3,534 matches
-
Început să spele. O scenă casnică pe care Antoniu n-o mai trăise În anii de parteneriat al mizeriei, cu boschetarul Kawabata. Rezemat de șandramaua lui, după ce șontâc-șontâc a ajuns cu greu afară ajutându-se de cârje, Ben fumează și scuipă, privind-o pe fată cu ochii mijiți și uimire neprefăcută. -Ce mai face Uniunea Europeană, Ben? N-a bătut la ușa ta? Nu ți-a spălat izmenele? Nu ți-a adus țigări de foi? Nu ți-a asfaltat ,,strada,,? Nu te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
oricum nu cunosc altceva mai bun decât visele roz-cenușii ce le invadează somnul. Cine să-i vrea pe acești scormonitori În gunoaie? Ce gardieni ai gunoaielor Îi țin În țarcul otrăvit? Totul e o retorică inutilă, atâta timp cât ei tușesc și scuipă din plămânii lor subțiri ca fâșiile de tablă, sânge cu sunet de sărăcie lucie. Uniunea Europeană va cere În curând bodyguarzi Încruntați și bine hrăniți la intrările În metrou și la ușile vagoanelor. Adio, bănuțul lucios și mica bancnotă ușoară ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
trezește din starea asta o Înjurătură neaoșă, de mitocan și mai neaoș, care este atât de puternică, Încât acoperă zgomotul străzii. Bărbatul cu mutră de gorilă, stă cu picioarele depărtate și cu mâinile În buzunarele pantalonilor, aproape de intrarea metroului și scuipă printre dinți, Între două Înjurături, amenințând cu pumnii lui noduroși o biată femeie cu figură de gospodină chinuită. Femeia, concubină sau nefericită soție, nu scoate nici un cuvânt, se face din ce În ce mai mică și, are câteva tentative de a se pierde prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
de pantaloni, o cămașă și un sacou. -Vă rog să-l Îmbrăcați cu ele. Roșcovanul nu-i răspunde, dar apucă totuși hainele și le aruncă În mașină. -Unde va fi Îngropat? -Mâine la Străulești, ora treisprezece, răspunde printre dinți roșcovanul, scuipând cu sete pe un morman de gunoaie. Mașina poliției Își face intrarea În ghetou, cu alarma pusă la maximum. Polițistul și medicul au un scurt schimb de cuvinte, după care alarma e pusă din nou În funcțiune și mașina pleacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
liniște de frumusețea tulburătoare a picturii. În târgul ăla infect, plin de gură-cască și de borfași, e greu să nu fii jefuit și, rareori poți da cu adevărat o,, lovitură,,,. Țiganii mișună ca gândacii negri de bucătărie, buzunăresc și Înjură, scuipă și spurcă... Dar am avut noroc. M-au ajutat Însă, recunosc, sutele de albume de pictură pe care le-am studiat până acum, și zecile de muzee pe care le-am vizitat. S-a făcut miezul nopții și liniștea care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
sec cu care bulgărele se izbește de capacul din lemn al coșciugului, Îl Înfricoșează. Funcționarul și preotul au pleacat, semn că ritualul de Înmormântare al ultimului ,, Neidentificat,, ,a fost Împlinit. Trece un timp ce i se pare nesfârșit, până când groparii, scuipându-și În palme și mânuind cazmalele umplu la loc pământul. Crucea pe care e scris ,, Neidentificat,, este Înfiptă și ea În pământ, la căpătâiul lui Kawabata. Groparii pleacă, Însfârșit.. Pe movilița care s-a format, deasupra mormântului, Antoniu pune cele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
pe care tocmai l-au văzut, și călcând peste ele, până când se vor face una cu zăpada moale și murdară ce acoperă orașul. -Ca și cel de azi dimineață, pare mort de frig. Mascatul ridică pentru o secundă cagula și scuipă Într-o parte, cu sete. Legistul aprobă dând din cap și se urcă În dubă. Mașina se pune În mișcare, cu un scrâșnet lugubru, de motor.. Cei trei mascați rămân să cotrobăie În continuare prin măruntaiele orașului, În căutarea evadatului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
o fi început să se afume ... <lia>: helo! hi! mai ești acolo? <victor37>: scuze. Gata-gata să ai dreptate. Jigodia nu a zis nimic... <lia>: Jigodia? <victor37>: Motanul. Cotoiul. Pisică... <lia>:aha. Trebuia să zică? <victor37>: cînd nu-i place ceva, scuipa. Nici mie nu-mi place mirosul de ars... <lia>: deci, nu ești singur <victor37>: nope. Nici nu am zis așa ceva <lia>:e drept, nu ai zis. Cu ce te ocupi? <victor37>: inginer <lia>: nu se poate. Încă nu ai greșit
Taraba cu vise by Sava Nick () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91662_a_92378]
-
