30,395 matches
-
Universitate de Științe Agricole și Medicină Veterinară „Ion Ionescu de la Brad” din Iași. Prima medalie se referă la un început, ce-i drept, nefinalizat cu diplome, făcut de Ion Ionescu de la Brad la Academia Mihăileană în perioada 1842-1848. Cealaltă medalie sugerează întâi de toate o a doua etapă, oarecum asemănătoare cu prima, materializată în cursurile libere de agricultură pe care Haralamb Vasiliu le ține, începând cu anul 1908, la Secția de Științe a Universității din Iași. A treia etapă, care marchează
Alma Mater Iassiensis în imagini medalistice by Andone Cumpătescu () [Corola-publishinghouse/Science/812_a_1787]
-
sus) S.N.R. SECȚIA BÎRLAD (jos), încadrează o reprezentare ce cuprinde formula cuantei de energie (ε=hν), cea a magnetonului Bohr - Procopiu, admis ca unitate cuantică de moment magnetic al electronului (µ=eh/4pim) ș.a. Sobrietatea chipului, simplitatea reprezentărilor de pe medalie sugerează, credem, linia de conduită a savantului, dascălului și omului Ștefan Procopiu. Cu ocazia centenarului nașterii se realizează și o plachetă (tombac, 76/50 mm), care reia pe avers portretul și inscripția de pe medalie (fig.107av), iar pe revers (fig 107rv
Alma Mater Iassiensis în imagini medalistice by Andone Cumpătescu () [Corola-publishinghouse/Science/812_a_1787]
-
bust, purtând haină, cămașă și lavalieră. Chipul savantului, dominat de o chelie pronunțată, maxilare puternice, ochelari și o mustață îngustă, care-i accentuează și mai mult linia gurii, iese în partea superioară din cercul ce încadrează zona centrală a aversului, sugerându-ne o personalitate puternică, definită de voință și perseverență. Între cerc și marginea medaliei este inscripția CENTENARUL NAȘTERII DR.MIHAI CIUCĂ 1883-1983 SĂVENI. În dreapta efigiei este simbolul medicinei (cupă încolăcită de șarpe). Pe revers (fig. 125rv), o bandă circulară cu
Alma Mater Iassiensis în imagini medalistice by Andone Cumpătescu () [Corola-publishinghouse/Science/812_a_1787]
-
PUBLICIST / 13 DECEMBRIE 1997, iar cel din stânga o interesantă și sugestivă compoziție alcătuită din jumătate de cupă cu șarpe încolăcit, având jumătatea cealaltă sub forma unui condei stilizat în poziție verticală. Impresionează în mod deosebit compoziția din registrul stâng, care sugerează personalitatea medicului, dublată de cea a scriitorului. Trebuie să remarcăm că inscripția reversului ignoră veleitățile poetice ale lui Gr. T. Popa, etalându-le pe cele de eseist, prozator și publicist. Acesta este și motivul mottoului și preambulului nostru, susținut de
Alma Mater Iassiensis în imagini medalistice by Andone Cumpătescu () [Corola-publishinghouse/Science/812_a_1787]
-
soț gelos, care a omorât un presupus amant, scăpând nepedepsit datorită falsei mărturii a soției sale, îi răpește acesteia copiii și îi duce în străinătate, luând toate măsurile pentru a nu fi descoperiți. De atunci, viața Xenei rămâne „înstrăinată” (cum sugerează și numele ei), sub apăsarea așteptării chinuitoare, dramatice, privită minuțios de autoare, ca prin microscop. Apropiată prin tendința de intelectualizare a emoției de Hortensia Papadat-Bengescu, Cella Delavrancea, Ioana Postelnicu și Anișoara Odeanu, B. apare ca o prozatoare stăpână pe tehnicile
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285568_a_286897]
-
luministă, el probează reale aptitudini speculative atunci când ia în discuție unele chestiuni de etică. În comentariile dialogate din Cărticică coprinzătoare dă cuvintele ce am auzit dă la însuș cugetul mieu (definitivată înainte de 1820), se străduiește să lămurească relativitatea unor concepte, sugerând totodată o politică de guvernare întemeiată pe rațiune. Urmărit de ideea unificării lingvistice, întocmește o gramatică, Băgări de samă asupra canoanelor gramăticești (tipărită la 1840; un capitol de prozodie conține și o definiție a metaforei, după Quintilian), precum și un „dicsioner
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287309_a_288638]
-
