care a dăinuit - colea pe Sărărie - până prin 1982. L-au dărâmat edilii târgului
Ce nu ştim despre Iaşi by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/549_a_868]
-
pierdută în zare. Parcă mângâia dealurile pe care se mai întind încă câteva podgorii... Simțeam că are ceva de spus și nu m-am înșelat. Nu crezi, vere, că ne-am cam dedulcit la stat în vârful dealului, așa... în dorul lelii? Să nu spui că n-am dreptate, că ai feștelit-o! Îi fi având tu dreptate, dar vorba ceea: „Cade omul din copac și se mai hodinește”, dar noi, care am bătut atâta cale până aici, în Bucium, și
Ce nu ştim despre Iaşi by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/549_a_868]
-
plăcea să pună umărul la treabă, ci întindeau mâinile doar la luat bunurile și veniturile mănăstirilor din Moldova. Când vedeau că trebuie să pună osul la muncă, o cam luau la picior, ca orice pleșcar... Și nu cu mâna goală. Dorul de muncă îi bântuia peste măsură! Așa se face că se „risipea” orice mănăstire care intra pe mâna lor... De fapt, această risipire însemna că mănăstirea rămânea pustie. Cum niciodată nu-i prea târziu la, 10 septembrie 1724 (7233), Mihai
Ce nu ştim despre Iaşi by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/549_a_868]
-
rubin, Deopotrivă ochiul îmi încîntă. Care dușman te-a poreclit <venin>, Cînd harul tău desfată și-nfierbîntă?! Fii binecuvîntat, Mărite Vin, Tăria ta de-a pururi fie sfîntă. În fața ta cucernic mă închin și mă întrec cu gardurile-n trîntă; De dorul tău nu știu de unde vin, Nici care gloduri pasul meu frămîntă. Fii binecuvîntat, Mărite Vin! Și poate îmi spui cine a meșterit acest imn închinat „Măritului Vin”? Versurile aparțin poetului Vasile Filip. Să nu zici acum că te bântuie regretele
Ce nu ştim despre Iaşi by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/549_a_868]
-
și cu șase și cu douăsprezece fălci de vie și cu încă patru fălci fac douăzeci și șase de fălci de vie. Cu alte cuvinte, cam vreo treizeci și opt de hectare de vie. E ceva.Nu? De îți era dor de Gheorghe Duca voievod, uite că ne întâlnim cu el la 13 octombrie 1662 (7171), când cumpără de la Ilisafta călugărița trei fălci de vie în Valea lui Ieremia. Hai să vedem, vere, ce dăruiește Ileana soția răposatului Buhuș hatmanul, Mitropoliei
Ce nu ştim despre Iaşi by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/549_a_868]
-
mă privește tandru. Norii, fug mâncând pământul și se-ascund în noaptea vie, cerul dă mâna cu vântul prins în vraja aurie. Plânge noaptea, luminată cu luciri de stele mute, prin grădina afânată , florile stau să asculte. Îmi ridic cu dor privirea, înspre mantia tăcută și ating nemărginirea într-o lume nevăzută
Dup? ploaie by Elena Marin Alexe () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83281_a_84606]
-
o vorbă cu tine! Pâcu tocmai își scutura luleaua de scrum, lovind-o de tocul ciubotei scâlciate. Cheamă hornarul să-ți desfunde scula dracului, Pâcule - l-a luat în răspăr moș Dumitru. Până vine coșarul, eu mă pot usca de dorul unui fum de tiutiun. Bine, bine. Da’ nu vii odată, că te așteaptă oamenii iștia. Ho! Că nu vine apa, omule! Până ce au să ajungă ca mine, au timp să aștepte. Zicând acestea, și-a băgat luleaua în chimir și
LA CRÂŞMA DIN DRUM by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1619_a_3008]
-
apărut în față Liuba... Până să și dea seama, fata i s-o aruncat de gât și o început să vorbească plângând. „Tâ Vaniușa plecai și lași pe Liuba singura...Ia liubliu tebea, Vaniușa. Ia liubliu...Are să moare Liuba de dorul tău. Liuba nu poate să trăiește fără tine...Te întoarce la mine când terminat la război...” Si uite așa l-o boscorodit rusoaica pe bietul flăcău de nu mai știa de el. Ce o mai spus și el, asta nu
LA CRÂŞMA DIN DRUM by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1619_a_3008]
-
Cum să dorm când tu te întorci cu spatele la mine și sforăi de se cutremură patul, iar eu stau...și stau”... „Dacă nu poți dormi, du-te și cesală armăsarul, că mâine mă duc la târg.” De cesălat armăsarul duceam eu dorul?...Doamne iartă-mă, că fac păcate. Azi îi zi de post și eu vorbesc vrute și nevrute. Da’ mare-i Dumnezeu și puternic îi dracul...” a sfârșit de povestit focoasa nevastă... Pâcule! Pun rămășag că tu habar nu ai de ce nu putea
LA CRÂŞMA DIN DRUM by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1619_a_3008]
-
cocoș?...” Soarele zgribulit al dimineții abia s-a ivit de după o perdea de ceață vineție, când cărăușii erau gata de drum. Costache le-a deschis poarta mare. Drum bun și să știți că până săptămâna viitoare am să vă duc dorul - a grăit el, cu o umbră de părere de rău. Ca mâine trecem iar, Costache. Numai vremea să fie bună - a răspuns moș Dumitru. Costache! Ai grijă de balerca ceea de rachiu, că dacă se golește ne-ai pierdut de
LA CRÂŞMA DIN DRUM by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1619_a_3008]
-
fel. O față cam roșcovană, pe care ședeau înfipți doi ochi fără culoare, ce te priveau arar în față. „Ce-o fi găsit Zâna lui Mitruță la slutu’ ista? Da’ te pui cu fimeia? Singurică, iar Mitruță vine acasă pe dor și atunci vlăguit de drum și muncă...Fata stătută...Ce mai? Poate să fie și un măturoi, da’ bărbat să fie.” - comenta în gând și își răspundea moș Dumitru, privindu-l atent pe Cocoșitu... Ei ce zici, Iordache, mergi cu
LA CRÂŞMA DIN DRUM by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1619_a_3008]