29,334 matches
-
cele mai dragi idealuri. Dar aș vrea să mă agăț de ceva, să nu fiu un val rătăcitor și mereu În primejdie de a se sfărâma de vreo stâncă, aș vrea ca atunci când sufletul se chinuiește și se zbate de dorul unui ideal ce trei ani mi-a fost lege și acuma e o rană, aș vrea ca În aceste momente să existe ceva În care să mă strâng, să mă Închid și să uit. Dragostea? Dureros subiect, zdrobit și el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
Apoi am aflat că Petre a venit pe la 9 și a declarat că uitase ce hotărâsem pentru astă-seară. Minte? Nu minte? De ce atâta nehotărâre, de ce atâta zbucium? 27 octombrie 1961 (vineri) Nu pot explica ce se petrece cu mine. Un dor nestăvilit de viață mă domină, visez mereu chipul atât de drag al lui Petre, dar acesta nu mă zdruncină decât În sensul unei adorații profunde, totale. Totul În jur Îmi pare frumos, parcă m-am trezit dintr-o lungă amorțire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
tu nu ai voie să fii slabă. E adevărat, În afară de publicul entuziasmat, nu am avut nici o plăcere În viață, dragostea, acel impuls care mă stăpânește deplin și acum s-a dus... nu pot uita, vreau să-l văd, mi-e dor tare mult de el. Îl iubesc cu patimă, aș vrea să-l mai simt o dată lângă mine, ce liniște aș simți! Când văd pe stradă vreo siluetă asemănătoare cu a lui, tresar, mă sperii, tremur, când văd vreun chip care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
la iveală suferința mea de nedescris. Când au Început evacuarea patinoarului, el a plecat Înainte cu Nela, nici nu s-a uitat la mine, ba chiar au mai făcut o piruetă Înainte de a ieși. Ce era să fac? Viața mea, dorul meu, speranța mea plângeau Împreună, era o amărăciune apăsătoare, eram din nou singură, din nou tristă... Îi priveam: erau o pereche potrivită, eu nu existam pentru ei. De ce, de ce atâta Înfrângere? De ce și acest ultim sprijin se Îndoaie? Am mers
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
mama; „Băiatul mamii, adu-mi din medicamentul acela când mai vii pe acasă“; dar n-o văd, nu mi se arată, aud doar vocea, o voce liniștită egală ca ton: „Lumina ochilor mei, m-ai uitat de tot, Îmi e dor de tine!“; mâine plec la Slatina; mesajele ei În vis anunță primejdie. (ieri) Să sfărâmi Închisoarea cuvântului, acest trup din care se desfac larvele sunetelor invadând ereditatea materiei. (miercuri) Avenit poeta G.M., o fată foarte inteligentă, În seria noastră; s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
aș fi iubit, ci, din contră, pentru că, iubindu-l prea mult, simțeam nevoia chinuitoare de a scăpa de obsesia persoanei lui. Mircea a plecat și a luat cu el ultima picătură de sinceritate din sufletul meu. Mi-a lăsat Însă dorul de călătorii. Am Început să caut bărbați, cu care să mă pot duce pe munte. Din momentul acela, inima mea a murit. Și, pentru că așa cum e moartă nu poate să nu iubească, i-am imaginat un bărbat perfect corespunzător tuturor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
Plecasem cu Sergiu și Eugen. Cu cortul, cu schiurile... Sergiu a intrat În vorbă cu două fete În mașină, spre Cota 1400. Nu mi s-a părut nimic periculos pentru mine faptul că am urcat Împreună cu ele până la Vârful cu Dor, nici că ele s-au așezat printre noi la masă. Eu Îl voiam pe Eugen și atât. Mai era cu noi Petrescu, deci În total șase. Fetele n-au avut unde să doarmă, a trebuit să le luăm În cort
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
niște vorbe pe care le consider totuși bine spuse. Am atacat-o pe Magda, actuala țintă a lui Vasile. Am făcut pe geloasa! Ce idee! Ce fantezie! Distracție ca la nuntă! 16 aprilie 1963 (joi) Sunt tare supărată. Mi-e dor de bărbatul visurilor mele, acel om pe care să-l pot iubi din tot sufletul. Ce să fac cu imperfecțiuni ca Petre sau ca Eugen, Vasile etc.? Mi-e dor să simt dragostea, nu numai să o mimez... Martin Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
nuntă! 16 aprilie 1963 (joi) Sunt tare supărată. Mi-e dor de bărbatul visurilor mele, acel om pe care să-l pot iubi din tot sufletul. Ce să fac cu imperfecțiuni ca Petre sau ca Eugen, Vasile etc.? Mi-e dor să simt dragostea, nu numai să o mimez... Martin Îmi rămâne inaccesibil. Dar, cum niciodată nu voi Întâlni omul acela drag și care să mă iubească, va trebui să fiu mereu o actriță În fața spectatorilor, care văd numai masca de pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
