7,087 matches
-
Benda - în lupta pentru pace*. Raymond Aron denunțând acest moment folosirea unui „dublu standard moral” conform căruia ei influențează crimele staliniste, calificate ca imperfecțiuni provizorii, și denunță cu vehemență nocivitate substanțială pe care ar întruchipa-o SUA, acuzele de atrocități imaginare. Stigmatizând maccarthysmul, Sartre declară: „America a turbat” și conchide: „Orice anticomunist e un câine”. Folosirea subversivă a propagandei „pacifiste” reapare ori de câte ori Occidentul rezistă ofensivelor sovietice. Introducerea „realismului socialist” la sfârșitul anului 1947 este trăită ca o probă de examen de către
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în acest timp, Stalin*, care a triumfat împotriva adversarilor săi, lansează în 1928 primul plan cincinal*, după care începe colectivizarea*. în această situație de atacuri violente ale puterii contra clasei muncitoare și a țărănimii din URSS, el agită spectrul unei imaginare coaliții internaționale antisovietice, decretează sfârșitul „stabilizării” capitaliste și precipită IC în politica „clasă contra clasă”, caracterizată prin iminența revoluției, printr-o solidaritate întărită cu URSS și printr-un riguros atac contra social-democrației. șansele Frontului unic se reduc astfel la formula
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în realitate, era vorba de primul mare șantier al Gulagului* pe care zeci de mii de condamnați la muncă silnică și-au pierdut viața. în timpul marilor procese* de la Moscova, ansamblul presei internaționale este victima formidabilei regizări a „mărturisilor” acuzaților, mărturisiri imaginare smulse sub tortură și recitate ca o lecție. Iar în 1944, vicepreședintele american Henry Wallace este invitat să viziteze Kolîma, prezentată ca un model de centru minier când de fapt ea este unul din cele mai ucigașe șantiere ale Gulagului
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Charles Plisnier este primul care abordează fenomenul în Pașapoarte false (1937): el aduce aici în scenă un bolșevic prizonier al mecanicii procesului, în ciuda fidelității sale față de partid. Koestler reia tema în Zero și infinitul (1946): torturat, bolșevicul Rubașov mărturisește crime imaginare. Procesele organizate în democrațiile populare* contra unor înalți responsabili comuniști prelungesc și înnoiesc întrebările asupra „pedagogiei infernale”, după expresia cu care Annie Kriegel califică acest exercițiu atât de particular (Marile procese din sistemele comuniste, 1972). Scriitorul britanic George Orwell, care
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
instrument militar împotriva căruia s-au declarat până la o dată recentă. O anumită clarificare se schițează în etapa inaugurată în august-septembrie 1939 prin încheierea pactelor germane-sovietice*. URSS și IC îi denunță la unison pe „ațâțătorii la război” anglo-saxoni, în vreme ce Molotov înfierează imaginare ambiții imperialiste ascunse sub masca antifascismului occidental. După înfrângerea Franței, în iunie 1940, cadrul genral rămâne neschimbat: nici vorbă să fie salutată rezistența britanică a unui Churchil (pentru comuniști, el rămâne animat de intenții „imperialiste”), iar PCF îi denunță pe
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
1950) și redă întreaga ei importanță strivitoarei superiorități convenționale a Armatei Roșii*. în afară de aceasta, tematica pacifistă permite atenuarea în cazul câtorva personalități catolice, a condamnării fără apel” a comunismului pronunțate de Vatican în iulie 1949. Comuniștii denunță utilizarea masivă - și imaginară - a armei bacteriologice de către americani în războiul din Coreea și printr-o campanie de dezinformare care, în viziunea lor, ar fi împiedicat utilizarea armei atomice contra Chinei; tot această campanie a reușit să impună în imaginarul occidental porumbelul lui Picasso
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