Emilia, abordare educativă care a impresionat prin calitatea produselor creative ale copiilor (Upitis / Garbati / Lanthier 2006). De altfel, literatura de specialitate conține numeroase exemple de sfaturi și direcții pentru cei interesați În sporirea creativității la copii. De exemplu, Mellou a sugerat posibilitatea educării creativității la copii prin trei aspecte: un mediu creativ, programe creative, profesori și forme de educație creative (Mellou 1996: 119-130). Pentru toți copii, artele joacă un rol central În dezvoltarea cognitivă, motorie, a limbajului, dar și În cea
Polarităţile arhitecturi by Ana-Maria Pătroi () [Corola-publishinghouse/Science/91808_a_92986]
-
datorează, eventual, impulsului de manifestare emoțională negativă față de mediul În care Își desfășoară activitatea. În același timp, realizarea unui spațiu format, În principiu, din ecrane opace, dispunerea și forma golurilor către exterior, apare ca un reflex al dorinței de a sugera adăpostirea, de a evita claustrarea, dar și de a rezolva probleme de natură funcțională legate de iluminare. Crearea acestor forme se realizează, Însă, după conștientizarea spațiului construit, pe măsură ce copiii se eliberează de formele stereotipe („cuburi―), construindu-și apoi locul În
Polarităţile arhitecturi by Ana-Maria Pătroi () [Corola-publishinghouse/Science/91808_a_92986]
-
au afirmat că vizitele la muzeu au făcut ca lucrul la școală să fie mai atractiv. Pe de altă parte, elevii au fost și critici, mărturisind despre incapacitatea muzeului de a răspunde nevoilor lor. De exemplu, Mark O’Neil a sugerat că: „un muzeu de artă cu deschidere socială ar trebui să-și trateze toți vizitatorii, atât existenți cât și potențiali, cu același respect și să le asigure accesul adaptându-l mediului din care provin, nivelului de educație, competenței și experienței
Polarităţile arhitecturi by Ana-Maria Pătroi () [Corola-publishinghouse/Science/91808_a_92986]
-
democratic, se află un acord-compromis care recunoaște regulile, acceptate la nivel colectiv, de rezoluție pașnică a conflictelor între părțile sociale reprezentate și relevante politic; c) limitele sunt depășite nu doar când se dorește asumarea deciziilor care contravin acelor reguli - așa cum sugerează Bobbio -, dar și când se adoptă decizii care ating interese percepute ca vitale de actorii sociali relevanți pentru acordul-compromis politic (de exemplu, într-o democrație liberală industrializată, de actori precum antreprenorii sau grupurile de muncitori organizați în sindicate). Aceste considerații
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
diferit, trebuie neapărat să se bazeze pe un ansamblu din ce în ce mai bogat și cuprinzător de drepturi individuale. Dahl (1998), Beetham (1999) și alți autori contribuie la clarificarea etapei ulterioare care duce, la sfârșitul parcursului, la precizarea și formularea drepturilor. Acești autori sugerează anumite principii specifice care sunt, de altfel, mijloace pentru crearea celor mai bune oportunități instituționale pentru asigurarea libertății și egalității. Asemenea principii cuprind nu doar recunoașterea incluziunii politice a tuturor indivizilor adulți, egalitatea votului, promovarea participării efective a tuturor cetățenilor
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
Numărul și mărimea relativă a partidelor, aspecte specifice la nivel de organizație 19, compozitia și caracterul (omogen sau eterogen 20) al coaliției care susține guvernul sunt principalele caracteristici ale unui sistem de partide într-o democrație. Pornind de la aceste elemente, sugerăm aici o clasificare simplificată: b.1. Partid dominant "coeziv" cu un lider puternic și guverne monopartinice; b.2. Sisteme bipartide și guverne monopartide; b.3. Multipartidism omogen și guverne de coaliție; b.4. Multipartidism eterogen și guverne de coaliție 21
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