un pahar. Se îmbrăcară pe hol.Porniră încet pe strada pustie.Tocurile ei metalice sunau cadențat. -E suficient de rece,reînodă ea dialogul. Emil nu răspunse.Trase un ultim fum și aruncă restul de țigară într-un coș de gunoi. Scuipă un fir de tutun,apoi vorbi. -Mîine e Anul Nou.Fără zăpadă... -Ești de mult în oraș? -De ce? -Nu-i un interogatoriu.Am lipsit timp de 4 ani și nu s-a schimbat nimic.Orașul e în regres. Au rămas
BANCHETUL CUGETĂRILOR by Eugen - Nicuşor Marcu [Corola-publishinghouse/Imaginative/1594_a_2966]
-
așteptarea urletului iernii, ca pe un mire îl așteaptă, înghițindu-și nerăbdarea. iarna, țepoasă ca o blană de lup, hălăduiește în noi cu ochii mijiți. vântul subțire se strecoară în scoica gerului, perla lui cenușie s-o tritureze, s-o scuipe afară ca pe un zer. minți zimțuite de hibernare umplu străzile cu șpanuri murdare, suflete casante se fac zob, atingându-se din greșeală, ochi apoși, cu pojghițe înghețate, nu mai pot lumina filtra. o lasă să băltească dizgrațios și trec
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1549_a_2847]
-
prea frumos. plâns de nai din verdele ofilit nu crește vara, din soare oxidat lumina nu mai curge. în ochiul împăstat lacrima putrezește și îngroașe orbita, de cerul coșcovit de nori se-mbată marea, în lanul secerat lentorile pământului își scuipă sarea. din urletul de lup rănit, pustiul iernii se-ndesește și umple aerul de scrum ce vătuie ecoul. din trupul vămuit de ani, ca dintr-un flaut părăsit, se-nalță sunete ce-au adăstat în el, sperând în întrupări visate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1549_a_2847]
-
posacă, privind În jur, Încruntată. Singurul costum de ieșit În lume era plin de păr de la pisica roșcată, greoaie, cu burta umflată de pui pe care Încerca să o mângâie, stângaci, până când, nervoasă, ca orice femelă În starea ei, Îl scuipa sau Îi vâra, pe tăcute, o gheară lemnoasă prin stofa ieftină. Din Sonata lui Brahms nu auzea mai nimic, dar, cel puțin, avalanșa de sunete Îi acoperea bolboroseala rușinoasă a pântecului, chinuit de posturile lungi cu varză și fasole de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
dar nu mai Încearcă să și-o stăpânească. Și tot ce a văzut atunci și tot ce vede acum alunecând prin geamul mașinii și Încearcă, buimăcit, să recunoască. Au mai rămas doar niște cuvinte pe care nu poate să le scuipe, să le vomite. Nu poate decât să le Înghită Încă o dată. Singurătate frig nesiguranță foame * Mereu autostrada fără sfârșit, tăiată În două de gărdulețul de leandri din care lumina tăioasă a farurilor decupează florile roz, albe, roșii. Pe stânga, imensa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
o să se poată abține. Trec pe-aici tot felul de necunoscuți, întocmai ca și dumneata, și toți sunt înfometați, dar de fiecare dată când sună clopoțelul îmi spun: „Poate că e el“. Și dacă ar veni? întrebă Charlot. —L-aș scuipa în față, răspunse fata, iar el remarcă linia frumoasă a gurii ei, forma pe care o aveau și buzele lui Janvier. Ăsta ar fi primul lucru pe care l-aș face... El răspunse privindu-i buzele: — Și totuși e o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
Chavel, răspunse bărbatul nesigur. Ea coborî scările și traversă holul. —Mă gândeam eu că ai să vii... până la urmă. El îi întinse mâna, ca și cum ar fi vrut să facă un gest de politețe. —Stimată doamnă... spuse el și ea îl scuipă drept în față. Așteptase luni de zile să facă gestul ăsta, iar acum, că-l făcuse, izbucni în plâns ca un copil la sfârșitul unei petreceri. —Și acum de ce nu pleci? întrebă Charlot. Omul care-și spusese Chavel își ștergea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
ai văzut cumva în rolul lui Pierre Louchard? — Nu. — Un rol măreț. Eram un roué bețiv și de nimic, un curtezan de cea mai joasă speță. Dar ce mă mai iubeau femeile! Am primit atâtea invitații din partea lor... — Te-a scuipat în obraz. —Mie-mi spui cum e cu chestia asta, prietene?! A fost un moment superb, unul dintre cele mai grandioase pe care le-am trăit în viața mea. Atâta autenticitate nu se poate realiza niciodată pe scenă. Și cred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