conducere a unei mari întreprinderi etc. -, el alege acuzații cei mai potriviți să corespundă scenariului ce se pregătea, care va sluji drept tramă pentru desfășurarea ședințelor publice. Apoi, NKVD primește ordin să-i determine pe acuzați să „mărturisească” niște crime imaginare. Obținerea „mărturiilor” trece sistematic prin tortură. Tortură fizică, ce provoacă uneori moartea. Dar mai ales torturi psihologice. Cea mai clasică este șantajul cu familia care, după cum li se promite, va fi lăsată în viață. Cel mai specific este șantajul referitor
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Servin-Casanova în 1961 și Fiszbin în 1979. în toate aceste cazuri, procesul este declanșat de o procedură inaugurată în cadrul PCUS și importată în partidele comuniste la începutul anilor 1930: binomul critică-autocritică; viitorul acuzat este supus unei violente critici pentru greșeli imaginare și constrâns să-și facă autocritica - recunoașterea acestor greșeli imaginare. Dacă refuză autocritica, se menește el însuși condamnării; dacă acceptă, dezvăluie un angrenaj care îl face rapid să se acuze de unul singur nu numai că este opozant, ci și
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
cazuri, procesul este declanșat de o procedură inaugurată în cadrul PCUS și importată în partidele comuniste la începutul anilor 1930: binomul critică-autocritică; viitorul acuzat este supus unei violente critici pentru greșeli imaginare și constrâns să-și facă autocritica - recunoașterea acestor greșeli imaginare. Dacă refuză autocritica, se menește el însuși condamnării; dacă acceptă, dezvăluie un angrenaj care îl face rapid să se acuze de unul singur nu numai că este opozant, ci și răspunzător pentru o activitate separatistă, dacă nu chiar mai rău
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de frică/obediență, în „oameni noi”*, apți să devină cadre comuniste. Sub khmerii roșii*, în închisoarea de la Tuol Sleng, peste 15 000 de deținuți, de multe ori membri de partid - inclusiv copii de cincisprezece ani - sunt torturați până când „mărturisesc” crime imaginare, apoi asasinați; în Cambodgia, teroarea atinge o asemenea intensitate, încât dezintegrează societatea și suscită un asemenea stres, încât numeroase victime sunt resemnate în privința morții. în sfârșit, teroarea, exercitată atât împotriva autorităților în exercițiu, cât și împotriva populației, este practicată de
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
avantajează jocul de atac, dar face vulnerabile zonele laterale. Există și o variantă a acestui sistem în care terenul este împărțit pe diagonală, folosit mai des de echipele de dublu mixt. Sistemul lateral - este sistemul în care terenul se împarte imaginar în două părți egale pe axa longitudinală, fiecare jucător acționând în jumătatea sa. Se recomandă începătorilor întrucât solicită foarte puțin colaborarea între jucători, relație care nu este încă bine închegată. Sistemul circular - constă în deplasarea permanentă a coechipierilor în timpul jocului
Badminton, curs de bază by Tomoiagă Simion () [Corola-publishinghouse/Science/350_a_1128]
-
vine ca un contraargument al teoriei părintelui. E bine să se evite astfel de situații pentru a nu fi considerat „fals“ în afirmații, astfel făcându-și loc dubiile. Exemplele trebuie îmbinate cu mai multe tipuri de argumente. Putem crea „situații imaginare“ pentru exemplificare, dar nu putem cădea în falsitate. Copilul, prin experiența proprie de viață poate sesiza ușor situațiile rupte de realitate. Vorbirea în pilde, fără a insista pe explicarea lor, poate avea un efect surprinzător. El va medita la acele
Arta de a fi părinte by Paula Antonescu () [Corola-publishinghouse/Science/290_a_1415]
-
exclude ordinea structural funcțională a sistemului, "ordine naturală" rezultată din permanenta autoorganizare care înfruntă sfidarea complexității. În universul economic există "atractori" în jurul cărora sistemele se autoorganizează și se echilibrează. Aceste puncte de focalizare a activității economice, reale, posibile, probabile sau imaginare, oferă sistemului și o direcție de evoluție, pentru care acesta își poate construi o strategie. Există apoi vectori ai schimbării, în sistem și în afara lui. Ei sunt bazați în special pe informație, ca bază a ordinii ce rezultă din multiple