semnificație democratică, și, înainte de toate, nu sunt caracterizate de concurența efectivă a regimurilor democratice. Ele au mai ales o semnificație simbolică de legitimitate, expresie a consensului și susținerii pentru regim din partea unei societăți civile controlate și neautonome. Expresia pluralism limitat sugerează importanța identificării actorilor importanți în fiecare regim autoritar pentru a înțelege mai bine atât structura regimului, cât și politicile puse în aplicare de aceasta. Aceasta ne aduce aminte de conceptul de coaliție dominantă. Trebuie făcute câteva precizări asupra noțiunii de
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
ierarhică și a comunicării, spirit de echipă, deținere de arme "grele"), sunt, de departe, organizația cea mai puternică din societate". 5. Care sunt motivele care duc militarii la o intervenție militară? Situația politică oferă condițiile de fond; aspectele organizatorice interne sugerează motivele pentru care militarii sunt actorii intervenției și ajută la înțelegerea a ceea ce poate fi diferit în regimurile militare și civile sau civile-militare. Dar, în final, ce anume împinge o parte din militari la intervenție? În această privință, Nordlinger [1978
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
un caz (România), regimul a fost considerabil "personalizat" (de aceea, unii cercetători au adoptat termenul de "comunism dinastic"). Cu al treilea și ultimul model dezbătut ne întoarcem la perioada interbelică. Acesta se aplică într-un singur caz. Motive "obiective" ne sugerează luarea în considerare a regimului fascist de mobilizare. Cazul în discuție este Italia, între 1922 și 1943. Modelul este primul exemplu de regim nedemocratic de masă. Ca atare, el a exercitat o influență enormă, peste tot în lume și pentru
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
este instaurat, în esență, ca răspuns la un fenomen de mobilizare a claselor inferioare. Acest lucru explică motivele pentru care partidul e sprijinit și de alte grupuri, ideologia și succesul acestuia. Ideologia este una naționalistă, mai curând pan-naționalistă, ceea ce sugerează o politică externă agresivă (chiar imperialistă) a regimului. De asemenea, la fel de pregnante sunt antiliberalismul, antiparlamentarismul și anticomunismul. Ideologia fascistă se vrea un răspuns de masă la ideologiile liberale și comuniste; ea are componente anticlericale și anticapitaliste, favorizând solidaritatea națională, folosirea
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
ca instaurarea să fie întreruptă, încercându-se stoparea ei cu scopul revenirii la soluții autoritare. Pentru a înțelege instaurările democratice trebuie studiat modul și motivele pentru care acestea se produc. Examinarea numeroaselor tranziții, în diverse țări (aproximativ treizeci de cazuri), sugerează faptul că nu există modele reale (patterns) de tranziții. Prin urmare, pare mai profitabilă identificarea caracteristicilor fiecărui caz în parte. Durata și rolul violenței în procesul de instaurare. Faza de instaurare este dificil de a fi deosebită de tranziția reală
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
sau una a continuității. Cealaltă soluție, mai rară, se găsește numai în cazul unor puternice rupturi față de trecut. Figura 4.3 prezintă o imagine de ansamblu a aspectelor discutate, cu principalele opțiuni. Ne-am putea întreba dacă, dincolo de elementele generale sugerate de figura 4.3, există unele aspecte mai specifice, cel puțin pentru tranzițiile și instaurările care au avut loc începând cu anii '70, în Europa de Sud, America Latină și Europa de Est - despre care există acum o literatură destul de vastă [a se
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
suma tuturor atitudinilor de acceptare, de multe ori pasivă, a instituțiilor, de către partea societății care ia act de absența oricărei alte alternative viabile. Nu este o chestiune de alegere, ci de acceptare a ceea ce există deja, în ciuda percepțiilor negative. După cum sugerează Przeworski (1986: 51-52), ceea ce contează cu adevărat nu este legitimitatea "acestui sistem de dominație, ci prezența sau absența unor alternative preferabile". Cu alte cuvinte, consensul se naște din percepția, larg răspândită, printre mase, că "nu există alternativă". Atitudinile și convingerile