de neînchipuit atunci când privirea lui răspundea chemării stelelor aprinse. Îl vedeam lângă mine, un colos de frumusețe. Vocea? Ce voce... tenor, cântăreț al frumuseților din vise, nu din viață... Cânta și plângea noaptea de-afară, cânta și tremurau stelele de dorul lor nemărturisit, cânta și amuțea zgomotul roților, pentru că trenul plutea prin văzduh, cânta și iubea... Dumnezeule, cum știa să iubească... Un nod mi se oprise În gât, ca să-mi Împiedice Îmbrățișarea pe care aș fi vrut să i-o dau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
nu i-a Îndemnat niciodată să-l cunoască. Deodată, ochii aceia n-au mai fost ciudat de albaștri, ci nemaipomenit de albaștri. Cerul, cerul Întreg coborâse În ei. Ba nu, mi se pare că ei urcaseră la cer... Ei duc dorul pământului și al clipelor lui de liniște, dar niciodată nu vor regreta cerul atât de mult dorit. Drumurile bătătorite nu sunt făcute pentru cei care au În ochi crâmpeie de cer albastru. 29 septembrie 1964 (marți) Voi, căderi la nesfârșit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
putea să-mi spulbere acest punct. Niciodată și cu nici un mijloc! 20 octombrie 1964 (marți) Lui Martin: Să mergem, dragul meu, acolo unde mai cântă Încă straniu lăutarul și unde, ridicat prin râs și plânset, stăpân ne e, nebun de dor, paharul... Să mergem, dragul meu, prin lumi nespuse de nici un dor, de nici o amintire, spre-o lume-a noastră... stranie minune ce-o să se cheme veci de veci iubire... 4 noiembrie 1964 (miercuri) Îmi place mult să merg cu autobuzul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
20 octombrie 1964 (marți) Lui Martin: Să mergem, dragul meu, acolo unde mai cântă Încă straniu lăutarul și unde, ridicat prin râs și plânset, stăpân ne e, nebun de dor, paharul... Să mergem, dragul meu, prin lumi nespuse de nici un dor, de nici o amintire, spre-o lume-a noastră... stranie minune ce-o să se cheme veci de veci iubire... 4 noiembrie 1964 (miercuri) Îmi place mult să merg cu autobuzul... Ce cunoscuți Îmi sunteți, oameni care urcați și coborâți aceleași scări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
bun găsit! Iar ți-a lăsat cineva grăbit cișmeaua deschisă și apa curge, curge În noapte, cu un clinchet straniu... Un câine fără stăpân și parcă fără viață Își mișcă de-abia corpul ca o scândură... Gară mică... oare câte doruri au Început aici, pe locurile acestea singuratice? Și, mai ales, câte visuri nu s-au zdrobit odată cu fluieratul de tren? Gară... dacă n-ai fi tu, unde s-ar mai opri trenurile? 12 noiembrie 1964 (joi) Lui Martin. Te-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
1965 (marți) Ce ușor se moare... O frână pusă mai târziu decât trebuie, la mașină, o bucată de stâncă necimentată, un pas greșit În scăriță... o durere prea mare a sufletului... Și ce ușor se trăiește... 3 ianuarie 1965 Eternul dor de ducă al oamenilor s-a Îndrăgostit de o stea. Și, vrând să fie cât mai aproape de ochii celei iubite, a urcat cel mai Înalt munte. Ajuns În vârful lui, a luat Înfățișare de om și a chemat steaua la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
care fusese alcătuită, a luat Înfățișare de fecioară și a căzut În brațele iubitului ei. Mânia cerului i-a prins Îmbrățișați. Dar pruncul lor, În vârful acela singuratic de munte, fusese zămislit. O, ce ciudată Îmbinare de dragoste de Înălțime, dor de ducă și dragoste pentru frumos... El se cheamă Copilul Muntelui. De la mama lui a păstrat puritatea, iar de la tată a luat dorul de cunoaștere. Dar drumul lui cel mai drag este spre vârful de munte și nu știe de ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
lor, În vârful acela singuratic de munte, fusese zămislit. O, ce ciudată Îmbinare de dragoste de Înălțime, dor de ducă și dragoste pentru frumos... El se cheamă Copilul Muntelui. De la mama lui a păstrat puritatea, iar de la tată a luat dorul de cunoaștere. Dar drumul lui cel mai drag este spre vârful de munte și nu știe de ce vrea să fie aproape de stele... Și să-i asculte glasul, și s-o privească lung... Și, Într-o zi albastră, s-a Întâmplat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