[Corola-publishinghouse/Science/1553_a_2851]
-
discursul de raportare produs de vorbitor, un discurs unic, irepetabil și dinamic. A raporta un discurs presupune existența acestuia, or numeroase situații în care avem de-a face cu un discurs raportat fac trimitere la discursuri neactualizate, de exemplu, discursurile imaginare, ipotetice etc. Propunerile de redenumire a fenomenului se fac ecoul acestor observații: discurs relatat, discurs reprezentat. Noțiunea de "discurs raportat" a fost integrată unor perspective teoretice diverse, reprezentînd un cîmp de analiză extins, mai ales în lumina studiilor pe diferite
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
și metacomunicative). Noțiunea de "spațiu" ("psihosocial" sau "tranzacțional") se înrudește îndeaproape cu aceea de "teritoriu", cu diferența că teritoriul este fix, avînd un suport material, în timp ce spațiul este mobil, fiind legat de indivizi ca entități psihocorporale, și corespunzînd unei bule imaginare care îi înconjoară și care se deplasează împreună cu ei. Antropologul E. T. Hall, "părintele" proxemicii, distinge patru tipuri de distanțe interpersonale: intimă (0,15 - 0,45 m), personală (0,46 - 1,20 m), socială (1,20 - 3,5 m) și
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
logico-filozofice, avansate în cercetările asupra limbii și comunicării realizate începînd cu a doua jumătate a secolului al XX-lea. După majoritatea opiniilor, referința este proprietatea unui semn lingvistic sau a unei expresii de a trimite la un obiect (real sau imaginar) al lumii extralingvistice. Prin urmare, această proprietate se concretizează printr-o relație dintre o expresie nominală și obiectul pentru care această expresie este nume, ilustrînd funcția denominativă a limbii, care constă în posibilitatea de a da informații despre realitate și
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
ex-ministru) sau la adjective (cartea promisă) pentru a realiza în mod efectiv o raportare la categoria timpului. Oricare proces, indiferent de modul în care este redat lexical, implică timpul pe care categoriile verbale sau destinația discursului le imprimă pe linia imaginară ce permite operația de vizare a referinței. Prin această perspectivă se explică diferitele timpuri verbale prin diferențele de reprezentare temporală și aspectuală, încît, prin abordarea alternativă, aspectuală și temporală, textualitatea și referința realizează două paradigme ale timpului verbal. Astfel, de
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
categorie care facilitează delimitarea relațiilor dintre idei. Toposul mai este legat și de tehnicile mnemonice antice (toposul ca loc al memoriei sau ca tehnică a locurilor memorate), bazate pe vizualizare, ce garantau memorarea prin asocieri cu diverse spații reale sau imaginare. În matematică, teoria toposului provine din geometria algebrică (delimitînd topologia algebrică); numită și teoria categoriilor, este aplicabilă și logicii. În semantică, un concept asemănător celui de "topos" este stereotipul. În analiza literară, conceptul a fost reintrodus de E. R. Curtius
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
stil. CHARAUDEAU - MAINGUENEAU 2002. AC U UNIVERS DE DISCURS v. CÎMP DISCURSIV UTOPIE. Termenul utopie, legat de opera lui Thomas Morus, apărută în anul 1516, este, la origine, un substantiv propriu, parte a titlului unei cărți și numele unei insule imaginare. El este o creație a lui Morus, care adaugă substantivului topos (loc) prefixul grecesc ou-, o particulă cu sens general negativ, prin urmare, outopia desemna "locul care nu există". Probabil, așa cum s-a mai remarcat, Th. Morus a mizat și
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