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
schimb, partidele și elitele promovează interese specifice, legate de propriile aspirații, încercând să dezvolte diverse forme de relaționare sau chiar de control al societății. În plus, ancorarea implică întotdeauna posibilitatea unei schimbări limitate, flexibilitate instituțională și adaptare de moment; după cum sugerează metafora, barca se poate mișca pe suprafața apei, dar fără a depăși anumite limite. Metafora poate fi mai bine intuită dacă, prin "barcă", înțelegem un ansamblu de instituții ale regimului democratic, "solul" în care urmează a avea loc ancorarea fiind
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
vor disparea în procesul de "dezancorare" și criză 38. În perspectiva dezvoltată aici, avem patru "ancore" reale, studiate empiric (organizarea partidelor, clientelismul, neo-corporatismul, rolul de gatekeeper al partidelor), imputabile viziunii clasice a mecanismelor de reprezentare (electorală și funcțională). 1) Așa cum sugerează cercetările clasice ale organizării partidelor și alegerilor 39, prima "ancoră" se referă la partide și la organizațiile lor. Dacă vorbim în termeni ideologici, competiția obligă partidele să dezvolte organizații funcționale, să promoveze o propagandă electorală mai eficientă, să fie active
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
lucru este pur și simplu imposibil din diverse motive, ca de exemplu, tradițiile din trecut, unele experiențe recente sau de-ideologizarea societății civile. Problema este aceea de a găsi cea mai bună combinație posibilă pentru reconcilierea diferitelor interese, așa cum a sugerat, cu mulți ani în urmă, Lindblom (1959). Pe baza cercetării sale, se poate concluziona că acest tip de amestec pare a fi o parte inevitabilă a democrației. Explicația mai simplă rezidă în faptul că regulile democratice favorizează una sau mai
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
de masă, acceptând pe scena politică clase sociale inferioare și partide politice (sau sindicate) care promovează mobilizarea? Se simt oare "forțate" să accepte sau chiar să determine o astfel de transformare? Răspunsul se rotește în jurul celui de-al cincilea factor, sugerat de Moore: absența unei coaliții aristocratico-burgheze. Din experiența așa-numitor "mici democrații" europene vom abserva că, dacă: • există unitate teritorială națională [Rustow, 1970 și 1971]; • există amenințări externe imediate, ușor previzibile (ele pot împiedica procese evolutive pașnice); • structura de stat
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
populațiile din diferite țări (un colaps economic și politic cauzat de sărăcie, suferințe și violență 62) este determitată de motive majore. Care sunt, așadar, motivele care au determinat succesul democrației față de toate celelalte regimuri inventate în ultimul secol? Se poate sugera combinația dintre: 1) un aranjament instituțional democratic, care, timp de decenii, a demonstrat, prin norme de schimbare în limite bine definite, o mai mare adaptabilitate la noile situatii (sectorul public dezvoltat inițial s-a redus substanțial, așa cum arată privatizările din
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]
-
și civile și prin apariția neo-corporatismului. În direcția opusă, s-a înregistrat o restricție parțială a acelorași drepturi, rămase puțin peste pragul minim; 2) o coincidență (puțin clară din punct de vedere cauzal) între democrație și creșterea economică pare a sugera că un sistem democratic consolidat garantează oportunități mai bune pentru creșterea economică 63, în timp ce un regim autoritar nu reușește să se stabilizeze chiar într-o țară dezvoltată (economic și social). Nu este posibil, în fapt, să excludem clasa muncitoare sau
[Corola-publishinghouse/Science/84945_a_85730]