de nenumărate ori și n-am putut sări peste partea cu iertarea chiar de fiecare dată, pentru că mama ar fi observat. —Mai bine să umble sub cerul liber decât să fie împușcat. —Știu și eu? Poate... Depinde... Când l-am scuipat în obraz... Fata se opri, iar Charlot își aminti limpede de actorul tolănit în pat fălindu-se cu gestul său. Gândul ăsta o s-o macine, își spuse Charlot. Vedea cu groază cum un om atât de prefăcut poate pune stăpânire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
sfinte cum își pune un instalator uneltele. —E ud pe jos, prin câmp? întrebă el. — Da. Atunci așteaptă-mă să-mi pun galoșii. Pășea repede, iar Charlot de-abia reușea să țină pasul cu el. În fața lui, galoșii molfăiau și scuipau noroiul. Aici stătea cândva părintele Russe, zise Charlot. —A murit anul trecut, răspunse tânărul preot mergând cu pași mari. S-a udat la picioare, adăugă el grav. Nici nu vă-nchipuiți câți preoți de țară mor din cauza asta. Face parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
rolul lui Chavel, ai pierdut din vedere două lucruri, spuse Charlot. — Cred că e un rol care mi-a reușit destul de bine. Dacă ai de gând să devii Chavel, n-o să poți rămâne aici, decât dacă accepți să mai fii scuipat în obraz încă o dată. —Și al doilea lucru? — Bunurile astea nu-i mai aparțin lui Chavel. Carosse chicoti din nou și se depărtă puțin de gard, cu mâna pe revolver, „pentru orice eventualitate“. — Iar eu am să-ți dau două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
întins. Una-două se încovriga din nou. Atunci dracu’ i-a dat firul de păr femeii, spunându-i: „Na! Fă-l tu să stea întins, să văd dacă poți?” Femeia a luat firul de păr, l-a pus în palmă, a scuipat peste el, apoi l-a netezit și... ca prin minune părul a rămas întins!... ― Asta înseamnă că femeia e deșteaptă, mă frate. Că unele sunt și șirete, ca... - a lăsat vorba la jumătate cel care ședea în fața lui Dumitru. ― Ca
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
Todiriță. S-a apropiat cu băgare de seamă de ușa camerei în care dormeau ei când el era acasă. A ascultat cu atenție. Din interior se auzeau șușoteli, urmate de icnete și ofuri ale muierii... A lăsat valiza jos și, scuipându-și în palme, a deschis ușa, ca un fachir... Ceea ce avea în fața ochilor era imaginea care l-a chinuit tot timpul cât a fost concentrat... În clipa următoare, o lovitură de ciomag dată cu amândouă mâinile de-a lungul spinării
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
să te simți mizerabil. Oricum, nu dacă ești tu ăla care o ia, a adăugat ea foarte criptic. Mă duc să mă schimb. După o vreme: —Prostituta, a strigat Brigit din camera ei. — Nici tu nu ești vreo sfântă, am scuipat eu. Nu. O auzeam râzând. Am căutat în dicționar. Așa se zice în spaniolă la prostituată. —Aha! —Vreau să fiu sigură c-o insult cum trebuie în scrisoare. —Ce scrisoare? am întrebat eu lent. —Scrisoarea pe care i-o scriu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
a atras atenția Josephine clocotind de mânie. Când ai de gând să iei lucrurile în serios? Pentru numele lui Dumnezeu: ești o alcoolică! — Sigur că sunt o alcoolică, a insistat Misty foarte calmă. Doar sunt scriitoare! — Cine te crezi? a scuipat Josephine. Ernest Hemingway? Am rânjit încântată. Era grozav! După asta Josephine a făcut-o arșice pe Misty fiindcă flirta cu toată lumea. —Te comporți în mod deliberat extrem de provocator cu mulți dintre bărbații din clinică. Aș vrea să știu de ce? Misty
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
dizolv. M-am culcat recunoscătoare că puteam să scap din iadul care devenise viața mea. Când m-am trezit, Helen și Anna stăteau lângă pat, mâncând strugurii pe care mi-i adusese mie cineva. — Semințe nenorocite, s-a lamentat Helen, scuipând câteva în palmă. N-au auzit că există și struguri fără semințe? Bine ați venit în secolul douăzeci! A, te-ai trezit! Eu am clătinat din cap. Eram mult prea deprimată ca să vorbesc. Doamne, ești rău de tot, a comentat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
decât cum susnumitul evreu, Isus Hristos, propovăduia maselor și celor care credeau în El ca să renunțe la orice urmă de luptă împotriva asupritorilor, dacă sunt loviți pe un obraz să întoarcă și celălalt obraz, să lingă cu deferență unde l-a scuipat străinul, să dea Cezarului ce-i a Cezarului, adică banii câștigați cu sudoare, și să bată mătănii în fața bunului Dumnezeu până li s-o crăpa naibii ori fruntea, ori dușumeaua casei, îndobitocindu-se atât de tare încât să devină o
Amintiri din sufragerie by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83874_a_85199]