prunc. Copilul Muntelui și-al Zării... 8 ianuarie 1965 (vineri) Hai să mâncăm stele cu mămăligă! 27 ianuarie 1965 (miercuri) Deasupra, finalitatea albastră a unui cer infinit... Jos, finalitatea verde a unui zbucium de seve infinit... Și Între ele, un dor nebun de a le cunoaște pe amândouă. E un autoportret. Prin spații grele de-ntuneric, ne căutam halucinant. Lui Martin. Era un cer fără strop de stea... Întunericul pătrunsese În noi și ne făcuse orbi. Ne căutam prin bezna aceea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
cu care m-am pregătit la București. Am luat o piatră În gură când am trecut În Țara Cantoanelor. Îți voi scrie de la Viena. Eu Meine Liebe, Disciplina habsburgică mă nevrozează; prea multă curățenie, prea mult stil Înalt, Îmi e dor de praful și mirosul de usturoi balcanice. Bă, ce-aș mai mânca niște mititei! Am colindat mai multe zile prin Kunsthistorischemuzeum: să vezi Infantele lui Velásquez, despre care știam de la tine, să vezi cât Breughel au; aici era de tine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
decât criticul tânăr), suspendat Într-o contradicție deloc rizibilă Între viață (trăire) și lectură (scris), un orgolios genialoid care Își mortifică pulsiunile autentice ale sufletului pentru a se Închide Într-o piramidă a spiritului și un sentiment ipocrit care duce dorul vieții nesofisticate chiar acolo, În balsamul orgoliilor sale genialoide. Romanul (sau bildungsromanul) acestui critic tânăr merită și el scris de mâna cuiva capabil de la fel de multă sinceritate sentimentală (și intelectuală, ca M. În jurnalul său). Despre implicarea intelectuală a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
se risipește, pe când cu păstori, buni sau răi, tot nu se pierde... Grigore se simți atât de jenat, mai ales că Titu Herdelea schimba fețe-fețe, încît întrerupse cu glas de protestare: ― Bine, tată, dumneata ai aerul că-l dojenești pentru că dorul de libertate l-a îndemnat să vie între noi unde, în orice caz, are mai multe posibilități să-și dezvolte talentul. Nu uita că neamul românesc, tocmai pentru că soarta l-a despărțit între atâtea dominații străine, trebuie să-și păstreze
Răscoala by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295613_a_296942]
-
avea prezență de spirit, ori intra ea sub roate, ori intram și ne răsturnăm noi în șanț... Bravo, Rudolf! Șoferul zâmbi recunoscător, iar Nadina se aruncă drept în brațele bărbatului ei, continuând cu glas convențional tandru: ― A, Grig, micule, ce dor mi-a fost de tine! Grigore îi sărută obrazul, jenat de cuvintele ei și mai ales de felul cum le-a rostit. Numai acuma recunoscuse pe Brumaru. În același moment privirea lui alunecase dincolo de mașină, pe rondul cu flori roșii
Răscoala by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295613_a_296942]
-
-și citească scrisoarea. Tanța de-abia acum aflase că s-a mutat. Jenică n-a spus nimic părinților, dar o spionează și a amenințat-o cu scandal, dacă se mai duce la doamna Alexandrescu. Are să-i povestească multe, i-e dor și vrea să-l întîlnească. Să-i lase, tot la portar, într-un plic, noua adresă și apoi ea va veni negreșit... Titu ascunse scrisoarea, își însemnă adresa pe un petic de hârtie, fără nume. Îi era și lui dor
Răscoala by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295613_a_296942]
-
dor și vrea să-l întîlnească. Să-i lase, tot la portar, într-un plic, noua adresă și apoi ea va veni negreșit... Titu ascunse scrisoarea, își însemnă adresa pe un petic de hârtie, fără nume. Îi era și lui dor de ea, de glasul ei blând și de ochii ei cu priviri învăluitoare. În zadar s-a bucurat, când s-a mutat de la doamna Alexandrescu, că a scăpat. Tanța îi rămăsese în suflet, de unde n-o putea smulge, oricât i
Răscoala by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295613_a_296942]
-
a mutat de la doamna Alexandrescu, că a scăpat. Tanța îi rămăsese în suflet, de unde n-o putea smulge, oricât i se părea că e necesar să se despartă de ea. Lipsa ei îl durea și-l inspira. În fiecare seară dorul și-l plângea în strofe fierbinți. Nu mai cizela și nici nu le scria cu gândul să le publice, ci doar ca să-și mângâie inima. Roșu, după ce plecă Deliceanu și reporterul, își reluă explicațiile, acuma înmuiate în sarcasm din cauza comunicatului
Răscoala by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295613_a_296942]