prezenta o stare fictivă de lucruri ca efectiv realizată, cu scopul de a evolua și de a deduce de aici derivările și consecințele ultime. Cît privește esența utopiei ca gen literar, se apreciază că, fiind o descriere a unei societăți imaginare, ea implică o critică subiacentă a societății reale. De asemenea, merită amintită opinia conform căreia din punctul de vedere al valorii literare, producțiile utopice nu pot corespunde unor realizări notabile, căci rigiitatea, stereotipia și monotonia tematică și de structură descriptivă
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
cuvintele, numele. Este ceea ce poate constitui obiect de cunoaștere. Este ceea ce produce efecte, fiind opus aparentului, fictivului. Este ceea ce există acum, fiind opus posibilului. Este cel care Ține de concret, opus deci abstractului. Contrariile realului sunt aparentul, himericul, fabulosul, fictivul, imaginarul, inexistentul, irealul, virtualul, idealul, visul. Pe de altă parte, prin realitate Înțelegem caracterul a ceea ce este real, a ceea ce nu este doar un concept, ci un lucru, un fapt. Dialectica real-realitate este pusă În valoare În diferitele evaluări ale gestului
Medicina si psihologie cuantica by Valentin AMBĂRUŞ, Mariana FLORIA, () [Corola-publishinghouse/Science/1642_a_2904]
-
sale, ca și a interpretării rezultatelor obținute la test, conferind alte valențe teoriei probabilității. 2. În al doilea rând pentru că În interiorul universului său psihic individul trăiește În lumi paralele. El trăiește, În același timp, În realitatea reală și În realitatea imaginară. Între cele două realități există o relație de interșanjabilitate. De multe ori omul, din nevoia de a găsi un punct de sprijin pentru universul său interior, trece din lumea reală În lumea virtuală și invers. Este, pană la urmă, lumea
Medicina si psihologie cuantica by Valentin AMBĂRUŞ, Mariana FLORIA, () [Corola-publishinghouse/Science/1642_a_2904]
-
suflet), conceput ca un sistem de stări suprapuse de tipul ȘI ȘI, generator de incertitudine, aflat Într-o perpetuă mișcare În conformitate cu paradigma holonului care nu admite existența unei realități ultime și dezvoltând o arhitectură de universuri paralele (conștient - inconștient, real - imaginar) În care individul se manifestă ca EGO - ALTEREGO, asemănător, dar În condiții specifice realității psihice, cu modelul fizic materie - antimaterie. Universul psihic interior al omului pare o enigmă continuă, un mister etern nedezlegat. Cuvintele cu Înțeles atât de limpede pe
Medicina si psihologie cuantica by Valentin AMBĂRUŞ, Mariana FLORIA, () [Corola-publishinghouse/Science/1642_a_2904]
-
instrument”. De aceea, persuasiunea lipsită de etică devine pericol, semnalat pentru nocivitatea sa încă din antichitate. 2.6 Contagiunea Contagiunea produsă de emițător este determinată nu atât de creșterea numărului de informații la receptor, cât de sporul adus acelui depozit imaginar de frumos. Aceste amplificări sunt posibile datorită emoției resimțite de receptor. Putem vorbi, așadar, și de intensitatea contagiunii, înțelegând prin aceasta numărul celor impresionați și, în egală măsură, amploarea la care experiența a fost reprodusă. În momentul comunicării se transmite
Comunicarea eficientă a omului cu Dumnezeu şi cu semenii săi by Ștefan Maxim () [Corola-publishinghouse/Science/694_a_1168]
-
despre rostul, destinul orașului respectiv cu condiția ca viziunea și coeziunea să existe, să funcționeze. Definim viziunea un proiect, o concepție, un răspuns născut dintr-o necesitate la Întâlnirea inspirată dintre lumea exterioară a tuturor ideilor posibile aflate În muzeul imaginar al umanității, și lumea interioară a aspirațiilor, a trebuințelor semnificative resimțite În viața cea mai concretă cu putință. Prin urmare viziunea este produsul armonizării unei stări tensionale Între lumea spirituală și aceea materială. Este procesul de Înființare, de apariție a
Prelegeri academice by Arh. IONEL OANCEA () [Corola-publishinghouse/Science/91771_a_92346]